Συνηθισμένο απόγευμα καθημερινής σε ένα πολυσύχναστο σημείο, ενός καθώς πρέπει προαστίου της Αθήνας, από αυτά που τα ΜΜΕ θεωρούν «ασφαλή».
Περπατώ αφηρημένη, όταν μια απίστευτα βίαιη φωνή με επαναφέρει απότομα από τις σκέψεις μου στην πραγματικότητα. Γυρνώ αυτόματα να δω τι έχει γίνει, το βλέμμα μου περιπλανιέται ενώ ταυτόχρονα η φωνή συνεχίζει όλο και πιο αγριεμένα να καταριέται και να γ@@σταυρίζει μια Καιτούλα.
Αντικρίζω, λοιπόν, ένα νεαρό ζευγάρι να περπατά στο απέναντι πεζοδρόμιο, η κοπέλα εμφανώς σε κατάσταση φόβου και παγωμάρας προσπαθεί να φύγει μακρυά από έναν νεαρό που της φωνάζει με βιαιότητα, θα σε γ@@σω, θα σε γ@σω!
Σοκαρισμένη– σχεδόν παγωμένη- παρακολουθώ το βίαιο αυτό σκηνικό αδυνατώντας να πιστέψω ότι άνθρωπος όχι μόνο μπορούσε να είναι σε τέτοιο βαθμό εξαγριωμένος, αλλά ότι μπορούσε να το κάνει αυτό εναντίον κάποιου άλλου ανθρώπου (πόσο μάλλον ανθρώπου του). Παρά την έντονη φωνή της απάθειας που μου λεγε «σήκω φύγε», παραμένω για να σιγουρευτώ ότι η κοπέλα θα έφευγε σώα και ότι ο τύπος θα έφευγε κι αυτός σε άλλη κατεύθυνση.
Κάτι που φαίνεται να γίνεται για μια στιγμή μέχρι που σε λίγα δευτερόλεπτα και πριν προλάβω να στρίψω για να φύγω τελικά, ο τύπος γυρνά τρέχοντας –στην ίδια εκτός εαυτού κατάσταση- προς την κατεύθυνση της κοπέλας, μπαίνει μπροστά της και κάτι της φωνάζει.
Σταματάω απότομα και με κομμένη την ανάσα περιμένω να δω αν θα την αγγίξει. Και το κάνει. Φυσικά. Την χτυπάει στο χέρι και κάτι της ρίχνει. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ αντιδρώ στιγμιαία, αρχίζω και φωνάζω προς το μέρος του να την αφήσει με όση φωνή είχα. Και το πετυχαίνω. Ο τύπος γυρνά και εν εξάλλω τρέχει προς το μέρος μου. Κοκαλώνω, τρομάζω, αλλά αποφασίζω να δείξω ψυχραιμία και να ειρωνευτώ το σκηνικό ρωτώντας τον αν έρχεται για να με χτυπήσει. Ο τύπος πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής και ξεκινά να φωνάζει τι δουλειά έχω και ανακατεύομαι και που είδα ότι την χτύπησε, όταν αυτός ούτε καν την άγγιξε.
Κλείνω τα μάτια του φωνάζω να ηρεμήσει και να την αφήσει ήσυχη και περιμένω να φάω καμιά «από σπόντα». Τελικά επεμβαίνουν οι γύρω και αναγκαστικά πιεσμένος ο πολλά βαρύς τυπάκος φεύγει.
«Η Καιτούλα είναι σώα» σκέφτομαι και φεύγω.
Για σήμερα. Αύριο; Τι θα γίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες; Τι θα γινόταν αν δεν μιλούσα; Αν δεν μιλούσαν έπειτα οι γύρω μου; Τι γίνεται όταν ξέρουμε, ακούμε και βλέπουμε καθημερινά περιστατικά βίας πάνω σε κορμιά γυναικών; Τι γίνεται όταν σιωπούμε, διαλέγουμε την απάθεια και προσπερνάμε τη βία, όταν την βλέπουμε μπροστά μας;
Θα σας πω τι γίνεται. Γίνεται μια Ελένη στη Ρόδο, μία Αγγελική στην Κέρκυρα, μια Φάιη στη Νέα Μάκρη, μια μετανάστρια στο Ελληνικό. Φυλάξτε τα δάκρυά σας και μιλήστε όταν πρέπει. Μιλήστε ρε γαμώτο, ίσως μια Καιτούλα σωθεί.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.