Χτες το βράδυ, ένας φίλος μου περιέγραφε έναν διάλογο που είχε κάτω από ένα κείμενο σχετικά με την κακοποίηση ενός μικρού κοριτσιού στην Πάρο. Ο ίδιος αν και δεν είναι ταγμένος σε κάποιο πολιτικό χώρο, θέλησε όπως κάνει κάθε φορά άλλωστε, να μετρήσει τα δεδομένα, να τα ζυγίσει και να εκφράσει τη δική του άποψη.
Αφού διάβασε το κείμενο, έριξε μια ματιά πρώτα στα σχόλια που ήδη υπήρχαν, πριν γράψει και ο ίδιος αυτό που σκεφτόταν. Εκτός της δικαιολογημένης οργής που αντίκρισε, είδε και κάτι που τον ξένισε. Κάτι που θεώρησε δείγμα μίας προσπάθειας να κατευθυνθεί προς λάθος μεριές ο φόβος, ο εκνευρισμός για ένα ακόμα θλιβερό συμβάν ανάμεσα στα τόσα άλλα.
Η… χρησιμότητα της Χρυσής Αυγής είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή της σε κάποιο επιχείρημα. Μία συμμορία που επιβάλλει την τάξη, αλλά αυτό δεν ενοχλεί όσους την επικαλούνται. Ασπάζονται το ότι η ρίζα των προβλημάτων είναι η ίδια. Για τις απολύσεις φταίει ο μετανάστης, για τις μειώσεις μισθών πάλι αυτός, για τις αυτοκτονίες εννοείται ο ίδιος, για την κατάθλιψη αυτός, για την εγκληματικό ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο αυτός.
Ως εκ τούτου πρέπει να βοηθάμε όσους έχουν «καθαρό» αίμα. Το αν θα δώσεις τρόφιμα, φάρμακα, ιατρική περίθαλψη εξαρτάται από το που γεννήθηκε ο άλλος, από το τι χρώμα κουβαλά ή από το τι γλώσσα μιλά.
Ο φίλος μου αδυνατούσε να καταλάβει. Γιατί έπρεπε να γεμίσει με ένα τυφλό μίσος; Γιατί έπρεπε να διαχωρίσει το έγκλημα του Έλληνα από αυτό του μετανάστη; Γιατί έπρεπε τον βιαστή να τον βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τον οικογενειάρχη, τον εργαζόμενο, τον άνθρωπο που απλώς προσπαθεί να ζήσει αξιοπρεπώς; Γιατί έπρεπε να δει εχθρούς εκεί που δεν υπήρχαν;
Αναρωτιέται. Μήπως τελικά είμαστε σε μία κοινωνία που περιθωριοποιεί τον μετανάστη, τον απαξιώνει και τον εκμεταλλεύεται για να καλύψει τις ανασφάλειες της, να φορτώσει τα δικά της λάθη πάνω του και όλα αυτά γιατί φοβάται να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Μήπως δεν φταίει αυτός για το ότι ο Έλληνας έβγαλε πάλι Σαμαρά, ακόμα και όταν είδε τη γιαγιά του να στέκεται στις ουρές για λίγα λαχανικά, όταν είδε τα παιδιά του να λιποθυμούν στο σχολείο, ή όταν είδε να χάνει τη δουλειά του και μετά το σπίτι του;
Μήπως η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, οδηγεί μοιραία στην λογική του «αν πεινάς θα προσπαθήσεις με κάθε τρόπο να φας» και «αν ζεις στην εξαθλίωση θα επιχειρήσεις να το σκάσεις από κάθε πιθανή έξοδο»; Εξέλιξη που φυσικά δεν κάνει… διακρίσεις.
Θα σου πει ο άλλος, «ωραία εφόσον δεν έχεις πρόβλημα με τους μετανάστες, πάρτους σπίτι σου, εγώ δεν τους θέλω». Πρώτον ο Πακιστανός, ο Αφγανός ή ο Ινδός δεν είναι κατοικίδια. Δεύτερον δεν έχουν μείνει και πολλοί με ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, άρα πρακτικό το πρόβλημα. Τρίτον όμως και σημαντικότερον είναι ότι πρέπει να απαντήσουμε σχετικά με το τι κοινωνία θέλουμε. Μια κοινωνία που θα εθελοτυφλεί; Μια κοινωνία που δεν θα αποδέχεται το διαφορετικό; Μια κοινωνία που ο ισχυρός θα επιβάλλει δια της βίας αυτό που θέλει;
Αν ναι, τότε είναι δεδομένο πως μία τέτοια κοινωνία, αργά ή γρήγορα θα κατασπαράξει και τα ίδια της τα μέλη…
ΥΓ: Η απάντηση του Κώστα Βαξεβάνη στον Άδωνι Γεωργιάδη, φανερώνει το υπόβαθρο μίας ολόκληρής πολιτικής. Ενός μεγάλου ψέματος, που αποπροσανατολίζει τη στιγμή που έπρεπε.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.