Δημοσιονομικά μέτρα σφίγγουν τον κλοιό που περιβάλλει την Ελλάδα με έναν και μοναδικό σκοπό, την πολυπόθητη Ανάπτυξη. Ένας όρος που περικλείει μια συνέχεια η οποία γεφυρώνει το παρόν με το μέλλον της κοινωνίας, το αντιπροσωπευτικό βήμα που θα μας οδηγήσει σε μια καλύτερη κατάσταση. Η συνέχεια η δική μας είναι μια συνισταμένη, της οποίας η κατεύθυνση είναι το βέλος προς τον στόχο των μνημονίων και των μέτρων! Ποιος είναι ο στόχος είπαμε; Αναπτυξιακός κατακερματισμός.
Ο όρος «Ανάπτυξη» που χυδαία χρησιμοποιείται κατά κόρον από ψεύτικους πολιτικούς λόγους, που σπαταλούν την ουσία του, αφορά το μέλλον το οποίο δεν είναι, δεν ήταν και δεν θα είναι άλλο από την επόμενη γενιά. Αυτή τη νέα γενιά που θα προσπαθήσει με τα φόντα της να ενσωματώσει το ρόλο του εφαλτηρίου στο επόμενο βήμα της κοινωνίας. Για αυτό και η κοινωνία φρόντισε να τους αφήσει τον άπλετο χώρο… τόσο χώρο που πάνω από το 59.1% των νέων στην Ελλάδα (σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat) είναι και θα παραμείνουν άνεργοι. Ποια δόση και σε ποιο τρίμηνο ακριβώς θα δώσει στο μέλλον, μέλλον;
Στο σημείο αυτό είναι υποχρέωση να τονίσω τι πραγματικά σημαίνει αυτό το ποσοστό. Λιγότεροι από ένας στους δύο νέους εργάζονται. Κάτι περισσότερο από τους μισούς νέους βρίσκονται σε μία διασταύρωσή με βορρά γκρεμό, νότο ρέμα, δύση και ανατολή μετανάστευση και απραξία. Ποια πυξίδα θα προσανατολίσει τους νέους να ακολουθήσουν το σωστό μονοπάτι; Οι κρατικοί μηχανισμοί; Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις; Μάλλον οι ανύπαρκτες πόρτες που όσο και να μπορούσαμε να τις χτυπήσουμε δεν θα άνοιγε κανείς γιατί απλούστατα θα περίμενε ένα κενό από πίσω. Ποιος να απαντήσει;
Τα παραπάνω δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον καμουφλαρισμένο κατακερματισμό της μαγιάς μας, του νεανικού ανθρώπινου κεφαλαίου που αν μη τι άλλο οδηγεί σε άμεση διαγραφή της επόμενης ημέρας, της επόμενης ζωής. Είναι τα σημεία των καιρών τέτοια που κατάφεραν να θέσουν μια εύκολη θέση εργασίας που αποτελούσε τελευταία ή/και συμπληρωματική επιλογή, αυτή του σερβιτόρου, στη θέση των λιγοστών δυνατοτήτων που προσφέρονται για τους Νέους.
Αυτό είναι πλέον το όνειρο των Νέων. Μια καριέρα στην καφετέρια όχι γιατί δεν θέλει να φτάσει πιο ψηλά, αλλά γιατί δεν του δίνουν την δυνατότητα να το φανταστεί. Ένας ψαλιδισμός των βλέψεων κάθε νέου είναι και κάθε νέο μέτρο, κάθε νέο μνημόνιο… Ένα ολικό κούρεμα που θα θυμίζει στους νέους την αμφίεση του φυλακισμένου μέσα στα σίδερα της κοινωνίας… Νέοι ελεύθεροι – κουρεμένοι – εγκλωβισμένοι.
Στην δύνη αυτής της ανάπτυξης, λοιπόν, θέτουν τα περιθώρια τα μεγαλοκεφάλια της κοινωνίας μας. Στα όρια του 59.1%. Αν παρομοίαζες την κοινωνία σαν ένα προς καλλιέργεια έδαφος και κάθε βροχή την νέα γενιά της Ελλάδας, πες μου… Δεν καταλήγεις σε μια έρημο της κρίσης τόσο στεγνή που αφυδατώνει κάθε μορφή ζωής πάνω της; Τόσο σημαντική είναι η Νεανική Εργασία.
Τέλος, ποιος να απορήσει που κάθε σταγόνα μεταναστεύει; Που κάθε νέος ανοίγει τα φτερά του έξω από την Ελλάδα; Και όσες στάλες μείνουν εδώ, πριν φτάσουν στο έδαφος έχουν ήδη εξατμιστεί, κάθε προσπάθεια των νέων φτάνει στο τέλμα. Σε ποια κοινωνία ακριβώς αναμένουμε ανάπτυξη; Αν η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ας ελπίσουμε να ζει ακόμη.
Νίκος Γκολφινόπουλος
Η γνώμη των Νέων:
“Η ανεργία είναι πλέον γεγονός. Μαζί με την κρίση που κληροδοτήσαμε όντας νεότεροι, καλούμαστε τώρα να αντιμετωπίσουμε και τις συνέπειες της. Οι παλαιότερες γενιές επέλεξαν να κλείσουν τα μάτια μπροστά στα προβλήματα που εντέχνως κάποιοι κρύβανε κάτω από το χαλί, για να μας βγάλουν τώρα τα δικά μας. Στην αρχή ήταν η ανασφάλιστη εργασία, το μπλοκάκι, η μαύρη εργασία δηλαδή. Τώρα τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα: πρακτική άσκηση, δοκιμαστική περίοδος, εθελοντισμός. Δεν είναι ότι οι νέοι δεν εργάζονται. Εργάζονται, αλλά δεν πληρώνονται. Εργατικό δυναμικό υπάρχει. Απλώς από φθηνό, έγινε δωρεάν!” Χρύσα, 22, Δημοσιογράφος
“Οπωσδήποτε το να είσαι νέος και να ακούς για υψηλά ποσοστά ανεργίας σε συνομήλικους σου που προσπαθούν να βρουν δουλειά είναι στενάχωρο και αποθαρρυντικό. Προσωπικά ανήκω στους «τυχερούς» που μπορούν να με συντηρούν οι γονείς μου μέχρι να τελειώσω τις σπουδές μου. Δεν κρύβω βέβαια πως πολλές φορές σκέφτηκα «θα δουλέψω για το χαρτζιλίκι μου, να βοηθήσω και τους γονείς μου». Η αμέσως επόμενη σκέψη ήταν «εδώ δεν βρίσκουν άλλοι που ψάχνουν καθημερινά, θα βρω εγώ;». Μετά σκέφτεσαι…δουλειές απλές και καθημερινές, από σερβιτόρο μέχρι πωλητή και να μην υπάρχουν, ή να ζητάνε βιογραφικά και χίλια δυο πράγματα για να επιλέξουν; Έχω φίλους που με το ζόρι σπουδάζουν (για να μην καταλήξουν στο ποσοστό της γενικής ανεργίας επίσης), και χαίρονται με μεροκάματα αστεία. Θεωρώ την εργασία στις νεαρές ηλικίες, σε αυτούς που το χρειάζονται, απαραίτητη. Όχι τόσο για την πιθανή οικονομική άνεση που μπορεί να προσφέρει, όσο για το χαμόγελο των πρώτων καρπών που θα παίρνει. Αντίθετα, πόσο αποθαρρυντικό μπορεί να είναι για έναν νέο που ποθεί ανεξαρτητοποίηση και ζει με το ζήλο να φτιάξει τη δική του ζωή να του κλείνουν τις πόρτες;” Γιώργος, 21, Φοιτητής Πολυτεχνείου
“Η Νεανική ανεργία που βιώνει η γενιά μας είναι μια επιμήκυνση ουσιαστικά της εφηβείας μας… μένουμε ακόμα με τους γονείς μας, τρώμε ακόμα από τους γονείς μας, βγαίνουμε μόνο αν μπορούν να μας δώσουν οι γονείς μας…εξαρτόμαστε οικονομικά από αυτούς όπως στα 12 και τα 15 μας… Κάποτε κάναμε όνειρα και λέγαμε: “όταν θα έχω δουλειά και λεφτά θα… πάω ταξίδια, θα κάνω σεμινάρια… θα….θα…θαααα” τώρα αυτό το όνειρο έγινε ερώτηση : “θα έχω ποτέ δουλεία και λεφτά;;” ανασφάλεια και άγχος! Το μόνο που κυριαρχεί πλέον στην καθημερινότητα ενός 20…21…22…23… 24χρονου είναι ένα μεγάλο
ερωτηματικό με αντικρουόμενες ερωτήσεις: θα τα καταφέρω; δε θα τα καταφέρω; να μείνω Ελλάδα;; να φύγω έξω;; να τολμήσω να ονειρευτώ κάτι καλύτερο; ή όχι… και όλα αυτά στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής ενός ανθρώπου! Απελπισία!” Μάγδα, 22, Παιδαγωγός Ειδικής Αγωγής
“Με κάνει και φοβάμαι το αύριο, μου δημιουργεί ανασφάλεια. Σπουδάζω κάτι που μου αρέσει και το αγαπώ και νιώθω ότι αργά ή γρήγορα θα με κάνουν να νιώθω άχρηστη στην κοινωνία αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό. Επίσης πιστεύω ότι καταπατάει τα δικαιώματα μου ως άνθρωπο. Αν είσαι άνεργος η ψυχολογία σου είναι χάλια γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, περιορίζεσαι μέχρι ένα βαθμό και δεν μπορείς να κάνεις όλα όσα σε κάνουν ευτυχισμένο και σε γεμίζουν, γιατί δυστυχώς η οικονομία μας κρατά δεμένους. Γενικά, όμως, θέλω να πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο και να πιστεύω πως μια μέρα θα βρω τη δουλειά που μου αξίζει και όχι κάτι άσχετο που θα αναγκαστώ να κάνω για να επιβιώσω.” Μαρία, 22, Φοιτήτρια Ιατρικών Εργαστηρίων
“Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου ν’ αναρωτιέται πόσο πιο ωραίο θα ήταν να ‘χα γεννηθεί 5 – 10 χρόνια νωρίτερα. Τότε λεφτά όντως υπήρχαν και εξασφάλιζαν όχι μόνο ωραία φοιτητικά χρόνια αλλά και ένα ευοίωνο και ελπιδοφόρο μέλλον γεμάτο όνειρα και προσδοκίες. Ένα δικό σου γραφείο ή μια πρόσληψη στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα φάνταζε πολύ πιο εύκολη και αποτελούσε το θεμέλιο λίθο της μετέπειτα ζωής σου και σου επέτρεπε να δημιουργήσεις, αν όχι όλες αλλά τις περισσότερες, επιθυμίες σου. Ξυπνώντας από το όνειρο αυτό έρχεσαι αντιμέτωπος μ’ ένα τείχος. Βίαιη μετάβαση από την καλοπέραση κατά τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων στην πατρική εστία εργαζόμενος παράλληλα 700 ώρες ελέω πρακτικής για μόλις 320 ευρώ! Βαδίζοντας όμως μέσα στο σκοτάδι της κρίσης ανακαλύπτεις αρχές και αξίες ξεχασμένες και παραγκωνισμένες που σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις. Αντιλαμβάνεσαι όλο και περισσότερο την κοροϊδία και τον εμπαιγμό που έχει υποστεί η κοινωνία αλλά και εσύ ο ίδιος και το πόσο (καλο)στημένο είναι το όλο σκηνικό. Αντιλαμβάνεσαι ότι όλοι γνώριζαν που οδηγούμασταν και συναίνεσαν σ’ αυτό. Αυτά, όμως, τα σκονισμένα πιστεύω είναι αυτά που σου δίνουν τη
δύναμη να σηκωθείς, να αντιδράσεις, επαναστατήσεις και να μη γίνεις πιόνι στη στρατηγική τους. Όσο για το μέλλον; Ζοφερό. Αλλά με πραγματική πίστη στο Θεό…” Νίκος, 22, Φοιτητής Οικονομικών
“Για εμένα θεωρώ ότι Νεανική ανεργία είναι πλέον ένα κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα που τείνει λόγω της οικονομικής κρίσης να λάβει διαστάσεις μάστιγας. Οι νέοι μεταναστεύουν, έχουμε γηραιοποίηση των θέσεων εργασίας και όλα αυτά μειώνουν την παραγωγικότητα και αυξάνουν τα φαινόμενα κατάθλιψης και παθογενούς συμπεριφοράς στους νέους. Γενικά δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να θες να δουλέψεις, να δώσεις πράγματα, να αισθανθείς χρήσιμος… και να μην σε αφήνουν.” Άννα, 22, Παιδαγωγός
“Είναι μια κατάσταση που μας έβαλαν οι δύο προηγούμενες γενιές μας… Ίσως από το γνωστό χρηματικό “βόλεμα” του μπαμπά, ίσως και από την γνωστή κρίση… Σίγουρα οι νέοι μας χωρίζονται σε αυτούς που προσπαθούν και ψάχνουν δουλειά ανελλιπώς και σ’ αυτούς που απλά περιμένουν να τους χτυπήσει την πόρτα η τύχη. Όπως και να χει αυτήν την στιγμή πληρώνουμε λάθη της κυβέρνησης και του συστήματος εδώ στην Ελλάδα που δεν αντιμετωπίστηκε με αντικειμενικότητα και ισότητα για τα επαγγέλματα. Δυστυχώς, πιστεύω ότι η ανεργία στην ηλικία μας έχει να κάνει και με το πόσο καλό “μέσον” έχουμε! ” Κατερίνα, 22, Personal Trainer
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.