Σαν σήμερα το 1935 γεννήθηκε ο κατά πολλούς κορυφαίος τεχνικός που έχει να επιδείξει το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ο «Κλάφι» αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση προ-μοντέρνου προπονητή, που έζησε πριν την εποχή του, τόσο με βάση τις αγωνιστικές καινοτομίες που ανέδειξε και εισήγαγε στο «Παιγνίδι», όσο και για την εξωστρέφεια και τον δηκτικό τόνο με τον οποίο σχολίαζε τα πάντα!
Η κόντρα του με την Λίντς Γιουνάιτεντ, ήδη από τον καιρό που ήταν προπονητής στη Ντέρμπι Κάουντι, έχει μείνει στην ιστορία. Αρχικά, όταν ζητούσε τον υποβιβασμό της λόγω αντιαθλητικού παιγνιδιού, όσο το 1974, όταν δέχτηκε την πρόκληση να αναλάβει την τεχνική της ηγεσία, μόλις για 44 μέρες μέχρι να τον απολύσουν, με τον Κλάφ να δηλώνει πως «προπονώ την πιο βρώμικη ομάδα του κόσμου»! Οι 44 αυτές μέρες αποτέλεσαν την αφορμή για την ταινία «Damned United», η «Καταραμένη Ομάδα», ενώ συνολικά για την καριέρα του έχουν γραφτεί πολλά βιβλία, με αλήθειες ή και υπερβολές.
Το παρόν σημείωμα δεν έχει στόχο να αραδιάσει τα αυτοβιογραφικά στοιχεία της ζωής του• μετά το θάνατο του το 2004 όλο και περισσότερα γράφονται κάθε χρόνο που μας τα υπενθυμίζουν. Μερικά απ’ αυτά αναφέρονται στο προηγούμενο κείμενο για τον Άγγλο τεχνικό και για τη σύγκριση του με τον Ζοσέ Μουρίνιο.
Με αφορμή την επέτειο της γέννησης του, το 3pointmagazine «στρέφει» τους προβολείς προς τις λιγότερο διάσημες ιστορίες του Κλάφι, που ξεδιπλώνουν τη συνολική θεώρηση με την οποία ανέλυε τα πράγματα.
Όπως αφηγείται ο Γκόρντον Μπάτλερ, εργάτης στα ανθρακωρυχεία του Νότς Κάουντι κατά την απεργία των ανθρακωρύχων το 1972, ως προπονητής της Ντέρμπι Κάουντι, μάζεψε τους μισούς παίκτες του και επισκέφτηκε το ορυχείο του Σπόντον. Αφού αναζήτησε τον επικεφαλής των εργατών (σ.σ τον Μπάτλερ) του ανακοίνωσε πως έφερε τους παίκτες του για να φρουρήσουν μαζί τους την απεργία! Απευθυνόμενος στους παίκτες του, τους είπε: «Σήμερα θα δείτε τί δυσκολίες έχουν να αντιμετωπίσουν αυτοί οι άνθρωποι. Κυρίως όμως, θα καταλάβετε πόσο τυχεροί είστε που ασχολείστε με το ποδόσφαιρο, σε αντίθεση με το να υπομένετε εδώ ό,τι υπομένουν αυτά τα παλικάρια». Ρώτησε τον επικεφαλής της απεργίας να του πει πόση ώρα μένουν εκεί οι εργάτες, για να πάρει την απάντηση πως καλύπτουν όλο το 24ωρο με βάρδιες. Έτσι, ανακοίνωσε πως «θα στείλω το πούλμαν να σας μαζέψει όταν νομίζετε πως είστε έτοιμοι» και έφυγε!
Ο Μπάτλερ αναφέρει πως «ο Κλάφ ήταν σοσιαλιστής στο πνεύμα και στην καρδιά. Μας υποστήριζε, γιατί πίστευε πως πληρωνόμαστε με ψίχουλα. Αφού έκανε το ίδιο πράγμα και με τους υπόλοιπους παίκτες του, μας μοίρασε 40 εισιτήρια για τον επόμενο εντός έδρας αγώνα της Ντέρμπι για να τον παρακολουθήσουμε δωρεάν»
Ο Στιούαρτ Πίρς, πρώην παίκτης του Κλάφ στη Νότιγχαμ Φόρεστ και αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας, περιγράφει ένα περιστατικό στα αποδυτήρια: «Όταν στην Γουότφορντ ήταν πρόεδρος ο Έλτον Τζόν, πάντα ερχόταν να μας συναντήσει όταν επισκεπτόμασταν το γήπεδο ως φιλοξενούμενοι. Μετά από ένα παιγνίδι, ο Έλτον ήρθε στα αποδυτήρια και έψαχνε να χαιρετήσει τον Κλάφ. Εκείνος όμως ήταν στο μπάνιο. Τότε κοπάνησε το κεφάλι του στην πόρτα του μπάνιου και άρχισε να φωνάζει το όνομα του. Ο Κλάφ είπε στον βοηθό του “Πες σ’ αυτή τη χοντρή αδερφή ότι βγαίνω σε ένα λεπτό!” Βγήκε από το μπάνιο γυμνός, πασαλειμμένος με σαπουνάδες και πήγε και τον αγκάλιασε! Για όλους εμάς ο Έλτον Τζόν ήταν ένας σταρ, όλοι τον κοιτούσαμε με δέος•όχι όμως και ο Κλάφ»!
Ο πρώην παίκτης Άρτσι Γκέμιλ, διηγείται το πώς ο Κλάφ τον έπεισε να υπογράψει στην ομάδα του, την Ντέρμπι Κάουντι. «Τον Σεπτέμβριο του 1970 έπαιζα στην Πρέστον και ήρθε ο προπονητής μου να μου πει πως ενδιαφέρεται η Ντέρμπι για μένα. Έτσι, πήγαμε για διαπραγματεύσεις στο Pack Horse Hotel στο Μπόλτον με τον Κλαφ, τον βοηθό του Πίτερ Τέιλορ και τον διευθυντή της Ντέρμπι, Στιούαρτ Γουέμπ. Με το που μπήκαμε στο χώρο, ο Κλάφ ήταν το απόλυτο αφεντικό. Διέταζε μέχρι και τους σερβιτόρους για το πως να οργανώσουν όλο το μπαρ, όπου θα καθόμασταν. Η πρώτη κουβέντα του Κλάφ σε εμένα ήταν “Ξέρεις ποιός είμαι εγώ;” Ήξερε πως είχα μια ακόμη πρόταση, από την Έβερτον, όμως ήταν αποφασισμένος να με αποκτήσει.
Όταν τελειώσαμε, δίχως να υπογράψουμε, έφυγε για το σπίτι μου. Μετά από λίγο, χτυπάει το κουδούνι και ήταν ο Κλάφ! “Δεν υπογράφω τίποτα, πάω στο κρεβάτι μου για ύπνο.” Τότε μου απάντησε “Κανένα πρόβλημα, θα κοιμηθώ κι εγώ στο σαλόνι! Το πρωί, η γυναίκα μου Μπέτι, άκουσε ένα θόρυβο από το σαλόνι. Ήταν ο Κλάφ, φορώντας μόνο τα εσώρουχα του να κάνει γυμναστική. Κάτσαμε, φάγαμε πρωινό, και πριν καλά καλά τελειώσουμε με τράβηξε στο σαλόνι για να τελειώσουμε τις διαπραγματεύσεις»!
Η σχέση του «Κλάφι» με τους δημοσιογράφους ήταν -τουλάχιστον- «ιδιαίτερη». Το περιστατικό που αφηγείται ο Ντάνκαν Χάμιλτον, βετεράνος ρεπόρτερ αθλητικών για τη «Nottingham Evening Post»: «Σε μια συνέντευξη μετά από ένα παιγνίδι, προσπαθούσα να του κάνω μια ερώτηση. ‘Οντας όμως νέος και έχοντας φοβερό τράκ απέναντι του, δεν μπορούσα παρά να τραυλίζω. Τότε ο Κλάφ γυρνάει και μου λέει: – “Νεαρέ, τραυλίζεις μόνο με μένα ή γενικά με όλους;»
-“Τραυλίζω γενικά”, του απάντησα εγώ.
– “Ποιά είναι η θεραπέια;”
– “Δεν ξέρω”
-” Πότε τραυλίζεις περισσότερο, που δυσκολεύεσαι πιο πολύ;”, ρώτησε επίμονα.
– “Όταν μιλάω στο τηλέφωνο, εκεί είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα”
Τότε ο Κλάφ γύρισε και μου είπε: “Θα σε παίρνω τηλέφωνο κάθε μέρα για δυο βδομάδες. Μην ανησυχείς, θα το λύσουμε!”. Κράτησε το λόγο του και με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο. Όσο αυστηρός και αλαζόνας έδειχνε από κοντά, άλλο τόσο ευγενικός και ζεστός ήταν, έτοιμος να προσφέρει σε όποιον πίστευε πως θα το εκτιμούσε.»
Τη μέρα που ο Κλάφ απολύθηκε από τη Λίντς, βρέθηκε σε ένα τραπέζι με δημοσιογράφους, συζητώντας – off the record- και πίνοντας ποτά. Τότε απευθυνόμενος προς τον Μπάρι Ντέιβις, σχολιαστή αγώνων στο BBC, του είπε: «Φαίνεσαι δυστυχισμένος.» «Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί λόγοι για να είναι κάποιος χαρούμενος, δεδομένου ότι απέτυχες στη δουλειά που ανέλαβες.»Τότε χαμογέλασε, έβγαλε από την τσέπη του την επιταγή με την αποζημίωση της απόλυσης και τον ρώτησε: «Αυτό εσύ το θεωρείς αποτυχία;» «Αν εσύ αυτό το θεωρείς επιτυχία, τότε δεν είσαι ο άντρας που νόμιζα πως ήσουν.» Μετά από χρόνια επέμενε πως ήταν επιτυχία το ότι έλαβε μεγάλη αποζημίωση . Ισχυριζόταν πως ήταν για πρώτη φορά στη ζωή του οικονομικά εξασφαλισμένος, ενώ, όπως παραδέχεται εκ των υστέρων και ο Ντέιβις “Ίσως αυτό να του επέτρεψε να γίνει τόσο πετυχημένος, ένα θρύλος, στη Νότιγχαμ Φόρεστ.”
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.