«Ο άνθρωπος είναι σαν ένα σκοινί τεντωμένο μεταξύ κτήνους και υπερανθρώπου – ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο», είπε κάποτε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε. Πάνω σε αυτό το σκοινί αποφάσισε να… περπατήσει πάνω από την άβυσσο ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, αλλά στόχος του ήταν μόνο να βοηθήσει.
Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος εν δράσει σε ένα από τα πρώτα συσσίτια που έκανε μαζί με τους… συνοδοιπόρους του!
Πριν από 3,5 χρόνια ο 49χρονος είχε δουλειά στο τμήμα μάρκετινγκ μίας πολυεθνικής εταιρείας, ωστόσο η οικονομική κρίση τον άφησε στον δρόμο. Απολύθηκε εν μία νυκτί. Μέσα του γεννήθηκε η ιδέα της «Κοινωνικής Κουζίνας», όταν είδε συνανθρώπους του να ψάχνουν για φαγητό στις λαϊκές αγορές και στα σκουπίδια. Τον συναντήσαμε, μαζί με την… κουζίνα που έστησε, στην πλατεία Κλαυθμώνος. «Είναι μία κίνηση αλληλεγγύης και αγάπης προς τους συνανθρώπους μας με την ελπίδα να αφυπνιστούν συνειδήσεις και να πραγματοποιηθούν κι άλλες παρόμοιες δράσεις, προκειμένου κανείς να μην μένει χωρίς φαγητό», μας είπε.
«Η επιβίωση δεν είναι ντροπή»
Η πρώτη δράση του μαζί με τους άλλους «συνοδοιπόρους» που αποφάσισαν να βαδίσουν στο ίδιο μονοπάτι αλληλεγγύης, ήταν να μαγειρέψουν από το σπίτι τους. Στη συνέχεια, όταν αυξήθηκε το φαγητό, αποφάσισαν να στήσουν την «Κοινωνική Κουζίνα» σε πολλά και διαφορετικά μέρη της Αθήνας προκειμένου να μπορεί ο οποιοσδήποτε να έχει το βασικότερο όλων για την επιβίωση: ένα πιάτο με φαγητό. Πλέον τα τρόφιμα παρέχονται από αρκετούς ανθρώπους που γνωρίζουν για την δράση τους, ενώ αρκετοί είναι εκείνοι οι οποίοι προσφέρουν χρήματα.
Η συγκεκριμένη συλλογικότητα αλληλεγγύης δεν χρηματοδοτείται από κανέναν. «Δεν δεχόμαστε χορηγούς ούτε ελεημοσύνες. Επομένως, δεν δεχόμαστε Δήμους, Εκκλησίες, supermarket. Η μόνη βοήθεια που δεχόμαστε είναι από τους συνανθρώπους μας», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ο αριθμός των ανθρώπων που λαμβάνει φαγητό κάθε μέρα ανέρχεται σε 80 με 100 άτομα, ή 2.500 με 3.000 το μήνα. Στόχος τους είναι και παραμένει να μαγειρεύουν επί τόπου στα σημεία όπου στήνεται κάθε φορά η «Κοινωνική Κουζίνα», προκειμένου να «έρθουμε πιο κοντά και να σπάσουμε την ντροπή που μπορεί να αισθάνεται κάποιος όταν του μοιράζουν μαγειρεμένο φαγητό. Η επιβίωση άλλωστε δεν είναι ντροπή».
Επίσης, η συγκεκριμένη δράση έχει θέσει ως μελλοντικό στόχο να παρέχει ό,τι χρήματα περισσεύουν στο ταμείο της στους ανέργους οι οποίοι απασχολούνται στην κουζίνα όπως επίσης και στους εθελοντές που συνδράμουν καθημερινά στο έργο της «κουζίνας του δρόμου», όπως πολλοί την χαρακτηρίζουν.
Τα συναισθήματα του 49χρονου Κωνσταντίνου στο τέλος της ημέρας του δεν θα μπορούσαν να είναι άλλα από «ηρεμία, χαρά συγκίνηση και φυσικά ικανοποίηση».
«Μας δίνει ελπίδα»
Βρεθήκαμε στην «Κοινωνική Κουζίνα» για να παρακολουθήσουμε τη σκληρή δουλειά που κάνει κάθε μέρα ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος και οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν και του δίνουν μία σημαντική χείρα βοηθείας.
Πρώτη στην ουρά για ένα πιάτο φαγητού ήταν μία μεγάλη κυρία. Η Μαρία, ηλικίας 45 ετών, μέχρι πριν από δύο χρόνια είχε δουλειά, την οικογένειά της και το σπίτι της. Ωστόσο, τα πολλά δάνεια την έφεραν στο σημείο «μηδέν». Πλέον ζει στο κέντρο της Αθήνας, μόνη και άστεγη. Τα παιδιά της είναι σε ίδρυμα και ο άντρας της στο εξωτερικό. Ο…άλλος άνθρωπος της δίνει ένα πιάτο φαγητό κάθε μέρα. Ξέρει ότι θα είναι εκεί γι’ αυτήν. «Υπάρχουν πολλά συσσίτια. Εγώ επιλέγω αυτό γιατί κατανοώ την ανιδιοτέλεια της προσπάθειας. Η οικονομική κρίση και τα λάθη που κάναμε με τις τράπεζες μας έχουν οδηγήσει ως εδώ. Όλους και φυσικά εμένα. Εξαιτίας των τραπεζών βρέθηκα εδώ και των επιλογών μου. Ο Κωνσταντίνος κάθε μέρα μου υπενθυμίζει πως τίποτα δεν έχει χαθεί», μας είπε χαρακτηριστικά.
Η Κοινωνική Κουζίνα σήμερα είχε ως «πρώτο πιάτο» (και τελευταίο) ζεστή κοτόσουπα. Οι καιρικές προβλέψεις δεν είναι καθόλου ευχάριστες, με τον βαρύ χειμώνα να έχει «σκεπάσει» την Αθήνα. Η Μαρία κάθισε στο παγγάκι στην πλατεία Κλαυθμώνος, δοκίμασε τη ζεστή σούπα και χαμογέλασε. Δίπλα της κάθισε ένας νέος άνθρωπος, χρήστης ναρκωτικών, άνεργος και άστεγος, ο οποίος σήμερα «θυμήθηκε» πως έπρεπε να φάει.
Ο Νίκος, ηλικίας 25 ετών, θυμάται την πρώτη φορά που έκανε χρήση ναρκωτικών, καθώς από τότε είχε να τραφεί δύο μέρες. Τώρα που τα ναρκωτικά είναι πλέον βαθειά «ριζωμένα» στο μυαλό, στην καρδιά και το αίμα του, σκέφτεται πως θα ήθελε κάθε μέρα να συναντάει τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο και την «Κοινωνική Κουζίνα». Αλλά δεν τα καταφέρνει.
«Κι όμως δεν τους πετυχαίνω εύκολα. Έτσι χαμένος που είμαι στη μοναξιά και την απομόνωση των ναρκωτικών. Νομίζω ότι τους ξέρω. Κάθε φορά που τους συναντάω θυμάμαι πως πρέπει να τρώω που και που. Σήμερα θα φάω κοτόσουπα γιατί είναι ευκαιρία. Αλλά δεν θα κάτσω πολύ εδώ. Πρέπει να “ψαχτώ” γιατί αρχίζω και πονάω», είπε ο 25χρονος τοξικομανής. Συνολικά έκατσε δίπλα στην κ. Μαρία 3 λεπτά. Μετά έφυγε αλλά της «άφησε» κάτι. Το παρατημένο μισογεμάτο πιάτο με τη σούπα του. Η Κοινωνική Κουζίνα έκανε το καλύτερο και για τον Νίκο. «Παρόλο που ξέρουμε πως μπορεί να μην ξαναδούμε τον Νίκο, τον βοηθάμε. Και αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται τη βοήθειά μας. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι», μας εξήγησε ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος.
«Βοηθάμε την Κοινωνική Κουζίνα»
Ξαφνικά στην πλατεία, από το στενό που «κόβει» κάθετα την Σταδίου, εμφανίζεται ένας κύριος. Μόλις είχε παρκάρει το αμάξι του, ένα μαύρο τζιπ. Σαν να ήξερε ότι η «Κοινωνική Κουζίνα» θα ήταν σήμερα στη συγκεκριμένη πλατεία για να βοηθήσει. Ανοίγει το πορτ-παγκάζ και βγάζει μία μεγάλη μαύρη τσάντα. Την βάζει στην πλάτη του και, χαμογελώντας, πλησιάζει στο σημείο που βρισκόμασταν. Συναντάει τον Κωνσταντίνο, τον χαιρετάει σαν να τον ξέρει εδώ και πολλά χρόνια. Η τσάντα είχε μέσα 4 πακέτα μακαρόνια, αλεύρι, ζάχαρη, γάλα και διάφορα άλλα τρόφιμα. Γιατί το έκανε; «Γιατί μόνο εμάς ή μάλλον μόνο ανθρώπους σαν και εμάς έχει στο πλευρό του αυτός ο άνθρωπος», μας είπε χαρακτηριστικά ο 52χρονος, ο οποίος θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Συχνός «συνοδοιπόρος» στο έργο της «Κοινωνικής Κουζίνας και σπουδαίος «σύμμαχος». «Βλέπετε, ήμουν και εγώ κάποτε άστεγος, όταν ήμουν 16 χρονών. Τότε που η φτώχεια στην Αθήνα και σε όλη την Ελλαδα ήταν κύριο χαρακτηριστικό των πολιτών. Έτσι, όταν στάθηκα στα πόδια μου και απέκτησα μία οικονομική δυνατότητα αποφάσισα να βοηθάω τους συνανθρώπους μου. Προπάντων, το κάνω για μένα», μας εξήγησε. Άλλωστε, γι’ αυτούς τους λόγους μας ζήτησε να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Ο 52χρονος έφυγε και ενώ η σούπα «κρύωνε», οι άστεγοι χόρταιναν και απολάμβαναν το γεύμα τους, μία μαμά με το μικρό της παιδί, βλέποντας την «Κοινωνική Κουζίνα» εν…δράση, πλησίασαν στο σημείο. Το «τσουχτερό» κρύο διαπερνούσε το μπουφάν του μικρού παιδιού, το οποίο έκλαιγε. Η Δήμητρα, μητέρα του παιδιού του ψιθύρισε στο αυτί για να το ηρεμήσει, σαν να του έλεγε: «κάνε λίγη υπομονή, σε λίγα λεπτά θα έχουμε φύγει». Με ένα κοφτό χαμόγελο χαιρέτισε τον Κωνσταντίνο και τον ρώτησε πότε θα είναι το επόμενο συσσίτιο. Εκείνος της απάντησε. Τότε τον ενημέρωσε πως θέλει να βοηθήσει τους άστεγους και να προσφέρει τρόφιμα. Όταν την πλησιάσαμε, αρνήθηκε να μας μιλήσει «γιατί εγώ απλά να βοηθήσω θέλω, δεν με νοιάζει η δημοσιότητα».
«Περπατώντας» πάνω στην άβυσσο ο «άλλος άνθρωπος» Κωνσταντίνος, για εμάς τουλάχιστον, είναι υπεράνθρωπος.
Μίλτος Σακελλάρης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.