Ο αστός που «πόνεσε» τον φασίστα

«Αν αποκλείεις τους φασίστες γίνεσαι κι εσύ φασίστας». Άραγε αυτήν την κλασική απολίτικη ατάκα είχε στο μυαλό του ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος όταν δήλωνε στην Βραδυνή της Κυριακής: «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Και αυτή την στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα.»;

Όταν μιλούσε για θεσμική ανοχή απέναντι στο νεοναζιστικό κόμμα, όταν μιλούσε για επιβράβευση της Χρυσής Αυγής στην περίπτωση που θηκάρωνε τα μαχαίρια, έπαυε τη ρητορική του μίσους, τις απειλές, την τρομοκρατία, τις παράνομες οικονομικές δραστηριότητές της;

Μπορεί αυτό να σκεφτόταν. Ο νους του κ. Παρασκευόπουλου ανήκει στον ίδιο και οι διαδρομές της σκέψης του επίσης, άλλωστε ο ρόλος της γράφουσας δεν είναι ούτε αυτός της ψυχολόγου, ούτε και σκοπεύω να ξαραχνιάσω τη μαγική μου σφαίρα για να μου δώσει απαντήσεις.

Τι προσπάθησε να πείσει ότι είπε
Η απάντηση του ιδίου ωστόσο, αυτή η περιβόητη «διευκρινιστική» δήλωση είναι ένα ψέμα. Αυτό μπορώ να το πω μετά βεβαιότητας. «Πιστεύω, ότι κάθε ανθρώπινο ον, έχει δικαίωμα να αλλάξει στο μέλλον στάση. Η φασιστική ιδεολογία δεν είναι θέμα αναλλοίωτου αίματος ή γονιδίων, αλλά κοινωνικοπολιτικό μόρφωμα, που σαγηνεύει αρκετούς. Η δήλωσή μου πάντως καθόλου δεν αναφέρεται στο παρελθόν, στα πεπραγμένα μιας ομάδας που εμφορείται από ναζιστική ιδεολογία, ούτε στα εγκλήματα μελών της που λογοδοτούν ενώπιον της Δικαιοσύνης. Η ιστορία δεν ξεπλένεται»… διευκρίνισε ο κ. Παρασκευόπουλος, προσπαθώντας, προφανώς, να πείσει ότι δεν μιλούσε για το κόμμα ή την ιδεολογία του φασισμού, αλλά για τους «απλούς» ψηφοφόρους και τα «απλά» μέλη. Όχι, μιλούσε για την Χρυσή Αυγή και μιλούσε για τη θεσμική της ένταξη.

Ο φασίστας δεν παίρνει από λόγια
Δεν έχει σημασία αν ο φασίστας είναι «παραπλανημένος» ψηφοφόρος, «αγανακτισμένος», «αδαής», «αμόρφωτος», είναι ον και όσο κι αν προσπαθεί κανείς να τον δει αφ’ υψηλού και να αιτιολογήσει την επιλογή του να αφομοιώσει τη φασιστική ιδεολογία, δεν παύει να το έχει επιλέξει. Είναι επιλογή του να είναι φασίστας. Μετά τη δολοφονία Φύσσα, κανείς δεν μπορεί να πει «δεν ήξερα», κάθε μέλος, κάθε ψηφοφόρος, γνωρίζει πάρα πολύ καλά ποιους υποστηρίζει και που βρίσκεται. Για την ακρίβεια, αυτές οι πράξεις βίας, αυτή η γλώσσα του μίσους είναι που τον «φτιάχνει» πολιτικά, αυτό ζητάει η ταυτότητά του.

Ένας επικίνδυνος πρώην υπουργός
Ο κ. Παρασκευόπουλος είναι επικίνδυνος επειδή επιδεικνύει ανοχή στον φορέα μιας ιδεολογίας που στον πυρήνα της αποτελεί απειλή απέναντι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, υπόσταση και την ίδια τη ζωή. Πότε; Τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη η σημαντικότερη δίκη της μεταπολίτευσης, τη στιγμή που το νεοναζιστικό κόμμα βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Τη στιγμή που το διακύβευμα είναι να χαρακτηριστεί παράνομη οργάνωση, έρχεται αυτός, με την ιδιότητα του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης, του πλέον -πολιτειακά- αρμόδιου σε αυτήν την υπόθεση, να πει τι; Ότι αν η Χρυσή Αυγή «δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας», τότε «πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα»;

Μια ανακοίνωση που δείχνει τι σημαίνει φασισμός
Ο φασίστας δεν είναι πλάσμα εξωτικό, είναι ο γείτονάς σου, ο συνάδελφός σου, ένας γνωστός που «δεν του το ‘χες» να είναι νεοναζί. Αλλά είναι και οφείλεις να το πιστέψεις. Αν είσαι δημοκράτης, προοδευτικός, ή ακόμη χειρότερα αριστερός, αντεξουσιαστής, ή αντιρατσιστής, είσαι εχθρός του. Οφείλεις να τον ακούσεις όταν σου το λέει, δεν τον ανάγκασε κανείς άλλωστε.

Το τι σημαίνει φασισμός αποτυπώθηκε με πολύ γλαφυρό τρόπο στην ανακοίνωση των ΑΜΕ (Ανένταχτοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές), μετά το «συμβολικό» χτύπημα στο Αριστερό Στέκι Ιλίου: «Διόλου μας ενδιαφέρει εάν είναι ή δεν είναι αριστεροί. Και να μην είναι, πάλι τα ίδια θα κάνουμε. Στον ριζοσπαστικό εθνικισμό δεν χωράνε οι δικαιολογίες (…) αθώοι και ένοχοι, όλοι στον ίδιο κουβά θα μπουν».

Μήπως ο… παραπλανημένος είναι ο κ. Παρασκευόπουλος, ο θλιβερός, επικίνδυνος φιλελεύθερος αστός και οι συν αυτώ που κλείνουν τα μάτια (ή το μάτι) στον φασισμό;