Η επιστροφή του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα στο «Αρτέμιο Φράνκι» για την αναμέτρηση της Φιορεντίνα με τη Βερόνα και η παραμονή του στην πόλη της Αναγέννησης ξύπνησε αναμνήσεις. Μιας ποδοσφαιρικής αθωότητας η οποία μοιάζει ξεχασμένη.
Για όσους γεννήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ο «Γκάμπι» αποτέλεσε κάτι παραπάνω από ένα απλό σέντερ φορ. Έχοντας περάσει την πρώτη αθωότητα της αλάνας, των πετρών-δοκαριών και του δόγματος «στα τρία κόρνερ πέναλτι» η αγάπη και ο θαυμασμός για το ποδόσφαιρο είχε ξεκινήσει να επεκτείνεται στα επιτεύγματα των ποδοσφαιριστών που μεσουρανούσαν την περίοδο εκείνη, καθώς το αισθητήριο και η αντίληψη είχαν πλέον ωριμάσει.
Το προσωπικό δέσιμο με κάποιον ποδοσφαιριστή είναι υπόθεση του καθενός και πέραν του βασικού στοιχείου, δηλαδή της παρουσίας του στο γήπεδο, υπάρχουν διάφορες παράμετροι και βιώματα που αλλάζουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σε εκείνο το Μουντιάλ του 1994, στο οποίο η Ελλάδα τέθηκε αντιμέτωπη με την Αργεντινή, την οποία είχα ήδη μάθει να αγαπώ ποδοσφαιρικά, ένας εξαιρετικός άνθρωπος που ήταν τότε στο τιμ της Ελλάδας πήρε μια φανέλα του Μπατιστούτα από την προπόνηση των Αργεντινών. Λίγο αργότερα, είχα την τύχη να μου τη δωρίσει. Ένας απίστευτος συναισθηματικός δεσμός με τον Αργεντινό φορ είχε γεννηθεί.
Ήταν μια περίοδος όπου αρκετοί ποδοσφαιριστές έδιναν το έρεισμα να δεθείς μαζί τους. Το «φαινόμενο» Ρονάλντο, ο «φονικός» Σεφτσένκο, ο τεράστιος Ζιντάν, ο ηγέτης Ντελ Πιέρο και πολλοί ακόμα. Ο «Μπατιγκόλ» όμως είχε κάτι που δεν το συναντούσες αλλού. Έβγαζε μια εκπληκτική αύρα μέσα στο γήπεδο και το συνολικό του στιλ σε κέρδιζε μεμιάς. Χώρια οι επιδόσεις του μέσα στο γήπεδο, τα τρομερά του πόδια, ο τρόπος που τελείωνε τις φάσεις και το απίστευτο πάθος. Ο ηγέτης που κέρδιζε δικαιωματικά τον τίτλο. Εντελώς διαφορετικά ποδοσφαιρικά πρότυπα από τα σημερινά και όσοι δεν τα έχουν ζήσει ίσως θεωρήσουν υπερβολικούς τους χαρακτηρισμούς. Έπαιζε και σε ομάδα που δεν ήταν στο κλαμπ των λεγόμενων «μεγάλων», γεγονός που έδενε το γλυκό.
Η αποκορύφωση ήταν το 2000. Όταν η Φιορεντίνα έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο «Γκάμπι» έλαμψε και το καλοκαίρι ήρθε η απόφαση για αποχώρηση. Θυμάμαι ακόμα την καθημερινή αναζήτηση στα διεθνή των αθλητικών εφημερίδων και τις επισκέψεις στα ίντερνετ καφέ, ψάχνοντας από εδώ και από εκεί με αγωνία για την έκβαση της μεταγραφής. Τη συγκίνηση βλέποντας τους οπαδούς της Φιορεντίνα να ξημεροβραδιάζονται στο σπίτι του παρακαλώντας τον να μείνει. Και τις αναζητήσεις, σε πολύ πρώιμο στάδιο τότε, φωτογραφιών! Στη συνέχεια, τη χαρά για το Πρωτάθλημα της Ρόμα, χωρίς να είσαι οπαδός της. Επειδή αυτός ο ποδοσφαιριστής δεν γινόταν να μην πάρει Σκουντέτο. Και τέλος, την περίεργη θλίψη στο άκουσμα μιας είδησης που τον θέλει να πάσχει από εκφυλιστική ασθένεια, χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί.
Αρκετές φορές έχω προσπαθήσει να αποτυπώσω αναμνήσεις και συναισθήματα για τον Μπατιστούτα. Τις περισσότερες φορές, άφηνα το κείμενο στη μέση, συνεπαρμένος από ωραίες μνήμες και με ένα νοσταλγικό χαμόγελο να σκέφτομαι: «Αυτά δεν γράφονται, είναι για εμάς». Παρακολουθώντας όμως τα σχόλια στα αθλητικά σάιτ κάτω από την είδηση της επιστροφής του Γκαμπριέλ στο Αρτέμιο Φράνκι, κατάλαβα ότι το ίδιο νοσταλγικό χαμόγελο αποτυπώνεται σε πολύ κόσμο.
Ο Μπατιστούτα ήταν από τις πιο όμορφες παρουσίες που θαυμάσαμε στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Για πολλούς βγάζει μια διαφορετικότητα που σπανίζει. Και παίκτες που την «βγάζουν», όπως ο Χαβιέ Ζανέτι, φτάνουν στο τέλος της καριέρας τους. Θαρρείς πως κάποιες στιγμές ζουν στις νοσταλγικές συζητήσεις για το παρελθόν, τις οποίες συνήθως σταματάμε γιατί βαριούνται οι υπόλοιποι. Μέσα από αυτές όμως αναβιώνεται μια ποδοσφαιρική αθωότητα, η οποία απουσιάζει στην καθημερινή τριβή με το χώρο…
Θάνος Σαρρής
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.