Είναι γεγονός κοινά αποδεκτό από όλους, ανεξαρτήτως ιδεολογικοπολιτικής προέλευσης, πως η συμφωνία υποταγής που υπέγραψε ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην Σύνοδο Κορυφής λίγες μόλις μέρες πριν, είναι το ιστορικό σημείο όπου οι χρόνιες μικρές ρωγμές μέσα στο πολυτασικό, κυβερνητικό κόμμα ενώθηκαν και δημιούργησαν ένα βαθύτατο ρήγμα που διαπέρασε πέρα ως πέρα τον ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη που τον απαρτίζουν ανά την Ελλάδα. Παρ΄όλο που όλα τα προηγούμενα χρόνια καταφέρναμε -επιτυχώς θα έλεγα- να παραμερίζουμε τις όποιες διαφορές μας και να συνθέτουμε διαφορετικές απόψεις από διαφορετικής προέλευσης ιδεολογικά ρεύματα, αυτό ωστόσο κατόρθωνε να συμβαίνει μόνο σε ό,τι αφορούσε ζητήματα τακτικής. Ο στρατηγικός στόχος, ο Σοσιαλισμός, μια κοινωνία αληθινά δίκαιη, που στη σύνθεσή της θα αντικατοπτρίζει και θα υπερασπίζεται τις ανάγκες των πολλών, ήταν ο κοινός μας τόπος και το όνειρο που κατάφερνε να μας διατηρεί ενωμένους, να μας δίνει δύναμη για να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διήνυσε έναν μεγάλο και δύσβατο δρόμο. Από το «μπαίνω-δεν μπαίνω στη Βουλή» όλα τα προηγούμενα χρόνια όπου η σοσιαλδημοκρατία και ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχούσαν, βρέθηκε τον Μάιο του 2012 να βρίσκεται μπροστά στην ευχάριστη τότε έκπληξη να αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας. Όλοι εμείς, που είχαμε δώσει τόσο τον προεκλογικό αγώνα μπαίνοντας υποψήφιοι στα ψηφοδέλτια σε καιρούς ζοφερούς, όταν αυτό σήμαινε έκθεση και διαρκή επένδυση χωρίς να περιμένεις τίποτα να λάβεις, όσο και μέσα στα κινήματα αντίστασης στη μνημονιακή λαίλαπα, τα αντιρατσιστικά, τα Σωματεία, τις πρωτοβουλίες πολιτών που αναπτύσσονταν παντού ως όρος επιβίωσης, νιώσαμε ότι επιτέλους ο αγώνας μας δικαιώνεται. Η κοινωνία μάς είχε εμπιστευθεί και τιμήσει με ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, γεγονός που βέβαια έφερε μαζί του και την τεράστια ευθύνη της σωστής προετοιμασίας για την διακυβέρνηση της χώρας.
Ένα χρόνο μετά από εκείνη την τεράστια και αναπάντεχη νίκη, κάναμε το Συνέδριό μας για να θέσουμε όλοι μαζί, συλλογικά και δημοκρατικά όπως αρμόζει σε ένα ριζοσπαστικό, αριστερό κόμμα, τις βάσεις πάνω στις οποίες θα γινόταν αυτή ακριβώς η διακυβέρνηση. Στην ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ στις 2.8.2013 έλεγε, λοιπόν, το Συνέδριο: «Τα συνθήματα που βροντοφώναξαν σε δρόμους και σε πλατείες οι λαοί του κόσμου ‘Ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη’ και ‘Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός’ ο ΣΥΡΙΖΑ τα μετατρέπει σε πολιτική πρόταση και στρατηγικό στόχο»…
Ποιες ήταν οι αρχές της στρατηγικής μας
«Η στρατηγική για τον σοσιαλισμό ξεκινά από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, η Ευρώπη και ο κόσμος» έλεγε μεταξύ άλλων η Ιδρυτική Διακήρυξη, και συνέχιζε:
«Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει σήμερα στα όρια των αντοχών της. Η πρωτοφανής επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία συνεχίζεται με αυξανόμενη ένταση, οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, η ανεργία εκτινάσσεται σε πρωτοφανή επίπεδα, η δημόσια περιουσία εκποιείται, η υγεία και η παιδεία καταστρέφονται, οι κοινωνικά ζωογόνες ιδέες συκοφαντούνται ενώ ένα όχι ευκαταφρόνητο τμήμα θυμάτων της κρίσης υποκύπτει στην άνωθεν καλλιεργούμενη σύγχυση και έλκεται από τη ρατσιστική βία που ασκούν προς πολλές κατευθύνσεις τα πρωτοπαλίκαρα του εγχώριου ναζισμού, συχνά υπό την προστασία τμημάτων των κρατικών μηχανισμών. Από την άλλη πλευρά, το αστικό κομματικό σύστημα, ετοιμόρροπο, ουσιαστικά χωρίς εφεδρείες, επαφίεται στα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τις δυνάμεις καταστολής προκειμένου να ισορροπήσει μεταξύ κοινωνικής πίεσης, καταλυτικών σκανδάλων και εντεινόμενου αυταρχισμού ενόσω οι θεσμοί βρίσκονται υπό διάλυση και η δημοκρατία περιστέλλεται δραματικά μέχρι σημείου ανοιχτής εκτροπής. Μόνη διέξοδος για την ελληνική κοινωνία είναι η ρήξη με το υπάρχον, μορφή ρήξης που θα υλοποιήσει ένα επείγον σχέδιο αποτροπής της καταστροφής, ανασυγκρότησης της κοινωνίας, εξάλειψης της διαπλοκής και της διαφθοράς, και εμπέδωσης της δημοκρατίας. Μορφή ρήξης που θα φέρει στο κέντρο της πολιτικής ζωής τις δυνάμεις που θα αναλάβουν την πολιτική ευθύνη της μεγάλης πορείας που οδηγεί στην απαλλαγή από τα δεσμά του καπιταλιστικού κέρδους, των πατριαρχικών σχέσεων και της οικολογικής καταστροφής, μορφή ρήξης που καλείται να οδηγήσει στη σοσιαλιστική αναγέννηση»…
Στον χρόνο που μεσολάβησε από το Συνέδριο έως τις εκλογές του Γενάρη, η ηγετική ομάδα με την βοήθεια πληθώρας επαγγελματικών στελεχών, επιστημονικών συνεργατών κλπ, ετοίμαζε το πρόγραμμα διακυβέρνησης και τόνιζε σε όλους τους τόνους ότι «είμαστε πανέτοιμοι να κυβερνήσουμε» με προτάγματα όπως το σύνθημα «Καμία θυσία για το Ευρώ», «Πρώτα οι ανάγκες του λαού» και άλλα πολλά. Και με αφορμή την ψήφιση του ΠτΔ η μνημονιακή Δεξιά και άκρως νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, επιτέλους έπεσε. Οι εκλογές ακολούθησαν και ο λαός εμπιστεύθηκε στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ τις ζωές του. Αυτό συνέβη όχι μόνο επειδή οι προηγούμενοι τον είχαν γονατίσει με την εφαρμογή των απαιτούμενων από τους δανειστές μνημονίων, αλλά και επειδή είχε πλέον αηδιάσει από το ψέμα τους, την διαπλοκή τους, την αντικειμενική τους στήριξη στο Κεφάλαιο και την ολιγαρχία, ενάντια στις ανάγκες της κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η νέα ριζοσπαστική και διεπόμενη από το ηθικό στοιχείο δύναμη που ανέτειλε.
Ο δρόμος της διακυβέρνησης
Από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησης της χώρας όμως, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Πρώτη-πρώτη η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, ένα καθαρόαιμο δεξιό αστικό κόμμα, ενάντια στις συλλογικές αποφάσεις που αποζητούσαν την σύμπραξη με τις Αριστερές δυνάμεις του τόπου, έδειξε ότι η ηγετική ομάδα δρούσε και αποφάσιζε μόνη της, χωρίς εμάς. Και μια σειρά από επιλογές που ακολούθησαν στη σύνθεση της κυβέρνησης, τον ΠτΔ και τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη ήρθαν απλά να το επιβεβαιώσουν: Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είχε χαράξει τον δικό της δρόμο, ερήμην μας. Την άρνηση του ΚΚΕ να καθίσει ακόμα και στο τραπέζι της συζήτησης μπορούμε να την σχολιάσουμε και αναλύσουμε κάποια άλλη στιγμή σε ένα άλλο άρθρο. Το ζήτημα όμως που μπήκε τότε για εμάς και που ποτέ δεν απαντήθηκε επαρκώς, ήταν το γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν επεδίωξε καν αυτή τη συζήτηση, δεν πήγε καν να χτυπήσει την πόρτα του Περισσού, φέρνοντας την ηγεσία του προ των ευθυνών της. Γιατί δεν απευθύνθηκε καν στις υπόλοιπες αριστερές και οικολογικές δυνάμεις του τόπου, ως όφειλε να κάνει. Ή εν κατακλείδι, γιατί δεν πήγε ξανά σε εκλογές.
Φτάσαμε λοιπόν με αυτά τα βήματα, στεγνώνοντας τα ταμεία με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και πληρώνοντας ανελλιπώς τις ληστρικές δόσεις του παράνομου και απεχθούς χρέους σύμφωνα και με το πόρισμα της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής, στο αδιέξοδο της «συμφωνίας». Μιας συμφωνίας που βρίσκεται ενάντια στον δρόμο που χαράξαμε μαζί στο Συνέδριό μας, μια συμφωνία που επικυρώνει την υποταγή του ελληνικού λαού στις ορέξεις των δανειστών για χάρη ενός αιώνιου δανεισμού και μιας διαιωνιζόμενης εξάρτησης της χώρας. Ο στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν η βάση πάνω στην οποία προχωρούσαμε ενωμένοι, ο Σοσιαλισμός, ανεβλήθη επ΄ αόριστο και τη θέση του πήρε η υποταγή.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας έχουν τεράστιες ευθύνες. Όχι μόνο καταπάτησαν συλλήβδην τις συλλογικές αποφάσεις του κόμματος, απομακρυνόμενοι σταθερά από αυτούς που τους έδωσαν τα χέρια για να κρατηθούν και να ανέβουν στην κυβέρνηση, αλλά κορόιδεψαν και εξαπάτησαν τον λαό, τόσο προεκλογικά, όσο και με το φιάσκο του δημοψηφίσματος που προηγήθηκε της «συμφωνίας». Υποθέτω υπό την πίεση των συνεπών αριστερών δυνάμεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, σύρθηκαν σε ένα δημοψήφισμα που δεν πίστευαν και κάλεσαν τον λαό να πει το μεγάλο ΟΧΙ, ενώ στην πραγματικότητα είχαν ήδη ενδώσει, είχαν ήδη κάνει πίσω, είχαν ήδη υποταχθεί. Και αυτό αποκαλύφθηκε μεγαλειωδώς λίγες μόλις μέρες μετά το περήφανο ΟΧΙ, αλλά και από την επόμενη μέρα κιόλας, όταν καθόταν στο τραπέζι της «εθνικής ενότητας» με τις κατεστημένες αστικές δυνάμεις των μνημονίων και της διαπλοκής, ενάντια στην λαϊκή εντολή.
Όσοι όμως υποτιμούν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να αυταπατώνται. Ο δικός μας ΣΥΡΙΖΑ δεν εγκαταλείπει τη μάχη έτσι εύκολα, δεν αφήνεται να αλλοτριωθεί από τον εχθρό, δεν υποτάσσεται. Μαθαίνει από τα λάθη του και το δικό μας λάθος, το λάθος της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, των απλών μελών και των μικρών και μεσαίων στελεχών, ήταν ότι δείξαμε υπερβολική εμπιστοσύνη στους συντρόφους μας. Η εμπιστοσύνη βλέπετε ήταν κι αυτή αξία μας, μέχρι που αναγκαστήκαμε να ανακαλύψουμε απ΄ την αρχή το σοφό ρητό: Η εμπιστοσύνη κατακτάται και διαρκώς επιβεβαιώνεται, δεν χαρίζεται σε κανέναν…
Είναι κάμποσος καιρός τώρα που τα συλλογικά όργανα έχουν μετατραπεί από χώροι ζύμωσης και σύνθεσης απόψεων σε εκλογικούς μηχανισμούς και χειροκροτητές της υποταγής της ηγετικής ομάδας. Η μόνιμη ερώτηση στα χείλη των χειροκροτητών είναι η εξής απλή: «Έχετε εσείς κάτι άλλο να προτείνετε;». Απαντάμε ότι σχέδια υπάρχουν και επεξεργασμένα, τα οποία θα κατατεθούν στο Συνέδριο εκ νέου. Αλλά απαντάμε επίσης και ότι δεν ήμασταν εμείς οι υπεύθυνοι για να προετοιμάσουμε την Αριστερή διακυβέρνηση της χώρας. Άλλοι ήταν και αποδείχτηκαν ανεπαρκείς. Ούτε άκουσαν ποτέ τις φωνές μας ότι βασικό μας όπλο σε αυτή τη διαπραγμάτευση θα ήταν το ολοκληρωμένο εναλλακτικό σχέδιο σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, αλλά ούτε και είχαν κάποιο άλλο σχέδιο όπως αποδεικνύεται περίτρανα, από το «πάμε και βλέπουμε». Και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στην χειρότερη, θα πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά για προδοσία.
Ο δικός μας ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, τον Σεπτέμβριο θα είναι και πάλι στις επάλξεις για το Συνέδριο. Θα είμαστε εκεί γιατί τιμούμε τον αγώνα που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Θα είμαστε εκεί για να καταδείξουμε την ανικανότητα, την ανεπάρκεια, την ασυνέπεια των λόγων και των πράξεων, τον εμπαιγμό. Θα είμαστε εκεί για να πάρουμε το κόμμα στα χέρια μας και να χαράξουμε και πάλι συλλογικά και υπό τις παρούσες συνθήκες τον δρόμο της ανατροπής του καπιταλισμού, τον δρόμο της ελευθερίας, της αυτάρκειας, της δικαιοσύνης, της ισότητας. Το αίτημα σε αυτό το Συνέδριο του Σεπτέμβρη είναι ένα: Ριζική αλλαγή πολιτικής, αλλαγή ηγεσίας! Και αυτό, όσο κι αν προσπαθούν να αποκαθηλώσουν τα συλλογικά όργανα και να μετατρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε «ενός ανδρός αρχή», δεν θα καταφέρουν να το αποτρέψουν. Δεν μπορεί κανείς να μείνει για πολύ κρυμμένος πίσω από το δάχτυλό του. Είμαι πεπεισμένη πως ούτε και ο Αλέξης Τσίπρας με την παρέα του θα μπορέσουν…
*Η Ελένη Ανδριοπούλου είναι μέλος του τμ. Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ-συντονίστρια για το Σωφρονιστικό και μέλος της Ν.Ε. του Σύριζα Κέρκυρας.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.