Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι δεν μπορείς να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί καινούργια κόλπα. Αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση των Σαν Αντόνιο Σπερς του Γκρεγκ Πόποβιτς.
Ο Πόποβιτς είναι ο καλύτερος μπασκετικός κόουτς του πλανήτη και το 5ο πρωτάθλημα στην ιστορία των Σπερς ήρθε για να ενισχύσει αυτή την άποψη. Δεν είναι μόνο το γεγονός της κατάκτησης του τίτλου, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο η ομάδα του έφτασε στην κορυφή του ΝΒΑ για τη σεζόν 2013-2014.
Απέναντί τους ήταν οι φοβεροί και τρομεροί Μαϊάμι Χιτ, πρωταθλητές των δύο προηγούμενων ετών και για τέταρτη σερί χρονιά φιναλίστ. Ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο σίγουρος μελλοντικός hall of famer Ντουέιν Γουέιντ, ο πιο επικίνδυνος ημίψηλος της λίγκας Κρις Μπος και ο ηγέτης όλων των εποχών σε εύστοχα τρίποντα Ρέι Άλεν.
Κι όμως οι Σπερς κατάφεραν να κάνουν το Μαϊάμι να φαίνεται “λίγη” ομάδα στους τελικούς. Έγραφα πριν ξεκινήσει η σειρά, ότι το πράγμα θα κριθεί στο ποιος το θέλει περισσότερο. Σίγουρα οι Σπερς είχαν υψηλότερο κίνητρο λόγω της περσινής πικρής τους ήττας. Ωστόσο δεν περίμενα μια τέτοιου επιπέδου κυριαρχία – για την ακρίβεια κανείς δεν το είχε δει να έρχεται.
Το Σαν Αντόνιο ζωγράφισε το αριστούργημά του στον 4ο τελικό στο Μαϊάμι. Στο προηγούμενο ματς είχε κάνει ένα αξέχαστο πρώτο ημίχρονο, με το ασύλληπτο 75% ποσοστό ευστοχίας εντός παιδιάς, πριν αποκρούσει την αντεπίθεση των Χιτ προς το τέλος για να πάρει κεφάλι με 2-1 στις νίκες. Δύο ημέρες αργότερα όλοι ανέμεναν την αντίδραση των πρωταθλητών, που δεν είχαν χάσει ποτέ back-to-back παιχνίδια πλέι-οφ από το 2010.
Ελάχιστοι είχαν φανταστεί τι επρόκειτο να συμβεί. Οι Σπερς έπιασαν ακόμα καλύτερη απόδοση, έπαιξαν φανταστικό ομαδικό μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση και πήραν την νίκη κρατώντας μια άνετη διψήφια διαφορά στο σκορ από την αρχή ως το τέλος.
Από το 1-3 πίσω καμία ομάδα στην ιστορία δεν έχει καταφέρει να γυρίσει μια σειρά τελικών. Ο Τζέιμς φιλοδοξούσε να γράψει ιστορία – όμως για πρώτη φορά από τότε που πάτησε το πόδι του στο Μαϊάμι, η δική του ομάδα δεν ήταν η καλύτερη στο παρκέ.
Αυτό επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στην επιστροφή των τελικών στο Σαν Αντόνιο, στο 5ο παιχνίδι. Εκεί οι Χιτ μπήκαν δυνατά και προηγήθηκαν με 16 πόντους στην πρώτη περίοδο. Οι Σπερς δεν αποθαρρύνθηκαν. Συνέχισαν να παίζουν το μπάσκετ τους και σταδιακά ανέτρεψαν τα δεδομένα, προηγούμενοι αυτοί με 20 πόντους πριν τελειώσει το τρίτο 12λεπτο. Τα υπόλοιπα ήταν απλά μια διαδικασία.
Πολυτιμότερος παίκτης της σειράς αναδείχθηκε ο Κουάι Λέναρντ. Και όχι άδικα. Ο 22χρονος φόργουορντ έπαιξε εξαιρετική προσωπική άμυνα πάνω στον ΛεΜπρόν, ενώ μετά τα δύο πρώτα παιχνίδια εκτοξεύτηκε και επιθετικά, πετυχαίνοντας ρεκόρ καριέρας με 29 πόντους στον 3ο τελικό.
Κάποιος έπρεπε να πάρει το βραβείο του MVP, αν και είναι κρίμα να ξεχωρίσεις έναν μόνο παίκτη από αυτή την Ομάδα. Προσωπικά θα το έδινα στον Τιμ Ντάνκαν, την καρδιά και την ψυχή των Σπερς εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες. Στα 38 του χρόνια ο Ντάνκαν αποτελεί υπόδειγμα επαγγελματία αθλητή και ανθρώπου. Η δουλειά που έχει ρίξει για να επανεφεύρει το παιχνίδι του λόγω των γερασμένων γονάτων του, βάζει νέα στάνταρντ για τις επόμενες γενιές. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πόποβιτς χρησιμοποιεί συχνά το παράδειγμά του για να διδάξει τους νέους παίκτες: “Εφόσον μπορεί να το κάνει ο Ντάνκαν στα 38 του, τότε μπορείς κι εσύ”.
Αλλά και ο ίδιος ο Κόουτς Ποπ επανεφηύρε το κοουτσάρισμά του με τα χρόνια για να διατηρηθεί στην πρώτη γραμμή. Παλιότερα οι Σπερς έπαιρναν τα πρωταθλήματα με πολύ σκληρή άμυνα και με πολλά ποσταρίσματα και καταστάσεις απομόνωσης στην επίθεση. Το μπάσκετ τους δεν ήταν όμορφο, ήταν αποτελεσματικό.
Τα τελευταία χρόνια αυτό το μπάσκετ ξεπεράστηκε. Δημιουργήθηκαν περισσότερο ταχείς ομάδες, με ευκίνητους ψηλούς που μπορούν να απειλήσουν από μακριά. Η έμφαση δόθηκε στην πίεση πάνω στην μπάλα, στην κίνηση χωρίς αυτή και στην εκτέλεση από το τρίποντο. Ο Πόποβιτς δεν δίστασε να υιοθετήσει όλα αυτά τα στοιχεία για να κάνει τους Σπερς ξανά επίκαιρους. Και έτσι γεννήθηκε η Motion επίθεση.
Με τον Ντάνκαν να μην μπορεί να κυριαρχήσει στην ρακέτα όπως παλιά, τα κλειδιά δόθηκαν στον Τόνι Πάρκερ. Το πικ-εν-ρολ του Γάλλου πλέι-μέικερ με τους ψηλούς έγινε το σήμα-κατατεθέν των σύγχρονων Σπερς και η διαρκής κίνηση παικτών και μπάλας το μεγάλο τους όπλο. Μια Λερναία Ύδρα που δεν ξέρεις από πού και με ποιον παίκτη θα χτυπήσει.
Η φιλοσοφία είναι πια να διαβάζεις τί σου δίνει η αντίπαλη άμυνα και να δημιουργείς αναλόγως. Αλλά το μυστικό αυτής της ομάδας δεν κρύβεται στο παρκέ. Κρύβεται στο γυμναστήριο. Δηλαδή στην εκμάθηση μέσα από την επανάληψη, ώστε να έρθει η εκτέλεση του σχεδίου στην εντέλεια.
“Μερικές φορές όταν καλώ τάιμ-άουτ βάζω τις φωνές στους παίκτες γιατί δεν παίζουν το μπάσκετ που ξέρουμε. Υπάρχουν όμως και φορές που δεν τους μιλάω καθόλου. Το μόνο που λέω είναι ‘βρείτε το μόνοι σας’. Δεν μπορώ να εξηγώ πράγματα που τα έχουμε κάνει χιλιάδες φορές στην προπόνηση”, αποκάλυπτε προ λίγων μηνών ο Πόποβιτς.
Μια τέτοια εμπιστοσύνη μεταξύ προπονητή και παικτών δεν μπορεί να αγοραστεί, παρά μονάχα να χτιστεί. Είναι κάτι που, έπειτα από 18 χρόνια στον πάγκο του Σαν Αντόνιο, ο Πόποβιτς το έχει κατακτήσει και με το παραπάνω.
Σε έναν κόσμο του ΝΒΑ όπου οι μεγάλοι σταρ κάνουν κουμάντο και οι οπαδοί αποθεώνουν το ατομικό ταλέντο, οι Σπερς αποδεικνύουν ότι υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος για την επιτυχία. Αυτός του μεθοδικού χτισίματος του ρόστερ, της εγκαθίδρυσης μιας μπασκετικής κουλτούρας και της απόλυτης (και έμπρακτης) πίστης στους παίκτες-σύμβολα μιας ομάδας.
Είναι ο δύσκολος δρόμος, αλλά και ο δρόμος που κερδίζει τον μεγαλύτερο σεβασμό. Είναι ο δρόμος των μοναδικών Σαν Αντόνιο Σπερς.
Θοδωρής Κατσαρογιάννης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.