Είναι ευχάριστος τύπος. Συνήθως χιουμορίστας, πάντα έτοιμος να σχολιάσει γεγονότα της επικαιρότητας. Σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να είναι λάτρης της ατάκας “Ε ρε και να με κάνατε πρωθυπουργό για μια μέρα…“. Προφανέστατα το άτομό του, η ύπαρξή του και η κοσμοθεωρία του δεν θα μπορούσαν να εκπροσωπηθούν από κάποιο κόμμα ή όπως ισχυρίζεται, κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα.
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν έχει συμμετάσχει ποτέ σε κάποια πορεία, ακόμη και στις μούντζες της πάνω πλατείας του Συντάγματος. Όχι βέβαια πως δεν δίνει ο ίδιος μούντζες. Το αντίθετο. Γι’ αυτόν, οι μούντζες αξίζουν σε κάθε πολιτικό που κυβέρνησε ή δεν κυβέρνησε αυτή τη χώρα, καθώς όλοι, μα όλοι είναι κλέφτες, κι αν δεν είναι κλέφτες είναι ψεύτες, κι αν δεν είναι ψεύτες είναι εντολοδόχοι συμφερόντων. Κοινώς όλοι είναι ίδιοι.
Για αυτό άλλωστε και ο ίδιος αρνείται να συμμετάσχει στην ανάδειξή τους. Μπορεί να μην είναι ο πρωταγωνιστής των ειδήσεων του STAR την ημέρα των εκλογών, διατυμπανίζοντας μπροστά το μικρόφωνο ότι η πολιτική είναι αδιάφορη και οι πολιτικοί είναι όλοι ίδιοι, τις απόψεις όμως αυτές τις υποστηρίζει στις παρέες του με σθένος και πάθος, βγαίνοντας θιγμένος που δεν υπάρχει ένας, μόνο ένας, πολιτικός που να αξίζει.
Έτσι λοιπόν φτιάχνει το δικό του βολικό μότο “Δεν πάω να ψηφίσω γιατί αυτό δεν είναι δημοκρατία”. Και βεβαίως το μότο αυτό δεν το υποστηρίζει τα τρία τελευταία χρόνια, οπότε και πολύς κόσμος έχει αναρωτηθεί αν τελικά έχουμε δημοκρατία. Το υποστηρίζει από τη στιγμή που απέκτησε το δικαίωμα ψήφου. Έχοντας γεννηθεί στη μεταπολίτευση, θεωρεί ότι ποτέ δεν υπήρξε λόγος να προσέλθει στην κάλπη, ούτε όμως και να συμμετάσχει σε μια απεργία, σε μια πορεία, σε μία διαδήλωση, σε μία συλλογική ενέργεια, σε μία διεκδίκηση. Για τον ίδιο η έννοια του συλλογικού απαντάται μόνο αριθμητικά, όχι κοινωνικά, πολιτικά.
Βεβαίως όταν ερωτάται για την επιλογή του να μην ψηφίζει ποτέ, η απάντηση είναι: “από άποψη”. Και βεβαίως έχοντας αποποιηθεί το βάρος της ψήφου και άρα του συναποφασίζειν, είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να κριτικάρει τον οποιονδήποτε. Με μία κριτική έντονη, ειρωνική, καταδικαστική, πλην όμως ρηχή. Η απαρχή της κριτικής του είναι το “όλοι είναι ίδιοι”, “όλοι έχουν ευθύνη”, “όλοι είναι κλέφτες”.
Η εμβάθυνση στην κριτική δεν υπάρχει, γιατί πολύ απλά αν υπήρχε θα δημιουργούνταν αυτόματα και η ανάγκη συμμετοχής, η ανάγκη της προσφοράς, η ανάγκη της δημιουργίας κάτι καλύτερου.
Ο ίδιος δεν κάνει λάθη τα οποία θα τον ανάγκαζαν να δικαιολογείται στη συνέχεια. Για την ακρίβεια ο ίδιος δεν κάνει τίποτα. Μην έχοντας συμμετάσχει ποτέ σε κάτι “κοινό”, μην έχοντας πάρει το ρίσκο της επιλογής, ακόμη και της λάθος επιλογής, δεν έχει την ανάγκη να απολογηθεί για τίποτα. Γιατί δεν κάνει τίποτα.
Ο ίδιος, ο ελληνάρας, μπορεί να έχει διαβάσει αρχαίους συγγραφείς, σίγουρα όμως του έχει ξεφύγει ο Πλάτωνας, γιατί τότε θα καταλάβαινε ότι: “Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους”.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.