Αν παρατηρήσετε την Αθήνα από ψηλά θα δείτε μια πόλη που περνούν οι εποχές τα χρόνια από πάνω της και αυτή μένει ίδια. Ίσως λίγο πιο θολή, αλλά πάντα μοναχική, ακόμα και όταν την καμουφλάρουν με στολίδια και φώτα εκείνη παραμένει ασάλευτη. Σταθερή και τόσο ανέκφραστη, κουβαλά τόσες ιστορίες, τόσες κουβέντες τόσες χρονιές πάνω της. Και όμως αν την κοιτάξουμε καλά ακόμα αντέχει, σαν μια καλή θεατρίνα η Αθήνα, δεν θα μας αφήσει ποτέ να καταλάβουμε τα μυστικά της. Μια μικρή αλληγορία για την παράσταση “Ο Ένοικος” της Άννας Παντζέλη που παίζεται στο θέατρο Αλκμήνη.
Δύο γυναίκες που με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων τους ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής τους. Δύο αδερφές που απέτυχαν να ζήσουν, τώρα θυμούνται ένα παρελθόν που της σημάδεψε. Τα παιδικά χρόνια, την οικογένεια, τις ευκαιρίες τόσα και τόσα γεγονότα. Όταν το κουτί των αναμνήσεων ανοίξει όλα είναι πιθανά ίσως ακόμα και η λύτρωση.
Η Άννα Παντζέλη μας μιλάει για όλα όσα θέλαμε να αποκρυπτογραφήσουμε για την παράσταση “Ο Ένοικος” στο Θέατρο Αλκμήνη.
Η παράσταση «Ο Ένοικος» είναι δικό σας δημιούργημα, πώς αντιλαμβάνεστε τους δύο ρόλους συγγραφέας και ηθοποιός;
Ως συγγραφέας παλεύεις με τους ήρωες που πρέπει ν’ αποκτήσουν υπόσταση χαρακτήρα, καθημερινότητα, παρελθόν, ό, τι έχει τέλος πάντων ένας άνθρωπος. Να γεμίζεις τις άδειες σελίδες με εικόνες μέχρι να γίνουν θεατρικές πράξεις και να φτάσεις στο τέλος, το οποίο κατά την απόψή μου πρέπει να σε λυτρώνει, είτε με happy end είτε με σπαρακτικό τρόπο. Και τα δύο λυτρώνουν, και το γέλιο και το κλάμα. Το επόμενο βήμα είναι να προσπαθήσεις να το ανεβάσεις ως ρόλο αυτόν τον ήρωα, να τον αμφισβητήσεις, να τον αγαπήσεις, να τον απορρίψεις και τελικά να του δώσεις τη μορφή που του πρέπει, εσωτερικά αλλά και εξωτερικά, στο σανίδι… Είναι σαν να σου πει κάποιος να αρνηθείς το παιδί σου.
Ποιά ήταν τα ερεθίσματά σας για να γράψετε το έργο;
Πολύς κόσμος νομίζει πως είναι βιωματικό το έργο. Το κοινό που ποτέ δεν φεύγει αμέσως, μοιράζεται μαζί μας τα συναισθήματα που έζησε την ώρα της παράστασης. Τις περισσότερες φορές με ρωτάνε πως έγραψα γι αυτό το θέμα… τι εμπειρίες άραγε να έχω… όχι δεν είναι καθόλου βιωματικό με την στενή έννοια, ότι έζησα εγώ η ίδια δηλαδή μια τέτοια σχέση. Άλλωστε δεν θα μπορούσα, από την φύση της οικογενείας μου, ππου είματε ολλά παιδιά, πέντε αδέρφια. Που να βρεις την πολυτέλεια για τέτοιες κόντρες, έμπαινε η μαμά μου, μας έβαζε όλους τιμωρία κι έτσι δύσκολα να αναλύσεις ξεχωριστά την σχέση σου με τον κάθε εναν χωριστά. Ένοιωθα πως είμαστε όλα τα αδέρφια σαν μια παλάμη με 5 δάχτυλα που κανένα δεν έχει κόντρα με το άλλο. Είναι εν μέρει βιωματικό, από τους ανθρώπους που από μικρή είναι γύρω μου, που βλέπω πίκρα και παράπονα να κρατάνε για χρόνια μέσα τους κι αυτό είναι τρομακτικό, σου τρώει τα σωθικά. Μπορεί να σε κατασπαράξει και να πάψεις να ζεις τελικά, πρέπει να λυτρωθείς αν θες να συνεχίσεις.
Πείτε μας δύο λόγια για της δύο πρωταγωνίστριες του έργου.
Και οι δυο αδερφές είναι τόσο αντίθετες η μία με την άλλη που τελικά είναι ίδιες! Προσπαθεί η κάθε μια να αποποιηθεί των ευθυνών της και το κάνουν με τέτοιο πείσμα και οι δύο τους που βασανιστικά και χωρίς να το καταλαβαίνουν αλληλοσπαράζονται. Αλλά η σχέση τους μια τέτοια σχέση, αδερφική, δεν μπορεί παρά να παραμείνει σχέση παντοτινή. Είναι δύσκολο να ισορροπείς ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, στο θυμό και την τρυφερότητα, στην αδιαφορία και την έννοια, στο γέλιο και το κλάμα και μάλιστα όταν πια η ζωή τους, λόγω καταστάσεων αλλά και ηλικίας έχει περιοριστεί σε τέσσερις τοίχους.
Οι οικογενειακοί δεσμοί είναι “βραχνάς” ή “λύτρωση;
Ας ξεκινήσουμε από τη λέξη δεσμοί… Όποιος νιωθει έναν “δεσμό” σαν βραχνά, πρέπει να τον παύσει από δεσμό. Βέβαια στους δεσμούς αίματος τα λόγια είναι εύκολα, δεν είναι απλά μια σχέση η αδερφική έχει μια κοινή μήτρα που σε ενώνει και πολλές φορές αυτό από μόνο του είναι βαρύ, δεν το αμφισβητείς εύκολα. Άρα πρέπει να παλέψεις για να έρθει η λύτρωση. Πρέπει για σένα πρώτα και μετά για τον άλλον. Είπαμε, για να μη σε κατασπαράξει αυτό που κουβαλάς.
Η καθημερινότητα αποτελεί άλλοθι για την πραγματικότητα τον δύο ρόλων;
Μόνο η καθημερινότητα δεν αρκεί σαν άλλοθι. Πρέπει να βρεις και στα υψηλότερα άλλοθι για να προσεγγίσεις έναν ρολο. Η καθημερινότητα βέβαια κρύβει πολλά “υψηλά” και πολλές αξίες, αρκεί να μάθουμε να βλέπουμε πίσω από τους αριθμούς που κυριαρχούν στην καθημερινή μας πάλη (λογαριασμοί, έξοδα, αμοιβές κλπ ) τους ανθρώπους, να τους δικαιολογούμε και να τους δίνουμε πάντα μια δεύτερη ευκαιρία. Όχι για εκείνους μόνο, αλλά και για μας ή καλύτερα πρώτα για μας.
Πληροφορίες για την παράσταση:
Το πρωτότυπο έργο της Άννας Παντζέλη «Ο Ένοικος» θα παρουσιάζεται από την Κυριακή 1η Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή στο θέατρο «Αλκμήνη».
Πρόκειται για ένα ψυχολογικό δράμα με τις καθημερινές τριβές αλλά και τις πικρές αλήθειες που κρύβει συνήθως μια συγγενική σχέση.
Με αφορμή τα γενέθλια του ενοίκου τους, Μάρκου, δύο γυναίκες – αδερφές, που δεν τα κατάφεραν στη ζωή τους, αρχίζουν να ξετυλίγουν το παρελθόν τους και να αλληλοσπαράζονται .
Η οικογένεια, τα βιώματα, οι παιδικές κόντρες αλλά και οι ξεχωριστές μα και τόσο ίδιες ζωές τους, γίνονται σκιές που τις καταδιώκουν αλλά και τις λυτρώνουν ταυτόχρονα.
Παίζουν : Άννα Παντζέλη και Λίνα Μαρκάκη
Σκηνικά: Γιάννης Μυρσιώτης
Κοστούμια: Λένα Μηνά
Μουσική: Χρίστος Τσαπάρας & Αθηνά Μπαρδάκου
Φωτισμοί: Τάκης Μπαρδάκος
Φωτογραφίες: Αντώνης Συμεωνάκης
Τιμές εισιτηρίων:
Προπώληση 8€, Γενική είσοδος 12€,
Α.Μ.Ε.Α., Φοιτητικό 8 €
Προπώληση: viva.gr
Ταμείο θεάτρου Αλκμήνη
Διάρκεια παράστασης 85 λεπτά
Κάθε Κυριακή στις 6.30μ.μ.
Θέατρο «Αλκμήνη», Αλκμήνης 12 Αθήνα (στάση Μετρό Κεραμεικός)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.