του Λευτέρη Μπάιλα
Ήταν η κοφτή απάντηση που πήρε.
Φτάνοντας στον φάρο, η Αδεμόνη μπήκε μέσα πρώτη χωρίς καν να ρωτήσει ή να περιμένει τον οικοδεσπότη να την προσκαλέσει. Ο Πέτρος στάθηκε για λίγο και κοίταξε γύρω. Ο σκύλος ήταν άφαντος. Έβαλε μια φωνή αλλά δεν άκουσε καμιά απόκριση. Γεμάτος περιέργεια, κίνησε για το σπιτάκι του.
“Εδώ είσαι λοιπόν! Σου έχω ένα ζεστό πιάτο.”
Το ζωντανό όμως δεν έκανε καμία κίνηση. Είχε μαζευτεί όσο πιο βαθιά μπορούσε μέσα στο σπιτάκι του κι έτρεμε σύγκορμο.
“Μα τι έπαθες; Μύγα σε τσίμπησε;”
Έβαλε το χέρι του μέσα στο σπιτάκι να τον τραβήξει, μα το σκυλί χωνόταν ακόμη πιο βαθιά και γαντζωνόταν με τα νύχια στο ξύλινο πάτωμα, έτσι που ο Πέτρος να μην μπορεί να τον κουνήσει.
“Όπως θες. Μείνε να κοιμηθείς στο κρύο. Καληνύχτα! Τί ανόητο ζώο.”
Μουρμούρισε φεύγοντας. Μπαίνοντας μέσα, δεν βρήκε στην κουζίνα την φιλοξενούμενή του, αλλά ούτε και στο υπνοδωμάτιο. Θυμήθηκε τον πυρσό. Έλεγξε το πετρέλαιο και ανέβηκε την σκάλα. Φτάνοντας στο δωμάτιο συντήρησης, κοίταξε για την Αδεμόνη. Ούτε και εκεί βρισκόταν. Μην έχοντας όρεξη και χρόνο για ψάξιμο, ανέβηκε και έβαλε μπρος τον φάρο. Μετά κατέβηκε να δει τι στην ευχή γίνεται με αυτήν την κοπέλα.
Αναζητώντας την, αναγκάστηκε να βγει ξανά στο κρύο και να πάει σε ένα από τα πίσω δωμάτια. Την βρήκε επιτέλους στο βορειοανατολικό υπνοδωμάτιο. Είχε ξετρυπώσει από κάπου ένα πράσινο σαπούνι, με το οποίο είχε λούσει τα μαλλιά της, που τώρα σκούπιζε με μια πετσέτα.
“Δεν χάνεις τον χρόνο σου βλέπω. Βολεύεσαι εύκολα.”
“Πολύ πιο εύκολα απ’ όσο νομίζεις.”
Πάλι ετοιμόλογη και γεμάτη υπονοούμενα.
“Δεν μπορώ να αφήσω τα μαλλιά μου με τόσο αλάτι. Άλλωστε πως θα κοιμηθώ στα σεντόνια σου;”
“Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα κοιμηθείς στο κρεβάτι μου;”
“Ω! Έλα τώρα. Μην μου πεις ότι θα αφήσεις μια απροστάτευτη κοπέλα, να κοιμηθεί ολομόναχη σε αυτό το παγωμένο δωμάτιο.”
Ο Πέτρος ήθελε, μα δεν μπορούσε να διαφωνήσει.
“Έτοιμη την έχεις πάντα την απάντηση βλέπω. Κάτι όμως μου λέει ότι δεν είσαι και τόσο απροστάτευτη όσο θέλεις να δείχνεις. Τέλος πάντων. Δεν θα με ζαλίσεις όμως και θα είσαι φρόνιμη.”
“Θα είμαι όσο φρόνιμη θελήσεις εσύ να είμαι.”
Το ψεύτικο αθώο βλέμμα, σε συνδυασμό με ένα ακόμη πονηρό υπονοούμενο, έκανε το αίμα του Πέτρου να πλημμυρίσει κάθε γωνιά του σώματός του. Χωρίς να πει άλλη λέξη, έκανε μεταβολή και κίνησε για το δωμάτιο συντήρησης. Ο καιρός είχε αγριέψει πάλι. Το καλοκαιρινό σκηνικό του πρωινού, είχε δώσει τη θέση του σε μια εικόνα που ταίριαζε στις ημερομηνίες. Δυνατός αέρας και κρύο που μπορούσε να παγώσει ακόμη και το σάλιο στο στόμα σου.
Αφού μπήκαν ξανά στο φάρο, ο Πέτρος ρώτησε την Αδεμόνη αν ήθελε κάτι να φάει. Εκείνη αρνήθηκε και ανέβηκε στο δωμάτιο ενόσω εκείνος ετοίμαζε το βραδινό του. Αφού τελείωσε, σέρβιρε ένα πιάτο για τον εαυτό του, πήρε τρία κομμάτια ψωμί και ανέβηκε στο δωμάτιο. Βρήκε την Αδεμόνη ξαπλωμένη στο κρεβάτι κάτω απ’ τα σκεπάσματα. Εκείνος έκατσε στην συνηθισμένη του θέση και άρχισε να απολαμβάνει το γεύμα του. Ήταν σίγουρος ότι η φιλοξενούμενή του θα παραβίαζε την συμφωνία και δεν θα τον άφηνε σε ησυχία και να που βγήκε αληθινός.
“Πάντως τα λόγια του γέρο Δράκου δεν σε αδικούσαν καθόλου. Είσαι αρκετά διαφορετικός απ’ τους άλλους ανθρώπους.”
Ο Πέτρος συνέχισε να μασουλάει ασυγκίνητος.
“Δεν είναι ανάγκη να το παίζεις σκληρός ξέρεις. Δεν ήρθα εδώ για να γίνουμε εχθροί.”
“Χμ! Μάλλον διάλεξες λάθος αρχή τότε.”
“Τι εννοείς;”
“Εννοώ ότι μου ήρθες εδώ, χωρίς καν να ρωτήσεις και μου επέβαλες την παρουσία σου.”
“Μα τι να έκανα; Είχα ακούσει πόσο περίεργος είσαι και ήθελα τόσο πολύ να σε γνωρίσω. Όταν έμαθα ότι ο θείος μου θα περάσει από εδώ, λέω να μια καλή ευκαιρία. Πότε θα μπορούσα να ξαναέρθω αν όχι τώρα; Αν πάλι περίμενα να τον βάλω να σε ρωτήσει αν θέλεις να έρθω και να μου φέρει την απάντηση, ή που θα έλεγες όχι και θα έμενα με την περιέργεια, ή που σε αντίθετη περίπτωση, θα είχα χάσει τον μοναδικό τρόπο να έρθω. Από εκεί και πέρα δεν πιστεύω να περίμενες να φύγω μπρος πίσω άπαξ και ήρθα.”
“Και πάλι, ο δύσκολος τρόπος ήταν και ο σωστότερος. Αλλά βλέπω ότι δεν είσαι γυναίκα που της αρέσει να της λένε όχι, ούτε και να χάνει. Αυτό το διαπίστωσα από την πρώτη κιόλας στιγμή.”
Η Αδεμόνη χαμογέλασε δελεαστικά.
“Αυτό ξαναπές το. Μην μου κρατάς κακία όμως. Αν έκανα κάποια λάθος κίνηση, δεν ήταν για κακό.”
“Αυτό θα το δούμε.”
Συνέχισε να τρώει, μαζεύοντας τα πάντα με μπουκιές ψωμιού.
“Δεν έχεις βαρεθεί εδώ;”
“Νόμιζα ότι δεν είχα βαρεθεί, μέχρι που ήρθε η Αγγελική. Τι είσοδος και αυτή. Με έκανε να χεστώ επάνω μου. Είχα την αίσθηση ότι ήρθε εδώ για να πεθάνει.”
Χαμογέλασε υστερικά.
“Ακόμα σπάω το κεφάλι μου πως στο διάολο βρέθηκε να πλέει μες την νύχτα. Ούτε που καταδέχτηκε να μου πει. Μήπως έχεις καμιά ιδέα;”
“Έχω μια ιδέα, αλλά δεν έχει να κάνει με αυτήν. Με κουράζει αυτό το κορίτσι. Όποιος την γνωρίζει, μετά μιλάει όλο γι αυτήν. Πόσο καλή είναι, και πόσο έξυπνη και η Αγγελική το ένα και η Αγγελική το άλλο και μπλα μπλα μπλα. Πφφφφ. Πόσο βαρετό.”
Ο Πέτρος σκούπιζε τα τελευταία απομεινάρια στο πιάτο του.
“Κοίταξε να δεις. Δεν μπορώ να ξέρω τι σχέσεις έχετε μεταξύ σας. Αλλά όσο και να μην θες, η Αγγελική πράγματι φαίνεται μοναδικό κορίτσι. Και μην μου πεις ότι ζηλεύεις την ομορφιά της, γιατί κι εσύ δεν πηγαίνεις πίσω. Δεν είναι του τύπου μου να εμπλέκομαι στα οικογενειακά των άλλων, αλλά γιατί να μην χαίρεσαι που ο κόσμος αγαπάει την μικρή σου ξαδέλφη και να νιώθεις υπερήφανη γι αυτήν;”
“Πρέπει να υπάρχει δηλαδή ιδιαίτερος λόγος; Απλά κάποιες φορές μερικοί άνθρωποι δεν ταιριάζουν. Οι χαρακτήρες τους απλά συγκρούονται σε έναν αόρατο κόσμο και τους απωθούν. Εσένα για παράδειγμα, δεν σου έχει τύχει ποτέ να αισθάνεσαι άσχημα για κάποιον χωρίς να σου έχει κάνει ποτέ τίποτα; Απλά να μην τον θέλει κάτι μέσα σου;”
Ο Πέτρος σταμάτησε ότι έκανε και έμεινε να κοιτάει το πάτωμα. Αν γυρνούσε να δει την Αδεμόνη, θα διαπίστωνε ότι τον κοιτούσε με ένα πονηρό χαμόγελο ανυπόμονα. Τα μάτια της άστραφταν καρτερώντας την απάντηση.
“Ναι! Συμβαίνει καμιά φορά.”
Η Αδεμόνη έκανε να συνεχίσει την συζήτηση, μα ο Πέτρος σηκώθηκε βιαστικά και κατέβηκε στην κουζίνα. Τελειώνοντας με το πλύσιμο του πιάτου και αφού τακτοποίησε την κουζίνα, ξανανέβηκε στο δωμάτιο. Έσβησε την λάμπα και έκατσε πάλι στην πολυθρόνα.
“Πέσε κοιμήσου, σίγουρα θα είσαι κουρασμένη. Αφού γλύτωσες και την πούντα με το μπάνιο που έκανες το απόγευμα, τυχερή είσαι.”
“Εσύ δεν θα κοιμηθείς;”
“Εγώ γενικότερα τα βράδια λαγοκοιμάμαι. Πρέπει να προσέχω το φάρο. Αν σβήσει μπορεί να έχουμε τραγωδίες. Θα κάτσω εδώ και θα προσπαθήσω να μην κοιμηθώ.”
“Αυτό δεν θα το επιτρέψω. Ειδικά και μετά από τέτοιο κατσάδιασμα που μου έκανες. Δεν θα σου στερήσω και το κρεβάτι σου. Έλα ξάπλωσε δίπλα μου. Θα πιαστείς όλη νύχτα εκεί.”
Η Αδεμόνη σήκωσε τα σκεπάσματα προσκαλώντας τον και κάνοντας τον για ακόμη μια φορά να σαστίσει. Είχε ξαπλώσει ολόγυμνη. Καθόταν τώρα γυρισμένη προς τον Πέτρο και όπως είχε το δεξί πόδι ανασηκωμένο, άφηνε σε κοινή θέα τα ανοιγμένα χείλη του αιδοίου της, να διακρίνονται στο μισοσκόταδο. Ο Πέτρος σηκώθηκε και την ξανά σκέπασε.
“Είπαμε φρόνημα. Αν θες θα ξαπλώσω εδώ.”
Ξάπλωσε πάνω απ’ τα σκεπάσματα και σκεπάστηκε με το παλτό του.
“Όπως θες όμορφε. Πάντως εδώ κάτω είναι πολύ πιο ζεστά.”
“Απόλαυσε το λοιπόν και μην με σκοτίζεις.”
Η Αδεμόνη γύρισε πλευρό και έμεινε σιωπηλή. Ο Πέτρος απέμεινε στο σκοτάδι ακίνητος, να αναλογίζεται τι μπορούσαν να σημαίνουν όλ’ αυτά τα πράγματα που του συνέβαιναν. Πριν περάσει πολύ ώρα, η ζέστη του μαγκαλιού και το φως του φάρου που άλεθε το σκοτάδι, τον νανούρισε χωρίς να του αφήσει περιθώρια αντίστασης. Ο ύπνος του ήταν ανήσυχος. Αμαρτωλός ύπνος. Γυμνές γυναίκες τον είχαν σκεπάσει, φιλώντας όλο του το σώμα. Προκλητικά θηλυκά που έμπηγαν τα νύχια τους στην σάρκα του χαράζοντας μικρές πληγές πάνω του.
Άνοιξε τα μάτια του γιατί ένιωσε τα σκεπάσματα πάνω στο γυμνό του δέρμα. Κατά έναν περίεργο τρόπο, είχε βρεθεί κάτω από τα σεντόνια, χωρίς τα ρούχα του, ενώ κάτι σάλευε ανάμεσα στα σκέλια του. Καθώς σήκωνε τις κουβέρτες, είδε την Αδεμόνη να χαϊδεύει με την γλώσσα της το μαλακό του πέος. Με το ένα χέρι, κρατούσε τον κορμό του πέους του και το άλλο ασχολούταν απαλά με τους όρχεις του. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, ανεξαρτήτως της θέλησής του, το φύλο του ήρθε σε στύση. Χωρίς να χάνει χρόνο, η Αδεμόνη το βύθισε στο στόμα της απαλά αρχίζοντας μια παλινδρομική κίνηση. Τοποθετώντας το ανάμεσα στα στήθη της, άρχισε να ανεβοκατεβάζει την πόσθη του με απαλές κινήσεις, αποκαλύπτοντας ρυθμικά την βάλανό του. Όταν πια ο Πέτρος είχε υγρανθεί αρκετά, χάιδεψε με την βάλανο τις ρώγες τις, στολίζοντάς τες με τα προερωτικά του υγρά.
Ο Πέτρος ήθελε να ουρλιάξει από ηδονή. Σκεφτόταν ότι έπρεπε να την σταματήσει μα του ήταν εντελώς αδύνατον. Το σώμα του δεν υπάκουγε στις εντολές του μυαλού πια. Άκουγε το αίμα να χτυπά στα μηνίγγια, αλλά και στις φλέβες του μορίου του, καθώς ένιωθε την ζεστασιά του στόματός της να το περιβάλλει και την γλώσσα της να παίζει με την κορυφή του. Ανίκανος να αντιδράσει, έβλεπε τα σαρκώδη χείλη της να εγκαταλείπουν την κορφή με ένα μεταξένιο φιλί και η γλώσσα της ξεκίνησε να ανεβαίνει προς το στέρνο του, περνώντας απ’ τον αφαλό, αφήνοντας πίσω της ένα ασημένιο μονοπάτι. Όταν έφτασε στις ρώγες του, ο Πέτρος δεν άντεξε άλλο.
Έπιασε την ερωμένη του απ’ τα μπράτσα και την έφερε από κάτω του. Εκείνη γέλασε προκλητικά. Οι θηλές της είχαν σκληρύνει. Ο Πέτρος δεν σκέφτονταν πια. Το μυαλό του ένα κουβάρι από αστραπές. Ένιωσε το πέος του να βυθίζεται απαλά μέσα στην υγρή κάψα της. Πρώτα η βάλανος και βασανιστικά ακολούθησε ο κορμός. Ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά του, καθώς την άκουσε να στενάζει αθόρυβα.
Ξεκίνησε να της κάνει έρωτα απαλά. Γρήγορα όμως η τρυφερότητα έγινε πάθος. Ο Πέτρος ιδρωμένος, παλινδρομούσε με δύναμη μέσα της, με την στύση του να γίνεται όλο και πιο σκληρή, καθώς ερεθιζόταν όλο και πιο πολύ από τους σιωπηρούς στεναγμούς της. Ήταν μόλις η γλώσσα του είχε αρχίσει να παίζει με τις θηλές και γύρω απ’ τα στήθη της, όταν δεν μπορούσε πια να ελέγξει τον οργασμό του που τώρα πια κάλπαζε έξω απ’ το πέος του. Ένας χείμαρρος πλημμύρισε το μέσα της. Ο κόλπος της συσπάστηκε γύρω απ’ το μόριό του. Ένιωθε να τον απορροφά, να κλέβει όλη την ενέργειά του, παίρνοντάς τον μέσα της κυριολεκτικά.
Τέλειωσε σπαρταρώντας πάνω της με απίστευτη ηδονή και ύστερα αφέθηκε να πέσει πάνω στα στήθη της. Το πέος του μαλάκωσε, με αποτέλεσμα να βγει απ’ τον κόλπο της και κάποια ποσότητα υγρών διέτρεξε το ταλαιπωρημένο μόριό του στάζοντας απ’ το αιδοίο της στο σεντόνι. Εκείνη τράβηξε τα σκεπάσματα κρατώντας τον πάνω της, ενώ ο Μορφέας τους αγκάλιαζε για τελευταία φορά.
Το σκοτάδι απέμεινε βουβός μάρτυρας. Ένα πρόσωπο, έσκυψε δίπλα στο πρόσωπο του Πέτρου. Πλησιάζοντας το αυτί του, τα χείλη της Αγγελικής ψιθύριζαν.
«Αδεμόνη, Αδεμόνη αδεμόνη, αδεμόνηαδεμόνηαδεμόνιαδαιμόνια δαιμόνια!»
Τα μάτια του Πέτρου άνοιξαν διάπλατα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.