Δεν έχω μόνο την πένα μου, κυρίως έχω την ψυχή μου στα χέρια. Την περιφέρω από δω κι από κει, τη στριμώχνω σε λέξεις, τη μετατρέπω σε κραυγή, τη σώζω πάντα τελευταία στιγμή από την απελπισία και συνεχίζω. Συνεχίζω να προσπαθώ κάπου να τη χωρέσω μέχρι που καταλαβαίνω πως δεν έχει νόημα να χωρέσει κάπου εκείνη, αλλά να γίνει μέσα της χώρος ώστε να ζωντανέψουν και πάλι όλα αυτά που ξέχασε καθώς πανικόβλητη κι οργισμένη περιπλανιέται ανάμεσα στα άγρια θηρία.
Κι όμως, ανάποδα τα κάνει ο κόσμος όλα κι αν θέλω να επιβιώσω επιβάλλεται εγώ να στριμωχτώ στα δικά του μπουντρούμια. Η πένα μου είναι τα φευγιά μου. Η οργή μου. Μία από τις μάχες μου. Η κραυγή μου. Η απελπισία μου. Η αντίδρασή μου. Η λαχτάρα μου. Τα δίκια που με πνίγουν. Η αδικία που με σκοτώνει. Η πένα μου είναι φόρος τιμής σε έναν κόσμο που μόνοι μας διαλύσαμε, στους ανθρώπους εκείνους που οι ψυχές τους δε χώρεσαν σε αυτόν όμως ήταν έτοιμες να τον χωρέσουν μέσα τους ολόκληρο. Κι έτσι χάθηκαν. Γιατί καμία αβυσσαλέα ψυχή δεν ταιριάζει με την κτηνωδία που προσπαθεί να καταπολεμήσει.
Άλλο ένα όνομα προστέθηκε πρόσφατα στη λίστα των θυμάτων του κόσμου αυτού. Βασίλης Μάγγος. Ένα ακόμη παιδί που βρέθηκε στο διάβα των καρκινωμάτων της κοινωνίας κι έτσι έπρεπε να τιμωρηθεί όπως κάθε άνθρωπος ακόμη αμόλυντος από τη σήψη που μας κυβερνάει. Δε με νοιάζει το πόρισμα όσον αφορά τα αίτια του θανάτου του. Κι αυτό όχι επειδή αδιαφορώ αλλά επειδή το θέμα είναι πως πριν αφήσει την τελευταία του πνοή όσα είχε υποστεί δεν παραγράφονται. Αν δε συνέβαλαν καθοριστικά και πρακτικά στον κυριολεκτικό του χαμό ήταν καθαρά τυχαίο. Γιατί ξυλοκοπήθηκε βάρβαρα. Γιατί οι ντροπές του είδους μας του έσπασαν τα πλευρά και τραυμάτισαν ζωτικά του όργανα. Γιατί θα μπορούσαν να τον είχαν σκοτώσει όπως ήδη έκαναν στο παρελθόν με άλλους ανθρώπους άλλες ντροπές του είδους σε αντίστοιχες καταστάσεις. Γιατί ακόμη υπάρχουν εκεί έξω πολλοί χωρίς ίχνος τσίπας που περιμένουν πώς και πώς να βγουν οι τοξικολογικές εξετάσεις του ώστε να αποδειχτεί μέσα σε όλα και το ότι ήταν χρήστης. Ίσως μέχρι να δημοσιευτεί το παρόν κείμενο οι εξετάσεις να έχουν βγει, ίσως αποδειχτεί κάτι από όλα όσα σκέφτονται κάποιοι, ίσως όχι μα η ερώτηση είναι ξεκάθαρη: και τι μ’ αυτό;
Η ξεδιαντροπιά όσων έσπευσαν να ακολουθήσουν την καλύτερη άμυνα που δεν είναι άλλη από την επίθεση αμέσως μόλις γνωστοποιήθηκε ο θάνατος του Βασίλη, αντί να βάλουν την ουρά κάτω από τα σκέλια και για μία φορά στην αναξιοπρεπή τους πορεία να βγάλουν τον σκασμό είναι γεγονός. Η σκανδαλώδης αντιμετώπιση της απαραίτητης διαδικασίας ως προς την ιατροδικαστική εξέταση είναι γεγονός. Η θηριωδία της αστυνομικής βίας είναι γεγονός. Η ανοχή απέναντί της και πολλές φορές η προτροπή για χρήση της από τους “δημοκράτες” εξουσιαστές που έχουμε τοποθετήσει πάνω στα κεφάλια μας είναι γεγονός. Η πασιφανής ξεφτίλα του συστήματος που ακόμη ανέχονται, δέχονται ή/και στηρίζουν οι ορθολογιστές μη “ουτοπιστές” είναι γεγονός. Ποιο από όλα τα παραπάνω εγκλήματα αναιρείται, λοιπόν, ακόμη κι αν ο Βασίλης έφυγε εξαιτίας κάποιου άλλου παράγοντα και τι σημασία έχει τελικά η αιτία του θανάτου του για την αντιμετώπιση μιας ακράδαντης πραγματικότητας που είχε ήδη συμβεί, που συνέβαινε πριν από τον ίδιο και που όπως φαίνεται θα εξακολουθήσει να συμβαίνει μέχρι επιτέλους να μας βρουν όντως πρακτικά απέναντί τους;
Υπάρχουν μπάτσοι που βιάζουν αξιοπρέπειες και ζωές. Σκοτώνουν ή σκοτώνουν παρά λίγο. Υπάρχουν εκείνοι που καλύπτουν αυτούς τους μπάτσους. Υπάρχουν εκείνοι που εκμεταλλεύονται τα ψυχολογικά προβλήματα και το μίσος αυτών των μπάτσων χρησιμοποιώντας τους ως άλλα πειθήνια κομπλεξικά άνοα στρατιωτάκια με σκοπό τη “δημοκρατική” καταστολή των ακόμη αντιδρώντων. Υπάρχουν εκείνοι που θα νιώσουν ανακούφιση στο άκουσμα της αιτίας θανάτου του εκάστοτε Βασίλη αν δε συνδέεται άμεσα με τη βία του κράτους τους. Υπάρχουν εκείνοι που ακόμη κι αν συνδεόταν θα έβρισκαν τρόπο να την αποσυνδέσουν. Υπάρχουν εκείνοι που τα βλέπουν όλα αυτά αλλά είτε αρέσκονται είτε είναι απλώς “εντάξει” κοιτώντας απλώς πώς θα διαφυλάξουν τη μίζερη ζωούλα τους. Υπάρχουν εκείνοι που θα πεταχτούν κάθε φορά να πουλήσουν μαγκιά και ψευτοφιλότιμο με χυδαία εξυπνακίστικα σχόλια του τύπου “όλοι εσείς που ξεσηκώνεστε για τους μπαχαλάκηδες δε σχολιάζετε τίποτε για τα θύματα της Marfin” έχοντας κάνει πολτό στο κεφάλι τους καταστάσεις, έννοιες και γεγονότα.
Πριν προχωρήσω, λοιπόν, ας βάλω εδώ μία παρένθεση ώστε να αναφερθώ στα τραγικά θύματα της Marfin. Το ποιος όντως ήταν και ποιος δεν ήταν πίσω από την αποτρόπαια αυτή κατάσταση όπως και το πραγματικό του ποιόν ίσως να μην το μάθουμε ποτέ με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Όποιοι κι αν είναι πρακτικά οι αυτουργοί είναι εγκληματίες κι αυτό το λέει μία συνειδητά αναρχική η οποία δεν είναι η μόνη. Όποιος δηλώνει αναρχικός, όμως, δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι κιόλας. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι αν δεν επρόκειτο για προβοκάτσια, όπως σε κάθε τομέα, κάθε ιδεολογία, κάθε κλάδο, κάθε ομάδα, κάθε έκφανση της ζωής υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι αμαυρώνουν το γενικότερο πλαίσιο γιατί κοινώς και κυνικά παντού υπάρχουν άνθρωποι ικανοί για τα άσχημα ή και για τα χειρότερα. Αλλού σε μικρότερο βαθμό αλλού σε μεγαλύτερο.
Η διαφορά είναι πως οι εξαιρέσεις εδώ δε βασίζονται σε μία φύσει βίαιη ιδεολογία χαρακτηριζόμενη από κόμπλεξ κι εξουσιολαγνεία. Αποτελούν ακριβώς αυτό: εξαιρέσεις. Αν οι άνθρωποι που τυφλωμένα ωρύονται κατά των “μπαχαλάκηδων” έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν πέντε πράγματα για το τι σημαίνει αναρχισμός κι αναρχικός θα μπορούσαν προφανώς ακόμη και να διαφωνήσουν όπως ήδη κάνουν αλλά επιτέλους γόνιμα.
Από τη μία, λοιπόν, έχουμε κάποιους ελάχιστους που κατά καιρούς δηλώνοντας αναρχικοί γίνονται επικίνδυνοι και καταδικάζονται από τους ίδιους τους οργανωμένους και συνειδητοποιημένους αναρχικούς, έχουμε μια ιδεολογία που πρεσβεύει την ισότητα, τη διαφορετικότητα, την αλληλεγγύη, τον σεβασμό και την αξιοκρατία κι από την άλλη έχουμε ένα κράτος τρόμου, αδίκου, εκμετάλλευσης, αναξιοκρατίας, ανισότητας, καταστολής, έμμεσης κι άμεσης βίας, σκανδάλων, αναξιοπρέπειας, κοροϊδίας, ταξικών διακρίσεων και ξεκάθαρης (κατάχρησης) εξουσίας που επιμένουμε να ονομάζουμε δημοκρατικό για να μην ταράξουμε τις ανισόρροπες ισορροπίες της πολύτιμης ρουτίνας μας.
Αν είχαμε χούντα δε θα μπορούσες να γράψεις τίποτε από όλα αυτά, θα βρεθούν κάποιοι να πούνε. Έχετε σκεφτεί ποτέ όμως ότι δε μας απαγορεύουν να τα γράφουμε και να τα λέμε ακριβώς επειδή πλέον είναι σίγουροι πως έχουμε υπνωτιστεί τόσο που δεν υπάρχει περίπτωση να τα κάνουμε πράξη; Σου λέει ας ξεσπάνε στα λόγια να νομίζουν πως κάτι κάνουν κι αύριο πάλι υπό τη σκέπη του δημοκρατικού σανού θα ξαναμαζευτούν οικειοθελώς στο μαντρί φοβούμενοι μη χάσουν και τα λίγα.
Σε αυτό το κράτος, λοιπόν, για να επιστρέψω, επίσης εγκληματικά υπεύθυνοι στην υπόθεση της Μαρφίν ήταν κι οι κύριοι κύριοι εργοδότες για λόγους που δε χρειάζεται πολύ ψάξιμο για όποιον επιθυμεί να τους μάθει. Οι “ευυπόληπτοι” και καθόλου μπαχαλάκηδες τραπεζίτες. Επομένως –και για να κλείσω επιτέλους την παρένθεση- φυσικά και θα μνημονεύσουμε τους νεκρούς της Μαρφίν. Όχι όμως τσουβαλιάζοντας την υπόθεση αυτή με τη συνεχόμενη αποδεδειγμένη ανεξέλεγκτη βία του κράτους και των μπάτσων του. Μπάτσοι οι οποίοι εκτός των άλλων δε δηλώνουν απλώς αστυνομικοί όπως θα μπορούσε κάποιος να δηλώσει αναρχικός αλλά είναι στην πραγματικότητα τέτοιοι. Μπάτσοι που φτιάχνονται έχοντας “εξουσία” και βαράνε αβέρτα στο ψαχνό προστατευόμενοι συνήθως από τον εκάστοτε μπαμπάκα Χρυσοχοΐδη, τον υπουργό ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ του πολίτη.
Θα μνημονεύσουμε τους νεκρούς της Μαρφίν που χάθηκαν εξαιτίας κάποιων εμπρηστών με συνυπεύθυνους τους ίδιους τους τους εργοδότες, αλλά όχι ως αντιδιαστολή και ξέπλυμα στους πασίγνωστους εγκληματίες με τις στολές, τους μισθοφόρους τους συστήματος, τους αστυνομικούς που δρουν διαρκώς ως μπάτσοι-κτήνη. Θα αναφερθούμε στους νεκρούς της Μαρφίν κάποια στιγμή που να ταιριάζει η αναφορά μας σε αυτούς, θα αναφερθούμε όποτε κι όπως το νιώσουμε με σεβασμό στη μνήμη τους και θλίψη. Όχι για να τους συγκρίνουμε, όχι για να καπηλευτούμε τον χαμό τους ώστε να θολώσουμε τα νερά, όχι για να επιτεθούμε πριν μας επιτεθούν, όχι για αποπροσανατολισμό, όχι για να βγάλουμε έξω τις βίες να τις μετρήσουμε σε εντελώς ανόμοιες, επιπλέον, καταστάσεις, όχι για να δικαιολογήσουμε τα δικά μας τέρατα δείχνοντας τα τέρατα κάποιου άλλου.
Γι’ αυτό τελικά στη μνήμη του Βασίλη και κάθε Βασίλη θερμή παράκληση κάποτε να κοιτάξουμε κατάματα το τέρας που έχουμε δημιουργήσει ώστε να μη χαθούν άλλες ζωές. Είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά. Διότι βία είναι κι ο βιασμός της αξιοπρέπειας, βία είναι κι η φτώχεια, βία είναι κι η εκμετάλλευση, βία είναι κι η εξουσία, βία είναι τα αφεντικά, βία είναι η απληστία, βία είναι το συμφέρον, βία η είναι τεράστια μερίδα των μπάτσων που εγκληματούν κι όσοι συνάδελφοί τους δεν αντιδρούν σε αυτό, βία είναι να μην έχεις εσύ να φας κι ο άλλος να κολυμπάει στα εκατομμύρια, βία είναι και το να σε κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Μα η μεγαλύτερη βία ασκείται από τους εαυτούς μας όσο πιστεύουμε πως απέναντι σε όλα αυτά είμαστε ανήμποροι. Είμαστε, ναι. Αλλά όχι επειδή δεν μπορούμε όντως. Είμαστε ανήμποροι επειδή έχουμε ξεχάσει τι θα πει “μαζί”.
Κάποιοι από όσους ακόμη προσπαθούν συχνά την πληρώνουν. Γιατί είναι σκόρπιοι. Μέχρι που, όταν βρίσκονται, αλλάζει εξαιτίας τους ο κόσμος κι ύστερα τους μνημονεύουμε ως επαναστάτες ή πεσόντες μαχόμενους.
Ο Βασίλης Μάγγος έπεσε θύμα αστυνομικής βίας κι αυτό δεν αλλάζει, δεν ξεχνιέται, δε συγχωρείται, δεν παραγράφεται. Δεν είναι ο μόνος.
Γι’ αυτό ας μη συνεχίσει να είναι ο εκάστοτε Βασίλης μόνος.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.