Την ώρα που ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ανακοίνωνε το τέλος μιας μακροχρόνιας καριέρας στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι Άγγλοι επιδόθηκαν στην αριθμολογία με δεκάδες αφιερώματα να κατακλύζουν τα ΜΜΕ της Μεγάλης Βρετανίας.
Ο Σερ Άλεξ είναι και επίσημα ο μακροβιότερος προπονητής σε πάγκο επαγγελματικής ομάδας στο Ηνωμένο Βασίλειο με 26 χρόνια προσφοράς στους κόκκινους του Μάντσεστερ.
Ο Ντέιβιντ Μόγιες, διάδοχος του στον πάγκο της Γιουνάινεντ, είναι τρίτος στην σχετική λίστα με 11 χρόνια στον πάγκο των Ζαχαρωτών, με τον Αρσέν Βενγκέρ, τον Αλσατό προπονητή της Άρσεναλ να κατέχει την δεύτερη θέση έχοντας διατελέσει προπονητής για 16 συνεχόμενα χρόνια στον πάγκο των Κανονιέρηδων.
Στην σκιά όλων αυτών των μεγαθήριων, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη του Μάντσεστερ, στο γειτονικό μεγάλο λιμάνι του Λίβερπουλ, μόλις την Τρίτη ο Τζίμ Ντέιβις θα εκτελούσε, για τελευταία φορά στην καριέρα, του χρέη προπονητή στην αγαπημένη του Γουότερλου Ντοκ στο παιχνίδι εναντίον της Ρεντ Ρούμ.
Ένα ασυνήθιστο σκηνικό – για τους οπαδούς των «Λιμενεργατών» – εξελίχθηκε στο Κλάμπμουρ, του Άνφιλντ, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από τα γήπεδα των Λίβερπουλ και Έβερτον, καθώς κάμερες του τηλεοπτικού δικτύου Sky Sports, βρέθηκαν εκεί για να καλύψουν ένα γεγονός που ήταν άγνωστο για το ευρύ κοινό. Το τελευταίο παιχνίδι του μακροβιότερου προπονητή σε πάγκο Αγγλικής ομάδας.
Ο Τζίμ Ντέιβις σε ηλικία 71 ετών, θα κατείχε τα – επίσημα αναγνωρισμένα από την FA (Αγγλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου) το 2008 – πρωτεία στην λίστα με τους μακροβιότερους προπονητές στην ιστορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου (ερασιτεχνικού και επαγγελματικού), συμπληρώνοντας 50 χρόνια στον πάγκο της ομάδας του Λίβερπουλ.
Το 1963 σε ηλικία 21 ετών ο Ντέιβις, μαζί με μερικούς άλλους εργάτες στο λιμάνι του Λίβερπουλ, αποφάσισαν να συγκροτήσουν μια ερασιτεχνική ομάδα, μια ομάδα της «εργατικής τάξης», ώστε να αφιερώσουν χρόνο στο αγαπημένο τους άθλημα.
Αφού δοκίμασε για μερικούς αγώνες να αγωνιστεί ως ποδοσφαιριστής στους «Λιμενεργάτες», ο Ντέιβις αποφάσισε ότι δεν είναι αυτός ο ρόλος που του ταιριάζει, ανακαλύπτοντας παράλληλα την έφεση του στην προπονητική.
Την ίδια χρονιά, θα καθόταν στον πάγκο της Γουότερλου Ντοκ, τον οποίο δεν θα αποχωριζόταν για 50 χρόνια, κρατώντας σημειώσεις και στατιστικά σε κάθε ματς της ομάδας, όσων αφορά τους παίχτες που σκόραραν, τα γήπεδα στα οποία διεξάγονταν τα παιχνίδια και τους διαιτητές που σφύριζαν σε αυτά, από το 1963 μέχρι και την Τρίτη!
Σε συνέντευξη του στην ιστοσελίδα του Guardian δεν δίστασε να συγκρίνει – μεταξύ σοβαρού και αστείου – τον εαυτό του με τον Σερ Άλεξ λέγοντας πως: «Είμαστε αρκετά παρόμοιοι. Αυτός ήταν υπάλληλος σε κατάστημα στα ναυπηγεία της Γλασκόβης και εγώ υπάλληλος σε μαγαζί στο ναύσταθμο του Λίβερπουλ.»
«Και ενώ ο Φέργκι είχε πολλή πίεση πάνω του, δεν χρειαζόταν ποτέ να πλένει τις εμφανίσεις και τις μπάλες της ομάδας και να ασχολείται με καθημερινά πράγματα (γύρω από την ομάδα) όπως εγώ. Η γυναίκα μου θα αισθάνεται πολύ ανακουφισμένη επειδή σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να εμπλέκεσαι με το οτιδήποτε.»
Η αγάπη του για το τοπικό ποδόσφαιρο, τον ώθησε στο να το υπηρετήσει ανιδιοτελώς κάνοντας τα αδύνατα δυνατά για να την αγαπημένη του ομάδα. Σε περσινή του συνέντευξη στη Liverpool Echo, αναφορικά με το μέλλον του ποδοσφαίρου σε ερασιτεχνικό τοπικό επίπεδο στην Αγγλία εξήγησε το τι περιλαμβάνουν σε γενικές γραμμές οι αρμοδιότητες ενός «μάνατζερ» στα χαμηλά στρώματα του αγγλικού ποδοσφαίρου.
«Εγώ δεν αγωνίστηκα ποτέ. Δεν μπορούσα να κλοτσήσω την μπάλα στο Μπράουνλοου Χίλ. Παρ’όλα αυτά θα εκπληρώσω κάθε άλλο ρόλο που χρειάζεται ώστε να κάνω τους τροχούς να περιστρέφονται. Θα πλύνω μπάλες, θα τοποθετήσω τα δίχτυα, θα μαζέψω τις βρώμικες εμφανίσεις, θα μεταφέρω τους παίχτες πριν και μετά από κάθε ματς, θα βοηθήσω ώστε η ομάδα να έρχεται σε επικοινωνία, θα ενημερώσω την ιστοσελίδα; Στην πραγματικότητα θα κάνω οτιδήποτε βοηθάει αυτούς τους 11 να βρίσκονται στο γήπεδο κάθε Σάββατο.»
«Θα το κάνω όχι μόνο για να τους δω να νικoύν και να κρατούν ψηλά την σημαία της ομάδας, αλλά επειδή η συμμετοχή , η νίκη και η μετέπειτα νεκροψία στην μπυραρία είναι αυτά που μου δίνουν ενέργεια για να συνεχίσω στην διάρκεια της εβδομάδας.»
Το άσβεστο πάθος του για τις ρίζες του ποδοσφαίρου στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα τον κάνει να αναπολεί το παρελθόν και να θέλει να δώσει οποιαδήποτε – άνιση – μάχη κατά της μοντερνοποίησης του αθλήματος που θέλει το χρήμα να παίζει τον πιο σημαντικό και καταλυτικό ρόλο.
«Όλες οι ομάδες άνηκαν σε φάμπρικες και υπήρχαν πολλές από αυτές στο Λίβερπουλ. Είχε ονομαστεί Business Houses League τότε και είχε τέσσερις κατηγορίες. Τώρα πλέον δεν υπάρχει. Είναι κρίμα γιατί έιναι δύσκολο να φέρεις τα παιδιά στο ποδόσφαιρο τώρα. Και εμείς απλά προσπαθούμε να κρατήσουμε την κοινότητα στο να εμπλέκεται (με το άθλημα).»
«Η FA λέει ότι προσπαθεί να υποστηρίξει το τοπικό ποδόσφαιρο, κάνουν μια προσπάθεια. Αλλά είναι πολύ δύσκολο. Είναι πολύ πιο δαπανηρό από ότι ήταν. Οι διαιτητές κοστίζουν πολλά, η ασφάλεια είναι ακριβή και οι τιμές των ενοικίων στο Μέρσεϊσαϊντ είναι αστρονομικές.» Η απομάκρυνση του από τον πάγκο της ομάδας όμως δεν θα επηρεάσει την περαιτέρω ενασχόληση του με τους «Λιμενεργάτες». «Θα σταματήσω (ως προπονητής) αλλά θα έρχομαι και θα τους βλέπω. Θα τους στοιχειώνω σαν φάντασμα. Αλλά θα κρατήσω απόσταση από τα αποδυτήρια. Είναι σημαντικό να δώσουμε λίγο χώρο στον νέο προπονητή.»
Η ήττα με 7-2 στο τελευταίο του παιχνίδι ως κόουτς των «Λιμενεργατών», δεν μπορούσε να χαλάσει το αίσθημα συγκίνησης στις κερκίδες αλλά και τον αγωνιστικό χώρο του Edinburgh Park. Οπαδοί και παίχτες αποθέωσαν τον Ντέιβις ο οποίος για μια τελευταία φορά περιέγραψε το πως νιώθει για την ομάδα της καρδιάς του και τον τρόπο που θέλει να το περάσει στους παίχτες του.
«Στην αρχή του παιχνιδιού τους υπενθυμίζω πάντα την ιστορία τους; ακόμα και σε αυτούς τους μοντέρνους καιρούς είναι σημαντικό να ακολουθούμε τις παλιές παραδόσεις. Προερχόμαστε από υπόβαθρο λιμενεργατών και είμαστε υπερήφανοι. Αυτό είναι κάτι που έκανα από τότε που ήμουν μικρό παιδί και το οποίο απήλαυσα πολύ – δεν ήταν ποτέ μια αγγαρεία, ήταν πάντα κάτι πολύτιμο και τιμή για εμένα.»
Μετά από 50 χρόνια στην άκρη του πάγκου, αξιοσημείωτες επιτυχίες αλλά και μεγάλες λύπες, 72 τίτλους σε τοπικό επίπεδο και δεκάδες γενιές ποδοσφαιριστών υπό την καθοδήγηση του, ο Ντέιβις αποφάσισε ότι είναι η ώρα να παραδώσει τα σκήπτρα και παράλληλα να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου, ως ο μακροβιότερος προπονητής που έχει περάσει από τα γήπεδα της Μεγάλης Βρετανίας.
Aναδημοσίευση από το www.othersidefootball.com
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.