Ο Παύλος Σιδηρόπουλος τα είχε όλα. Ήταν διανοούμενος, αλήτης, καταραμένος. Ε, δεν χρειαζόταν και τίποτα περισσότερο για να γίνει συνώνυμο του ροκ.
Ήταν αυτός που εισήγαγε το ροκ στην Ελλάδα; Όχι. Εφερε νεωτερισμούς στο συγκεκριμένο μουσικό είδος; Ελάχιστους. Γέμισε ποτέ στάδια ή έστω μεγάλους συναυλιακούς χώρους; Μόνο στις υπερβολικές διηγήσεις των οπαδών του, πολλά χρόνια μετά την παρέλευση του γεγονότος. Γιατί όμως οι περισσότεροι θεωρούν ότι ο Παύλος Σιδηρόπουλος όρισε το ελληνικό ροκ;
Πολύ απλά επειδή ο εκ των κορυφαίων ρόκερ στην Ελλάδα έγινε κατά μεγάλο ποσοστό μύθος χάρη στον θάνατο του πριν από ακριβώς 22 χρόνια. Η αξία των τραγουδιών του δεν φωτιζόταν αρκετά στους σκοτεινούς διαδρόμους που οδηγούσαν τα δρομάκια των Εξαρχείων. Η χρυσόσκονη που τα πασπάλισε λίγο μετά το θάνατο του ήταν το καλύτερο διαβατήριο τους για τον κόσμο του mainstream. Στην αρχή των ροκάδων και έπειτα ακόμη και των ρομαντικών εφηβικών πάρτι.
Ποιος ήταν όμως αυτός που αποτελεί την πιο πιστή ελληνική αντιγραφή του μότο «Live Fast, Die Young» του Τζέιμς Ντιν; Ηταν κάποιος που σίγουρα ήταν ο εαυτός του χωρίς να θέλει να δείξει τίποτα περισσότερο από αυτά που ένιωθε. Ηταν ο πρώτος στην Ελλάδα που έκανε το ροκ προσιτό σε απαίδευτους μουσικά ανθρώπους, ο πρώτος που μίλησε στον τόπο μας για τους ανθρώπους του περιθωρίου και ο πρώτος που συνδύασε τόσο αρμονικά την διανόηση με την αλητεία. Όπως του άρεσε να λέει «έχω μέσα μου και τα δυο. Είμαι δισέγγονος του Ζορμπά και ως γνωστόν ο Ζορμπάς ήταν ρόκ εν ρολ. Είμαι επίσης ανιψιός της Ελλης Αλεξίου. Από τη σύγκρουση αυτών βγαίνει άλλοτε καταστροφή και άλλοτε δημιουργία».
Το μόνο σίγουρο είναι πως όσα έζησε ήταν επιλογή του. Είχε καταραστεί ο ίδιος τον εαυτό του. Η καθωσπρέπει ζωή ενός γιου εύπορης οικογένειας που πέρασε στο Μαθηματικό δεν του ταίριαζε και έτσι τα παράτησε όλα για να ζήσει όπως ένιωθε. Αλλωστε «ό,τι τράβηξα, το τράβηξα επειδή το ήθελα» έλεγε συχνά πυκνά με κυριότερη αφορμή το μπλέξιμο του με τα ναρκωτικά. Βλέπετε, δεν το έκρυβε ποτέ. Ούτε από τους δημόσιους λόγους του, ούτε και από το έργο του. Ενας από τους καλύτερους δίσκους του, το «Εν λευκώ» είναι σχεδόν μονοθεματικός και έχει έναν πρωτοφανή συμβολισμό -στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο ίδιος, σε μια κίνηση αρκετά τολμηρή για τα δεδομένα της εποχής (1982), δεδομένου ότι λογοκρίθηκαν τρία τραγούδια.
Παραδέχεται το πρόβλημα του και γνωστοποιεί τις συνέπειες, επειδή «δεν είναι παρά μόνο μια στιγμή. Και ίσως μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή» όπως τραγουδά στο «Η». Η ανάγνωση του δίσκου μπορεί να είναι διπλή, αλλά αυτό που δεν προσπάθησε ποτέ να κάνει ήταν να το παίξει ο καλός… πατερούλης. Εξέθετε εαυτόν, συμμετείχε σε πρωτοβουλίες αντιμετώπισης του προβλήματος και αρκετά συχνά έλεγε στους φίλους του ότι είναι πλέον «καθαρός», χωρίς όμως αποτέλεσμα. Κάπως έτσι ήταν και στα τέλη του 1990. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε αρχίσει να παραλύει το δεξί του χέρι και είχε μετατραπεί εξ αυτού σε ψυχολογικό ράκος με συνέπεια να καταλήξει στις 6 Δεκεμβρίου. Από την επόμενη κιόλας άρχισε να χτίζεται ο μύθος γύρω από το όνομα και το έργο του Παύλου Σιδηρόπουλου. Τα τραγούδια του ήταν εκεί, μόνο που ο κόσμος άρχιζε μόλις τότε να ανακαλύπτει την αξία τους.
Ηταν αυθεντικός και διανοούμενος χωρίς ίχνος επίδειξης εκφράζοντας άριστα τα δυο του αγαπημένα θέματα, την μοναξιά και τη ζωή του περιθωρίου μέσα από το ροκ.
Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες όμως στη δεκαετία του 1980 δεν τον ευνοούσαν αρκετά. Είχε ασχοληθεί από σπόντα και μόνο με το κυρίαρχο μέχρι τότε πολιτικό τραγούδι και δεν ήταν λίγες οι φορές που δεχόταν επιθέσεις για αυτό το λόγο, στις οποίες όμως απαντούσε μόνο όταν δεν τον άφηναν να εκφραστεί. Ταυτόχρονα βέβαια αποτελούσε και αντίβαρο στην κυριαρχία του κιτς της συγκεκριμένης δεκαετίας και άμεση έκφραση της εφηβικής επανάστασης. Αν και το κοινό του «Πρίγκιπα» έχει διευρυνθεί κατά πολύ από αυτό που είχε εν ζωή, συνεχίζει να εκφράζει τα ίδια πράγματα. Τη γενετήσια πράξη του ροκ, την αμφισβήτηση.
«Αντε, καλή τύχη μάγκα». «Να μας αγαπάς», μα «καιρός να πούμε αντίο…»
Λευτέρης Μούτης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.