Ο καφές πέρα απ’ το καλό και το κακό!
Πάνω από 700 χρόνια συνοδεύει τις καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων. Για πολλούς υπήρξε αγαπημένο ρόφημα, ενώ για τους χριστιανούς συνδέθηκε με τον «Σατανά» και με το κακό. Κι όμως, πρόκειται για τον καφέ!
Η σημασία των καφετιών κόκκων, όμως, έγκειται πέρα από το καλό και το κακό -που θα ‘λεγε και ο Φ. Νίτσε. Η πόση του καφέ αποτελεί συνήθεια, η οποία έχει λάβει σημαντικές διαστάσεις ως πολιτισμικό χαρακτηριστικό ανά τον κόσμο. Ως λαός έχουμε διαμορφώσει μια ιδιαίτερη κουλτούρα γύρω από τον καφέ. Δεν πίνουμε ένα μικρό καφέ στο πόδι, αλλά προτιμάμε να τον συνδυάζουμε με το διάλειμμα ή τη βόλτα μας, με το να ερχόμαστε σε επαφή με τους άλλους.
Όσοι πίνουν καθημερινά καφέ δαπανούν περίπου 150-200 ευρώ ετησίως. Η δυνατότητα, λοιπόν, να πίνεις καφέ με μόλις μισό ευρώ αποτελεί ευχάριστη έκπληξη, ειδικά για τους φοιτητές.
Τη δυνατότητα αυτή μας έδωσαν οι δομές αλληλεγγύης, τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία στις σχολές μας. Πέραν του πρακτικού -και του φθηνού- του πράγματος, οι δομές αυτές δίνουν τη δυνατότητα στους φοιτητές να «ξαναμαζεύονται» στο κτήριο της σχολής τους, να κερδίσουν εκ νέου το δημόσιο χώρο που στερούν οι ελλιπείς υποδομές. Με την πρωτοβουλία ενεργών και εμπνευσμένων φοιτητών και πολιτικών δυνάμεων στους συλλόγους τα κυλικεία έχουν αποκτήσει κίνηση και ζωντάνια, καθώς όλο και περισσότεροι νέοι μαζεύονται στους χώρους τους, πίνοντας φθηνό καφέ.
Έτσι, ξανακερδίζουμε τις σχολές μας, συζητάμε, δραστηριοποιούμαστε, πολιτικοποιούμαστε μέσα από την αλληλεγγύη. Το τελευταίο ανέκαθεν θα έπρεπε να ορίζει τις κοινωνίες και συλλογικότητες που δομούμε. Προσφέρεις ανάλογα με τις δυνατότητές σου και παίρνεις ανάλογα με τις ανάγκες σου. Αν σκεφτούμε με τον τρόπο αυτό, τότε τέτοια εγχειρήματα θα μπορέσουν ν’
ανθίσουν σε ολοένα και περισσότερες σχολές, σε ολοένα και περισσότερες γειτονιές.
Μίνα Κωστοπούλου
Ο καφές και τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία
Ο καφές, κακά τα ψέματα, ενώνει τους ανθρώπους. Μια κούπα καφέ είναι το έναυσμα για μια κουβέντα. Ένα κυλικείο, λοιπόν, αποτελεί ζωτικό χώρο σε μια Σχολή, διότι είναι σημείο συνάντησης και συναναστροφής με γνωστούς, αλλά και με άγνωστους συμφοιτητές.
Στη Νομική Σχολή το διάστημα που το κυλικείο ήταν κλειστό, γιατί ο ιδιώτης το είχε ξενοικιάσει, το προαύλιο έμοιαζε με έρημο τοπίο. Όταν το κυλικείο άνοιξε, ως αυτοδιαχειριζόμενο από τους φοιτητές αυτή τη φορά, υπήρξε ξανά ένας χώρος κοινωνικοποίησης.
Η Νομική πρωτοστάτησε στο θέμα του αυτοδιαχειριζόμενου. Ακολούθησε η Αρχιτεκτονική, μετά οι Πολιτικοί Μηχανικοί, που δεν κατάφεραν να το διατηρήσουν, και πολύ πρόσφατα η ΑΣΟΕΕ. Τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία είναι δίκτυα αλληλεγγύης, επειδή προσφέρουν προϊόντα σε πολύ φτηνές τιμές, οπότε είναι αλληλέγγυα προς τους μη έχοντες φοιτητές, που σε περίοδο κρίσης μπορεί να μην είναι σε θέση να ξοδέψουν για τον καθημερινό καφέ τους πάνω από 50 λεπτά (αυτή είναι η τιμή στα κυλικεία).
Όμως, τα κυλικεία πέρα από καφέ φτιάχνουν και συνειδήσεις. Δε συγκροτούν ένα ουδέτερο χώρο, αλλά ένα χώρο με πολιτικό περιεχόμενο, η τριβή με τον οποίο πολιτικοποιεί τους φοιτητές. Το κυλικείο είναι ένας πρόσφορος τρόπος για να έρθει κανείς πιο κοντά στο κίνημα, να μυηθεί στις πολιτικές διαδικασίες, στη συναπόφαση, στην αυτοοργάνωση, στη συλλογικότητα. Με λίγα λόγια, ένα κυλικείο είναι χώρος διεκδικήσεων και αντίστασης μέσα στο Πανεπιστήμιο.
Πέραν όλων των άλλων, το κυλικείο βοηθά στην ανάδειξη της Σχολής ως ενός ζωντανού χώρου, με χαρακτήρα, ενός χώρου που ανήκει στους φοιτητές. Η επανοικειοποίηση των χώρων της Σχολής δείχνει ότι οι φοιτητές έχουν την επιθυμία να αντιταχθούν στο κλίμα ατομισμού και καριερισμού που κυριαρχεί στο Πανεπιστήμιο και να βιώσουν ολοκληρωτικά την εμπειρία της φοίτησης.
Τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία αποτελούν καταλήψεις σε χώρους που κάποτε κατείχαν ιδιώτες, οι οποίοι λόγω της κρίσης και του υψηλού μισθώματος που το Πανεπιστήμιο ζητά δεν «έβγαιναν» πλέον. Όμως, σε κάποιες περιπτώσεις οι Πρυτάνεις έχουν αποδεχθεί την ύπαρξή τους και έχουν δείξει ανοχή. Αυτό συμβαίνει, διότι κατ’ αρχάς τα κυλικεία στεγάζονται σε χώρους που παρέμεναν αχρησιμοποίητοι και επίσης διότι απευθύνονται σε μεγάλη μερίδα των φοιτητών, οι οποίοι είτε ενδιαφέρονται για το βαθύτερο νόημα των κυλικείων είτε όχι μπορούν να αγοράσουν πιο φθηνά ένα ρόφημα ή μια σοκοφρέτα.
Τα κυλικεία αποτελούν αντιπαράδειγμα, αφού προάγουν το αντιεμπορευματικό πρότυπο και δε λειτουργούν με τους κλασσικούς όρους της αγοράς. Φοιτητές φτιάχνουν καφέ για φοιτητές. Όσοι συμμετέχουν στο κυλικείο δε δουλεύουν, αλλά προσφέρουν, συνεισφέρουν, συνδιαμορφώνουν. Είναι μέλη της συνέλευσης, όχι εθελοντές.
Τολμήστε να επισκεφθείτε ένα κυλικείο. Ποτέ δεν έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο στα Πανεπιστήμια. Τα κυλικεία αναβαθμίζουν το ρόλο του Πανεπιστημίου και δείχνουν ότι οι φοιτητές είναι ακόμη εδώ, ενωμένοι και ενεργοί.
Μαρία Δελαγραμμάτικα
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.