Χτες έκλεισε ο κύκλος των ποινικών μας εκκρεμοτήτων με το κράτος καταδικάζοντας μας σε δεκάδες χρόνια κάθειρξη ως “ατομικούς τρομοκράτες” με στοιχεία και κατηγορίες τα οποία σε ένα τυπικό δικαστήριο του κοινού ποινικού δικαίου δεν θα ήταν παρά μια υπόθεση ρουτίνας.
Η απόφαση του χτεσινού δικαστηρίου αποτελεί μια απόφαση σταθμό για τις πολιτικές δίκες και τους νέους συσχετισμούς που διαμορφώνονται στον χάρτη της ποινικής καταστολής εναντίων του αναρχικού κινήματος.
Κατοχυρώθηκε στο νομικό οπλοστάσιο του κράτους το εργαλείο της “ατομικής τρομοκρατίας” το οποίο δεν είναι τίποτα παραπάνω από την ποινικοποίηση της αναρχικής πολιτικής ταυτότητας ως επαρκές αποδεικτικό στοιχείο για την καταδίκη αγωνιστών στα πλαίσια του αντιτρομοκρατικού νόμου (187Α).
Ακόμα λοιπόν και στην περίπτωση που κάποιος σύντροφος έχει αθωωθεί αμετάκλητα για την συμμετοχή του σε κάποια οργάνωση όπως έγινε με εμάς η πολιτική του ταυτότητα μπορεί να αποτελέσει το όχημα για την καταδίκη του με τον 187Α αφού όπως ειπώθηκε πολλές φορές από το στόμα της εισαγγελέας Αποστολάκη “είναι αναρχικοί άρα οι πράξεις τους είναι τρομοκρατικές”, “δεν έχουν αλλάξει απόψεις για να μπορούν να χαρακτηριστούν διαφορετικά οι πράξεις τους”. Ταυτόχρονα δημιουργείτε ένα νέο αναβαθμισμένο πεδίο στην δυνατότητα εξάπλωσης του 187Α αφού οποιαδήποτε αναρχική πράξη βγαίνει εκτός των ορίων της αστικής νομιμότητας θα χαρακτηριστεί ως “ατομική τρομοκρατία” αυξάνοντας κατακόρυφα το ύψος των ποινών και τον χρόνο παραμονή κάποιου στην φυλακή.
Χαρακτηριστικό είναι το δικό μου παράδειγμα όπου ενώ για την απαλλοτρίωση στο Βελβεντό Κοζάνης καταδικάστηκα στο εφετείο σε 11 χρόνια κάθειρξη χωρίς τις διατάξεις του 187Α για μερικά φυσίγγια και τρεις εμπρησμούς καταδικάστηκα σε 18 χρόνια κάθειρξη ενώ είναι προφανές ακόμα και για έναν πρωτοετή φοιτητή νομικής ότι είναι πράξεις με πολύ λιγότερη ποινική βαρύτητα από ότι μια ένοπλη απαλλοτρίωση τράπεζας. Έτσι λοιπόν ενώ για τον λόγο που μπήκα φυλακή θα είχα αποφυλακιστεί εδώ και κάποιο καιρό βρίσκομαι αιχμάλωτος διαρκείας με δεκάδες χρόνια κάθειρξης στην πλάτη μου με βάση την κατασταλτική καινοτομία της ατομικής τρομοκρατίας που εφαρμόζεται για πρώτη φορά εναντίων αναρχικών κρατουμένων.
Φυσικά αυτό το γεγονός δεν είναι μια ουδέτερη διαπίστωση, ούτε κάποια θυματοποίημένη παρουσίαση της πραγματικότητας, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι οι αναρχικοί αποτελούν μια πραγματική απειλή για το σύστημα ακόμα και σε περιόδους οπισθοχώρησης του αναρχικού κινήματος. Γιατί στην πραγματικότητα οι χτεσινές καταδίκες δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την καταδίκης της αναρχικής ταυτότητας. Την καταδίκη της πολιτικής υπεράσπισης της δράσης μας και των επιλογών μας μέσα στα αστικά δικαστήρια, την καταδίκη του γεγονότος ότι δεν σκύβουμε να φιλήσουμε τον σταυρό της μετάνοιας, ούτε να γονατίσουμε μπροστά στους δυνάστες μας όπως συμβαίνει καθημερινά στις αίθουσες του Εφετείου και της Ευελπίδων αλλά στεκόμαστε με ψηλά το κεφάλι απέναντι τους.
Στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν να επιβάλλουν οι χτεσινές καταδίκες είναι να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα κρατικής τρομοκρατίας σε όσους δίνουν ανατρεπτικές μάχες μέσα από τις γραμμές του αναρχικού κινήματος. Να επιχειρήσει να αφήσει το δηλητήριο του φόβου να φωλιάσει μέσα στα ριζοσπαστικά εγχειρήματα, να σπείρει αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα μέσων αγώνα, να αποτρέψει νέους συντρόφους να ανάψουν φωτιές αλληλεγγύης και απαρίθμησης μέσα στα μητροπολιτικά κάτεργα, να διαχωρίσουν τα μέσα του αναρχικού αγώνα σε επιτρεπτά και μη επιτρεπτά με βάση την ποινική καταστολή και την επέκταση του 187Α που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλοακονισμένο μαχαίρι στα χέρια του αστυνομικοδικαστικού συμπλέγματος, να γίνουμε τα αιχμάλωτα τρόπαια στους ζωολογικούς κήπους των σωφρονιστικών αποικιών που θα είναι εκεί για να υπενθυμίζουν τι μπορεί να πάθει όποιος επιχειρήσει να επιτεθεί στο σύστημα. Εξάλλου μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ενώ μέχρι την απόφαση επικρατούσε σιγή ιχθύος για την υπόθεση από τα Μ.Μ.Ε μόλις εκδόθηκε η απόφαση φρόντισαν να αποτελεί θέμα στα δελτία ειδήσεων ως η μόνιμη υπενθύμιση ότι το κράτος εκδικείται τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Και είναι όντως μια πραγματικότητα ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του επιφυλάσσουν την πλέον εκδικητική αντιμετώπιση σε όσους έχουν αμφισβητήσει την παντοδυναμία του. Είναι επίσης μια πραγματικότητα ότι μιλώντας την γλώσσα της αλήθειας η καρδία μας πονάει. Πονάει για τα χρόνια της μιας και μοναδικής νεανικής ζωής μας που πετιούνται στις χωματερές των σωφρονιστικών μπουρδέλων, πονάει για τους συγγενείς μας που βιώνουν έναν ανελέητο ψυχολογικό πόλεμο και μετατρέπονται σε παράπλευρες απώλειες σε έναν πόλεμο που δεν επιλέξανε, πονάει για τους φίλους και τους συντρόφους μας που μεγαλώσαμε μαζί μέσα στις φυλακές, πονάει για τους ανθρώπους μας που φεύγαν με σκυθρωπά βλέμματα από την αίθουσα του δικαστηρίου, πονάει για όσους δακρύσανε νιώθοντας την οργή να τους πνίγει. Είναι όμως επίσης μια πραγματικότητα ότι αυτός ο πόνος ποτέ δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με τον πόνο μιας ζωής πνιγμένης στην απάθεια, την αδιαφορία και την ιδιοτέλεια. Ότι το να γυρίσουμε το βλέμμα μπροστά στα εγκλήματα του κράτους και του κεφαλαίου δεν ήταν ποτέ μια ρεαλιστική επιλογή.
Ότι ο πόνος που μοιράζει απλόχερα το κράτος και ο καπιταλισμός μέσα στις φυλακές, στα ψυχιατρεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους προσφυγικούς καταυλισμούς, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, στα εργασιακά κάτεργα της πολιτισμένης δύσης και στα κάτεργα του θανάτου που στήνουν τα πολυεθνικά μονοπώλια στις χώρες του τρίτου κόσμου για να επεκτείνουν την παραγωγική τους βάση πατώντας πάνω στα πτώματα παιδιών, δεν μπορεί να ξεπεραστεί με μια αποστροφή του βλέμματος, με ένα κλείσιμο των ματιών, με μια ακίνδυνη διαμαρτυρία στα πλαίσια που μας καθορίζει το σύστημα.
Γιατί ο πόνος που νιώθει ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στον αγώνα για την υπόθεση της ελευθερίας είναι εκείνος που ποτίζει τις εστίες ανυπακοής και εξέγερσης ενάντια στο κράτος και τους υπηρέτες του. Είναι εκείνος που παράγει ριζοσπαστικές θεωρίες, που γίνεται συνεργός στην ιστορική διαμόρφωση ανατρεπτικών γεγονότων, είναι εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι όταν βρισκόμασταν με ένα βιβλίο στο χέρι μελετώντας τις ιστορίες συντρόφων παρελθοντικών ιστορικών εμπειριών που με την δράση τους συνέβαλαν στην κοινή μας υπόθεση βάζοντας το λιθαράκι τους στην εξέλιξη της επαναστατικής ιστορίας.
Αντίθετα ο πόνος μιας ζωής πνιγμένης στους συμβιβασμούς και στην απάθεια είναι πόνος υπαρξιακός, είναι ο πόνος μιας καινής ζωής που έχει μάθει να υπακούει σε εντολές, να πειθαρχεί μπροστά στον εκάστοτε ισχυρό, να αδιαφορεί για την καταπίεση και την εκμετάλλευση του διπλανού του όσο δεν αγγίζει τον ίδιο, είναι ο πόνος της κατεστραμμένης ψυχοσύνθεσης, της ομοιογενοποίησης πίσω από την παραγωγή κοινωνικών προτύπων, της διάχυτης εξατομίκευσης, είναι ο πόνος του υπαρξιακού κενού που στην εποχή της καπιταλιστικής ευημερίας καλυπτόταν μέσα από πολυτελή αμάξια, στεγαστικά δάνεια, καινούρια σετ επιπλωμένων σπιτιών, φτηνή διασκέδαση και τώρα παραμένει εγκλωβισμένος στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα συσσίτια της εκκλησίας, στην επιλογή της ανοχής απέναντι σε αυτή την συνθήκη και όχι στην οργάνωση αντιστάσεων για την ανατροπή της.
Κατά συνέπεια όσες φορές και να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω πάντα η καρδιά μας θα διάλεγε να πορευτεί μέσα από την άγρια και ιδιαίτερη ομορφιά του αναρχικού αγώνα, στα μονοπάτια της σύγκρουσης με την εξουσία σε κάθε μορφή της, σε όλες εκείνες τις στιγμές όπου η δολοφονική τάξη ενός πολιτισμένου κόσμου διαταράσσεται από τους εξεγερμένους σκλάβους, τους αρνητές της εθελοδουλίας, τους αγωνιστές που η φλόγα της ελευθερίας καίει άσβεστη στα σπλάχνα τους.
Είμαστε περήφανοι που είμαστε αναρχικοί και που όλα αυτά τα ποταπά και μικρόψυχα ανθρωπάκια όπως ο Γκανιάτσος, η Αποστολάκη, η Μουζάκη και οι όμοιοι τους λυσσάνε για να μας εξοντωνόσουν, εφευρίσκουν νέες νομικές ορολογίες, κατασκευάζουν κατηγορητήρια, ξεσκίζουν τον ίδιο τον ποινικό κώδικα μπροστά στο μένος τους απέναντι μας.
Το αναρχικό κίνημα έχει χύσει αίμα και έχει αποδείξει στην πολύχρονη ιστορία του ότι θα αναζητήσει με πείσμα και επιμονή τους τρόπους ώστε απαντήσει απέναντι σε όσους με συνέπεια οργανώνουν μεθοδικά την εξόντωση του. Οι ευθύνες για το συγκεκριμένο δικαστικό πραξικόπημα είναι πολλές και αποδίδονται στον καθένα ξεχωριστά. Από τις πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τον τρομονόμο και την επιλεκτική του ευαισθησία σε υποθέσεις όπου μπορεί να έχει πολιτικό συμφέρον, στα βουλωμένα στόματα όλων εκείνων των “κινηματικών” “δικαιωματιών” που αναζητούν είδη τα ζητήματα που θα σηκώσουν ώστε να αλλάξουν την πολιτική ατζέντα της επικαιρότητας και από τα ονόματα όσων εμπλέκονται στο συγκεκριμένο δικαστικό πραξικόπημα μέχρι την αντιτρομοκρατική και τους εφέτες ανακριτές που τεμάχισαν δικογραφίες και κατασκεύασαν κατηγορητήρια με σκοπό την ποινική μας εξόντωση.
Ένα σύμπλεγμα εξουσίας που ανεξάρτητα από τις εσωτερικές του αντιθέσεις βρίσκει κοινό πεδίο δράσης στην αντιμετώπιση του “εσωτερικού” εχθρού και την πάταξη του με κάθε διαθέσιμο μέσο.
Αν κάτι λοιπόν είναι σίγουρο είναι ότι το συγκεκριμένο δικαστικό πραξικόπημα δεν θα αφεθεί να ξεχαστεί στην λήθη αλλά θα αποτελέσει εφαλτήριο αγώνα ενάντια στις αντιτρομοκρατικές πολιτικές, τα σύγχρονα τρομοδικία, το καθεστώς εξαίρεσης εναντίων των πολιτικών κρατουμένων. Τα ονόματα του Γκανιάτσου, της Μουζάκη, της Αποστολάκη και όλων των υπολοίπων θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη όλων εκείνων που αγωνίζονται με πίστη για την αναρχία και την ελευθερία και τα πόδια του κινήματος θα φροντίσουν ώστε να κλοτσήσουν τα σκαμπό στα οποία θα στέκονται όλοι αυτοί ρίχνοντας τους από το βάθρο της αλαζονείας και της εκδικητικότητας στο καινό της ανυποληψίας και του στιγματισμού τους. Εκεί όπου το κάλπικο είδωλο του βαμμένου στο αίμα θεού που προσκυνάνε οι συγκεκριμένοι θα τους κοιτάει να πέφτουν.
Εν κατακλείδι μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι οι καταδίκες του κράτους και των εντεταλμένων υπηρετών του ούτε μας λυγίζουν, ούτε μας τρομοκρατούν ούτε εμάς ούτε τους συντρόφους που αγωνίζονται για την κοινή μας υπόθεση. Η αναρχία στην καρδιά μας θα συνεχίσει να καίει μέχρι να κάψει και τα τελευταία υπολείμματα αυτού του γερασμένου κόσμου που γεννάει όλη εκείνη την τεχνοκρατικά δημιουργημένη ασχήμια που καλύπτει κάθε εκατοστό αυτού του πλανήτη. Μέχρι εκείνη την όμορφη μέρα όπου ελεύθεροι και αιχμάλωτοι σύντροφοι θα έχουμε το χαμόγελο της ικανοποίησης για την δικαιοπραξία του αγώνα μας αποτυπωμένο σε κάθε μας χειρονομία, ο αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί κόντρα στους αρχιτέκτονες όλων των μικρών και μεγάλων πραξικοπημάτων πάνω στις ζωές μας.
Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλους τους συντρόφους/ισσες που στέκονται δίπλα μας ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Η αναρχία θα νικήσει…
Όλα συνεχίζονται!
Φυλακές Κορυδαλλού – 27/3/2018
Νίκος Ρωμανός
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.