Τις τελευταίες μέρες ξέσπασε μια κόντρα μεταξύ του υπουργού Χριστόφορου Βερναρδάκη και του προέδρου των παραολυμπιονικών Ελλάδας Σίμου Παλτσανιτίδη. Αφορμή ήταν κάποιο σχόλιο στον τοίχο του υπουργού σε μια ανάρτηση στο facebook από τον Παλτσανιτίδη και η οργισμένη απάντηση του υπουργού που αποκάλεσε φασιστάκι τον Παλτσανιτίδη.
Ο Σίμος Παλτσανιτίδης, επί σειρά ετών πρωταθλητής σε διάφορα αθλήματα και παραολυμπιονίκης στο Σίδνεϊ, ήταν επίσης επί σειρά ετών σύμβουλος του εκάστοτε υπουργού Αθλητισμού. Είναι ένας άνθρωπος που έχει ασχοληθεί και με την πολιτική, καθώς ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής το 2009 με το ΠΑΣΟΚ. Επίσης ήταν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ στη Χίο όπου διαμένει, από τα τέλη του 2013, σύμφωνα με μαρτυρίες μελών τότε της οργάνωσης, μέχρι το καλοκαίρι του 2016. Μάλιστα, σύμφωνα πάλι με μαρτυρίες, ο Παλτσανιτίδης είχε έρθει στην οργάνωση της Χίου συστημένος από το σημερινό γενικό γραμματέα Αθλητισμού Ιούλιο Συναδινό, που τότε ήταν επιφορτισμένος από την πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να παρακολουθεί την οργάνωση της Χίου. Στη δε πορεία του μέσα στην οργάνωση είχε από την αρχή έρθει σε κόντρα με τα αριστερότερα κομμάτια της και αργότερα με τη δημοτική παράταξη Χιακή Συμπολιτεία, που κατέβηκε στις δημοτικές εκλογές του 2014 με επικεφαλής την Ερμιόνη Φρεζούλη και διαχώρισε από την αρχή την πορεία της από την πορεία που έμελλε να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως από την υπογραφή του μνημονίου και μετά. Η αφορμή για την κόντρα του Παλτσανιτίδη με τη Χιακή Συμπολιτεία τότε, ήταν η αντίθεση της δημοτικής παράταξης στη μεταφορά των διαθεσίμων πόρων των περιφερειών και των δήμων στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Ρίχνοντας μια ματιά στο προφίλ του Παλτσανιτίδη στο facebook βλέπει κανείς ότι έχει πολλές αναρτήσεις που είναι θα έλεγε κανείς εθνικιστικού περιεχομένου. Σε σημείο που να απορεί πώς είναι δυνατό ο συγκεκριμένος άνθρωπος να ήταν μέλος ενός αριστερού κόμματος. Εδώ μπορούμε να καταλάβουμε τους λόγους, γνωρίζοντας το γενικότερο πολιτικό σκηνικό και τον τρόπο δράσης της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012, όταν το κόμμα κέρδισε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις εθνικές εκλογές.
Είναι γνωστό ότι μετά το «σοκ» του Μαΐου του 2012, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε το 17% των ψήφων, άρχισε μια προσπάθεια από την ηγετική ομάδα να διευρυνθεί το κόμμα, να εκσυγχρονιστεί και να αποκτήσει σύγχρονο λόγο, που θα του επέτρεπε με μεγαλύτερες αξιώσεις να διεκδικήσει και να κερδίσει τελικά την εξουσία. Μέχρι ενός σημείου αυτή η πολιτική επιλογή υπήρξε θετική. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν νέο αίμα, νέους ανθρώπους, που με τις ιδέες τους και τη γνώση τους, σε συνδυασμό με το ήδη υπάρχον δυναμικό, που ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο και γνώσης αλλά και πολιτικής κατάρτισης, θα κατάφερνε να κερδίσει καινούργια ακροατήρια, αλλά με αδιαπραγμάτευτες αρχές τις ήδη μέχρι τότε υπάρχουσες, που ήταν η ρήξη με το μνημονιακό καθεστώς αλλά και η εφαρμογή μιας πολιτικής προς όφελος των λαϊκών μαζών. Η πολιτική αυτή γραμμή είχε επιδοκιμαστεί δύο φορές το 2012, το Μάιο και τον Ιούνιο, όταν το κόμμα είχε φτάσει στο πολύ υψηλό 27%.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα άλλαξαν. Άρχισε μια προσπάθεια λείανσης των πολιτικών θέσεων, ακόμα και ζητήματα που θεωρούνταν κομμάτια της ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας του κόμματος θεωρήθηκαν μαξιμαλιστικά . Ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε χλιαρή στάση στο σπάσιμο της κατάληψης στη βίλα Αμαλίας το χειμώνα του 2012-2013, αποσύρθηκε από τα κινήματα, και η απόκτηση της εξουσίας με κάθε μέσο έγινε η μητέρα όλων των μαχών. Στο πλαίσιο αυτό, το υπάρχον τότε κομματικό δυναμικό θεωρήθηκε ανεπαρκές για τη στελέχωση των διαφόρων τομέων πολιτικής. Αναζητήθηκαν άτομα εκτός του κομματικού μηχανισμού, αλλά και χωρίς απαραίτητα να στηρίζουν τις πολιτικές ρήξης, και πολλές φορές αυτοί τοποθετήθηκαν μπροστά ως οι εκλεκτοί της ηγεσίας. Αυτή η πορεία ήταν αργή στην αρχή, αλλά όσο περνούσε ο καιρός επιταχυνόταν, για να γίνουν ραγδαία βήματα το διάστημα ακριβώς πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Όλα αυτά ήταν πολιτικές επιλογές, οι οποίες έγιναν φανερές στη συνέχεια, όταν με την άνοδο στην εξουσία εμφανίστηκαν στην κυβέρνηση μια σειρά άνθρωποι που δεν ήταν γνωστοί στο γενικό, αλλά ούτε καν στο κομματικό ακροατήριο για να αναλάβουν θέσεις ευθύνης.
Πριν από την κυβέρνηση όμως έπρεπε να δοθεί άλλη μάχη. Και αυτή ήταν η μάχη της αποϊδεολογικοποίησης του κόμματος, της αλλοίωσης της κομματικής βάσης με ανθρώπους που θα είχαν άλλο προφίλ, γιατί οι πολιτικές επιλογές ήταν άλλες από το προηγούμενο διάστημα. Γι αυτό το λόγο επιστρατεύτηκαν άνθρωποι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν με τις γνωριμίες τους και να φέρουν άλλους που θα είχαν τα παραπάνω χαρακτηριστικά που ανέφερα. Και βέβαια, πόλος έλξης γι αυτούς που θα ήθελαν να συμμετέχουν θα ήταν τα δυνητικά οφέλη από την νομή και κατοχή της εξουσίας και η προνομιακή σχέση με την ηγεσία.
Με αυτόν τον τρόπο άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με την αριστερά, έγιναν δεκτοί στο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Παλτσανιτίδης έγινε δεκτός και συμμετείχε στην οργάνωση της Χίου. Οι απόψεις του ήταν γνωστές, δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα αριστερός, και βέβαια πάντα είχε μια εθνοκεντρική αντίληψη των πραγμάτων. Αν σκεφτεί κανείς ότι η Χίος ήταν μια από τις κύριες πύλες εισόδου μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας το κρίσιμο καλοκαίρι του 2015, καθώς και το πρόσφατο ξέσπασμα εθνικισμού και φασισμού στο νησί ενάντια στους πρόσφυγες που φιλοξενούνται εκεί, μπορεί να καταλάβει πόσο κρίσιμο είναι για τη Χίο το σημείο αυτό, να εντάσσει δηλαδή ένα αριστερό κόμμα στις γραμμές του ένα εθνικιστικό στοιχείο.
Τελικά, ο Παλτσανιτίδης δεν έφυγε από το ΣΥΡΙΖΑ λόγω της υπογραφής του μνημονίου το 2015, όταν αποχώρησε ένα σημαντικό κομμάτι του κόμματος, στην ουσία το πιο ριζοσπαστικό και κινηματικό. Αποχώρησε πριν από λίγους μήνες, το καλοκαίρι του 2016, για δικούς του λόγους. Η οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ Χίου λέει ότι τον διέγραψαν. Άλλοι λένε ότι με τη συμπεριφορά του τους ώθησε σε αυτό το αποτέλεσμα.
Η περίπτωσή του πάντως δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, όπως προσπαθεί να το παρουσιάσει ο υπουργός. Ο Παλτσανιτίδης και η ένταξή του στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν γνωστά στα υψηλότερα κλιμάκια, όπως ήταν γνωστές και όλες οι πολιτικές επιλογές της ηγεσίας. Επομένως κανείς δεν δικαιούται όψιμα να παριστάνει πως εκπλήσσεται. Ειδικά όταν το προηγούμενο διάστημα, ακόμα και τώρα, έχει καταπιεί όλη τη δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ αμάσητη και συνεχίζει να συμμετέχει σε θέσεις ευθύνης.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.