Απόγευμα Δευτέρας. Ξαφνικό τηλεφώνημα για τσάμπα εισιτήριο στο live του Morrissey. Το κάρμα λειτουργεί. Ο δρόμος για να βρεις τους φίλους γίνεται πιο προσβάσιμος με χοροπηδήματα, ο front man των The Smiths, o Moz, η πιο –exactly where it should be- βρετανική φωνή της εφηβείας σου, δυο ανάσες μακριά από το κέντρο της Αθήνας.
Μάτια ανοιχτά. Ένα πανί να δείχνει video από τις βασικές του επιρροές (μάλλον). Ξεκινάει με Ramones και συγκροτήματα ίσως γνωστά κυρίως στους 40ρηδες που είχαν κατακλύσει το Tae Kwon Do. Συνεχίζει με την ανάγνωση του ποιήματος “Wanting to die” από την ίδια Annie Sexton, με video από drag shows , και δίνοντάς μας μία δόση κλασσικού θατσερικού μίσους, λίγο πριν βγει, κλείνει με εικόνες από την περίοδο θανάτου και πτώσης της, θυμίζοντάς μας υποσυνείδητα το “Margaret on the Guillotine” .
Μάτια κλειστά. Ο Morrissey έχει βγει στη σκηνή, θυμίζοντας Hendrix και βάζει μέσα στα πρώτα κομμάτια της playlist το “I’m so sorry”. Αυτός ο άνθρωπος έχει καρκίνο και δεν τον νοιάζει να πεθάνει πάνω στη σκηνή. Εξάλλου αυτό αγαπά. Δυσανασχετεί και ιδρώνει λίγο. Η φωνή του άθικτη. Έχει την ίδια χροιά που είχε όταν τη φαντασιωνόσουν σε κάποια μικρή και γεμάτη από καπνό pub του Λονδίνου. Σε εποχές που ο έρωτας έσερνε από τη μύτη μια ολόκληρη γενιά και το “Sex and love is not the same” γινόταν ο εντονότερος υπαρξιακός προβληματισμός κάθε νύχτα.
Αυτός ο άνθρωπος έχει αγαπήσει και έχει ερωτευτεί αληθινά. Για τον ίδιο και για την κοινωνία. Στο πρόσωπο όσων έχει διοχετεύσει μουσική ισοδύναμη με libido, έχει σχηματίσει τα όνειρά του για έναν καλύτερο κόσμο. Χωρίς Θάτσερ και πριγκίπισσες. Χωρίς άρχουσα τάξη και υποτελείς. Αυτός ο καλλιτέχνης τραγουδάει για όλους. Όχι μόνο για τον ίδιο. Επαληθεύοντας τα μη ναρκισσιστικά του κίνητρα, απαντά σε ένα κραυγαλέο « Σ’ αγαπάμε» από το κοινό, με ένα « Γιατί; Ίσως να βρείτε κανένα χόμπυ καλύτερα. Το σκι είναι μία καλή ιδέα».
Γελάμε. Λίγο πριν βυθιστούμε στην απόλυτη συγκίνηση. Συγκίνηση που σε περνάει και σε διαλύει μέσα σε λίγα λεπτά όπως ο αναπάντεχος πυρετός που δε μπορείς να διαχειριστείς. Όταν καταλαβαίνεις πως ο έρωτας θα φύγει. Πως και ο άνθρωπος που τόσο θέλει να ζήσει θα φύγει. Αλλά πριν το κάνει θα είναι εκεί. Ζωντανός και βουρκωμένος, να τραγουδάει και να πιστεύει πως κάθε μέρα μπορεί να είναι Κυριακή.
Και ακόμα και αν γίνεται σιχαμένος για κάποιους με το να δείχνει τις σφαγμένες αγελάδες και τα βασανισμένα πουλερικά στα live του δε φοβάται να το κάνει. Και αυτό όχι γιατί είναι περίεργος. Όπως όταν σταματά στη μέση τα live επειδή τον ενοχλεί κάτι. Ούτε γιατί είναι hardcore χορτοφάγος. Αλλά γιατί όταν κάτι αποτελεί αδικία , ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί είναι να γίνει ορατό. Να προκαλέσει. Όπως το “when maggie thatcher dies we’ re all having a party” που φώναζε η ομάδα της Liverpool.
Πολλοί λένε πως ο Morrissey είναι mainstream και τον ακούνε οι hipsters. Για να ξεφύγουμε όμως από την πιο κλασσική τρύπα του να γενικεύουμε, ο Morrissey δεν είναι mainstream. Ούτε υπερεκτιμημένος. Δηλαδή, ακόμη κι’ αν είναι, τουλάχιστον το κάνει με τον πιο αυθεντικό, λονδρέζικο και indie rock τρόπο.
Σε ένα μόνο live, κατάφερε να ενσαρκώσει όλες τις πλευρές ενός ώριμου άντρα και καλλιτέχνη. Του εραστή, του πατέρα, του κοινωνικά συνειδητοποιημένου και κυριότερα απ’ όλα, του ανθρώπου. Που με την ευγένεια της ψυχής του και τη δύναμη της φωνής του, διώχνει το θάνατο μακριά. Ακόμη και αν δεν είπε το “ There is a light that never goes out”…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.