Έπινα τον πρωινό μου καφέ, χάζευα στο Facebook και διάβαζα ειδήσεις, όπως συνήθως, όταν έπεσα πάνω σε ένα ενδιαφέρον άρθρο για την επαναγορά χρέους, το οποίο αποτελούσε απάντηση σε ένα άλλο ενδιαφέρον άρθρο για το ίδιο θέμα. Ο Γιάννης Βαρουφάκης ισχυριζόταν ότι η επαναγορά χρέους θα είναι λίγο πολύ καταστροφική για τη χώρα, ενώ στην απάντηση του ο Γιώργος Προκοπάκης εξηγούσε ότι αντίθετα, τα οφέλη θα είναι πολλαπλά. Σημείο-σημείο, ο Προκοπάκης επιτίθετο στην επιχειρηματολογία του Βαρουφάκη, με στοιχεία και αριθμούς. Πιθανόν ο Βαρουφάκης να απαντήσει με νέο άρθρο, δεν το γνωρίζω.
Πόσταρα το άρθρο με το οποίο συμφωνούσα περισσότερο – δεν έχει σημασία ποιο. Περίμενα τα γνωστά 1-2 τυχαία “like” το πολύ, αφού σε γενικές γραμμές τα οικονομικά άρθρα στο Facebook είναι λιγότερο δημοφιλή και από το fan page του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, στον “τοίχο” μου ξέσπασε πόλεμος. Θα ήταν λογικό και αναμενόμενο, η διαμάχη να αφορά την ουσία. Να λέει, για παράδειγμα, ο ένας: “η επαναγορά χρέους θα μας ωφελήσει, διότι προκαλεί διαγραφή χρέους της τάξεως του Χ% του ΑΕΠ, που αντιστοιχεί σε Υ δις”, και να απαντά ο άλλος: “ναι, αλλά με την ύφεση στο 7% τι να το κάνω το Χ% με βάση το σημερινό ΑΕΠ, αφού και πάλι το χρέος δεν θα είναι βιώσιμο σε 1-2 χρόνια”, και να επανέρχεται ο άλλος: “ναι, αλλά αφού αυτή τη στιγμή δεν τίθεται ρεαλιστικά θέμα μεγαλύτερου ‘κουρέματος’ ή διαγραφής του χρέους, δεν μπορεί να μη δεχτούμε τουλάχιστον αυτή τη μικρή ελάφρυνση”, και ούτω καθεξής.
Δεν γίνονται όμως έτσι οι συζητήσεις, απ’ ότι φαίνεται. Αν, από τη μια, υπερασπιστείς (έστω με ένα ποστ) μία κίνηση της κυβέρνησης ή της Ε.Ε., είσαι αυτομάτως “μνημονιακός”, δεν βλέπεις το “ευρύτερο πλαίσιο του ξεπουλήματος των εθνικών πόρων”, είσαι με τους “προδότες”. Αν, από την άλλη, υπεραμυνθείς μιας κριτικής θεώρησης (πάλι μόνο με μια κοινοποίηση πηγής) κινδυνεύεις να τσουβαλιαστείς ως “γραφικός”, “μη ρεαλιστής”, “αντιπαραγωγικός” (τα ίδια κάνω κι εγώ μερικές φορές, εννοείται). Μετά από τρία σχόλια και δύο “like”, μπορεί να έχεις βρεθεί από την επαναγορά χρέους στο κατοχικό δάνειο, τους υδρογονάνθρακες του Αιγαίου, τη σχέση Παπανδρέου-Goldman Sachs, ή -ακόμη χειρότερα- να συζητάς μανιωδώς… για το πώς θα έπρεπε να γίνεται η συζήτηση.
Συνεχίζουμε να μιλάμε για τη χρεοκοπία σαν να διαφωνούμε για την κατρακύλα του Παναθηναϊκού πίνοντας φράπα και χαζεύοντας Σούπερ Λιγκ. Λέει κάποιος, “ο Βύντρα βγάζει κακές σέντρες”, και του απαντούν “ναι, αλλά σας σκίσαμε στο μπάσκετ”. Ακολουθεί ανάλυση των τελευταίων 13 πρωταθλημάτων και των λαθών της διαιτησίας σε όλα τα ντέρμπι από το 1952. Ο καημένος ο Βύντρα ξεχνιέται από τη στιγμή που επιτελεί το ρόλο του “φυτιλιού” – και να θέλει κανείς, δεν προλαβαίνει να μιλήσει ποτέ επί της ουσίας για τις σέντρες του.
Η διαφορά είναι ότι οι ποδοσφαιρόφιλοι μπορούν να καβγαδίζουν πολιτισμένα ή όχι, δομημένα ή χαοτικά, ειρηνικά ή παίζοντας φάπες: ό,τι και να γίνει στην μπάλα, η οικονομία – και άρα, η ζωή μας- δεν θα επηρεαστεί σημαντικά (κρατάμε πάντα μια πισινή για τον πρίγκιπα από τα Εμιράτα που θα πάρει την ομάδα και θα ρίξει και 20 δις ζεστό χρήμα στην ελληνική αγορά, έτσι, επειδή μπορεί). Αντίθετα, το πώς αντιλαμβανόμαστε συγκεκριμένες οικονομικές αναλύσεις και πολιτικές επιλογές διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό το πώς αντιμετωπίζουμε την κρίση – έστω και αν για πολλούς το μόνο όπλο είναι η ψήφος. Και από αυτή την αντιμετώπιση ίσως προκύψουν οι λύσεις ή ενταθούν τα προβλήματα.
Μια υγιής αντιμετώπιση είναι, αν δεν έχεις ιδέα ποιος είναι ο Λουκάς Βύντρα, να τον γκουγκλάρεις, επιλέγοντας στη συνέχεια όσο το δυνατόν πιο σοβαρά αθλητικά site, διασταυρώνοντας πληροφορίες και διαβάζοντας διαφορετικές απόψεις για τις περίφημες αυτές σέντρες. Ακόμη όμως κι αν ξέρεις απ’ έξω τα στατιστικά του από τότε που έπαιζε στον Αλμωπό Αριδαίας, δεν βλάπτει να ενημερώνεσαι όποτε το θέμα επανέρχεται λόγω άλλης μιας σέντρας που κατέληξε σε μια ταράτσα της Καλογρέζας, χιλιόμετρα μακριά από το ΟΑΚΑ. Προφανώς, στην περίπτωση της επαναγοράς χρέους τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα – αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Θέμος “Απίκος” Ρίζος
ΥΓ. Το βραβείο “δεν-θέλω-άλλο-να-ζω-σε-αυτή-τη-χώρα” απονέμεται σήμερα σε γνωστή αλυσίδα πολυκαταστημάτων, που επέλεξε το motto “Hungry But Chic” (“Πεινασμένοι αλλά μοδάτοι”) για την εορταστική της βιτρίνα στο υποκατάστημα της Ερμού. Αφού έφαγαν ατελείωτο κράξιμο, οι υπεύθυνοι του καταστήματος αφαίρεσαν το σλόγκαν μέσα σε λίγες ώρες.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.