Ο “Ζωάρας”

Παναγιώτηηηηη ! Εεε Παναγιωτάκηηηηηη!

Αχ! ξύπνησες, πουλάκι μου, έλα μπράβο τέσσερις πήγε η ώρα. Τέτοια ώρα που μαζεύεσαι στο σπίτι… Πέντε και είκοσι ξεκλείδωσες χτες. Σ’ άκουσα αλλά έκανα ότι κοιμόμουνα για να μη ξυπνήσει ο πατέρας σου και σ’ αρχίσει πάλι που γυρνάς στο σπίτι ξημερώματα.

Άστο θα στο φτιάξω εγώ το καφεδάκι σου. Πιες πρώτα ένα ποτήρι γαλατάκι. Καφές με άδειο στομάχι, θα σε διαλύσει. Κοκκινιστό σου φτιάχνω για μεσημεριανό. Τι μεσημεριανό, βραδινό θα το φας.

Έλα, πιάσε μου, σε παρακαλώ εκείνη τη πιατέλα από το πάνω ράφι. Τι παλικάρι έχω εγώ, δυο μέτρα άντρας! Γι αυτό σου λέω, παιδί μου, τι σου λέω δηλαδή; Μόνη μου τα λέω, μόνη μου τ’ ακούω…Ολόκληρος μαντράχαλος έγινες πια! Πότε θα βρεις μια δουλειά, να σταθείς στα πόδια σου. Ως πότε θα σε χαρτζιλικώνει ο πατέρας σου; Δε ντρέπεσαι να ζητάς από τον πατέρα σου για να πάρεις ένα πακέτο τσιγάρα.

Στην ηλικία σου, βρε, ο πατέρας σου είχε πάρει ήδη το δάνειο για να ανοίξει το συνεργείο με τον Τάσο. Κι είχαμε και τη Βούλα μωρό. Δυο δουλειές δούλευε για να τα φέρουμε βόλτα. Και εσύ μέχρι να κουνήσεις το ένα πόδι βρώμισε τ’ άλλο.

Δε λέω άλλοι καιροί, τότε. Υπήρχαν δουλειές, αν ήσουν άξιος έβρισκες να  δουλέψεις. Τώρα, έτσι όπως μας έχουν κάνει αυτοί οι αλήτες, κακό χρόνο να ‘χουνε! Αλλά και τώρα όποιος θέλει βρίσκει. Γιατί, δηλαδή, καλύτεροι είναι οι άλλοι; Και έξυπνος είσαι και το πτυχίο σου το πήρες. Μας έβγαλες το λάδι, βέβαια, για να το πάρεις.

Εγώ και τότε στα ‘λεγα, δεν στα ‘λεγα; «Που να τρέχεις στην Ηγουμενίτσα να σπουδάζεις; Να πω ότι πέρασες στην Ιατρική, να πω εντάξει, θα πλένω και σκάλες, αν είναι να γίνεις γιατρός.» Ένας Θεός ξέρει τι μάθατε σ’ αυτή τη σχολή, κει πάνω. Τριανταπέντε φορές το είπα απ’ έξω για να το μάθω και να ξέρω να απαντάω, όταν με ρωτούσε καμιά στη λαϊκή ή στην εκκλησία: Ο γιός μου σπουδάζει στο Τμήμα Εφαρμογών Ξένων γλωσσών στη Διοίκηση και στο Εμπόριο στο Τ.Ε.Ι. Ηπείρου. Δε λέω, βέβαια, τόσο μεγάλο όνομα κάνει μπούγιο. Μοιάζει να είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Οχτώ χρόνια έκατσες κει πάνω. Να με τρώει εμένα η έννοια σου αν τρως, αν πίνεις πορτοκαλάδα, αν έκλεινες το θερμοσίφωνο πριν μπεις για μπάνιο και εσύ… Κάθε φορά που σε έπαιρνα και σε ρωτούσα τι κάνεις, «ζωάρα» μου απαντούσες.

Ωραία, την έκανες τη ζωάρα και τώρα; Δουλειά μ’ αυτό το πτυχίο δε θα βρεις. Στο συνεργείο δίπλα στον πατέρα σου, δε θες να πας να μάθεις τη δουλειά. Τι θα κάνεις για να ‘χουμε καλό ρώτημα;

Τι με κοιτάς σα χάνος σε ρωτάω; Γι αυτό, βρε πουλάκι μου, σου το ξαναλέω και σκέψου το: πήγαινε να βρεις τον Κώστα, το συγχωριανό του πατέρα σου, που είναι εκεί χωμένος πασοκτζής. Στα μέσα και στα έξω είναι. Δεν ξέρω τι κάνει αλλά ξέρει πολύ κόσμο. Τόσους έχει βολέψει ακόμα και σήμερα, που ξέρεις, δεν περνάνε πια αυτά. Θα σε χώσει κάπου στο δημόσιο και ούτε που θα πατάς, άλλοι θα σου βαράνε την κάρτα, γιατί θα χεις τις πλάτες του Κώστα. Τι να πουν και τόσοι άλλοι που δεν έχουν ούτε έναν Κώστα;

Και αν πάνε να σε κινήσουνε αυτοί οι αποπάνω –αυτό, ντε, που τους κινούνε όλους-τίποτα δεν έχεις να φοβηθείς. Ο Κώστας καθαρίζει. Όλο το σόι του πατέρα σου τον ψηφίζει στο χωριό, στο χέρι τον κρατάμε. Έτσι και κάνει καμιά γυριστή 52 ψήφους χάνει. Δεν είναι παίξε- γέλασε 52 ψήφοι. Τώρα, μάλιστα, που έχουν πέσει στα τάρταρα, όσο έχουν ακόμα λόγο, μέχρι και τον παππού σου θα διορίσουνε για να μη χάσουν ψήφο.

Γι αυτό σου λέω, αγόρι μου, σκέψου το: και το μισθουλάκο σου θα έχεις, και τη ζωούλα σου θα κάνεις, και μια καλή κοπελίτσα θα βρεις να αποκατασταθείς και εμείς εδώ θα ‘μαστε να βοηθάμε. Να προλάβω να χαρώ και εγώ κάνα εγγονάκι, τώρα που είμαι νέα ακόμα και με βαστάνε τα πόδια μου.

Αυτά είχα να σου πω και αν θες κάνε του κεφαλιού σου. Μόνο μη μου καταντήσεις μπεκρής γιατί εγώ σε διαγράφω από γιό μου. Δε θα γίνω σ’ αυτή την ηλικία ο περίγελος του κόσμου.

Λοιπόν, φεύγω τώρα που έχω να κάνω κάτι ψώνια και μετά θα πάω στον εσπερινό. Το φαγητό είναι ζεστό στο φούρνο. Σου έχω κόψει και σαλατούλα στο ψυγείο. Αν πεινάσεις, φάε. Αλλά μη φύγεις νηστικός. Το γαλάζιο το πουκάμισο σου σιδέρωσα και αν είναι να κάνεις μπάνιο, να κόψεις και τα νυχάκια σου.