Το 2013 ζήσαμε πολλά. Το Βατικανό άλλαξε ηγεσία, ο Nelson Μandela απεβίωσε, ο Satoshi Nakamoto εφηύρε το ψηφιακό συνάλλαγμα, η αμερικανική κυβέρνηση σταμάτησε να λειτουργεί, ενώ οι διαρροές στοιχείων δεν έπαψαν να την απειλούν… Και άλλα πολλά. Πολλά άλλαξαν και πολλά έμειναν ίδια.
Είδαμε και ζήσαμε πολλά, εμπειρίες που οι γονείς μας δεν μπορούσαν να μας μεταφέρουν, καθ’ ότι έφεραν το όραμα της προόδου. Ωστόσο, η πεποίθηση με την οποία μεγαλώσαμε, ο φόβος μας για τους κομμουνιστές «που θα μας πάρουν τα σπίτια», έγινε στάχτη, βλέποντας να μας παίρνουν τα σπίτια οι εθνικές μας, σωτήριες ηγεσίες. Πολλοί αλλάξαμε και άλλοι μείναμε ίδιοι. Κάποιοι- όλο και πιο πολλοί, πιάσαμε τους εαυτούς μας να μιλάμε για πράγματα πέρα από τη σφαίρα του εγώ μας. Αλλά κι αυτό σπασμωδικά.
Λίγα λεπτά πριν την αυγή του 2014, η αντιφασιστική νεολαία, η δικαιωματική νεολαία, που λέει ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μεταναστών, συνεχίζει να διατυμπανίζει τον ταυτοτικό προσδιορισμό της ως “υπέρμαχης των δικαιωμάτων”. Ποιων δικαιωμάτων δεν έχει σημασία. Αρκεί να λέμε ότι είμαστε υπέρ.Πώς είμαστε υπέρ, πώς χρησιμεύει η αυτοαντίληψη μάς, πώς η θεωρία γίνεται πράξη, δεν μας αφορά. Αρκεί να το λέμε.
Πέντε μετανάστες στην Ιταλία έραψαν το στόμα τους, ενάντια στην μακρά και απάνθρωπη κράτησή τους. Οι μετανάστες έζησαν σκηνικά περασμένων δεκαετιών, όταν μέσα σε στρατόπεδα τους ψέκαζαν για την ψώρα… Εμείς θα συνεχίσουμε να το λέμε, να το γνωστοποιούμε στον κόσμο, και να καθησυχάζουμε τις συνειδήσεις μας ότι είμαστε δικαιωματικοί. Το ίδιο κάνουμε με τα πάντα. Λέμε ότι είμαστε με τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά δεν στηρίζουμε τους αγώνες τους. Λέμε ότι θέλουμε την ανατροπή, αλλά δεν τη βάζουμε μπρος. Λέμε πως θα μας άρεσε και πως θέλουμε να νικάμε, να πετυχαίνουμε, αλλά δεν οργανωνόμαστε, δεν προτάσσουμε σχέδιο.
Αλλά, μεγαλώσαμε σε ένα κόσμο που μας έμαθε να μιλάμε πολύ και να κάνουμε λίγα. Για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, τα πράγματα μέχρι κάποια στιγμή έβαιναν σχετικά εύκολα. Για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε, δεν ήταν ανάγκη να δούμε τι θέλουν οι άλλοι, ούτε καν να προσπαθήσουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να δράσουμε συλλογικά. Όμως, η κοινωνική εμπειρία μας έχει δείξει ότι μόνο αν σχεδιάσουμε οργανωμένα τις πράξεις μας, μπορούμε να έχουμε αποτέλεσμα.
Διαβάζοντας την είδηση για τους πέντε Τυνήσιους μετανάστες, θυμήθηκα πόσο λίγο κόσμο είχε η συγκέντρωση ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στις λίγες μέρες πριν. Πόσο λίγοι από όλους εμάς που θεωρούμε εαυτούς αντιρατσιστές κινητοποιηθήκαμε. Να γιατί δε φτάνει να το λέμε. Σχεδόν το μεγαλύτερο κομμάτι μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε μέσα σε ιδέες φιλελευθερισμού -που ακόμη και το σχολείο μας καλλιεργούσε- θεωρεί εαυτόν δικαιωματική.
Κι όμως εκεί που καλούμαστε να μετρηθούμε δεν είναι στα λόγια. Είναι στην πράξη και στους δρόμους. Θεωρία και πρακτική είναι πάντα σε διαλεκτική σχέση μεταξύ τους. Ιδεολογία και υλική αποτύπωση το ίδιο. Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε ότι οι πράξεις μας γεννούν και θα γεννούν την πραγματική, υλικά και ιστορικά αποτυπωμένη αντίληψη και αυτοαντίληψή μας.
Κι όπως είχε πει ο Μαρξ, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τον κόσμο –όχι απλά να φιλοσοφούμε και να μιλάμε γι’ αυτόν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.