Της Μαρίας Νταναλάκη
Τελείωσε το αντισηπτικό. Αιτία εξόδου- η πρώτη μέσα στη βδομάδα. Η ώρα είναι δώδεκα το μεσημέρι. Τα καφενεία όλα κλειστά- και οι φίλοι μου εγκλωβισμένοι. Αέρας και βροχή. Περπατώ στο κέντρο της πόλης. Η ερημιά παραπέμπει σε σκηνικό αντιπολεμικής ταινίας. Ο αέρας μου λυγίζει την ομπρέλα. Ο υπάλληλος από το κοντινό σουβλατζίδικο βλέπει τη σκηνή και αναφωνεί κοφτά. Σε άλλη περίπτωση δεν θα προλάβαινε να πάρει τα μάτια του απ’ την ψησταριά. Κοιταζόμαστε και ανταλλάσσουμε χαμόγελα.
Λίγο παρακάτω μια κοπέλα έρχεται κρατώντας απροκάλυπτα μια διάφανη σακουλίτσα με δείγματα ούρων. Δημόσια και ιδιωτικά, όλα έγιναν ένα. Προσπερνώ το φαρμακείο. Έχει ουρά. Ευκαιρία να πάρω το σκληρό δίσκο από τη Διώνη, σκέφτομαι. Της τον είχα αφήσει για να μου αντιγράψει καμιά ταινία, μόλις άρχισε να αχνοδείχνει η κατάσταση. Στέλνω μήνυμα. Σε είκοσι λεπτά είναι οκ. Θέλω να περπατήσω κι άλλο. Βρέχει. Προχωρώ μέχρι το επόμενο φαρμακείο, δύο δρόμους παρακάτω. Η υπάλληλος με τη μάσκα, μια πελάτισσα και ένας προμηθευτής. Περιμένω. Ο προμηθευτής φεύγει βιαστικά. Μένει η πελάτισσα. Μπαίνω στερεώνοντας τη μάσκα με τα λαστιχάκια. Ζητάω αντισηπτικό. Δεν υπάρχει. Περιμένουν παραλαβή. Ζητάω παναντόλ, αναβράζον -όπως το μέσα μου. Είναι για ήπια συμπτώματα, για πιο σοβαρά “μένουμε σπίτι”. Η θεραπεία είναι μία. Η άλλη πελάτισσα παίρνει ένα σαμπουάν από το ράφι με τις προσφορές. Πλησιάζει στο ταμείο. Η βροχή είναι καλύτερη απ’ τον αέρα, λέει, τα ρίχνει όλα κάτω. Δεν κατονομάζει, αλλά υπονοεί τη σχέση του καιρού με τη διασπορά του ιού. Σκέφτομαι τους κατοίκους στα περίχωρα του Τσερνόμπιλ, που ανέβαιναν στα ψηλά για να χαζέψουν τις χρωματιστές φωτιές που έβγαιναν από τον πυρήνα του αντιδραστήρα. Αδαείς μάρτυρες στο θανατηφόρο θέαμα.
Η σακουλίτσα με το παναντόλ ήταν πάνω στο γκισέ. Πληρωμή με κάρτα-κατά προτίμηση ανέπαφη. Η δική μου λειτουργεί με την επαφή. Έβγαλα την κάρτα και ένα υγρό μαντηλάκι. Το ακούμπησα πάνω στα πλήκτρα του pos και πάτησα τον κωδικό. Έπιασα την κάρτα με το μαντηλάκι, ποιός ζει-ποιός πεθαίνει. Η υπάλληλος με κοίταξε πίσω από τη μάσκα. Δεν κατάλαβα αν χαμογέλασε, ή όχι.
Βγήκα έξω, άνοιξα την ομπρέλα, τρεις σταγόνες έπεσαν στο μπουφάν μου, δύο στο παντελόνι μου. Πρέπει να τα βγάλω στο διάδρομο, πριν μπω στο σπίτι, όπως και τα παπούτσια. Πέρασα στο αριστερό πεζοδρόμιο, σε λίγο είχα φτάσει στην πολυκατοικία που έχει το γραφείο της η Διώνη. Χτύπησα το κουδούνι. Σε λιγότερο από λεπτό ήταν κάτω. Στον έχω απολυμάνει, μου είπε και χαμογέλασε συνομωτικά. Άνοιξα το σακίδιο και το έτεινα προς το μέρος της. Έριξε το δίσκο μέσα.
Σκάσαμε χαμόγελα -εγώ πίσω από τη μάσκα, εκείνη χωρίς. Τα χέρια φρέναραν στον αέρα, λίγο πριν ακουμπήσουν για το αυτονόητο “γεια σου”. Αν ήταν καλοκαίρι, θα λέγαμε “Δε σε φιλάω, είμαι ιδρωμένη”. Τώρα κοιταζόμαστε στα μάτια και κάνουμε το χέρι γροθιά για να μην παραφερθεί. “Θα τα πούμε”. Θα τα λέμε. Τέρμα οι συνευρέσεις-ούτε με φίλους, ούτε με τίποτα. Από μεθαύριο εφαρμόζεται ολική απαγόρευση της κυκλοφορίας, της λέω. Εγώ έχω τα γατιά, λέει. Δε γίνεται να μην κατεβαίνω- ακούω ένα μεταλλικό σχιααάάρπ στο κλείσιμο της φράσης. Και στο Συμβούλιο της Επικρατείας θα έφτανε για τα γατιά. “Θα μιλήσουμε, θα τα λέμε”. Ήταν η σειρά των ποδιών να σφηνωθούν στο τσιμέντο. Δύο μέτρα απόσταση, τσεκάραμε σε χρόνο μηδέν. Τα χέρια κάνουν να χαιρετηθούν, αλλά μια σκέψη συντέλειας τα κρατάει μεσίστια. Βιαζόμαστε να απομακρυνθούμε κι άλλο. Το ταξίδι στη Σελήνη μοιάζει πιο εύκολο από την επίσκεψη στους φίλους.
Περνάω έξω από ένα κατάστημα με ξηρούς καρπούς, βότανα, κλπ. Μήπως να πάρω και μερικά όσπρια. Μπαίνω μέσα -σέρνοντας και μία ουρά θλίψης. Διακόσια γραμμάρια καρύδια, μισό κιλό μαυρομάτικα, ένα κιλό μπασμάτι. Δίπλα στο ταμείο είναι το ράφι με το τσάι -ό,τι πρέπει για τις βραδιές ξεσαλώματος, μπροστά στην οθόνη, σκέφτηκα. Μια συσκευασία “πράσινος δράκος”, είπα και τον είδα να βγαίνει απ’το κουτί του, να πετάει πάνω απ’ την πόλη και να διώχνει με τη φωτιά του όλους τους αόρατους εχθρούς…
*Στείλτε μας τα δικά σας κείμενα για τα καθημερινά βιώματα εν μέσω καραντίνας στο info@3pointmagazine.gr ή στο inbox της σελίδας μας στο facebook
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.