Διστάζω. Δεν έχω πάει άλλωστε ποτέ κατά εκεί, ίσως γιατί στο άκουσμα της και μόνο ψιλοφοβάμαι, αν και σεργιανίζω την πόλη συχνά.
Η οδός Φυλής –ένα βήμα από την πολύβουη πλατεία Βικτωρίας-ανήκει στη λίστα με τις οδούς που θα προσπεράσω, με τις οδούς που θα παρακάμψω˙ για σιγουριά.Πορνεία, κωλόμπαρα, παρανομία, πρέζα και εξαθλίωση, είναι οι εικόνες που μεταδίδονται για αυτή τη γωνιά του κέντρου.
Όμως η Φυλής δεν μοιάζει τόσο σε αυτό που της καταλογίζουν-ακόμα και το όνομά της «η οδός των μπουρδέλων» διατηρείται πιο πολύ χάριν της ιστορίας-τα μπουρδέλα είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με παλιότερες εποχές ή με άλλες περιοχές όπως το Μεταξουργείο και ο Κεραμεικός- στα 2 χιλιόμετρά της συναντιούνται το παλιό με το νέο, το ντόπιο με το ξένο, το εγκαταλελειμμένο με το καινούργιο, η ζωή με την εγκατάλειψη, η παρανομία με το πιο αθώο. Και όλα αυτά συνυπάρχουν αρμονικά σε ιδιόμορφες και όμορφες εικόνες.
Εικόνες, όπως αυτή:
Του μπακάλικου του κυρ Χρήστου, που πουλάει τρόφιμα, χαρτικά και σχολικά ποιος ξέρει από πότε, σίγουρα από τότε που η Φυλής ήταν ακόμα μια παραδοσιακή γειτονιά της δεκαετία του ΄80.
Του- προς μεγάλη μου έκπληξη- πάρκου της γειτονίας, στην γωνία Φερών & Φυλής, ανάμεσα σε τόνους μπετό γύρω-που φτιάχτηκε με πρωτοβουλία των atenistas αλλά και την βοήθεια κατοίκων και φορέων- και στο οποίο δυο γυναίκες περνούν τον απόγευμά τους, κάτω από τις φυλλωσιές, καθώς τα παιδιά τους παίζουν.
Τα δεκάδες πανέμορφα νεοκλασικά, εγκαταλελειμμένα και ρημαγμένα, σημάδια μιας αλλοτινής εποχής τότε που η οδός Φυλής ήταν συνώνυμη με το Κολωνάκι παρακαλώ
Εικόνες από δεκάδες μαγαζιά κλειστά τότε που η Φυλής είχε τα πάνω της στην πιάτσα.
Σπίτια-μικροί κήποι σαν κι αυτό:
Γωνιές που τα λουλούδια καταλαμβάνουν μπαλκόνια, παράθυρα, προσόψεις και πεζοδρόμια
Ο παλιατζής που κόβει βόλτες με το ιδιόμορφο αμαξίδιο του μπας και «αρπάξει» κάτι καλό το μάτι του.
Μικρά παιδιά που μέσα από την άγνοια των ματιών τους και το γέλιο τους φέρνουν ζωή στην οδό Φυλής, που μυρίζει από παντού εγκατάλειψη, τρέχοντας στους δρόμους και κυνηγώντας το ένα το άλλο.
Η ώρα περνά, «πόση δυστυχία να χωρέσει ένας δρόμος» αναφωνεί η φίλη μου περπατώντας δίπλα, παρόλα αυτά η Φυλής παραμένει πιο ζωντανή από τι την φαντάστηκαμε. Μια οδός που ναι μεν δεν μοιάζει με την ονειρική οδό για την οποία έγραφε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, αλλά που περιέχει όλα τα πρόσωπα και τις εικόνες αυτής της μικρής μας πόλης και της μικρής μας ζωής.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.