Οι εικόνες:
Περπατούσα την Ιουλιανού, κέντρο της Αθήνας. Ένα ήπιο πρωινό του Γενάρη, από αυτά που μου αρέσει να περπατάω στην πόλη. Να παίρνω τον παλμό της· να κοιτάζω τι κάνει ο κόσμος, ενώ εγώ πηγαίνω στις δουλειές μου. Πρέπει να διασταύρωνα την Αχαρνών, όταν μια φιλική φυσιογνωμία βρέθηκε στον δρόμο μου. Κοίταξα για λίγο και ύστερα συνέχισα. Κάθε βήμα όμως με τραβούσε πίσω.
Μέχρι που στάθηκα. Μέχρι που σκέφτηκα. Μέχρι που επέστρεψα.
Μου φαινόταν να μην είναι στη σωστή θέση, σε περιβάλλον που μοιάζει ξένος. Ένας μεγάλος λούτρινος αρκούδος, δίπλα σε έναν κάδο σκουπιδιών, πίσω από δύο πλαστικές καρέκλες. Ήταν άσπρος και φορούσε κάτι που έμοιαζε με φούστα-μπλούζα με καρδούλες.
Δεν είμαι εδώ για να κρίνω τις ενδυματολογικές επιλογές της αρκούδας (ομολογουμένως κάπως αποκαλυπτικές). Φαντάζομαι ότι ο κατασκευαστής ήθελε να είναι θηλυκή· το φύλο των παιχνιδιών άλλωστε σχεδόν πάντα είναι πρόδηλο. Ήταν καθισμένη με την πλάτη στον κάδο, κοιτώντας τους περαστικούς. Και αφού δεν διέκρινα εμφανή ελαττώματα στο παιχνίδι, φαντάζομαι πως αναζητούσε το επόμενο σπίτι της.
Οι σκέψεις:
Απόρησα γιατί κάποιος πέταξε στον δρόμο ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να δώσει χαρά σε ένα παιδί. Μάλλον αυτό σκέφτηκε και το άφησε έξω από τον κάδο βέβαια. Ίσως να ήταν ένα δώρο που ποτέ δεν σήμαινε κάτι. Ίσως όμως και η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία αυτού του λούτρινου να είναι αυτή που δεν ξέρουμε.
Το σίγουρο είναι πως τα παιχνίδια γίνονται οι πρωταγωνιστές στους κόσμους που τα παιδιά φτιάχνουν όταν παίζουν. Μαζί κρατούν τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Κάθε προσπάθεια να καταλάβουν τον κόσμο περνάει εν μέρει μέσα από αυτά. Ένα αρκουδάκι είναι φυλαχτό. Δεν μπορεί να υπάρξει φόβος κοντά του. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος για πολλά παιδιά.
Αργότερα βέβαια βάζεις το αρκουδάκι στο ράφι, γιατί έχεις κάτι νέο. Δεν φοβάσαι πια. Βάζεις τα αυτοκινητάκια σου στο σαλόνι και τρέχεις γρήγορα, κάνεις άλματα, ταξιδεύεις παντού. Μια μέρα όμως το σαλόνι φαίνεται μικρό και πιάνεις το ποδήλατο, τη κούρσα σου. Μια μέρα, μοιάζει κι αυτό μικρό… κι εσύ μοιάζεις μεγάλος.
Κοιτάζεις το αρκουδάκι και σκέφτεσαι πόσος καιρός πέρασε από τότε που θεωρούσες ότι σε φυλάει. Σκέφτεσαι ότι ήσουν μικρός και σκεφτόσουν χαζά. Δεν σου χρησιμεύουν πια τα παλιά σου παιχνίδια κι έτσι τα διώχνεις. Και μαζί μ’ αυτά και το παιδί που έπαιζε μαζί τους.
Έπειτα κοιτάς άλλα πράγματα στο ράφι· αποφάσεις, σχέσεις, δουλειές. Αναρωτιέσαι αν έκανες το σωστό ή νιώθεις περίεργα για τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα. Όλοι έχουμε μία – δύο στιγμές που όσα χρόνια και αν περάσουν, νιώθουμε άβολα όσο τότε και άλλες που απορούμε τι σκεφτόμασταν όταν αποφασίζαμε. Είναι εύκολο να τις απωθήσεις γρήγορα. Το δύσκολο είναι να σεβαστείς την απόφαση της στιγμής. Την απόφαση αυτού που ήσουν τότε, του μικρού ή μεγάλου, του εγκλωβισμένου, του πληγωμένου, του ενθουσιασμένου. Γιατί είναι παγίδα να εκτιμάς εκείνη την απόφαση με τον τρόπο που σκέφτεσαι σήμερα.
Επιβάλλεται όμως να την αποτιμήσεις. Να δεις με την εξελιγμένη κριτική σου αυτό που νομίζεις παλιό και παρωχημένο και με τη διαφορετική σου ματιά να κρατήσεις την τελευταία της σταγόνα. Μπορεί να πονάει να γυρίζεις μερικές σελίδες πίσω στη ζωή σου, αλλά μία νέα ανάγνωση μπορεί να σε βοηθήσει να γράψεις τις επόμενες καλύτερα.
Έπειτα, μπορείς επιτέλους να το αποχωριστείς, ήσυχος και ίσως να το αφήσεις δίπλα στον κάδο για να μη βρωμιστεί και να το βρει ο επόμενος περαστικός. Και η πρώτη σταγόνα σκέψης που έδωσε στον επόμενο περαστικό, ίσως να ήταν και η τελευταία. Ίσως να είναι και αυτή εδώ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.