Η 6η Φεβρουαρίου δε σημαίνει τίποτα σε επίπεδο ημέρας, για τους περισσότερους λαούς της Υφηλίου. Κι αυτό γιατί δεν έχει κάτι να συμβολίζει, ούτε καν στο πλαίσιο κάποιας ονομαστικής εορτής.
Για τη Μεγάλη Βρετανία όμως και κυρίως τους οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αποτελεί την πιο θαμπή σελίδα στην ιστορία του συλλόγου. Ήταν η 6 Φεβρουαρίου του 1958, με την αγγλική αποστολή να μπαίνει στο αεροπλάνο για την επιστροφή της στο νησί, μετά την αναμέτρηση με τον Ερυθρού Αστέρα για το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Ωστόσο η μέρα δεν έμεινε στην ιστορία για την πρόκριση επί των Σέρβων, αλλά για τη μαύρη στιγμή που σκόρπισε τη θλίψη στις οικογένειες και τους φίλους των θυμάτων της αεροπορικής τραγωδίας του Μονάχου, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 22 ανθρώπων.
Η βάση της κυριαρχίας
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με προπονητή τον σερ Ματ Μπάσμπι και με μέσο όρο ηλικίας παικτών μόλις 22 ετών (εξ ου και το προσωνύμιο των «μπέμπηδων»), κατέκτησε δύο συνεχόμενους εγχώριους τίτλους (1956, 1957) και ενώ προηγουμένως είχε σαρώσει τα πρωταθλήματα νέων από το 1951 μέχρι και το 1955! Η Κλωθώ είχε γνέσει το νήμα της ζωής αυτής της ομάδας απλόχερα. Η Λάχεσις είχε μοιράσει αστείρευτο ταλέντο σε κάθε παίχτη, όμως η Άτροπος, αποφάσισε το χιονισμένο μεσημέρι της 6ης Φεβρουαρίου, να το κόψει.
Οι «Κόκκινοι Διάβολοι» ήταν η πρώτη αγγλική ομάδα που συμμετείχε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και σε αυτό πρωτοστάτησε ο ίδιος ο Μπάσμπι με προσωπικές πιέσεις προς την Ομοσπονδία. Κι αυτό γιατί μέχρι τότε οι Άγγλοι δεν ήθελαν ιδιαίτερες παρτίδες με τους λοιπούς ευρωπαίους, τουλάχιστον σε όσα αφορούν το κομμάτι του αθλητισμού. Ήταν το 1957 όταν και πέτυχαν μάλιστα τη μεγαλύτερη νίκη στο θεσμό, με 10-0 επί της Άντερλεχτ! Η πορεία τους όμως σταμάτησε στους ημιτελικούς, όπου αποκλείστηκαν από τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Ταξίδι στην αιωνιότητα…
Η ευρωπαϊκή περιπλάνηση της επόμενης σεζόν, ξεκίνησε από την Ιρλανδία, με πρώτο θύμα των «μπέμπηδων», τους Σάμροκ Ρόβερς και συνεχεία τις Ντούγκλα Πράγας και Ερυθρό Αστέρα. Η Γιουνάιτεντ, με συνοπτικές διαδικασίες απέκλεισε και τον Αστέρα και προκριθείσα στους “4” της διοργάνωσης, περίμενε τη Μίλαν, αλλά όλοι είχαν στο βάθος του μυαλού έναν τελικό απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, με στόχο να αμφισβητήσουν την κυριαρχία της «βασίλισσας», που είχε σαρώσει την διοργάνωση κατά την προηγούμενη τριετία.
Το χρονικό της τραγωδίας
Περίπου 15 ώρες μετά το τέλος του αγώνα στη Γιουγκοσλαβία, η ομάδα πήρε την άγουσα για την επιστροφή στο νησί. Περιθώρια καθυστέρησης δεν υπήρχαν, αφού επόταν το ντέρμπι με τη Γουλβς για το πρωτάθλημα, που ουσιαστικά έβγαζε και πρωταθλητή. Η λέξη αναβολή ήταν άγνωστη και κάτι το απαγορευμένο, για τους ιθύνοντες της ομάδας (μετά και τη σχετική εντολή που είχαν πάρει από την ομοσπονδία), ενώ η ξεκούραση ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Το πρόγραμμα προέβλεπε στάση στο αεροδρόμιο του Μονάχου, για ανεφοδιασμό του ελικοφόρου, των βασιλικών αερογραμμών, G-ALZU.
Ο κυβερνήτης, Τζέιμς Θέιν, επιχειρεί δύο φορές να σηκώσει το αεροσκάφος, αλλά μάταια. Τα μέλη της αποστολής πιέζουν αφού δεν υπάρχουν περιθώρια νέας καθυστέρησης. Στις 3:04 μ.μ. ο Θέιν επιχειρεί την τρίτη και μοιραία (όπως απεδείχθη) προσπάθεια. Το αεροσκάφος τροχοδρόμησε και όταν πια είχε φτάσει στα μισά της πίστας, ο κυβερνήτης κατάλαβε ότι το πρόβλημα με την τροφοδοσία των κινητήρων δεν είχε αποκατασταθεί και οι παγωμένες μηχανές, ήταν θέμα χρόνου να υποκύψουν στο άδικο και μη αναστρέψιμο παιχνίδι της μοίρας.
Όσοι προτίμησαν τις θέσεις της γαλαρίας, το πλήρωσαν με τη ζωή τους, αφού το G-ALZU, μετά από ένα τρελό πατινάζ, προσέκρουσε με το πίσω μέρος, στο φράχτη, πολύ κοντά σε σπίτια δίπλα στο αεροδρόμιο Ream, που δεν υπάρχει πια. Γι` αυτούς, το ρολόι της ζωής σταμάτησε στις 3:04 της 6ης Φεβρουαρίου του 1958, στο Μόναχο…
Οι πρώτες απώλειες
Από το αεροσκάφος δεν κατάφεραν να βγουν ποτέ οι ποδοσφαιριστές Ρότζερ Μπερν (29 ετών), Έντι Κόουλμαν (21 ετών), Μαρκ Τζόουνς (24 ετών), Ντέιβιντ Πεγκ (22 ετών), Τόμι Τέιλορ (26 ετών), Λίαμ Μπίλι Γουίλαν (22 ετών) και Τζεφ Μπεντ (25 ετών). Ο Ντάνγκαν Έντουαρντς (21 ετών) τα κατάφερε, αλλά μόνο προς στιγμήν, καθώς 15 ημέρες αργότερα έσβησε στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν.
Ο θάνατος, πήρε μαζί του στο ταξίδι προς την αιωνιότητα, άλλες 14 ανθρώπινες ζωές. Ο γραμματέας και μάνατζερ του συλλόγου προπολεμικά, Γουόλτερ Κρίκμερ, ο πρώην διεθνής τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Σίτι και μετέπειτα δημοσιογράφος, Φρανκ Σουίφτ, οι δημοσιογράφοι Ντον Ντέιβις, Τζορτζ Φέλοους, Τομ Τζάκσον, Άρτσι Λέντμπρουκ, Χένρι Ρόουζ, Έρικ Τόμσον, ο συγκυβερνήτης Ρέιμοντ, ο φροντιστής Κέιμπλ, ο ταξιδιωτικός πράκτορας Μάιλν και ο οπαδός της ομάδας, που την ακολουθούσε παντού (ως και τον θάνατο), Γουίλι Σάτινοφ, συμπληρώνουν την τραγική λίστα που σκόρπισε την θλίψη και τον πόνο στο παγκόσμιο στερέωμα.
Η αντιμετώπιση από τον Τύπο
Τα πρωτοσέλιδα από τις εφημερίδες της εποχής ήταν βυθισμένα, όπως ήταν φυσικό, στο πένθος. Όμως η τραγωδία δεν μπορεί με τίποτα να αποτυπωθεί στο χαρτί. Κανένας δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί. Η τοπική εφημερίδα της πόλης, η «Manchester Evening News», στην πρώτη της σελίδα ανέφερε χαρακτηριστικά: «Ο Ματ 50-50. Ο Έντουαρντς (κλινικά) νεκρός. Ο Τέιλορ σε κώμα». Η «Daily Herald» στην πρώτη σελίδα, έγραψε: «21 νεκροί σε αεροπορικό δυστύχημα. Η Μάντσεστερ θρυμματίσθηκε. Ο Μπάσμπι στην επικίνδυνη λίστα». Τέλος, η «Daily Mirror» είχε τίτλο: «Ποδοσφαιρική τραγωδία στον αέρα» και υπότιτλο «Το αεροπλάνο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ συντρίφτηκε. 21 νεκροί».
Οι επιζήσαντες
Αυτοί που επέζησαν σαν από θαύμα από την ολέθρια συντριβή, ήταν οι ποδοσφαιριστές Μπόμπι Τσάρλτον, Μπίλι Φολκς, Χάρι Κρεγκ, Κεν Μόργκανς, Άλμπερτ Σκάνλον, Ντένις Βάιολετ, Ρέι Γουντ, Τζόνι Μπέρι, Τζάκι Μπάντσφαουλερ (οι δύο τελευταίοι δεν ξανάπαιξαν ποδόσφαιρο), ο δημοσιογράφος Φρανκ Τέιλορ, οι φωτογράφοι Πίτερ Χάουαρντ, Τεντ Έλιαρντ, η επιβάτης Βέρα Λούκιτς και το μωρό της (το οποίο έσωσε ο Χάρι Κρεγκ), η σύζυγος του ταξιδιωτικού πράκτορα Μίκλος Μάιλν, ο επιβάτης Νταν Τομάσεβιτς, ο πιλότος Τζέιμς Θέιν, οι δύο αεροσυνοδοί και ο προπονητής της ομάδας, Ματ Μπάσμπι.
Οι Γερμανοί γιατροί μάλιστα δεν έδιναν πολλές ελπίδες στον Μπάσμπι για να τα καταφέρει. Αλλά ανένηψε ως εκ θαύματος. Πληροφορήθηκε μάλιστα τα σχετικά με την έκταση της τραγωδίας, μερικές εβδομάδες αργότερα, προκειμένου να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο ήρεμος για να ανακάμψει πλήρως. Κάτι που του πήρε δύο μήνες νοσηλείας. Η ομάδα του Μπάσμπι τη χρονιά της τραγωδίας ήταν το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο ίδιος αρχικά αισθανόταν εαυτόν ένοχο για το δυστύχημα και σκεφτόταν μάλιστα ακόμα και να παρατήσει την προπονητική. Αυτή που τον έπεισε να συνεχίσει ήταν η σύζυγός του, με το επιχείρημα ότι θα τιμούσε έτσι τη μνήμη των αδικοχαμένων ποδοσφαιριστών του.
Η υπόσχεση και το πλήρωμα του χρόνου
Ο Μπάσμπι τότε έκανε μια δήλωση, η οποία, όπως αποδείχτηκε δέκα χρόνια μετά, ήταν προφητική. Ζήτησε δεκαετή προθεσμία για να οδηγήσει τους «Διαβόλους» στο ψηλότερο σκαλοπάτι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Σύντομα η ομάδα άρχισε να ανακάμπτει. Κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας το 1963 και το πρωτάθλημα το 1965, κάτι που επανέλαβε το 1967. Στις 29 Μαΐου 1968 ο Μπάσμπι έκανε την υπόσχεσή του πραγματικότητα: η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, επικρατώντας στην παράταση με 4-1 της Μπενφίκα του Εουσέμπιο. Μάλιστα ο διασωθείς στο αεροπορικό δυστύχημα, Μπόμπι Τσάρλτον, σκόραρε δις.
Τα λουλούδια του Μάντσεστερ
Κάθε χρόνο στις 6 Φεβρουαρίου, στο μνημείο που υπάρχει έξω από το «Οντ Τράφορντ», συγκεντρώνονται χιλιάδες κόσμου που θέλουν να αφήσουν ένα λουλούδι στη μνήμη των «θρυλικών μπέμπηδων» και των άλλων θυμάτων της αεροπορικής τραγωδίας. Όλοι κλαίνε γοερά και για να ξεφύγουν από τη φόρτιση τραγουδάνε τα «Λουλούδια του Μάντσεστερ». Ξανά και ξανά, χωρίς να κρατάνε ενός λεπτού σιγή…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.