Από τον Σεπτέμβριο του 2008 που μπήκα στο πανεπιστήμιο, άκουσα για πρώτη φορά έναν άγνωστο στους νέους της εποχής μου όρο: οικονομική κρίση. Έτσι, μάθαμε πως η χρυσή δεκαετία της οικονομικής ευμάρειας (1998-2008) ήταν πλασματική και στηριζόταν στον εξωφρενικό δανεισμό.
Η φούσκα έσκασε και μαζί της συμπαρέσυρε κατασκευαστές, μεσίτες, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, εμπόρους και μισθωτούς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με υπέρογκες αμοιβές. Η οικονομία της χώρας εκτροχιάστηκε και φυσικά, για άλλη μια φορά, «την πλήρωσαν» οι απλοί πολίτες.
Επειδή δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε μόνοι μας την κατάσταση, χρειαστήκαμε βοήθεια και απευθυνθήκαμε στους ξένους: στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που συναποτελούν την περιβόητη «τρόϊκα». Το αποτέλεσμα ήταν να συνάψουμε μία οικονομική συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, το περίφημο «Μνημόνιο». Οι συνέπειες για τη χώρα οδυνηρές: μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, φόροι, χαράτσια, αυτοκτονίες, «λουκέτα», απολύσεις, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας. Δεν θα απαντήσω στο ερώτημα αν η κρίση έφερε το Μνημόνιο ή το Μνημόνιο την κρίση. Δεν ξέρω επίσης αν το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος. Διότι μπορεί η Θάτσερ να έλεγε: “Thereisnoalternative” («Δεν υπάρχουν εναλλακτικές»), αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι για κάθε πρόβλημα υπάρχουν περισσότερες από μία λύσεις.
Αυτό που θα πω όμως είναι ότι δεν μας φταίνε οι Ευρωπαίοι, η κακιά Μέρκελ για την άσχημη οικονομική κατάσταση που δημιουργήθηκε στη χώρα μας. Δεν φταίνε εκείνοι για τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς που είχαμε – θυμίζω στο σημείο αυτό ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ επέβαλε στα κράτη-μέλη να αποφεύγουν τα υπερβολικά δημοσιονομικά ελλείμματα – για τη φοροδιαφυγή, για το ότι πολλές φορές σχολεία και πανεπιστήμια τελούν υπό κατάληψη, για το ότι στα δημόσια νοσοκομεία λείπουν ακόμη και γάζες, για την μη τήρηση των κανόνων του Κ.Ο.Κ, για τις λακκούβες στους δρόμους. Ή ακόμη για την κομματοκρατία και τις πελατειακές σχέσεις, για την εκτεταμένη διαφθορά με τις πολλές και διάφορες περιπτώσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας: επιδόματα σε τυφλούς που δεν ήταν τυφλοί, κατασπατάληση δημόσιου χρήματος από υπαλλήλους και υψηλόβαθμα στελέχη δημόσιων οργανισμών, μίζες, εμπλοκή πολιτικών σε οικονομικά σκάνδαλα και παράνομος πλουτισμός.
Από την άλλη πλευρά, οι εταίροι μας οι Γερμανοί, οι οποίοι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν εχθροί μας (ίσως για κάποιους είναι και τώρα), ας μην ξεχνούν ότι μεγάλη μερίδα των Ελλήνων καταναλωτών αγοράζει μία σειρά γερμανικών προϊόντων: από αυτοκίνητα και μάλιστα πολυτελείας, μέχρι ηλεκτρικές συσκευές και μηχανήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα PorscheCayenne, τα οποία κατέκλυσαν τους δρόμους της Αθήνας. Διότι πως να έχεις πρόσβαση στα καταστήματα και τα καφέ του Κολωνάκι χωρίς τζιπ;
Ας μην ξεχνούν οι Γερμανοί αυτό που έχει δηλώσει ο Στέλιος Ράμφος σε μία συνέντευξή του: «Οι Γερμανοί έχουν επιβάλει στην ιστορία των τελευταίων 150 ετών τη διάκριση ανάμεσα στην κουλτούρα (culture) και τον τεχνικό πολιτισμό (civilization)». Εάν εκείνοι δεν απαλλαγούν από την ηγεμονική νοοτροπία τους και περιφρονούν τον πολιτισμό, ο οποίος ενώνει τα πάντα, και μάλιστα σε αυτή τη συγκυρία όπου το τοπικό και το ειδικό διασταυρώνεται με το παγκόσμιο και γενικό, τότε υπάρχει ο κίνδυνος, η Γερμανία, να θεωρηθεί υπεύθυνη για τη διάλυση της Ευρώπης. Χρειάζεται λοιπόν μία ισορροπία στα πράγματα. Να βρεθεί εκείνη η χρυσή τομή η οποία θα αφήσει και τις δύο πλευρές ικανοποιημένες, εάν θέλουμε να λέμε ότι ανήκουμε στην «Ευρώπη της Αλληλεγγύης».
Τώρα όμως ήρθε η δική μας σειρά να πληρώσουμε τον λογαριασμό. Το παραμύθι έλαβε τέλος και όλοι μας προσγειωθήκαμε απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Όσοι ονειρεύονται ότι θα επιστρέψουμε στις παλιές καλές εποχές, «πλανώνται πλάνην οικτράν». Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι μας πρέπει να αλλάξουμε πια νοοτροπία: από τα ψηλά ως τα χαμηλά. Και αυτό που δεν πρέπει με τίποτα να επιτρέψουμε να γίνει, είναι να αφήσουμε την τύχη της χώρας στον αυτόματο πιλότο…
Κλέαρχος Παπαγεωργίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.