Οι έρωτες που μας καθορίζουν

Οι έρωτες που μας καθορίζουν: Ξέρω πως όλοι οι ”Να μ’αγαπάδες” εκεί έξω θα γράψουν για τον Παύλο Σιδηρόπουλο και πόσο τον αγαπούν και τον ακούν μέχρι σήμερα και πορώνονται με τα τραγούδια του.

Εγώ θέλω να γράψω για τον έρωτα του με την Γιόλα Αναγνωστοπούλου, την καταραμένη μούσα του, όπως την ονομάζουν, γιατί λένε πως το ”βύθισε” στα ναρκωτικά. Είμαι της άποψης πως ο άλλος δεν μπορεί να σου κάνει ούτε καλό, ούτε κακό. Εσύ αποφασίζεις αν θα κάνεις κακό ή καλό στον εαυτό σου. Ο άλλος που ερωτεύεσαι καθρεφτίζει εσένα.

Ο Παύλος ήταν αυτοκαταστροφικός, το ίδιο και η Γιόλα. Ο ένας βρήκε τον άλλον, την κατάλληλη στιγμή που ήθελαν η αυτοκαταστροφικότητα του καθενός να χτυπήσει πάτο ή ουρανό. Όπως επιθυμείτε πείτε το.

Και οι δυο απο αστικά περιβάλλοντα. Μορφωμένοι. Όμορφοι. Έξυπνοι. Είχαν όλες τις δυνατότητες να γίνουν ”κάποιοι”, ”σπουδαίοι”, ”αξιοπρεπείς” μέσα στην κοινωνία μας. Δεν το επέλεξαν. Αποφάσισαν να γίνουν αυτοί που ένιωθαν μέσα τους πως ήταν. Καλώς ή κακώς, οι απόψεις διαφέρουν.

Θα μπορούσε ”ένα αξιοπρεπές ζευγάρι” να αποτελεί έμπνευση για δίσκους όπως ο ”Φλου” ή το ”Εν λευκώ; Δεν νομίζω.Ένα αξιοπρεπές ζευγάρι το πολύ πολύ να έβγαζε καμιά σειρά απο σονάτες ή ότι στο διάολο μπορούν να εμπνεύσουν, αν το μπορούν που αμφιβάλλω, τα ”αξιοπρεπή ζευγάρια” εκεί έξω..

Ο έρωτας έτσι και αλλιώς σε απογυμνώνει απο αξιοπρέπεια.Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα καταστροφικός έρωτας αλλά καταστροφικοί άνθρωποι που ερωτεύονται. Αν σε αυτό προσθέσεις και ότι νιώθεις όταν ερωτεύεσαι έχεις φτιάξει βόμβα, στην οποία κάθεσαι πάνω της περιμένοντας απλά να σε ανατινάξει λεπτό το λεπτό. Αυτό έκανε και η Γιόλα με τον Παύλο.

Ξεχωριστά πλάσματα. Γεμάτα έμπνευση.Με βαθιά γνώση για την αλήθεια της ζωής. Αγαπούσαν την ζωή γι αυτό μιλούσαν συνεχώς για το θάνατο και φλέρταραν μαζί του. Οξύμωρο αλλά αληθινό. Μιλάμε πάντα για το αντίθετο εκείνου που αγαπάμε γιατί το να μιλάς για εκείνο που αγαπάς, πονάει. Αγαπούσαν την ζωή αλλά δεν ήξεραν πως να την αντέξουν με όλες τις αντιφάσεις της. Βαθιά ευαίσθητοι και οι δυο, κάθε ασχήμια της, την ένιωθαν ευθεία επίθεση στο ‘είναι’ τους.

Θεωρείται κλισέ να λέμε πως οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν εθισμούς είναι πιο ευαίσθητοι απο όλους μας αλλά είναι η αλήθεια.

Αυτό που πάντα με μάγευε σε αυτό το ζευγάρι ήταν πως πάλευαν άγρια ο ένας απέναντι στον άλλον. Η πάλη ανάμεσα στα ζευγάρια είναι συνεχής διεκδίκηση. Αυτό το ανείπωτο ”μη με αφήσεις” που γίνεται θυμός όταν ο άλλος νιώθεις πως μπορεί να σε αφήσει.Παρότι ο ένας με τον άλλον ήταν εξαρτημένοι μεταξύ τους ως το κόκκαλο η ένταση του έρωτας τους , τους έκανε συνέχεια να αμφισβητούν λόγια, βλέμματα, χειρονομίες, προθέσεις μεταξύ τους. Αυτό ανέβαζε περισσότερο το θερμόμετρο του έρωτα και της συν-εξάρτηση τους.

Ένας ψυχολόγος θα τους κάθιζε κάτω και θα τους μιλούσε για τοξικότητα, θα έψαχνε στα παιδικά τους χρόνια τι πήγε στραβά. Μερικές φορές μπορεί να πήγαν όλα στραβά ή και όχι. Μερικές φορές απλά οι άνθρωποι συναντιούνται και ενώ είναι εξαίσια και φωτεινά πλάσματα, μαζί σκοτεινιάζουν και μετατρέπονται σε άγγελοι θανάτου.

Επανέρχομαι στην έννοια του θανάτου, ο οποίος υπάρχει μέσα στα τραγούδια του ενός και στα ποιήματα της άλλης ακόμα και αν δεν αναφέρεται. Μ άρεσε αυτό το ταγκό του έρωτα και του θανάτου που χόρευαν οι δυο τους.

Η υπέρτατη ένωση ανάμεσα στο ζευγάρι, η στιγμή της ερωτικής πράξης εμπεριέχει έτσι και αλλιώς πολλούς μικρούς θανάτους.Αυτό το γνώριζαν και οι ίδιοι. Δεν αναφέρομαι εδώ στους ”petites morts” των Γάλλων όπως λένε τους οργασμούς. Ο θάνατος που περιέχεται στην σεξουαλική επαφή είναι πικρός και όχι ευχάριστος. Λιγοστεύει την επιθυμία, τον πόθο, το πάθος, την ένταση. Αρχικά αυτό. Όσο δεν υπάρχει ένωση των σωμάτων ο άλλος γιγαντώνεται στο μυαλό σου. Υπάρχει μέσα σου σαν αιθέριο αγαπημένο πλάσμα. Όταν κοιμάσαι μαζί του, αυτό το πλάσμα αρχίζει στο μυαλό σου να αποκτά σχήμα. Φορά την φορά αρχίζεις και το θεωρείς δεδομένο. Αρχίζει να σβήνει η φλόγα του έρωτα. Το συνηθίζεις.Το βαριέσαι. Το γνωρίζεις καλά. Αρχίζεις και βλέπεις ατέλειες.

Είναι η πορεία του έρωτα να πεθάνει κάποια στιγμή ανάμεσα και σε εκείνους που ερωτεύτηκαν όσο κανένας άλλος.

Μπορούμε να τους κρίνουμε κρατώντας ένα ποτήρι κρασί και να λέμε πως τέτοιες σχέσεις δεν μας κάνουν καλό και καλό είναι να τις αποφεύγουμε ΑΛΛΑ όλα αυτά μέχρι να βρεθεί κάποιος/κάποια που θα μας κάνει απο έρωτα να σπάμε μέσα στα χέρια μας τα ποτήρια.Γιατί όλοι μας, και το εννοώ, κάποια στιγμή θα περάσουμε απο έναν σκοτεινό έρωτα.

Ναι, σίγουρα τέτοιοι έρωτες δεν αντέχονται απο όλους. Οδηγούν στην πλήρη κατάρρευση σου αργά ή γρήγορα. Θέλει θάρρος να αγκαλιάσεις τις εσωτερικές σου σκιές, θέλει κουράγιο να αντέξεις τις σκιές του άλλου και αναπτυγμένο το αίσθημα της επιβίωσης για να επιβιώσεις εντός ενός σκοτεινού έρωτα.

Ο έρωτας του Παύλου και της Γιόλας ήταν ακραίος γιατί ήταν ακραίοι και οι ίδιοι. Ο έρωτας πλάθεται απο τα υλικά που βρει εντός των δυο εραστών. Αν βρει χάος θα φτιάξει χάος, αν βρει σκοτάδι θα φτιάξει σκοτάδι, αν βρει απωθημένα θα τα βγάλει, αν βρει ανάγκη θα την γιγαντώσει.

Η Γιόλα είναι εκείνη που αποφασίζει να τον εγκαταλείψει πρώτη για ν

α κάνει μια καλύτερη -μη τοξική- ζωή και τελικά μένει ”μόνη της” με τα γραψίματα της και τα ναρκωτικά.

Εκείνος σύντομα βρίσκει την Ηδύλη και την ερωτεύεται εξίσου. Ο έρωτας αυτός είναι μαλακός σαν βαμβάκι. Η Ηδύλη μη καταστροφική προσωπικότητα, παίζει τον σωτήρα του Παύλου εναντίον των εθισμών. Γίνεται περισσότερο μάνα παρά ερωμένη για εκείνον. Εκείνον φαίνεται ευτυχισμένος, ήρεμος προσπαθεί να ξεκόψει απο τα ναρκωτικά.Δεν τα καταφέρνει παρά τις εντατικές του προσπάθειες.

Το καλοκαίρι του ’84 ζωγραφίζει μέσα σε ένα τετράδιο μια παιδική ζωγραφιά η οποία υποδηλώνει την ανάγκη του να βγει στο φως και να αντέξει.Για τον ίδιο και την Ηδύλη, την οποία την γράφει ως γιατρό επειδή προσπαθεί να του μειώσει την ποσότητα ντικοβίξ που παίρνει σαν υποκατάστατο.

Μπορούμε να εικάσουμε τι θα ΄χε συμβεί αν δεν είχε συναντήσει ποτέ την Γιόλα; Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τον Παύλο γέρο με παιδιά; Μεγάλο ”καθαρό” ροκά να αποθεώνεται σε κάποιο φεστιβάλ ή να τον καλούν στα πάνελ των εκπομπών να μιλήσει για την κατάσταση των Εξαρχείων;

Δεν νομίζω. Ο έρωτας με την Γιόλα ήταν εκείνος που του χάραξε αυτό που σήμερα λέμε πως είναι ο Παύλος. Γιατί ο Παύλος ήταν απο το ίδιο ύφασμα φτιαγμένος με την Γιόλα. Στην ζωή μας έρχονται εκείνοι που έχουμε μέσα μας, οι ίδιοι, κρυμμένους.