Παλιά, στα χρόνια του χαμένου ελληνικού ροκ, υπήρχε ένα δυνατό συγκρότημα με όνομα οι Φόβοι του Πρίγκιπα. Το 2012, όταν αναζητάς στο youtube τους Φόβους, το πρώτο τραγούδι που σου βγαίνει με αυτό τον τίτλο είναι των Onirama.
Δεν έχω κάτι με τα παιδιά. Άκουσα μάλιστα και το τραγούδι, το οποίο, όπως υποστηρίζει η λεζάντα γράφτηκε για καμπάνια ενάντια του AIDS. Είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβεις βέβαια αν δεν στο πουν, καθώς στην ουσία βλέπεις την επιτομή του lifestyle. Ναι, αυτού που κάνει τα μηδενικά νούμερα.
Γιατί τι σχέση μπορεί να έχουν με αντί-ομοφοβικά μηνύματα άτομα που στηρίζουν τον ακροδεξιό-συντηρητικό λόγο, δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι κι αυτός ο τίτλος του lifestylίστικου (sic) περιοδικού που σε απομακρύνει. Όπως και τα διάφορα πρωινά σούργελα. Ούτε οι στίχοι σου φέρνουν κάτι ανάλογο. Τέλος πάντων, ξεφύγαμε.
Το ζήτημα είναι ότι αναζητάς Φόβους του Πρίγκιπα για να ακούσεις λίγο παλιό, εξαφανισμένο ελληνικό ροκ και ξαφνικά κάνει παρέλαση μπροστά στην οθόνη σου η dream team του δήθεν και του glamour. Τα σινιέ ανδρείκελα, που έλεγαν και οι Βαβυλώνα. Κι όλο αυτό, έχει τη σημασία του.
Κάθε γενιά έχει τα προβλήματά με τη μουσική των νεότερων. Είναι κάτι που δύσκολα αποφεύγεται. Αλλά, ρε γαμώτο, αυτό το ελληνικό ροκ των 90s συγκρίνεται με αυτό που θέλουν τώρα να αποκαλούν ροκ; Έχει χαθεί το μέτρο σύγκρισης και το χειρότερο είναι ότι υπάρχει διαφορετική αντίληψη για το τι ακριβώς είναι ροκ. Το ροκ δεν εξαρτάται από τον ηλεκτρισμό των κιθάρων και την ταχύτητα των ντραμς.
Είναι αντίληψη, τρόπος ζωής και έκφρασης. Όχι μόνο μουσικής, αλλά και στιχουργικής. Είναι ο Αγγελάκας να βγάζει κραυγές, ο Ροδοστόγλου και ο Καρράς να κρατούν τη base line, ο Μητσοτάκης να γίνεται ένα με τα τύμπανα, ο Σαλβαδόρ και ο Τσίγκος να χάνονται στους στίχους τους. Είναι το γεμάτο Ρόδον για τις Τρύπες, τα Κρίνα, τα Σπαθιά και τα Υπόγεια. Οι φθαρμένες μας κασέτες, οι περιγραφές όσων ζούσαν κοντά στον πυρήνα προς εμάς, που τον βιώναμε πιο δύσκολα.
Με συγχωρείτε, αλλά, πέραν λίγων εξαιρέσεων, αυτό που λέτε εσείς ροκ, μόνο ροκ δεν είναι. Είναι mainstream από κάθε άποψη. Έχουμε περάσει στη γενιά της ισοπέδωσης, της κονσερβοποιημένης μουσικής έκφρασης. Υπάρχουν, επαναλαμβάνω και οι εξαιρέσεις, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Και η οικονομική συγκυρία παίζει το ρόλο της. Πνίγει την έκφραση. Αλλά από την άλλη, θα μπορούσε να αναπτυχθεί ως αντίδραση.
Τα θρυλικά γκρουπ είτε δεν υπάρχουν, είτε φυτοζωούν, είτε οι μπροστάρηδές τους έχουν τραβήξει το δρόμο τους. Δεν χωρούν πουθενά. Αν και υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θα έδιναν πολλά για να τους ξανακούσουν. Δεν ξέρω για τον… πρίγκιπα, αλλά οι δικοί μας φόβοι ότι δεν θα τους δούμε ποτέ ξανά live, επιβεβαιώνονται όλο και περισσότερο.
Θάνος Σαρρής (δημοσιογράφος)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.