Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας δεν ακούμε τίποτα άλλο από την λέξη κρίση. Η κρίση προκάλεσε αυτό… η κρίση οδήγησε εκεί… Μια αέναη κατάσταση ανασφάλειας, φόβου, απογοήτευσης. Κι εμείς πώς το διαχειριζόμαστε όλο αυτό; Με ηττοπάθεια ή με αγώνα και πάθος γι’ αυτά που δικαιούμαστε κι εκείνα που ονειρευόμαστε; Σε μια Ελλάδα που αγκομαχάει μέρα τη μέρα ν’ αναγεννηθεί από τις στάχτες της, η τέχνη πόσο αρωγός της είναι; Έχει την ίδια θέση στις καρδιές μας ως άλλοτε; Μήπως διανύουμε μια ακόμα εποχή που οι αισθήσεις μας έχουν περισσότερο ανάγκη από αφύπνιση και η τέχνη παραμένει ανέκαθεν μια συνεχής υπενθύμιση ότι είμαστε άνθρωποι και ότι ζούμε κι αναπνέουμε μέσα από τους άλλους ανθρώπους γύρω μας;
Η Ελλάδα με τα χίλια στραβά της και τα επαναλαμβανόμενα λάθη της για ένα πράγμα δεν μπορεί σίγουρα ν’ αμφισβητηθεί: για την καλλιτεχνική της δημιουργία. Με μια ιστορία που μας πάει πολύ πίσω και με ονόματα καλλιτεχνών που έχουν σημαδέψει, αλλά και ξεπεράσει ανάλογους καλλιτέχνες του εξωτερικού, δεν έχει πάψει στιγμή να γεννά αξιόλογους καλλιτέχνες σε κάθε πεδίο καλλιτεχνικής έκφρασης.
Πώς να χωρέσεις τόσο ταλέντο σε τέσσερα μόνο άρθρα; Το 3pointmagazine επιχειρεί μέσα από μια επιλογή ηθοποιών, σκηνοθετών και μουσικών να σας μεταφέρει τις σκέψεις τους, τις αγωνίες τους, τα όνειρά τους για το επάγγελμα που έχουν επιλέξει και τόσο αγαπούν. Πώς βλέπει ο καθένας να οδεύουν τα πράγματα σχετικά με το επάγγελμα του ηθοποιού – σκηνοθέτη – μουσικού και ανάλογων ειδικοτήτων στην Ελλάδα; Ποιες είναι οι δυσκολίες που συναντούν ή οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται μέσα στην κρίση; Παρ’ όλες τις συνεχόμενες δυσκολίες είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν και να μην καταθέσουν τα όπλα τους;
Σας παρουσιάζουμε την πρώτη ενότητα (Volume 1) του ρεπορτάζ μας “Ηθοποιοί, σκηνοθέτες και μουσικοί στην Ελλάδα της κρίσης”.
Αργύρης Πανταζάρας: “Η κοινωνία ή θα θρέψει τον καλλιτέχνη ή θα τον εξορίσει”
Foto: Νίκος Πανταζάρας
Αργύρης Πανταζάρας: «Όπως σου είπα… Αν είναι να πούμε πράγματα… Ας τα πούμε ως έχουν!
Άλλο βιοπορισμός και άλλο τέχνη. Το επάγγελμα του ηθοποιού, των σκηνοθετών και όλων των συντελεστών του θεάτρου γενικότερα είναι ένα επάγγελμα το οποίο είχε πάντα δυσκολίες και θα συνεχίσει να έχει… τουλάχιστον έτσι συνηθίζουμε να λέμε και κατά κάποιο τρόπο καθησυχαζόμαστε. Εγώ θα ήθελα ν’ ανοίξω όμως ένα άλλο θέμα… που δεν έχει να κάνει με την κρίση, την αστάθεια, την ζήτηση, την εκμετάλλευση, και την υποτίμηση που δεχόμαστε, αυτά είναι τα κυρίως θέματα που οδηγούν στην διαφθορά του πνεύματος, του ήθους και του εξευτελισμού της ποιότητας.
Θα ήθελα σήμερα να σκεφτώ κάτι που μας διαφεύγει… “ο καλλιτέχνης”. Δεν αρκεί να πετύχεις ως σκηνοθέτης ή ως ηθοποιός… αλλά ως καλλιτέχνης. Και ο καλλιτέχνης δεν πετυχαίνει ανάλογα με την επαγγελματική του πορεία, αλλά ανάλογα με την καλλιτεχνική του κατάθεση, με την τοποθέτησή του απέναντι στα πράγματα και κυρίως στον καιρό του. Όλα τα άλλα μοιάζουν με τη φράση “άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε”. Η τέχνη δεν είναι επάγγελμα, ούτε αφορμή για βιοπορισμό, είναι έκτακτη ανάγκη, είναι άμεση δράση, είναι κραυγή. Άλλο η εμπορικοποίηση της τέχνης και άλλο η ίδια η τέχνη. Δεν έγινε κανένας ποιητής για να βγάλει το ψωμί του, δεν έγραψε κανένας τραγούδια για να πλουτίσει… Η ποίηση, τα τραγούδια μας και η φωνή μας, βγήκαν για ένα πράγμα… για να “ειπωθούν”! Για ν’ αφυπνίσουν, για να διεγείρουν, για να κινητοποιήσουν, για να συν-κινήσουν και να μετακινήσουν!
Τώρα, αν κάποιοι βιοπορίστηκαν ή έβγαλαν εκατομμύρια με την τέχνη ή με την “πρόφαση” της τέχνης και του πολιτισμού, αυτό δεν ήταν η “αρχή”, αλλά η “κατάληξη” της τέχνης. Από την τέχνη δεν θα βιοπορισθούν όλα τα “θέλω” των ανθρώπων… αλλά πάλι δεν είναι αυτό το θέμα… οι καλλιτεχνικές ομάδες και οι θεατρικές σκηνές δεν υπερπολλαπλασιάστηκαν ξαφνικά από ανάγκη για βιοπορισμό, αλλά από ανάγκη για θέση, έκφραση και κατάθεση. Αυτό θα έπρεπε να εξεταστεί ως κοινωνικό, και δη, πολιτικό φαινόμενο στην εποχή μας. Αν θέλει κάποιος να κάνει καριέρα και να εξασφαλίσει το μέλλον του, ας γίνει πολιτικός. Η τέχνη δε χωράει ούτε ψέματα, ούτε αντεστραμμένες αλήθειες, ούτε ιδεολογίες, ούτε δικαιολογίες! Η τέχνη είναι ιερή! Όχι για τον καλλιτέχνη, αλλά για την κοινωνία. Η κοινωνία θα θρέψει τον καλλιτέχνη ή θα τον εξορίσει όπως γινόταν και στους αρχαίους ποιητές, στους φιλοσόφους και σε κάθε πολίτη. Αν η κοινωνία αποφασίσει να πιούμε κώνειο… ε, τότε ήρθε η ώρα να το πιούμε…»
Τον Αργύρη Πανταζάρα θα δούμε στην παράσταση “Αγαμέμνων” στις 6 & 7 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου και 31 Αυγούστου στο Ηρώδειο. Η παράσταση θα περιοδεύσει σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Κόρα Καρβούνη: “Το θέμα της πληρωμής είναι για μένα το μείζον”
Foto: Γιώργος Καλφαμανώλης
Κόρα Καρβούνη: «Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν ανέκαθεν επισφαλές. Και με την κρίση η κατάσταση χειροτέρεψε. Όχι μόνο δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις εργασίας πια, αλλά ταυτόχρονα μειώθηκαν πάρα πολύ οι απολαβές μας. Το καταπληκτικό όμως είναι ότι ο κόσμος δεν σταμάτησε να πηγαίνει στο θέατρο. Η κρίση καμιά φορά φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο κόσμος έχει την ανάγκη να ψυχαγωγηθεί και οι θεατρικές ομάδες πλήθυναν, οπότε έχουμε πληθώρα παραστάσεων. Παρ’ όλα αυτά το θέμα της πληρωμής είναι για μένα το μείζον και αυτό που με ανησυχεί περισσότερο. Υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται αποκλειστικά με ποσοστά ή πληρώνουν για να παίξουν. Δεν υπάρχουν αρκετές επιχορηγήσεις, οι παραγωγοί φοβούνται ότι μια παράσταση μπορεί να μην έχει απήχηση. Είναι πολλοί οι φόβοι.
Στον αντίποδα βέβαια είναι η ανάγκη της έκφρασης. Δυο πράγματα που δεν συνάδουν, αλλά συμβαίνουν. Στο ελληνικό σινεμά είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Η τηλεόραση θα προτιμήσει νέα πρόσωπα και αυτό για μένα είναι θεμιτό. Δεν θα προτιμήσει έναν άνθρωπο που είναι στο θέατρο κατά βάση τόσα χρόνια. Έχω κάνει 4-5 σειρές στην τηλεόραση, έχω κάνει διαφήμιση. Δεν την απορρίπτω, αλλά θα πρέπει να πληρώνομαι. Και αυτό το κάνω και για τους νεότερους. Δεν κάνουμε τέχνη για την ψυχή κανενός. Κάνουμε για τη δική μας και των θεατών, αλλά κάποιοι ζούμε και αποκλειστικά από αυτή. Ακόμα και σε μικρού μήκους σπουδαστική ταινία αν δουλέψω, θα ζητήσω ένα ποσό, δεν δουλεύω δωρεάν. Πρέπει κι εμείς οι καλλιτέχνες να πατήσουμε πόδι και να ζητάμε να πληρωνόμαστε. Αλλιώς μας λένε ψώνια. Δεν καταλαβαίνω, γιατί δεν θα πρέπει να πληρώνομαι για τη δουλειά μου.
Τα νέα παιδιά που θέλουν να παίξουν και να γνωρίσουν κόσμο, να τους δει κόσμος, αναγκαστικά μπαίνουν στο χώρο αμισθί. Αυτό είναι θεμιτό να γίνεται λόγω της κατάστασης που επικρατεί. Αλλά πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να διαιωνίζεται. Τουλάχιστον από την στιγμή που κάποιος εδραιώνεται, θα πρέπει να ζητάει να πληρώνεται».
Την Κόρα Καρβούνη θα δούμε στο ρόλο της Ιούς στην παράσταση “Προμηθέας Δεσμώτης” στις 3 & 4 Αυγούστου στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου και 27 Αυγούστου στην Ελευσίνα, στο Φεστιβάλ Αισχύλεια.
Ιωάννης Παπαζήσης: “Οφείλουμε να δούμε την κρίση σαν ευκαιρία για να πάμε παρακάτω”
Ιωάννης Παπαζήσης: «Το θέατρο είναι ακριβό σπορ. Πιστεύω ότι ο ηθοποιός θα έπρεπε να πληρώνεται πολύ καλά και να μην κάνει δέκα δουλειές για να ζήσει. Φέτος κάνω την πέμπτη παράσταση και το κάνω, όχι από χόμπι, αλλά από οικονομική ανάγκη. Είμαι εικοσιτέσσερις ώρες ηθοποιός, δηλαδή ζω από αυτό, αλλά η πράξη της δουλειάς μου είναι δύο ώρες, ή πέντε ώρες, αν έχω πρόβες, την ημέρα. Δεν σου κρύβω ότι είμαι από τους τυχερούς όσον αφορά τη δουλειά, γιατί είχα πάντα δουλειά, πριν ακόμα τελειώσω τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και δουλειά που πληρωνόταν πολύ καλά κι ακόμα πληρώνομαι καλά. Η δουλειά του ηθοποιού πέραν του ότι είναι ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι, είναι πολύ ευχάριστο για μένα. Ο ηθοποιός πρέπει να είναι πολύ σκληραγωγημένος και ανθεκτικός στις δυσκολίες. Η αγάπη μου για τη δουλειά μου είναι μεγαλύτερη από το στομάχι μου και δεν θα την αφήσω ποτέ. Το μεγαλύτερο πλήγμα που έχω δεχθεί προσωπικά είναι, ότι δεν απολαμβάνω αυτό το παιχνίδι όσο το απολάμβανα στο παρελθόν. Είναι τόσο τραγικά τα προβλήματα με την κρίση, που είναι σαν να ζεις σε μια πολιτεία, όπου όλοι είναι παραπληγικοί. Το άγχος δεν θα έπρεπε να υπάρχει στη ζωή.
Η κρίση από την άλλη γεννάει φόβο, ανησυχία και ο καλλιτέχνης χρειάζεται τους φόβους του, γιατί γεννάνε με τη σειρά τους την δημιουργία. Τα μεγαλύτερα έργα έχουν γεννηθεί μέσα από αβάσταχτο πόνο και λύπη. Αυτή η εγρήγορση, ότι πρέπει να κάνεις πράγματα για να μην μείνεις πίσω, έχει κινητοποιήσει τους καλλιτέχνες. Έτσι και στο σινεμά έχει σταματήσει ευτυχώς ο πολύ έντονος πειραματισμός και επιτέλους υπάρχει ουσία. Θεωρώ ότι είναι η καλύτερη περίοδος που διανύει με αξιόλογους νέους σκηνοθέτες και παλαιότερους, όπως ο Νίκος Περάκης, ο Παντελής Βούλγαρης με αποκορύφωμα βέβαια για μένα το μεγάλο ταλέντο που λέγεται Γιώργος Λάνθιμος. Υποκλίνομαι μπροστά στο ταλέντο του.
Πριν λίγο καιρό έκανα ένα βιογραφικό για ένα κάστινγκ πολύ σημαντικό στο εξωτερικό και συνειδητοποίησα ότι συμπλήρωσα σαράντα δουλειές, αλλά μόνο τρεις αφορούσαν την τηλεόραση, οι οποίες όμως πήραν πολύ δημοσιότητα. Μέσα στα εφτά χρόνια της κρίσης μου λένε κάθε χρόνο να κάνω τηλεόραση. Για κάποιους υπάρχει η λανθασμένη αντίληψη ότι αν κάνεις τηλεόραση, δεν μπορείς να κάνεις θέατρο καλά. Τηλεόραση θα ξαναέκανα υπό συνθήκες, αν και προτεραιότητά μου είναι το θέατρο και το σινεμά.
Η κρίση θα φύγει κάποια στιγμή. Οφείλουμε να την δούμε σαν ευκαιρία για να πάμε παρακάτω. Δεν πρέπει να περιμένουμε τα όνειρα να έρθουν σε εμάς».
Τον Ιωάννη Παπαζήση θα δούμε στην παράσταση “Αχαρνής”, που θ’ ανοίξει στις 29 και 30 Ιουνίου το Φεστιβάλ Επιδαύρου και θα παρουσιαστεί σε περιοδεία σε όλη τη χώρα.
Αλέξανδρος Μαυρόπουλος: “Το βασικό είναι να κάνεις την δουλειά σου με αξιοπρέπεια”
Foto: Ντίμη Θεοδωράκη
Αλέξανδρος Μαυρόπουλος: «Κρίση υπάρχει σε όλα τα επαγγέλματα. Τα καλά της κρίσης όσον αφορά το επάγγελμά μας είναι ότι δημιουργούνται ομάδες πιο εύκολα, γιατί ανεξαρτήτως χρημάτων, ο άνθρωπος θέλει να είναι παραγωγικός. Είναι συγκινητικό και όμορφο να βλέπεις ανθρώπους να δημιουργούν επί σκηνής. Υπάρχει αυτή η κινητήριος δύναμη του να θέλεις να επικοινωνήσεις μ’ ένα ευρύτερο κοινό. Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν έχει ταβάνι στο θέμα της ηλικίας, συνεχώς εξελίσσεσαι με τις εμπειρίες που αποκτάς. Όσο έχεις ως εργαλεία το λόγο και το σώμα, συνεχίζεις. Τα τελευταία χρόνια βέβαια δεν αρκεί να είσαι ένας καλός ηθοποιός. Βοηθάει να ξέρεις ένα μουσικό όργανο, να χορεύεις, να κάνεις ακροβατικά. Πηγαίνεις στις οντισιόν και σου ζητάνε όλα αυτά. Από τη μια πλευρά το καταλαβαίνω, αλλά από την άλλη γίνεται άσχημο, όταν επιβάλλεται. Τότε δεν δημιουργείς, μέσα σε συνθήκη άγχους καταλήγεις να καταστρέφεις. Και όλη αυτή η απαίτηση πολλών διαφορετικών δεξιοτήτων δεν είχε μια ομαλή μετάβαση για να προετοιμαστούμε όλοι. Η κρίση μείωσε τις θέσεις εργασίας και πλέον υπάρχει ανάγκη από ηθοποιούς που τα κάνουν όλα. Οπότε πρέπει ο καθένας από εμάς, λόγω του ανταγωνισμού που μεγαλώνει, να μάθει να κάνει πολλά πράγματα.
Τα άσχημα της κρίσης είναι γνωστά: από λίγα χρήματα ως εξευτελιστικά. Αν εγώ δεν συμφωνήσω με μια αμοιβή, θα πει ο παραγωγός, υπάρχουν άλλοι πενήντα που περιμένουνε. Τα θέατρα δεν γεμίζουν, όπως παλιά, και όλοι νοσταλγούμε τις παλιές, καλές εποχές. Θεωρώ πάντως ότι γίνονται αξιόλογες παραγωγές ακόμα και στις δύσκολες εποχές που ζούμε και θεωρώ επίσης ότι εγώ είμαι από τους τυχερούς που έχουν δουλειά. Όσο μεγαλώνω όμως, συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό είναι να έχεις μια αντίσταση στα κακώς κείμενα, όσο αντέχεις οικονομικά, γιατί ταυτόχρονα ξέρω ότι μπορεί αύριο – μεθαύριο να μην έχω κι εγώ δουλειά. Οπότε κοιτάζω να δω τι μπορώ να κάνω μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον που αγαπώ για να επιβιώσω. Υπάρχουν συνάδελφοι που κάνουν δυο και τρεις δουλειές ή πάνε σε οντισιόν και τους απορρίπτουν. Υπάρχουν άνθρωποι που τελείωσαν την δραματική σχολή και δεν είχαν ποτέ την επιλογή να δουλέψουν πάνω σ΄αυτό που σπούδασαν. Όσο μένεις έξω από τον κύκλο, τόσο πιο δύσκολο είναι να ξαναμπείς. Είμαι της άποψης πάντως ότι πρέπει να διεκδικείς αυτό που αγαπάς, με όσες δυνάμεις έχεις, μαζί με ανθρώπους που έχετε ένα κοινό όραμα κι αν αποτύχεις, είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα. Το βασικό είναι να κάνεις τη δουλειά σου με αξιοπρέπεια.
Ο κινηματογράφος μ΄ ενδιαφέρει, έχω κάνει δύο δουλειές και περιμένω να κυκλοφορήσουν. Με την τηλεόραση δεν έχει προκύψει κάποια πρόταση που να μου αρέσει, αλλά δεν είμαι αρνητικός. Δεν μπορώ να πω ότι όσοι κάνουν τηλεόραση είναι χειρότεροι ηθοποιοί από εμένα που κάνω θέατρο. Μπορεί αργότερα να έρθει μια πρόταση με πολύ καλό μισθό κι επειδή έχω ένα παιδί, να δεχθώ να την κάνω χωρίς καμιά ντροπή και δεν θ΄αφήσω κανένα να με προσβάλει και να το θεωρήσει υποτιμητικό».
Τον Αλέξανδρο Μαυρόπουλο θα δούμε στο ρόλο του Ορέστη στην παράσταση “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου που θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο, την Παρασκευή 20 και το Σάββατο 21 Ιουλίου, καθώς και σε: Μυτιλήνη 26/7, Λήμνος 30/7, Αϊ Στράτης 1/8, Καβάλα 25/8, Θεσσαλονίκη 28/8, Πάτρα 4/9, Ελευσίνα 10/9, Βύρωνας 14/9, Παπάγου 19/9.
Μιχάλης Συριόπουλος: “Αγαπώ την ετυμολογία της λέξης ηθοποιός, μακάρι να την πάρουμε όλοι στα σοβαρά”
Foto: Lefteris Tsinaris
Μιχάλης Συριόπουλος: “Ηθοποιός στην Ελλάδα του 2018… το πιο εύκολο είναι να γκρινιάξω και να σας πω πόσο δύσκολο είναι να είσαι ηθοποιός και απλήρωτος και με ποσοστά κτλ κτλ… το πιο δύσκολο όμως είναι να πείσω την πολιτεία να κοιτάξει σοβαρά την θεατρική παιδεία του κοινού κι έπειτα την εκπαίδευση των ηθοποιών. Απ’ την στιγμή που η πολιτεία δεν κατοχυρώνει το ποιος ανεβαίνει στην σκηνή, πώς θα μας πάρει στα σοβαρά ο κόσμος; Πώς γίνεται να’ ναι τόσο εύκολο να σπουδάσεις; Γιατί να μην θεωρείται ανώτατη εκπαίδευση; Ποιοι ανεβαίνουν στην σκηνή; 200 ένσημα σε κάνουν ηθοποιό; Ας ανεβαίνουν στη σκηνή όσοι αγαπούν το θέατρο, μα ερασιτεχνικά και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ποιος ορίζει αυτό το επάγγελμα και πώς!
Γιατί να θέλουν όλοι δωρεάν πρόσκληση; Ποιος είπε στους θεατές ότι δεν φαίνονται απ’ την σκηνή, όταν ανοίγουν συνέχεια το κινητό τους για να τσεκάρουν τυχόν μηνύματα ή για μιλήσουν στο κινητό; Ποιος τους είπε ότι οι ηθοποιοί δεν επηρεάζονται; Νομίζω πως πρέπει να πάρει ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί. Καλό θα ήταν εμείς οι ηθοποιοί να έχουμε πρώτα υποχρεώσεις και μετά απαιτήσεις, να μάθουμε να λέμε όχι σε παράλογα τυχόν ποσοστά που μας προτείνουν και να εκπαιδευόμαστε συνεχώς ανεβάζοντας τον πήχη και που ξέρεις… ίσως η κρίση φεύγοντας ν’ αφήσει και κάτι καλό. Αγαπώ την ετυμολογία της λέξης ηθοποιός, μακάρι να την πάρουμε όλοι στα σοβαρά”.
Τον Μιχάλη Συριόπουλο θα δούμε στην παράσταση “Η πόλη” της Λούλας Αναγνωστάκη, στις 10, 11 & 12 Ιουνίου, στον χώρο Β’ της Πειραιώς 260.
Δανάη Επιθυμιάδη: “Θεωρώ ότι πάντα υπάρχουν ευκαιρίες”
Foto: Ηλίας Αγιοστρατίτης
Δανάη Επιθυμιάδη: «Εγώ μπήκα στο χώρο εργασίας, αφού είχε ξεκινήσει η κρίση, το οποίο έχει αρνητικά και θετικά. Το αρνητικό είναι ότι δεν πρόλαβα να δω τις καλές μέρες που ακούω από συναδέλφους. Αλλά το καλό είναι, ότι υπήρξε μια αναγκαστική προσγείωση και σκληραγώγηση, που είναι ένα καλό εφόδιο για να βρίσκουμε τον δρόμο μας. Οι δυσκολίες είναι οι γνωστές, ελάχιστες επιχορηγήσεις, δυσκολία να πληρωθούν οι πρόβες, όμως η τέχνη πάντα λειτουργούσε υπό διαφορετικό καθεστώς απ’ ότι άλλα επαγγέλματα. Θεωρώ ότι πάντα υπάρχουν ευκαιρίες και αυτό μου είπε και η μητέρα μου, όταν ήμουν στο εξωτερικό κι έπρεπε να γυρίσω, ότι: «Παιδί μου, ακόμα και στον πόλεμο υπήρχαν ευκαιρίες», ήταν μια φράση που έκανε πιο εύκολη την επιστροφή μου. Είμαι κι ένας άνθρωπος που δεν πιστεύω τόσο στις εξωτερικές συνθήκες. Υπάρχει ο παράγοντας τύχη, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να παίρνουμε την ευθύνη των πράξεών μας, να φτιάχνουμε εμείς την τύχη μας. Φυσικά δεν είναι εύκολο, αλλά τον βρίσκεις τον τρόπο. Όταν γύρισα από τις σπουδές μου στην Αγγλία και Αμερική, άρχισα κατευθείαν να δουλεύω και δεν σκέφτηκα να ξαναφύγω. Αν πούμε, ότι το θέατρο είναι λόγος και σώμα, είναι πολύ σημαντικό να παίζεις στη γλώσσα σου, έχει άλλη δύναμη.
Όσον αφορά τη συμμετοχή μου στην τηλεόραση, στη σειρά «Μουρμούρα», ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά. Υπήρχε μια αντικειμενική δυσκολία, γιατί το προηγούμενο αντίστοιχο ζευγάρι ηθοποιών υπήρξε πολύ αγαπημένο του κοινού, αλλά ήταν μια ωραία εμπειρία που σε μαθαίνει πώς να κάνεις τη δουλειά σου με άλλα μέσα. Θα ξαναέκανα τηλεόραση, αν υπήρχε μια ενδιαφέρουσα καλλιτεχνικά πρόταση. Και φυσικά με πολλή χαρά θα έκανα σινεμά. Δεν έχει προκύψει ακόμα, πλην μια μικρής συμμετοχής σε μια ταινία».
H Δανάη Επιθυμιάδη ολοκληρώνει αυτό το Σαββατοκύριακο, 9 & 10 Ιουνίου την συμμετοχή της στην παράσταση “Ο Μισάνθρωπος” σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη στο Σύγχρονο Θέατρο. Θα συμμετέχει στην παράσταση «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, που θα περιοδεύσει στην Ελλάδα.
Διάβασε επίσης το δεύτερο (Volume 2) και τρίτο μέρος (Volume 3) του ρεπορτάζ μας “Ηθοποιοί, σκηνοθέτες και μουσικοί στην Ελλάδα της κρίσης”:
«Το θέατρο είναι πεδίο έμπρακτης επανάστασης»- 8 σκηνοθέτες μιλούν | Vol.3
H μουσική και οι μουσικοί στην Ελλάδα της κρίσης – 7 τραγουδοποιοί μιλούν – Volume 4
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.