Οι κοντές μας φούστες μειώνουν τους βαθμούς σας;

Ένα φαινόμενο από τα παλιά έχει ανασυρθεί τον τελευταίο καιρό στη σχολική και ακαδημαϊκή πραγματικότητα πολλών χωρών. Αυτό του dress code. Του να απαγορεύεται να φοράς στο σχολείο ή ακόμα χειρότερα στο πανεπιστήμιό σου, ό, τι θα φοράς και στη βόλτα σου. Ό, τι σε εκφράζει και νιώθεις ωραία φορώντας το. Δηλαδή τη μίνι φούστα, την εξώκοιλη μπλούζα και τα στενά τζίν.

Τα πρόσφατα παραδείγματα του Ryde Academy στην Αγγλία που απέβαλε κορίτσια 7 και 8 ετών επειδή φορούσαν μίνι φούστες και στενά τζιν ,του δημοτικού Haven ή του πανεπιστημίου Kaposvar στην Ουγγαρία , μου έφεραν στο μυαλό ένα πρωινό που με κάλεσε η γυμνασιάρχης στο γραφείο της να με ρωτήσει αν έρχομαι στο σχολείο ή πηγαίνω σε πάρτυ στα Εξάρχεια και αφού δεν της απάντησα τίποτα με έστειλε σπίτι να αλλάξω ρούχα.

Το θέμα μας πλέον δεν είναι μόνο η στέρηση της ελευθερίας του να είσαι διαφορετικός ( τουλάχιστον εμφανισιακά) , αλλά η αιτιολόγηση της Ryde Academy που υποστήριξαν πως : « Τις προετοιμάζουμε για το χώρο της εργασίας», και αφού εμμονικά έστειλαν τη μητέρα μίας μαθήτριας να αγοράσει 3 διαφορετικά ρούχα μέχρι να επιτευχθεί το κατάλληλο μήκος και φάρδος της φούστας, ανακοίνωσαν πως για το «κοινό καλό» θα φορούν φόρμες.

Αν κάνουμε μία γραμματολογική ανάλυση, θα δούμε πως η λέξη  uniform εκτός από στολή ,ως επίθετο σημαίνει και ομοιόμορφος/η. Και ακριβώς αυτή είναι η λειτουργία της όπου χρησιμοποιείται. Σε σχολεία , φυλακές, ψυχιατρεία, εργασιακούς χώρους. Σε πλαίσια όπου το υποκείμενο αποποιείται κάποιο στοιχείο της προσωπικότητάς του ( το οποίο μπορεί να μετουσιώνεται- γιατί όχι;- σε μίνι φούστες) για να ομογενοποιηθεί με την ομάδα. Μία ομάδα που εργάζεται και λειτουργεί υπό τις επιταγές κάποιου ανώτερου.  Η στολή αυτόματα σε συμμορφώνει με τη μάζα για να εκτελέσεις ένα λειτουργικό σκοπό. Να κινείσαι, να δουλεύεις, να μαθαίνεις , να γιατρεύεσαι το ίδιο. Να σε κατατάσσει η κοινωνία ως μέρος της ομάδας αυτής.

Μόνο που από αυτό το καλοσχεδιασμένο πλάνο, εκλείπει μια πολύ βασική διαπίστωση. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Σε άλλους αρέσει το κόκκινο , σε άλλους το μπλε. Άλλοι παίρνουν ικανοποίηση όταν συμμορφώνονται με τους κανόνες και άλλοι όταν τους παραβιάζουν. Στην πραγματικότητα του 2014, που οι επιστήμονές της όλα τα μελετούν και όλα τα υπολογίζουν για να ζούμε λειτουργικά και όσο γίνεται πιο ευτυχισμένοι, πώς γίνεται να παραλείπουν ένα τόσο βασικό στοιχείο της ανθρώπινης πραγματικότητας; Την ανάγκη μας να είμαστε διαφορετικοί;

Χωρίς καμία τάση για συνομωσιολογίες , αλλά όταν ζούμε σε μία περίοδο άκρατου καπιταλισμού , ο οποίος προορίζει το μεγαλύτερο μέρος των νέων για χειρονακτικές εργασίες στα εργοστάσιά του, είναι απόλυτα λογικό να θέλει να τα προετοιμάζει από τα 7 τους έτσι ώστε να συμμορφώνονται στις επιταγές του. Είναι απόλυτα αναμενόμενο, όταν η εκπαίδευση χάνει τον κοινωνικό της χαρακτήρα και αναπαύεται στις τεχνοκρατικές της δάφνες, να παραβλέπει τον παράγοντα άνθρωπο. Αν στα 28 σου θες να δουλέψεις για τον καπιταλισμό, πρέπει να γαλουχηθείς με τις αξίες του από τα 8 σου.

Γι’ αυτό και είναι και απολύτως αναμενόμενο να προστατεύεις τα όνειρα σου από τόσο μικρή ηλικία, όπως  τα κορίτσια του δημοτικού που είπαν : « Τα στενά μας παντελόνια μειώνουν τους βαθμούς σας»;