Σάββατο βράδυ και οι Mr. Highway Band, που εμπνεύστηκαν το όνομα τους, από το “I’m the highway” των Αudioslave, ηλέκτρισαν με ένα ακουστικό live, την ατμόσφαιρα του μικρού Chavelier στο Π. Φάληρο, με μουσικές country και blues, αποδεικνύοντας ότι όσα τεχνικά προβλήματα -λόγω όχι και τόσο καλής ηχοληψίας στα περισσότερα ελληνικά μαγαζιά- και να εμφανίζονται, η ποιότητα της μουσικής που προκύπτει από μια κατάθεση ψυχής, δε δηλητηριάζεται ούτε στο ελάχιστο.
Μια συνέντευξη βασισμένη στους στίχους τους. Μια συνέντευξη βασισμένη σε ένα κομμάτι της ψυχής και της σκέψης τους.
“I’m waiting for a brand new day, I hope there will be no night…” Πώς αντιλαμβάνεστε τη μοναξιά πίσω από τον καλλιτέχνη; Είναι αναγκαίο τη στιγμή της δημιουργίας να ενδώσεις σε μία “κατάθλιψη”;
Γιάννης: Όχι απαραίτητα. Όταν δημιουργείς, όταν γράφεις ένα τραγούδι, όταν φτιάχνεις έναν πίνακα, αυτό που σε καταθλίβει, αυτό που σε αγχώνει, την αγωνία που έχεις, μέσω αυτού την εκφράζεις, γι’ αυτό και στο “tonight, today”, ενώ το κουπλέ του είναι αυτή η μοναξιά, το ρεφραίν είναι η στιγμή της δημιουργίας που λέει ότι αύριο, δηλαδή, στο μέλλον μπορεί να είναι μια καινούργια μέρα. Οπότε από την απαισιοδοξία, που μπορεί να είναι η βάση της δημιουργίας, έρχεται κάτι το αισιόδοξο, που είναι το ίδιο το δημιούργημα.
Εν τέλει, παίρνεις λύτρωση όμως;
Γ.: Το να πάρεις λύτρωση, είναι ο βασικός λόγος για να ασχολούμαι εγώ με την τέχνη μου.
“Νoone can judge me, noone can bring me down”. Όντως;
Γ.: E ναι, κανείς δε μπορεί να μας κρίνει. Ποιος μπορεί; Αυτοί που μας κρίνουν, είναι αυθαίρετο αυτό που κάνουν. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να το κάνουν. Μας έχει επιβληθεί αυτή η λογική. Αν το καταλάβουμε και απελευθερωθούμε από το άγχος ότι κάποιος μας κρίνει, μπορούμε να απελευθερώσουμε ίσως και τη δράση και τη σκέψη μας.
Με βάση το κομμάτι σας, “Revolution”, πως φαντάζεστε την επανάσταση; Μπορεί να είναι ενδοατομική, κοινωνική, ακόμη και ερωτική;
Γ.: Ναι, σε κάθε τομέα μπορεί να είναι. Σίγουρα μπορεί να είναι ατομική. Στον καθένα, εκεί που δουλεύει, που ζει, μέσα στις σχέσεις που έχει ο ίδιος με τους γύρω του… Το μεγάλο ζητούμενο είναι να είναι κοινωνική, για να αλλάξει η άσχημη κατάσταση για τους πολλούς, για το σύνολο και σίγουρα μπορεί να είναι ερωτική, εξαρτάται από το τι ο καθένας καταπιέζεται, και ενάντια σε τι θέλει να επαναστατήσει.
Είναι διάχυτος ένας ερωτισμός στη μουσική σας. Ποια είναι η “she” που σας εμπνέει;
Γ.: Αυτό που θέλω να πω, δε θέλω να το πω ωμά και τελείως πραγματιστικά. Και αυτό είναι η τέχνη, να δώσεις αυτό που θες να πεις, μέσω μιας εικόνας. Τώρα, εμένα μου έχει κάτσει αυτή η “she”, και βλέπω σε αυτή μια παρουσία, μια ουσία, μια εικόνα φαντασιακή, αυτή που δίνω εγώ. Το “she” στο “revolution” είναι η επανάσταση, είναι μια κοπέλα που σε άλλα κομμάτια είναι το οτιδήποτε.
Θύμιος: Είναι αυτό που έλεγαν οι παλιοί Bluesmen, ότι όλη η μουσική γράφτηκε για μια γυναίκα, που δεν είναι αναγκαστικό να είναι η γυναίκα άνθρωπος. Γυναίκα μπορεί να είναι ένα ποτήρι μπύρα π.χ.
Και η κλισέ ερώτηση, θέλατε από μικροί να γίνετε μουσικοί;
Γρηγόρης: Όχι, δεν ξέραμε τι θέλαμε να γίνουμε, και έτσι όπως είναι το εκπαιδευτικό σύστημα ούτε στα 18 σου ξέρεις τι θέλεις να γίνεις, και έτσι όπως είναι η κατάσταση σήμερα, ούτε όταν μεγαλώνεις ξέρεις, αλλά σίγουρα τα πράγματα που καταπιάνεσαι και σου αρέσει να ασχολείσαι, κάποια στιγμή σε καλούν από μόνα τους.
Θ.: Εγώ, πάντα ήθελα να γίνω μουσικός, αλλά πάντα υπήρχαν αυτοί που έλεγαν ότι δεν πρόκειται να το κάνεις.
Γρ.: Δεν είναι το ταλέντο. Είναι αυτό που μ’ αρέσει να κάνω. Πάει πιο κοινωνικά. Αυτό που θες να κάνεις, πολλοί στο ακυρώνουν.
Οι Γιάννης Αφέντρας (Mr. Highway) (guitars), ο Γρηγόρης Ψαλτάκος (vocals), ο Θύμιος Σπηλιοτόπουλος (guitars), ο Ντένις Τσιούνης (bass) και ο Κώστας Καλπάκης (drums), ετοιμάζουν το δεύτερό τους δίσκο που θα εκδώσουν το Γενάρη-Φλεβάρη.
Γρ.: Η παραγωγή είναι αυτοχρηματοδοτούμενη, από εμάς τους ίδιους, είναι χειροποίητο το έργο μας και διανέμεται από εμάς. Άμεσα. Η δισκογραφία έχει πεθάνει. Δε σου κάνουν πρόταση για καλλιτεχνική επιμέλεια και διάδραση.
Θ.: Aφού το κάνεις μόνος σου, γιατί να βάλεις ετικέτα δισκογραφικής; Και ειδικά, όταν η δισκογραφία, διακινεί το lifestyle, στο οποίο δεν ανήκουμε.
Γ.: Η θεματική του νέου δίσκου είναι η υπαρξιακή αναζήτηση, του ποιος είμαι, ποιος δεν είμαι, ποιος νομίζουν οι άλλοι ότι είμαι. Έχει αντιφάσεις. Γύρω από το άτομο και την κοινωνία, που δίνει ρόλους και ταυτότητες και το άτομο στην τελική είναι μπλεγμένο και δεν ξέρει ποιος είναι. Και δεν είναι απαραίτητο να το βρει. Δεν είμαστε ένα πρόσωπο. Το θέμα είναι να είσαι ελεύθερος να επιλέξεις ποιο πρόσωπο θες να είσαι και όχι να σου φοράνε τις ταυτότητές σου.
Μέσα από την τέχνη δεν το βρίσκεις τελικά;
Γ.: Μέσα από την τέχνη, μπορείς να βρείς μόνο έναν εαυτό σου.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.