Ζούμε περίεργες μέρες. Περίεργες μέρες για τις οποίες ένας άνθρωπος θα ήξερε ακριβώς τι να πει. Μόνο που ο συγκεκριμένος άνθρωπος άφησε αυτές τις ημέρες το 2011, μετά από μεγάλη ταλαιπωρία που δεν άξιζε να αντιμετωπίσει. Αν ζούσε σήμερα, θα έκλεινε τα 66 του χρόνια. Ο λόγος για τον Νίκο Παπάζογλου, ο οποίος γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1948.
Πολλά έχουν ειπωθεί, ιστορίες από τη ζωή του, για τα τραγούδια του, για όλα. Το 3pointmagazineπαρουσιάζει κάποιες από αυτές, συνοδευόμενες από σπάνιο φωτογραφικό υλικό*.
Το γνωστό προσωνύμιο του, PushPull, το απέκτησε από πολύ μικρή ηλικία. Από τα παιδικά του χρόνια δούλευε μαζί με τον πατέρα του στο κρεοπωλείο όπου διατηρούσε. Εκείνος του έμαθε να μαστορεύει διάφορα πράγματα, γεγονός που του… κόλλησε το παρατσούκλι, αλλά και τον βοήθησε αργότερα αρκετές φορές στο στούντιο που απέκτησε.
Στην εφηβεία του, γύρω στα 15, δημιούργησε το πρώτο του συγκρότημα. Αυτοδίδακτος ή με τη βοήθεια φίλων έπαιζε κιθάρα και μπάσο, ενώ από τότε η φωνή του ξεχώριζε. Αρχικά το –περίπου- συγκρότημα έπαιζε σε πάρκα, όμως η ασφάλεια τους έκανε τη ζωή δύσκολη. Βρήκαν καταφύγιο στον πρώτο όροφο του Λευκού Πύργου, όπου έπαιζαν με κεριά, καθώς δεν υπήρχε ακόμη ηλεκτρισμός στο κτίριο.
Μόλις στα 19 του χρόνια, όταν ξεκινούσε την ενασχόληση του με τη μουσική, ήρθε και η πρώτη πρόκληση για τον νεαρό τότε Θεσσαλονικιό: Ο Πασχάλης έπρεπε να αφήσει για κάποιο καιρό τους Olympians, λόγω της στρατιωτικής του θητείας. Ως αντικαταστάτης του επιλέχθηκε ο Νίκος Παπάζογλου, ο οποίος εμφανιζόταν στην πόλη με το συγκρότημα για περίπου ένα χρόνο, στο κλαμπ Χαβάη. Παράλληλα συμμετείχε και στο συγκρότημα των BlowUp, οι οποίοι έπαιζαν κυρίως soul και r&b.
Ο Νίκος Παπάζογλου με τους Olympians)
Όπως «απαιτούσε» το κλίμα στους νέους της εποχής, ήταν βαθιά επηρεασμένος από τους Aphrodite’sChild. Η επιτυχία τους στο εξωτερικό μάλιστα ήταν που τον ώθησε να αναζητήσει και αυτός την τύχη του εκεί, στις αρχές του ’70, με το συγκρότημα Zealot (Ζηλωτής). Μετά από εμπειρίες που «μάζεψαν» στο δρόμο, ηχογράφησαν στο Μιλάνο έξι τραγούδια, με παραγωγό τον αδελφό του Βαγγέλη Παπαθανασίου, Νίκο. Το υλικό τους πέρασε μάλλον αδιάφορο από πολλές εταιρείες και το όνειρο ματαιώθηκε.
Λίγο αργότερα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις που του είχε μεταδώσει ο πατέρας του για να φτιάξει το ολόδικο του στούντιο. Μάλλον τότε δεν ήξερε πως το δημιούργημα του θα ήταν ένα από τα ιστορικότερα στούντιο της πόλης, αλλά και της χώρας. Το Αγροτικόν έκανε… ντεμπούτο με ένα άλμπουμ διαμάντι: Παπάζογλου, Ρασούλης και Ξυδάκης γεμίζουν την Κάτω Τούμπα με τις μελωδίες της Εκδίκησης της Γυφτιάς, προμηνύοντας από την αρχή το γεμάτο σπουδαίους καλλιτέχνες μέλλον του στούντιο.
Ο Νίκος Παπάζογλου στις ηχογραφήσεις για την Εκδίκηση της Γυφτιάς.
Εκεί δημιουργήθηκε και η λεγόμενη Σχολή της Θεσσαλονίκης: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Μελίνα Κανά και όλοι οι καλλιτέχνες που «έχουν τις προδιαγραφές και ταλαιπωρούνται άδικα», με τον Παπάζογλου να χρηματοδοτεί μέχρι δυο δίσκους το χρόνο. Στην παραπάνω κατηγορία ανήκει και ο Ορφέας Περίδης, ο οποίος είχε μεν εταιρεία, δεν τον έβαζαν όμως να ηχογραφήσει και να κυκλοφορήσει κάποια δουλειά.
Κάποια χρόνια πριν τη γνωριμία του με το τότε νέο αίμα, ο Παπάζογλου είχε μια από τις σημαντικότερες γνωριμίες και εν συνεχεία φιλίες της ζωής του. Ήταν το ’84, όταν έκανε τις πρώτες του εμφανίσεις στην Αθήνα, στο Zoom, με το Μάνο Χατζηδάκι και την παρέα του να βρίσκονται κάθε βράδυ κάτω από τη σκηνή. Παρ’ όλα αυτά οι εμφανίσεις δεν πήγαιναν καλά, με τον Παπάζογλου να χάνει αντί να κερδίζει χρήματα. Ένα βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο του. Από την άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Χατζηδάκις, ο οποίος του πρότεινε να συνεργαστεί με το Σείριο. Η αρνητική απάντηση του, αφού πλέον δεν είχε μπάντα, ήταν λίγη για τον συνθέτη που τον προέτρεψε αφού «είναι για τον Νοέμβριο, να βρει τρόπο», δίνοντας του έναν λόγο να ξανασταθεί στα πόδια του. Η συνεργασία εξελίχθηκε σε φιλία, με το θρύλο να θέλει το Χατζηδάκι να κοιμάται στη μοκέτα του Αγροτικού περιμένοντας τον Παπάζογλου.
Ο Νίκος Παπάζογλου στο αμφιθέατρο της ΦΜΣ Θεσσαλονίκης τραγουδάει τα τραγούδια από τη Γυφτιά
Σε ό,τι αφορά τις ζωντανές του εμφανίσεις, δεν ήταν πάντα άσχημα τα πράγματα. Το αντίθετο. Μάλιστα όταν οι εισπράξεις ξεπερνούσαν το συμφωνηθέν ποσό, τότε τα επιπλέον χρήματα τα έδινε σε βιβλιοθήκες συλλόγων και φιλανθρωπικές οργανώσεις.
Το… στυλ που καθιέρωσε, αρχικά στις συναυλίες του, τον κάνει από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της ελληνικής μουσικής. Το τζιν παντελόνι, το μπλε πουκάμισο και το κόκκινο φουλάρι που του προσέδωσαν άλλο ένα προσωνύμιο, αυτό του Ινδιάνου, αλλά έγιναν και αιτία πειράγματος από τη γυναίκα του. Έτσι είναι ντυμένοι οι φυλακισμένοι στο Μεξικό του έλεγε, με την απάντηση του να είναι: «ούτως ή άλλως φυλακισμένοι είμαστε κι εμείς».
Η γυναίκα του και τα δυο του παιδιά, Αλέξανδρος και Αδελαΐδα, ήταν που έκαναν τη ζωή του να «πηγαίνει πρίμα», όπως ο ίδιος έλεγε όταν την περιέγραφε. Για την κόρη του έγραψε και ένα από τα γνωστότερα κομμάτια του, τον Αύγουστο. Τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Όπως είχε «εξομολογηθεί», ο δεύτερος λόγος ήταν μια κοπέλα. Στο μεγάλο σεισμό του ’78 το σπίτι του καταστράφηκε και αυτός με την οικογένεια του φιλοξενούνταν για κάποιο καιρό στο σπίτι του Σαββόπουλου στο Πήλιο. Εκεί γνώρισε μια κοπέλα, για την οποία έγραψε τον Αύγουστο, αλλά και γύρισε αρκετά νωρίτερα στη Θεσσαλονίκη, θέλοντας να διατηρήσει την υγεία στο γάμο του.
Παπάζογλου και Ρασούλης στις ηχογραφήσεις του Πότε Βούδας Πότε Κούδας
Έκανε ιστιοπλοΐα με την οικογένεια του, συμμετέχοντας και σε αγώνες. Διατηρούσε ένα κτήμα έξω από την πόλη που γεννήθηκε, αγάπησε και ποτέ δεν άφησε, περνώντας την ώρα του μεταξύ αλόγων και κηπουρικής. Οι τελευταίες του στιγμές τον βρήκαν όπως τον έβρισκαν και τόσες άλλες, ανάμεσα σε φίλους και αγαπημένους, να τραγουδάει.
Αν ζούσε σήμερα θα του ευχόμασταν χρόνια πολλά για τα 66α γενέθλια του. Ο Νίκος Παπάζογλου υπήρξε μια από εκείνες τις προσωπικότητες που χωρίς να το αποζητούν, χαίρουν καθολικού σεβασμού. Ήταν από τους μεγαλύτερους Έλληνες μουσικανθρώπους και από αυτούς που θα θυμόμαστε για πολλά, πολλά χρόνια.
*Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν είναι από το XYZContagion
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.