Επικοινωνιακή βελτίωση, έστω συγκυριακά. Αυτό είναι ένα πρώτο συμπέρασμα των τελευταίων ημερών, βλέποντας την κουβέντα να περιστρέφεται μονότονα, αλλά ουδόλως αδιάφορα, γύρω απ’ το θέμα των τηλεοπτικών αδειών. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε στην επιφάνεια το θέμα και την ψήφιση της τροπολογίας, με άπαντες στη δημόσια σφαίρα να ασχολούνται μ’ αυτό.
Δημόσια σφαίρα; Βέβαια, εκεί που το παιχνίδι ορίζουν οι «βαρόνοι» της ενημέρωσης. Κανάλια, ραδιόφωνα, ιστοσελίδες και λογαριασμοί στα social media επιδόθηκαν σε δραματικά ρεπορτάζ για την αυθαιρεσία (sic) της κυβέρνησης να νομοθετήσει για τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών και την αναμόρφωση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου στη χώρα.
Άξιζε να βλέπει κανείς τα τηλεοπτικά δελτία των τελευταίων ημερών. Απ’ το προσφυγικό, την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, τις συζητήσεις με τα κουαρτέτα, τις τρόικες και τους λοιπούς κυβερνήτες και ψευτοκυβερνήτες της Ελλάδας, τις τοποθετήσεις Τόμσεν περί νέων μέτρων, ανάγκης μείωσης των συντάξεων και την αγωνία (μα τι αγωνία!) για το «κλείσιμο της αξιολόγησης», το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών μετατράπηκε σε talk of the town. Φυσικά, ένθεν κι ένθεν υποστηρικτές των αντικρουόμενων θέσεων.
Ας ξεκαθαριστεί τούτο εξαρχής: τα δείγματα της κυβέρνησης δεν είναι θετικά. Η διαπλοκή έχει πολλά πλοκάμια κι από πουθενά δεν προκύπτει πως δεν έχουν απλωθεί αυτά στους κόλπους της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ· τo αντίθετο. Ο ρόλος του Νίκου Παππά, οι σχέσεις του με τους εν δυνάμει ολιγάρχες, τους παλιούς κουμανταδόρους και τους ισχυρούς του τόπου είναι πλέον γνωστές, πηγαίνουν αρκετά πριν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί σε πρώτη δύναμη. Τα επιχειρηματικά συμφέροντα που συνδέονται με υπουργούς έχουν κάνει κατά καιρούς επίσης την εμφάνιση τους τακτικά. Κοινώς: ας μην είμαστε τόσο αισιόδοξοι για την κατάσταση που θα διαμορφωθεί στο θέμα των «κληρονόμων» της ισχύος που προϋποθέτει η κατοχή τηλεοπτικής άδειας στην επόμενη μέρα.
Και τι μ’ αυτό όμως; Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει ότι το τοπίο σήμερα ήταν πενταβρώμικο, εντός ή εκτός εισαγωγικών; Ποιός δεν βλέπει τα υπέρογκα δάνεια και τις υψηλές μη εξυπηρετούμενες υποχρεώσεις των παράνομων, αφού ποτέ δεν πήραν πραγματική άδεια, καναλιών; Ποιός δεν είδε τον Σταύρο Ψυχάρη να καταθέτει πόθεν έσχες μετά από χρόνια και να καλύπτει με ίδια κεφάλαια συσσωρευμένες υποχρεώσεις του ΔΟΛ;
Ποιός αμφισβητεί ότι τα κανάλια δεν λειτουργούσαν σωστά; Το ποιόν τους είναι γνωστό και μια βόλτα στο διαδίκτυο αρκεί για να επαναφέρει στη μνήμη τραγελαφικές ή απλά τραγικές στιγμές ενημέρωσης, απ’ αυτές που κατέταξαν την Ελλάδα στον πάτο της λίστας που καταγράφει την ελευθερία, την αξιοπιστία και την αναγνώριση της δημοσιογραφίας και του Τύπου, πιο κάτω απ’ την Ουγκάντα;
Ουσιαστικά, κανείς δεν αμφισβητεί τα παραπάνω. Αξίζουν όμως μνεία τα επιχειρήματα όσων κατακεραύνωσαν το νέο νόμο της κυβέρνησης περί αντισυνταγματικότητας.
Αρχικά, το επιχείρημα περί αγοράς Εδώ μέχρι που γελά κανείς, όχι πικρά. Η αγορά, την οποία επικαλούνται φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι ή απλά λαϊκιστές (δεν είναι προνόμιο της αριστεράς ο λαϊκισμός στην πολιτική), αυτορυθμίζεται, λένε, και κανείς υπουργός δεν είναι σε θέση να κρίνει πόσες άδειες θα πρέπει να λειτουργούν, αφού άλλα κριτήρια αποφασίζουν πόσοι μπορούν να «αντέξουν». Είναι η ίδια αγορά που επιτρέπει στους καναλάρχες να λαμβάνουν δάνεια εκατομμυρίων σε περίοδο τραπεζικής ασφυξίας, να μην πληρώνουν μισθούς, να λειτουργούν συντηρώντας απίστευτα χρέη. Σε αντάλλαγμα προσφέρουν στήριξη στο «ΝΑΙ», στήριξη στα Μνημόνια, στήριξη στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, άρα στήριξη στις κυβερνήσεις που πορεύονται στο δρόμο αυτό. Τωρινές και «χθεσινές». Μια ματιά στα πρωτοσέλιδα του ΕΘΝΟΥΣ το τελευταίο διάστημα αρκεί για να πείσει ότι τα «κλισέ» περί πολέμου που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ απ’ τον Μπόμπολα, τον έναν ή τον άλλον, δεν είναι τόσο απλά στην ανάλυση τους.
Για να ενισχύσει το επιχείρημα αυτό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε στην αυθαιρεσία (sic) της κυβέρνησης, λέγοντας πως «γιατί να μην ορίσει και τον αριθμό των κινηματογράφων, ή των θεάτρων που λειτουργούν». Θα έμπαινε κανείς στον κόπο να του εξηγήσει πως τα ΜΜΕ και η λειτουργία τους είναι ζήτημα δημοκρατίας και πως η πληροφορία είναι που ορίζει εν πολλοίς τις εξελίξεις, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, αλλά βέβαια, δεν περιμένει από μας να το εξηγήσει. Απλώς είναι εύηχο να παρουσιάζεις όποιον «πληγώνει» τα αφεντικά σου ως «απολυταρχικό» ή «αντιδημοκράτη», με όρους φιλελευθερισμού.
Αυτό είναι το δεύτερο επιχείρημα: της αντισυνταγματικότητας. Η ενημέρωση περί του τρόπου που αποφάσισε να νομοθετήσει στο ζήτημα των αδειών η κυβέρνηση έρχεται εν πολλοίς, από που αλλού, απ’ τα ίδια τα κανάλια! Έτσι, το MEGA χθες, σε δραματικούς τόνους, παρουσίασε την κριτική και τα συμπεράσματα της DIGEA πάνω στη μελέτη του Ινστιτούτου της Φλωρεντίας. Της DIGEA! Το λέει δηλαδή κι ο μπάρμπας μου ο ψεύτης.
Πρετεντέρης: “Ξέραμε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο.Αλλά δεν το λέγαμε”#menoume_kanalia#vouli pic.twitter.com/jrlxo9xs1C
— Nαυσικά (@nafsika71) Φεβρουάριος 11, 2016
Η DIGEA των καναλαρχών, του σκανδαλώδους μονοπωλίου, του χαμηλότατου ανταλλάγματος για την παροχή σήματος, έκανε κριτική πάνω στη μελέτη που την θίγει και τη βρήκε και «ελλιπή, γεμάτη λάθη και ανακρίβειες». Ας είναι, δεν θα υπερασπιστούμε a priori κανέναν. Ένα πράγμα όμως είναι τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με το θέμα των άδειων, άλλο το τι λέει η DIGEA…
Τρίτο επιχείρημα: δεν αποφασίζει λέει, η κυβέρνηση, αλλά το ΕΣΡ. Είναι θεσμική εκτροπή το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες», λέει ο κ. Μητσοτάκης, αφού αρμόδιο για τον ορισμό τους είναι το ΕΣΡ. Είναι οι ίδιοι που παρακώλυσαν με κάθε τρόπο τη συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου, με τα ίδια κιόλας επιχειρήματα. Είναι αυτοί που δεν έκαναν τίποτα για την αλλαγή του χαρακτήρα του τόσα χρόνια, πέραν του διακοσμητικού. Τώρα εγκαλούν την κυβέρνηση, που έστω προσχηματικά, επιχείρησε πρώτα μέσω στην συγκρότησης του ΕΣΡ, να νομοθετήσει περί του θέματος.
Οι γνώμες και ο σχολιασμός, κατά παράβαση της δεοντολογίας, στα δελτία ειδήσεων και στα ρεπορτάζ, συμπληρώνουν τις υπόλοιπες «φωνές» κριτικής. Είναι αυτοί που όταν ρωτώνται αν λειτουργούν καλώς τα κανάλια έως σήμερα απαντάνε είτε «όχι, αλλά…», είτε ανερυθρίαστα «ναι», όπως η Σοφία Βούλτεψη χθες στην ολομέλεια.
Εν κατακλείδι: αν δεν ελεγχθεί η ροή του χρήματος προς τα κανάλια, που ανταλλάσσεται με πολιτική υποστήριξη, δεν θα αλλάξει τίποτα επί της ουσίας, μόνο με τον περιορισμό των αδειών. Εντούτοις ο νέος νόμος είναι αυτός που πρέπει να εφαρμοστεί, αν και ατελής, προκειμένου να γίνει μια αρχή να νομιμοποιηθεί το τοπίο. Τα υπόλοιπα εδώ θα είμαστε να τα κρίνουμε. Εμπιστοσύνη άλλωστε δεν υπάρχει σε κανέναν, σχετικά με το αν οι νέοι «κολλητοί» θα διαδεχθούν τους παλιούς και αν η αποδιοργάνωση θα γίνει «δευτέρα φύσις» σε ό,τι ονομάζεται ενημερωτική τηλεόραση στη χώρα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.