Ένα τραγούδι γράφεται μια φορά, αλλά ακούγεται πολλές. Σε διαφορετικές στιγμές, διαφορετικοί άνθρωποι δακρύζουν, ή και χαμογελούν. Αποτραβιούνται ή κι εκτοξεύονται. Πολλές από τις στιγμές αυτές ταυτίζονται.
Οι “κακές συνήθειες” του Πασχαλίδη ήταν κακές συνήθειες για όλους. Οι Πυξ Λαξ ήταν ο εφηβικός έρωτας. Τα Ξύλινα Σπαθιά κι οι Τρύπες η έκρηξη, η επανάσταση. Ο χρόνος δεν σταμάτησε στα τραγούδια του τότε. Διότι υπάρχουν τραγούδια του τώρα. Και μάλλον δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Ο έρωτας, η κοινωνική αδικία, η μοναξιά, η καθημερινότητα είναι σταθερά στο επίκεντρο.
Μαζί με τον Στέλιο Δάβαρη στις μουσικές προτάσεις της εβδομάδας, κάνουμε μια σύνθεση με παλιά και νέα ακούσματα, περιτριγυρίζοντας σε μελαγχολικά λημέρια. Άλλωστε ταιριάζει γάντι και με τον καιρό. Ο Στέλιος Δάβαρης για όσους δεν τον γνωρίζουν, “εκπροσωπεί” τη νέα γενιά των καλλιτεχνών. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του “Ρεύματα”, ενώ οι θετικές εντυπώσεις από την παρθενική του δουλειά “Όλα είναι νερό” παραμένουν ακόμα νωπές…
Music Stories…
Στέλιος Δάβαρης – Πλάι σου μπορώ (Όλα είναι νερό)
Πριν δέκα χρόνια αφήνω την Αθήνα, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, όλα. Προορισμός μου ένα μακρινό σπίτι στο βουνό. Βάζω στο αμάξι τα πράγματά μου, τις κιθάρες μου, ένα παλιό ηλεκτρικό πιάνο, παίρνω ό,τι χρήματα είχα και φεύγω. Μόνος. Ήταν Μάιος. Γύρισα Σεπτέμβριο. Εκεί έγραφα πολύ, μελετούσα μουσική κάθε μέρα, πήγαινα στο δάσος, πότιζα τα λουλούδια στο σπίτι και φύτευα το κήπο. Μια μέρα μου χτυπάει την πόρτα ένα μικρό παιδί. Γεια σου, μου λέει, με λένε Άγγελο.
Από εκείνη τη μέρα ερχόταν και με ξυπνούσε κάθε μέρα για να παίξουμε κιθάρα. Μετά μαζεύτηκαν δύο, τρία πιτσιρίκια ακόμα. Αυτή ήταν η παρέα μου. Όλη μέρα τους μάθαινα τραγούδια, παίζαμε ποδόσφαιρο στην αυλή και συζητούσαμε. Συζητήσεις για όλα αυτά τα μαγικά που μπορείς να μάθεις από τα παιδιά. Κάπου εκεί γράφω το “Πλάι σου μπορώ”. Για ένα παιδί, που ίσως κάποτε, από ένα βουνό μου δείξει τον ωκεανό…
O Στέλιος ακούει στο repeat…
Portishead – Roads
Εμείς ακούμε στο repeat…
Pink Floyd – High Hopes
Το “High Hopes” ήταν το πρώτο κομμάτι που ξεκίνησε να δουλεύει το σχήμα τότε και το τελευταίο που ολοκληρώθηκε. Ήταν όμως κι αυτό που ξεχώρισε. Ίσως γιατί έχει αυτό που λέγαμε παραπάνω. Περιλαμβάνει κοινά βιώματα. Κατά δήλωση Gilmour, οι στίχοι γράφτηκαν για όσα κέρδισε κι όσα έχασε κανείς στη ζωή του. Με μια δεύτερη ανάγνωση μιλά ακόμα για την εποχή που τα βλέπουμε όλα μεγάλα, αλλά κι εφικτά. Όσο περνά ο καιρός, ο ρεαλισμός εδραιώνεται, αλλά η φλόγα του μικρού παιδιού πάντοτε σιγοκαίει.
Nέα κυκλοφορία…
The Killers – Just another girl
* Μην ξεχνάτε να στέλνετε τις δικές σας προτάσεις στο papantoniou90@yahoo.gr. Ραντεβού την άλλη εβδομάδα…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.