Πολλές φορές ο ανθρώπινος νους, έχει την πεποίθηση ότι όταν απομακρύνεται από το πρόβλημα, όταν φεύγει μακριά, αυτό δια μαγείας θα λυθεί, θα πάψει να υπάρχει. Όταν πάλι επιστρέψεις όμως, έκπληκτος συνειδητοποιείς ότι όχι μόνο δεν έχει αλλάξει κάτι, αλλά το πρόβλημα έχει γιγαντωθεί. Γιατί αν μη τι άλλο η δική σου απουσία δεν είχε την παραμικρή ουσία, παρ’ όλο που ο εγωκεντρισμός σου σε τυφλώνει παροδικά και ύστερα σε αφήνει εκτεθειμένο, να βιώνεις την φρικτή πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που έχει εγκατασταθεί σε κάθε σπιθαμή της Αθήνας. Μια πόλη που, ολοένα και περισσότερο αποσυντίθεται και σαπίζει. Τα σκουπίδια την πνίγουν, όπως και οι αστυνομικοί σε κάθε παραμικρή γωνίτσα, που ψάχνουν για θύματα, για αποδιοπομπαίους τράγους δίχως να συνειδητοποιούν ότι τον χαρακτηρισμό αυτό θα τον βρουν μονάχα στον ίδιο τους τον εαυτό. Πιόνια στο πιο αρρωστημένο παιχνίδι, αυτό της εξουσίας. Γιατί άλλωστε, πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις έστω και για λίγα δευτερόλεπτα ότι η κλειστή τηλεόραση και η έλλειψη ενημέρωσης, σε ένα μακρινό και ήσυχο χωριουδάκι σημαίνουν ταυτόχρονα την έλλειψη προβλημάτων;
Το μίσος εντείνεται σε κάθε βήμα σου, προς την αγαπημένη σου πλατεία, οι επιθέσεις ολοένα και πολλαπλασιάζονται, αν και τα κανάλια ποτέ δεν ονομάζουν τους δολοφόνους του Άγιου Παντελεήμονα, παρά μόνο τα τέρατα-αλλοδαπούς. Διαφορετικά πού θα εκτονώσει τη συσσωρευμένη οργή και την απογοήτευση του, το κάθε στρατιωτάκι που ζει στην Ελλάδα; Γιατί την γυναίκα του την έμαθε η τηλεόραση και οι ψυχολόγοι που επιστρατεύονται κατά καιρούς στα κανάλια, να αμύνεται στους ξυλοδαρμούς και στην καθημερινή βία.
Οι άστεγοι ακόμα ζητιανεύουν απεγνωσμένοι, δίχως να είναι σίγουροι για το πόσο καιρό ακόμη θα καταφέρουν να επιβιώσουν, οι ναρκομανείς εξακολουθούν να ψάχνουν απελπισμένοι τη δόση τους. Κάθε δροσερό σκαλοπάτι προσφέρει προσωρινή ανακούφιση σε αυτούς που η οικονομική κρίση χτύπησε με το μεγαλύτερο μένος. Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου όμως, εξακολουθεί να αναλώνεται στα ατελείωτα πάρτι της Μυκόνου, της Πάρου και να γυρνάει επιδεικτικά την πλάτη σε κάθε τι “άρρωστο” και “βρόμικο”, αδυνατώντας να κατανοήσει ότι η μεγαλύτερη βρομιά βρίσκεται στο ίδιο μας το μυαλό. Αυτό που μας θέλει ανώτερους, που επιμένει να ψηφίζει με μαθηματική ακρίβεια την καταστροφή των ονείρων μας, και θάβει ολοένα και πιο βαθιά στα μπαρ, την ακριβή ζωή και τα λούσα την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.
Ένας μήνας μάλλον δεν στάθηκε αρκετός, για να πειστώ ότι το πρόβλημα που άφησα πίσω μου, είχε λυθεί. Ίσως όμως ήταν αρκετός για να συνειδητοποιήσω ότι τα προβλήματα θέλουν προσωπική μάχη, όχι φυγή και εθελοτυφλία. Διαφορετικά η εικόνα στους δρόμους και στις πλατείες θα μένει ίδια, όσα καλοκαίρια και αν περάσουν. Και σίγουρα δεν αργεί η ώρα που την εικόνα αυτή, θα την αντικρίζουμε στον ίδιο μας τον εαυτό! Μολυσμένος πλέον από την καθημερινότητα, αδύνατος να αντιδράσει…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.