H ύπαρξη ελληνικών ταινιών με Lgbtq (Lesbia-gay-bisexual-transgender-queer) θεματολογία λίγα χρόνια πριν θα μας φαινόταν περίεργη έως και ψέμα.
Όχι επειδή οι Έλληνες σκηνοθέτες δεν είναι αρκετά ευαισθητοποιημένοι ώστε να ασχοληθούν με αυτό το θέμα, αλλά επειδή η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη από στερεότυπα και μίσος και πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δύσκολο να κάνει κάποιος την αρχή.
Το Outview Festival όμως, όχι μόνο έδωσε ευκαιρίες σε σκηνοθέτες να προβάλουν τις ταινίες τους, αλλά και παρακίνησε πολλούς ώστε να δημιουργήσουν χωρίς να «κρατιούνται» πίσω από το ρατσισμό. Ας γνωρίσουμε, κάποιες από τις ελληνικές LGBTQ ταινίες που αξίζει να υπάρχουν στην ταινιοθήκη ή έστω στον σκληρό του υπολογιστή μας.
Λάμπουν στο Σκοτάδι (They Glow in the Dark)
Η πιο πρόσφατη και από τις πιο αξιόλογες ελληνικές ταινίες-ντοκιμαντέρ με αυτό το θέμα είναι το «Λάμπουν στο Σκοτάδι», σε σκηνοθεσία του Παναγιώτη Ευαγγελίδη. Γυρισμένη στην Νέα Ορλεάνη, δύο άντρες με διαλυμένες ζωές προσπαθούν να τις χτίσουν από τη αρχή, την ώρα που και η ίδια η Νέα Ορλεάνη βρίσκεται υπό διάλυση έπειτα από το καταστροφικό πέρασμα του τυφώνα Κατρίνα.
Οι δυο τους παλεύουν με το Aids και την επιβίωσή τους φτιάχνοντας κούκλες και πουλώντας τις έπειτα. Ο σκηνοθέτης τούς πλησιάζει με το ενδιαφέρον ενός ντοκιμαντεριστή, πάντοτε διακριτικά και πάντοτε αφήνοντάς τους το χώρο και το χρόνο ώστε να ξεδιπλώσουν από μόνοι τους όλες τις πτυχές της ζωής αλλά και του εαυτού τους. Το ντοκιμαντέρ τιμάται με το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου FIPRESCI στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Outview Film Festival.
Στρέλλα (A Woman’s Day)
Ο Πάνος Κούτρας σκηνοθετεί εξαιρετικά τον έρωτα ενός 45χρονου πρώην καταδίκου με μία 25χρονη τρανσέξουαλ πόρνη. Οι δυο τους θα συναντηθούν όταν ο πρώτος θα περάσει την πρώτη νύχτα της ελευθερίας του σε ένα φτηνό ξενοδοχείο.
Ο έρωτας τους δεν είναι σαν τους άλλους, τους παραμυθένιους. Το παρελθόν τούς κυνηγάει με ταχύτητα που ακόμη και οι ίδιοι αδυνατούν να κατανοήσουν ενώ η σκληρή ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να δει δύο ερωτευμένους ανθρώπους, αλλά έναν πρώην κατάδικο και μία τρανσέξουαλ γυναίκα.
Η πρωταγωνίστρια Μίνα Ορφανού, μία άπειρη ηθοποιός, ξεχωρίζει για την υπέροχη ερμηνεία της ενώ κερδίζει το βραβείο του Α’ γυναικείου ρόλου, από την τότε νεοσύστατη Ελληνική Ακαδημία. Η ταινία τα πάει περίφημα και στο εξωτερικό, συμμετέχοντας σε παραπάνω από 20 διεθνή φεστιβάλ!
Canal D’ Amour
Εμπνευσμένη από την κλασική Πράσινη Αχτίδα του Eric Rohmer, ο σκηνοθέτης Κώστας Νταντινάκης τοποθετεί την ταινία του στην περιοχή Σιδάρι της Κέρκυρας, που όποιος κολυμπήσει εκεί συναντάει, σύμφωνα με τον θρύλο, τον έρωτα της ζωής του.
Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι ένας μελαγχολικός 30άρης, αδιόριστος μαθηματικός που αναγκάζεται να παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα ώστε να βγάζει τα προς το ζην. Μία συγκυρία τον φέρνει πιο κοντά με ένα 75χρονο γείτονα του, πλέον κανείς από τους δύο δεν νιώθει μόνος όπως παλιά. Ο Χρήστος, όμως, είναι άνθρωπος που πλήττει εύκολα, αποφασίζει να πάει διακοπές, μία φίλη του προτείνει την Κέρκυρα. Άραγε θα καταφέρει εκεί να γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του;
Η εν λόγω ταινία προβλήθηκε το 2010 στο Οutview Festival. Δεν κατάφερε να αποσπάσει τις κριτικές των δύο παραπάνω, αλλά παρ’ όλα αυτά πρόκειται για μία καλογραμμένη ιστορία, χωρίς να ξεφεύγει βέβαια από το τετριμμένο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.