Χρώματα, μουσικές από διάφορα μέρη του κόσμου, διαφορετικές γλώσσες, άλλοι πολιτισμοί, μία η ουσία: οι άνθρωποι. Άνθρωποι διαφορετικοί αλλά όλοι ίσοι σε μια γιορτή ενάντια στον ρατσισμό.
Αυτό είναι το αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Αθήνας, και όχι μόνο. Άνθρωποι από διάφορα μέρη της γης που βρέθηκαν στη χώρα μας, όχι για να κάνουν διακοπές και να ανεβάσουν τους δείκτες της τουριστικής προσέλευσης στη χώρα μας και να πούμε ότι έχουμε ανάπτυξη, αλλά άνθρωποι που άφησαν πίσω τους οικογένεια, φίλους, γνώριμα τοπία για να βρουν κάτι καλύτερο γι’ αυτούς και την οικογένειά τους. Κάτι καλύτερο από φτώχεια, πολέμους, πείνα, λογοκρισία, βασανιστήρια, διώξεις και όχι απλά να κάνουν ένα ταξίδι αναψυχής.
Άνθρωποι που ο καθένας από αυτούς κουβαλάει μια ιστορία και μια διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία, προσπαθώντας παράλληλα να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μάλλον δεν ήταν αυτή που είχαν ονειρευτεί ή μάλλον αυτή που τους υποσχέθηκαν αυτοί που τους έφεραν μέχρι εδώ. Ή ακόμη και παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, δεν γνώρισαν άλλη πατρίδα και άλλη γλώσσα, αλλά εξακολουθούν να θεωρούνται παρείσακτοι στην ίδια τους τη χώρα.
Άνθρωποι που άφησαν τον τόπο τους, ψάχνοντας ένα μέρος για να αρχίσουν μια ζωή διαφορετική, με ελπίδα για το αύριο. Άλλοι τη βρήκαν , άλλοι όχι. Όταν το ελληνικό κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει τα πάντα για να τους κάνει να νιώσουν ανεπιθύμητοι ή τους εγκλωβίζει σε μια χώρα, τότε πόσο μπορούν να ελπίζουν; Όταν περπατούν στον δρόμο και φοβούνται μήπως πέσουν πάνω σε μπλόκο αστυνομίας ή φασιστών, τότε πόσο ελεύθεροι και ασφαλείς μπορούν να νιώσουν; Όταν τους εκμεταλλεύονται αναγκάζοντάς τους να δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες για ένα κομμάτι ψωμί, τότε πώς μπορούν να βρουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια;
Κι όμως, στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων διακρίνεις την ελπίδα, όταν βλέπουν ότι υπάρχουν άνθρωποι σε αυτήν τη χώρα που δεν θέλουν το κακό τους, ούτε να τους εκμεταλλευτούν, αλλά θέλουν να αγωνιστούν μαζί τους για το αυτονόητο: τα δικαιώματά τους, που είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα της φυλής, του φύλου, της γλώσσας ή του έθνους.
Δικαιώματα που καταπατούνται καθημερινά σε ένα χωράφι της Μανωλάδας, σε ένα Α.Τ. της χώρας από «μάτσο» αστυνομικούς, σε ένα διαμέρισμα 40 τ.μ. όπου μένουν 15 άτομα, σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε μια χώρα όπου τους άφησαν να μπουν ,όχι για να τους βοηθήσουν αλλά για να τους εκμεταλλευτούν και να τους μετατρέψουν στην πηγή όλων των δεινών, αποπροσανατολίζοντας έτσι τον κόσμο από τις πραγματικές αιτίες της σημερινής κατάστασης στη χώρα μας
Αλλά πάντα έτσι ήταν και είναι. Είναι πιο εύκολο να κατηγορήσεις έναν ξένο, κάτι άγνωστο, παρά τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι πιο εύκολο να μην επωμιστείς τις ευθύνες που σου αναλογούν, για να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Είναι πιο εύκολο να βρεις έναν αποδιοπομπαίο τράγο, παρά να αισθάνεσαι υπεύθυνος για κάτι που έχει συμβεί.
Μέσα όμως από την επικοινωνία μαζί τους βλέπεις ότι η αλληλεγγύη και η κατανόηση μπορούν να καταφέρουν πολλά περισσότερα από το μίσος και τον φόβο για το άγνωστο. Φέρνουν διαφορετικούς πολιτισμούς κοντά που ίσως να έχουν περισσότερα κοινά απ’ ό, τι νομίζουμε. Αυτό που λείπει είναι να τους δώσουμε μια ευκαιρία για να το ανακαλύψουμε.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.