Ομάδα Tou Senpleman: “Μεγαλείο του Καρκαβίτσα, η απλότητα”

*Φωτογραφίες: Γιάννης Πουλημένος

Η ομάδα Tou senpleman κέρδισε το βραβείο κοινού με την παράσταση Κρυφός Καημός στο 5ο Handmade & Recycled Theater Festival και φιλοξενείται στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα για τα 3 πρώτα σαββατοκύριακα του Νοεμβρίου. Η θεατρική ομάδα Tou senpleman παρουσιάζει το διήγημα του Ανδρέα Καρκαβίτσα “Κρυφός καημός», σε σκηνοθεσία Νίκης Δουλγεράκη. Το διήγημα γράφτηκε το 1885 και πρωτοδημοσιεύτηκε στις 26 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, στο περιοδικό Εβδομάς με τίτλο «Ο Χρύσανθος». Λίγο πριν ανέβει για τελευταία φορά η παράσταση στη σκηνή του θεατρικού χώρου της Φάμπρικα βρήκαμε τους συντελεστές για μια διεξοδική κουβέντα…

Ας ξεκινήσουμε αυτή τη συζήτηση προσδιορίζοντας το όνομα της ομάδας. Τι σημαίνει Tou senpleman και γιατί επιλέξατε μια τόση ξεχωριστή ονομασία ως «ομπρέλα» για τις θεατρικές σας δράσεις;

ΠΕΛΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΥ: Το όνομα της ομάδας μας προέκυψε μετά από πολλές αλλά ατελέσφορες προσπάθειες εύρεσης του. Ψάχναμε κάτι απλό και περιεκτικό. Αξαφνα έπεσε στο τραπέζι η εξής ατάκα “ρε παιδιά δεν λέμε την ομάδα μας απλά” κι έτσι έγινε. Δεδομένου του ότι το έργο μας διαδραματίζεται την περίοδο της Ελληνικής επανάστασης εναντίον των Τούρκων και δεδομένου του ότι η Αϊτή ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την Ελλάδα ως κράτος αποφασίσαμε να μεταφράσουμε τη λέξη απλά στη γλώσσα της Αϊτής και έτσι προέκυψε το tou senpleman.

Ποιοι την απαρτίζουν;

ΗΛΙΑΝΑ ΜΠΑΦΕΡΟΥ: Η ομάδα απαρτίζεται από τις ηθοποιούς : Πελια Γιαννουλάτου και Ηλιάνα Μπαφέρου και από την επίσης ηθοποιό Νίκη Δουλγεράκη, που όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η σκηνοθέτης της ομάδας. Οι ρόλοι όμως αυτοί ενδέχεται και να αλλάξουν. Είμαστε ανοιχτές και δοκιμάζουμε/αφήνουμε όλα τα ενδεχόμενα.

Ως ομάδα λοιπόν κερδίσατε το βραβείο κοινού με την παράσταση «Κρυφός Καημός» στο 5ο Handmade & Recycled Theater Festival στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα. Μιλήστε μας για τη δική σας συμμετοχή στο φεστιβάλ και το πώς το βιώσατε όλο αυτό.

ΗΛΙΑΝΑ ΜΠΑΦΕΡΟΥ: Η πρόταση ήρθε ξαφνικά ένα βράδυ στις αρχές καλοκαιριού. Ήμασταν σε ένα πάρτυ της δραματικής σχολής της Αγίας Βαρβάρας από όπου εγώ και η Πέλια μόλις είχαμε αποφοίτησει. Η Νίκη Δουλγεράκη ως παλιά απόφοιτη της σχολής βρισκόταν εκεί και μας αιφνιδίασε ρωτώντας μας με τρόπο ευθύ που δεν σήκωνε πολλά αν θέλουμε να κάνουμε το συγκεκριμένο έργο μαζί της. Απαντήσαμε αμέσως ναι. Η ανάγκη μας να δημιουργήσουμε κάτι έξω από τα πλαίσια της σχολής, ως ηθοποιοί πλέον, ήταν τόσο μεγάλη που η απάντηση μπορούσε να είναι μόνο θετική.

Από την αρχή αποφασίσαμε πως η πρώτη παρουσίαση θα γινόταν στο φεστιβάλ του Τεχνοχώρου Φάμπρικα. Ο πρώτος λόγος ήταν πως θέλαμε να δουλεύουμε με συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο και ο δεύτερος πως γνωρίζουμε και εκτιμούμε τα άτομα που διοργανώνουν το φεστιβάλ. Αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω στο έργο, που μας ενθουσίασε με τη διαχρονικότητα του και με τον τρόπο που προσέγγιζε ζητήματα που δεν έχουν λυθεί μέχρι και σήμερα. Κάναμε πρόβες παντού. Κατεβήκαμε μέχρι την Κρήτη ( τόπο καταγωγής της Νίκης) και κάναμε πρόβα στην αυλή του σπιτιού, στην πλατεία του χωριού με κοινό κρητικούς θείους της Νίκης, παιδιά που έπαιζαν στην πλατεία και σταματούσαν μια στιγμή το παιχνίδι για να δουν εμάς να παίζουμε. Ήμασταν κάτω από μία Ιτιά σε ένα χωριό της Κρήτης και προσωπικά νομίζω πως η αντανάκλαση της ελληνικής επαρχίας υπάρχει παντού σε όλο το έργο. Όταν το έργο ήταν έτοιμο πλέον κουβαλούσε μέσα του όλο το φως και τα χρώματα του χωριού. Η εμπειρία μας αυτή και η λαχτάρα μας να την παρουσιάσουμε στο κοινό της Φάμπρικας είναι σίγουρα κάποια από τα συστατικά που την κάνανε τόσο αγαπητή.

Προλάβατε να παρακολουθήσετε δράσεις και έργα άλλων ομάδων γύρω από την τέχνη στο φεστιβάλ;

ΗΛΙΑΝΑ ΜΠΑΦΕΡΟΥ: Είναι αδικαιολόγητο να συμμετέχεις σε ένα φεστιβάλ και να μην προσπαθείς να παρακολουθείς όλες τις δράσεις που συμμετέχουν. Και είδαμε και ξεχωρίσαμε φυσικά. Από εκθέσεις φωτογραφιών, Τσίρκο, χοροθέατρο, αναλόγιο κλπ.

Ας σταθούμε λοιπό στο έργο «Κρυφός Καημός». Μιλήστε μας για αυτό.

ΠΕΛΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΥ: Το έργο διαδραματίζεται την περίοδο της Ελληνικής επανάστασης εναντίον των Τούρκων και γίνεται focus σε μια οικογένεια όπου γεννιούνται μόνο κορίτσια. Ο πατέρας ζητά επίμονα από τη γυναίκα του να φέρει στον κόσμο ένα αρσενικό θέλοντας να ενισχύσει την επανάσταση όμως η επιθυμία του δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί κατά παραγγελία κι έτσι αποφασίζει το τελευταίο κορίτσι που γεννιέται να το μεγαλώσει σαν αγόρι. Της αλλάζει το όνομα κι από Χρυσή γίνεται Χρύσαντος. Από μικρή την ντύνει με αντρικά ρούχα και την εκπαιδεύει στα όπλα. Γρήγορα έρχεται η στιγμή που φεύγει για τον πόλεμο όπου εκεί ερωτεύεται τον καπετάνιο Δήμο στον οποίο όμως δεν μπορεί να εκφράσει την αγάπη της. Σε κάποια συμπλοκή ο Δήμος χάνει τη ζωή του και η κοπέλα αποφασίζει να μην παραβεί το θέλημα του πατέρα της και παραμένει σε όλη τη ζωή της άντρας. Η αγριότητα του πολέμου και η θέση της γυναίκας τόσο στην τότε κοινωνία όσο και στην συμμετοχή της στη μάχη αποτελούν τα βασικά συστατικά του έργου.

Υπήρξανε στιγμές που φοβηθήκατε να αναμετρηθείτε με το έργο του Καρκαβίτσα;

ΝΙΚΗ ΔΟΥΛΓΕΡΑΚΗ: Εννοείται! Εγώ φοβήθηκα μόλις είπαν το ΝΑΙ τα κορίτσια στην πρόταση μου να το κάνουμε. Σκέφτηκα και τώρα τι κάνουμε; Η απάντηση είναι μια, δουλεύουμε κάνουμε πρόβες. Δεν γίνεται ο φόβος να σε υπερνικάει με όποιο κείμενο και αν έχεις να αναμετρηθείς. Το στοιχημά μας ήταν να ειπωθεί η ιστορία και το δεύτερο να το ευχαριστηθούμε το κάναμε. Ενα ενα τη φορά πρέπει να κατανοείς τα εργαλεία και τις δυνατότητες που έχεις. Βήμα βήμα το πήγαμε. Ακούσαμε τι είχε να μας πει ο συγγραφέας αυτός έχει τον πρώτο λόγο και απλά συνέβη έσπασε ο φόβος και ήρθαν οι εικόνες σε εμάς κι εμείς τις δώσαμε στο κοινό.

Μιλήστε μας η κάθε μια για τη δική σας πορεία στο χώρο του θεάτρου και το πως βρεθήκατε να συνδημιουργείτε επί σκηνής.

ΗΛΙΑΝΑ ΜΠΑΦΕΡΟΥ: Όταν ημουν μικρή με ρωτούσαν τι ήθελα να γίνω και απαντούσα ηθοποιός. Ως άνθρωπος όμως διακρίνομαι από κάποια συστολή οπότε πότε δεν το κυνήγησα. Μεγαλώνοντας το ξέχασα, η συστολή μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη, ντρεπόμουν ακόμα και να μιλήσω όταν βρισκόμουν σε παρέα όπου υπήρχαν άγνωστα άτομα. Σπούδασα γραφιστική, επάγγελμα σχετικά μοναχικό. Ήρθε όμως η στιγμή που έπρεπε να παρουσιάσω την ερευνητική και την διπλωματική μου εργασία μπροστά σε κοινό. Ήξερα πως δεν θα τα κατάφερνα, έπρεπε να κάνω κάτι για αυτό. Μια φίλη μου μου είπε πως θα πήγαινε να γραφτεί στην θεατρική ομάδα του καποδιστριακού πανεπιστημίου. Πήγα μαζί της. Εκεί έμαθα να διαχειρίζομαι το άγχος μου, να είμαι πιο ανοιχτή με τους ανθρώπους, να μην ντρέπομαι να μιλήσω μπροστά σε αγνώστους. Έμεινα εκεί τέσσερα χρόνια και εκεί μέσα γνώρισα ανθρώπους που τους χρωστάω πολλά. Εκεί θυμήθηκα και το παιδικό μου όνειρο και αποφάσισα πως θέλω να το ακολουθήσω. Γράφτηκα στη σχολή της Αγίας Βαρβάρας. Από τη σχολή έχω πολλές ωραίες αναμνήσεις, το όνειρο μου γινόταν σιγά σιγά πραγματικότητα. Εξελίχθηκα σαν άνθρωπος μέσα από αυτές τις εμπειρίες. Η παράσταση αυτή είναι η πρώτη επαγγελματική μου απόπειρα και είμαι χαρούμενη και ευγνώμων για αυτή. Κάποια χρόνια πριν δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ικανό να το κάνει. Μετά από αυτό πιστεύω πως όλοι είμαστε ικανοί για ότι βάλουμε στόχο.

ΠΕΛΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΛΑΤΟΥ: Η επιθυμία μου να ασχοληθώ με το θέατρο γεννήθηκε αρκετά νωρίς ωστόσο οι πρώτες μου επαφές με τη σκηνή και την έκθεση στο κοινό ήταν σε παραστάσεις χορού και μουσικής. Πιο εντατικά ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο στα φοιτητικά μου χρόνια αρχικά στην ερασιτεχνική ομάδα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων και έπειτα στην ΘΕ.Σ.Π.Ι , την φοιτητική ερασιτεχνική ομάδα του πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Η εμπειρία αυτή ενδυνάμωνε όλο και περισσότερο τη λαχτάρα μου να ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι και γι αυτό το λόγο κατευθείαν μετά το πέρας των σπουδών μου στα Γιάννενα έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη δραματική σχολή Ιάκωβος Καμπανέλλης του δήμου Αγίας Βαρβάρας όπου και αποφοίτησα τον περασμένο Ιούνιο. Λίγες μέρες μετά το τέλος των εξετάσεων ,μια περίοδο ομολογουμένως αρκετά φορτισμένη από συναισθήματα συγκίνησης και νοσταλγίας λόγω του κλεισίματος αυτού του κύκλου, συνάντησα τη Νίκη Δουλγεράκη στη σχολή η οποία μου είπε τα εξής : “Έχω βρει ένα διήγημα του Καρκαβίτσα και θέλω να παίξεις εσύ με τη Ηλιάνα! Πάρ’το και διάβασέ το τώρα!”….και αυτό έκανα!!! Πράγματι το έργο μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον αλλά και η επικείμενη συνεργασία με τα κορίτσια με γέμιζε με μεγάλη χαρά, οπότε αυθόρμητα και αβίαστα είπα ένα τεράστιο ΝΑΙ!!….. και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα!

ΝΙΚΗ ΔΟΥΛΓΕΡΑΚΗ: Η πορεία μας στο θέατρο τώρα ξεκίνα. Εγώ έχω αποφοιτήσει απο την σχολή της Αγιας Βαρβάρας δύο χρόνια. Είχα και έχω την τύχη να παίζω στην παράσταση Καπετάν Μιχάλης του Νίκου Καζαντζακη σε σκηνοθεσία Βασίλη Βασιλάκη. Πριν εχω σπουδάσει οικονομικά. Τώρα το πώς βρεθήκαμε απλά βρεθήκαμε εγω πειραματίζομαι με την σκηνοθεσία θέλω να μαθητεύσω σε αυτό το αντικείμενο. Ο κρυφός καημός είναι η δεύτερη μου απόπειρα σκηνοθεσίας δεν έχουμε κάτσει να το αναλύσουμε απλά ρώτησα τα κορίτσια αν θέλουν. Απλά δεχτηκαν. Απλά κάναμε πρόβες. Απλά γίναμε ομάδα. Απλά ονομαστήκαμε! Και βλέπουμε θέλουμε να δοκιμαστούμε και σε άλλα! Έχουμε όρεξη αυτό μετράει. Τα κορίτσια είναι εξαιρετικές ηθοποιοί και δουλεύουν πολύ!

Πως μπορεί μια παράσταση να στηθεί με πενιχρά μέσα και με χωρίς η ελάχιστο μπάτζετ; Π.χ ο Ιταλικός νεορεαλισμός στο σινεμά «στήθηκε» έτσι στα απομεινάρια του πολέμου και με low budget…

ΝΙΚΗ ΔΟΥΛΓΕΡΑΚΗ: Τα παιδιά χρειάζονται πολλα για να παίξουν; Όχι χρειάζονται κι άλλα παιδιά. Τι παραπάνω είναι το θέατρο από παιχνίδι; Τα παιδιά χρειάζονται κι άλλα παιδιά το ίδιο και το θέατρο χρειάζεται ανθρώπους τα αντικείμενα έρχονται δεύτερα. Φαντασία χρειάζεται και ανάγκη και δεν εννοώ ανάγκη για θέατρο. Μιλάω για την άλλη ανάγκη της επιβίωσης πως να το κάνουμε όταν έχεις ανάγκη να γεμίσεις το ψυγείο σου δεν θα γεμίσεις τον σκηνικό σου χώρο, θα τον πλάσεις. Στην δυσκολία και στο εμπόδιο το μυαλό σου θα φωτιστεί με φαντασία τουλάχιστον σε εμάς έτσι έγινε. Είχαμε την ευκαιρία και την τιμή να σπουδάσουμε στην Δραματική Σχολή της Αγίας Βαρβάρας. Να δουλεύουμε και να σπουδάζουμε ταυτόχρονα να βρίσκουμε τρόπους να σκαρφιζόμαστε θεατρικούς χώρους από την δίψα για πρόβα και να σεβόμαστε τον χώρο που μας δίνεται. Όλα γίνονται το θέατρο είναι πολλά πράγματα. Μας εκπαίδευσαν να το βρίσκουμε και να το στήνουμε παντού και που ξέρεις πολλές φορές τα σκηνικά χρησιμεύουν και ως δεκανίκια αν φύγουν;

Το γεγονός ότι υπάρχουν χώροι όπως η Φάμπρικα που έχουν φτιαχτεί κυριολεκτικά από το μηδέν από καλλιτέχνες στην προκειμένη περίπτωση ηθοποιούς και στεγάζουν δουλειές όπως και η δική σας μας δείχνει ότι «ο τολμών νικά»; Και ότι και να γίνει η τέχνη θα βρει διεξόδους ακόμα και μέσα σε αυτό το θολό τοπίο;

ΝΙΚΗ ΔΟΥΛΓΕΡΑΚΗ: Βασικά εμείς δεν τολμήσαμε και κάτι! Απλά δηλώσαμε συμμετοχή στο φεστιβάλ. Σε αυτή την ερώτηση θα πρέπει να ρωτήσεις τα ίδια τα παιδιά της Φάμπρικας. Αυτοί είχαν την τόλμη και εμείς την θέληση να τους ακολουθήσουμε. Και τους ευχαριστούμε. Η ίδια η αντοχή και η διάρκεια της Φάμπρικας αυτό διδάσκει. Τόλμη είναι να παρέχεις τον χώρο σου να δίνεις στέγη σε νέες ομάδες εντελώς δωρεάν. Τόλμη είναι να μπεις στη διαδικασία κριτικής να ακούς τα θετικά και τα αρνητικά και να βελτιώνεσαι. Τόλμη είναι να μην έχεις κανένα όφελος και να κάνεις επι πέντε χρόνια φεστιβάλ και να δίνεις το παιδί σου -που είναι ο θεατρικός τους χώρος- να το προσέξει κάποιος άλλος με ρίσκο να στο δώσει πίσω χτυπημένο αλλά εσύ να τον εμπιστεύεσαι. Ε μια χαρά νικάνε τα παιδιά της Φάμπρικας που τόλμησαν. Άρα;

Τι είναι αυτό που φέρνει ένα τόσο παλιό έργο όπως του Καρκαβίτσα στο σήμερα; Η ίδια η γραφή του δημιουργού του που μένει αναλλοίωτη στο χρόνο; Ο συμβολισμός των ηρώων του;

ΠΕΛΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΥ: Το έργο αυτό του Ανδρέα Καρκαβίτσα αν και γράφτηκε σε μία μακρινή για εμάς εποχή διατηρεί ένα διαχρονικό στοιχείο που δημιουργεί μεγάλο ενδιαφέρον τόσο για την εύρεση της ακριβούς και ταιριαστής θεατρικής προσέγγισης όσο και για την παρατήρηση και έρευνα της κοινωνικοπολιτικής εξέλιξης μέσα στους αιώνες. Το θέμα του περιστρέφεται γύρω από δύο βασικούς πυλώνες. Ο πρώτος πυλώνας είναι ο πόλεμος που αποτελεί την έσχατη, αλλά πολλές φορές μοναδική, λύση στις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων γεγονός που είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας. Από την αρχή της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους και της οργάνωσής του σε πρωτόγονες κοινωνίες έως και τις σύγχρονες σημερινές κοινωνίες του δυτικού κόσμου, η αναζήτηση για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, η κατοχύρωση όλο και περισσότερων ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η συνένωση των μαζών για ένα κοινό σκοπό από τη μία μεριά αλλά και η εκμετάλλευση και η εξυπηρέτηση συμφερόντων από την άλλη αποτελούν μείζον ζήτημα μέσα στα χρόνια και τις γενεές που περνούν. Ο δεύτερος πυλώνας του έργου αναφέρεται στη θέση της γυναίκας, η οποία εκείνη την εποχή κρίνεται ανίκανη να κάνει τις δικές της επιλογές και να πάρει τις δικές της αποφάσεις και είναι αναγκασμένη να υποταχθεί στη θέληση του άνδρα, στην προκειμένη περίπτωση του πατέρα της, ενώ ταυτόχρονα είναι εμποτισμένη με το αίσθημα της ενοχής γεγονός απαγορευτικό για την ελεύθερη και δημιουργική ανάπτυξη της προσωπικότητάς της.

Παρότι σήμερα, στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον όπου οι κοινωνίες είναι πιο ανεπτυγμένες σε σχέση με την Ανατολή την οποία πλήττει σε μεγάλο βαθμό ο θρησκευτικός φανατισμός ,η γυναίκα είναι νομικά κατοχυρωμένη και έχει ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις με έναν άνδρα απέναντι στο κράτος, συνεχίζει να πέφτει θύμα εκμετάλλευσης, εξευτελισμού και κακοποίησης, σωματικής και ψυχικής, και αναγκάζεται, όπως και στο έργο, να ενσαρκώσει ρόλους που αντικρούονται με τις επιθυμίες της προκειμένου να επιβιώσει και να προστατευτεί. Το μεγαλείο του Καρκαβίτσα είναι ότι επιλέγει να παρουσιάσει αυτά τα πολύπλοκα και διαχρονικά ζητήματα με ένα τρόπο απλό, απτό και κατανοητό σε όλους χωρίς να στοχεύει σε μια επιτηδευμένη διδασκαλία αλλά στη μεταφορά βιωμάτων και εμπειριών. Εξάλλου, ποιός δεν είχε μια γιαγιά να του περιγράφει αντίστοιχες ιστορίες!

Θα μπορούσε αυτό το έργο-διασκευή να γίνει ταινία μεσαίου μήκους; Η θα «έχανε» έτσι τη θεατρική του ατμόσφαιρα;

ΝΙΚΗ ΔΟΥΛΓΕΡΑΚΗ: Απο εμάς ως ομάδα δεν το νομίζω. Θα ήταν χαρά μας να το γνωρίσουν άνθρωποι του κινηματογράφου και να το μεταφέρουν. Ομως ο πυρήνας του έργου ως θεματική δηλαδή έχει μεταφερθεί από κινούμενο σχέδιο, ελληνικό κινηματογράφο, Χολιγουντ κλπ. Προσωπικά δεν ξέρω αν θα έχανε ή όχι και δεν είμαι γνώστρια του κινηματογράφου για να απαντήσω. Ας ρωτήσουμε τους ίδιους τους κινηματογραφιστές!

Που μπορεί να σας βρει κάποιος στο διαδίκτυο και να έρθει σε επαφή μαζί σας;

Στη σελίδα της ομάδας μας στο FB

Τα επόμενα σχέδια σας είναι…

Τα επόμενα είναι ακόμα σχέδια όταν γίνουν πράξεις θα τα ξαναπούμε! Το μόνο είναι οτι τον Ιανουάριο θα επισκεφτούμε την συμπρωτέυουσα με την παράσταση μας νέα προσεχώς!

Info Point

Συντελεστές:
Παίζουν : Πέλια Γιαννουλάτου, Ηλιάνα Μπαφέρου
Σκηνοθεσία : Νίκη Δουλγεράκη
Σκηνικά/Κοστούμια : Tou senpleman
Σχεδιασμός φωτισμού: Παναγιώτης Δημουλέας
Φωτογραφίες : Γιάννης Πουλημένος

Πληροφορίες:
Παραστάσεις: 4 , 5 , 11 , 12 , 18 , 19 Νοεμβρίου στις 21:00
Διάρκεια παράστασης: 45 λεπτά.
Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση: 6945213738

Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά
Χώρος: Τεχνοχώρος Φάμπρικα, Μεγάλου Αλεξάνδρου 125 & Ευρυμέδοντος, Κεραμεικός, Αθήνα