Tην ώρα που το σώμα βρίσκεται στριμωγμένο σε κάποια καρεκλά γραφείου, αιχμαλωτισμένο από την υποχρέωση, το μυαλό το βάζει στα πόδια. Το αν καθορίζει το ίδιο που πάει, η απλώς επιτελεί χρέη συνεπιβάτη, είναι κάτι που ετεροκαθορίζεται.
Όταν αισθανόμαστε λυπημένοι νιώθουμε την ανάγκη του να ακούσουμε μία μελαγχολική μελωδία, μερικούς στίχους που δεν μιλούν για χαρές και πανηγύρια, αλλά για την απώλεια, την μοναξιά, την αδυναμία του να δείξεις αυτό που είσαι. Άρα δική μας στην προκειμένη η επιλογή. Όταν είμαστε πάλι χαρούμενοι, μπορούμε να ακούμε επαναλαμβανόμενα το “beautiful day” των U2 ή παρόμοιας φύσεως, ανάλογα και με τα γούστα του καθενός τραγούδια. Πάλι δική μας η επιλογή.
Υπάρχουν όμως, κάποιες Σειρήνες που αν σκοντάψεις πάνω τους, ανεξαρτήτως διάθεσης κατευθύνεσαι εκεί που οι ίδιες θέλουν. Ευτυχώς εν αντιθέσει με τα όσα αναφέρονται στην μυθολογία δεν σε αποπλανούν για να σε καταστρέψουν. Δεν χρειάζονται λοιπόν τεχνάσματα σαν αυτά που σκαρφίστηκε ο Οδυσσέας. Αντιθέτως τα αυτιά πρέπει να παραμένουν… ορθάνοικτα!
Η αίσθηση του κενού, του ανάλαφρου, αυτού που οι έγνοιες και τα λοιπά καθημερινά βάρη δεν έχουν θέση πλάθονται από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο και σταδιακά βλέπεις πως υπάρχει τελικά ένας τρόπος να φύγεις…
Πρόταση Νο1
Οι Verve, ειδικά στους δύο πρώτους δίσκους στηρίχθηκαν σε μία βασή, ακριβώς όπως περιγράφεται παραπάνω. Παρήγαγαν με σταθερή συνέπεια μία ψυχεδελική εκδοχή, που σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι τα πάντα τα κοιτάς αφ’ υψηλού, όχι λόγω υπεροψίας, αλλά λόγω… απόδρασης! Το One way to go, είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της λογικής, που ναι μεν δεν τους έκανε διάσημους, αλλά σε κάθε περίπτωση τους έκανε ξεχωριστούς.
Πρόταση Νο2
Οι Stone Roses, ήταν μία μπάντα που επίσης έπαιξε με το υπερβατό. Επεδίωκε να συμπαρασύρει στη δική της τρέλα τον κόσμο. Σε κάθε live, όταν έπαιζε το waterfall, ο Ιan Brown έδινε το έναυσμα. Όχι μόνο με τη φωνή του, αλλά με τη συνολική του παρουσία. Ίσως εδώ που τα λέμε πάντως, ακόμα και ο ίδιος να έπεφτε “θύμα” των μελωδιών που έπαιζε ο John Squire…
Πρόταση Νο3
Όταν πρωτάκουσα το “to be where there’s a life” σε μία live εκτέλεση των Oasis, σκέφτηκα πως είναι το καλύτερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ. Αδυνατούσα δε να πιστέψω, πως επρόκειτο για μία σύνθεση που κυκλοφόρησε το 2008 στο 7ο άλμπουμ τους “Dig out your soul” και αυτό διότι τα αδέρφια Gallagher μας είχαν συνηθίσει σε… παραδοσιακές συνταγές. Η διαφοροποίηση τους σε σχέση με το παρελθόν τους βγήκε σε καλό. Το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικό και συνολικά μιλάμε για έναν δίσκο που αξίζει μέχρι τελευταίας… λίρας.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.