Οι εικόνες:
Σε οκτάδες, δωδεκάδες, εικοσάδες. Ποτέ δεν τα μετράμε. Συστοιχίες μεταλλικών κορμών που ξεφυτρώνουν ίσια επάνω από τις ταράτσες των σπιτιών. Συνηθισμένο θέαμα για όλους πάνω από τα 5-6 τους χρόνια, αφότου δηλαδή καταλάβει ο καθένας ότι είναι ένα ακόμη στοιχείο της πόλης που βλέπουμε παντού. Κάποιες φορές έχουν και περιτύλιγμα βέβαια. Κάποιο υλικό που προστατεύει τον «οπλισμό» του κτηρίου. Είναι φανερό ότι εκεί είναι οι κολώνες του κτηρίου. Οι ταράτσες, επιφάνειες ανοιχτές, που φιλοξενούν κεραίες, θερμοσίφωνες, αποθήκες και όνειρα ανθρώπων σε μικρά δωμάτια, στολίζονται σύμφωνα με την αισθητική που η χρησιμότητα έχει επιβάλει. Το σίδερο που μένει εκτεθειμένο, μήπως και πέσει νέος όροφος, για να δεθεί στον υπάρχοντα οπλισμό.
Οι σκέψεις:
Οι σιδεριές σχεδόν ασφυκτιούν μέσα στο κτήριό τους. Αν τους δώσουμε ψυχή και βούληση, μπορείς σχεδόν να δεις να φωνάζουν «μπορώ να κάνω κι άλλα, μπορώ να πάω πιο ψηλά». Μένουν εκεί, εκτεθειμένες, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να ολοκληρώσουν το όνειρό τους. Μέχρι οι συνθήκες να είναι κατάλληλες. Αλλά συνήθως, η στιγμή ποτέ δεν έρχεται. Μένουν να σκουριάζουν, μετρώντας βροχές, χιόνια και λιακάδες. Περιμένει και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μήπως κάποια στιγμή «βάλουμε δυο δεκάρες στην άκρη» και ρίξει και τον επόμενο όροφο για το παιδί του, για να το νοικιάσει, για να κάνει το σχέδιο που είχε σκεφτεί πραγματικότητα.
Κάτι να μένει ημιτελές, να είναι εντάξει αλλά όχι τελείως. Να έχει όμως την δυνατότητα να γίνει κάτι περισσότερο. Κάτι καλύτερο.
Κι αν εκεί υπήρχε μια όμορφη σκεπή; Θα μπορούσε να είχε αποδεχτεί πως μπορεί να κάνει όμορφο αυτό που έχει εκείνη την ώρα.
Τελικά, είμαστε πιο ευτυχισμένοι με την αίσθηση ότι έχουμε την ευκαιρία για περισσότερα ή αν ολοκληρώνουμε τα σχέδιά μας, προσαρμόζοντάς τα και πηγαίνοντας στα επόμενα; Ο οπλισμός των κτηρίων σκοτώνει την ομορφιά ή οπλίζει την ευκαιρία;
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα εκτεθειμένα σίδερα. Θεωρούσα ότι δείχνουν πως πάντα θέλουμε άλλον έναν όροφο, αντί για μια ωραία σκεπή. Προτιμούμε το λίγο ακόμη από το λίγο ομορφότερο. Την ιδιοκτησία από την καλαισθησία. Μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμες οι εκτεθειμένες σιδεριές. Να μην γίνεται να χτίσεις χωρίς να τις αφήσεις έτσι. Δεν το ξέρω αυτό. Αλλά νιώθω τυχερός που δεν ξέρω αν χρησιμεύουν, καθώς μπορώ να τις δω με τη δική μου ματιά.
Κι αυτό που βλέπω είναι πως στις ταράτσες που κάποιοι περιμένουν τον επόμενο όροφο, ανάμεσα σε μεταλλικές συστοιχίες και διατάξεις, κάποιοι πατάνε για να δουν λίγο μακρύτερα και ψηλά. Να κοιτάνε πέρα απ’ ό,τι τους περιβάλλει. Να σκέφτονται πού θα βάλουν τις δικές τους σκεπές.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.