Ορφέας Περίδης: Γεμίσαμε ματάκηδες, παντού μπανιστηρτζήδες

Γεμίσαμε ματάκηδες, παντού μπανιστηρτζήδες

Βγήκαν στη φόρα τα όσια, κι ότι δεν έπρεπε είδες

Επιδειξίες, μανιακοί και ηδονοβλεψίες

Στην επαρχία του ίντερνετ εικονοεφαψίες

–

Κουτσομπολιό και βούκινο. Κάμερα κουκουβάγια

Πως μπήκες μες το Ιερό; Πως έκλεψες τα βάγια;

Γεμίσαμε ματάκηδες, παντού μπανιστηρτζήδες

Βγήκαν στη φόρα τα όσια κι ότι δεν έπρεπε είδες.

Έναν ανήσυχο δημιουργό με ήρεμη δύναμη, θα χαρακτήριζα τον Ορφέα Περίδη. Ως πρωτάρα στις συνεντεύξεις με μουσικούς, δεν κρύβω ότι το άγχος μου ήταν αρκετά έντονο μήπως τυχόν και δεν τα «καταφέρω». Νομίζω όμως, ότι η «τύχη» ήταν με το μέρος μου, γιατί η πρώτη συνέντευξη έγινε με έναν άνθρωπο που έχει μεράκι, ανθρωπιά, κατανόηση, ευαισθησίες και ποιότητα. Πέρα από τα συναισθήματα χαράς που βίωσα, η συνεργασία μας και η προθυμία του ήταν κομβικής σημασίας για να ξεμπλοκάρω. Πρόκειται για έναν άνθρωπο ξεκάθαρο και απλό, που εκφράζει με ειλικρίνεια τις απόψεις του. Είναι ένας χαρακτήρας που «δεν θέλει» κολακείες, είναι άμεσος και σε προτρέπει να του μιλάς στον ενικό.

Με γοήτευσε το γεγονός, ότι είναι Άνθρωπος και στη συνέχεια, συνειδητοποίησα για ποιο λόγο είναι πράγματι καλλιτέχνης με όλη την σημασία της λέξης. Αυτό που σκεφτόμουν μετά την συνεργασία μας είναι, ότι ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πιο δίκαιος και όμορφος, αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι σαν τον Ορφέα. Τον ευχαριστώ που ήταν τόσο βοηθητικός και υπομονετικός, σ’ αυτή μου την πρώτη προσπάθεια, παρά τον περιορισμένο χρόνο και τις υποχρεώσεις του, καθώς είναι και περίοδος όπου ηχογραφεί το νέο του δίσκο και βρίσκεται στο studio.

Πες μου δύο λόγια για εσένα, πέρα από την μουσική..

Πέρα απ’ τη μουσική θα σας πω πολύ κοινά, συνηθισμένα και καθημερινά πράγματα. Μου αρέσει η ησυχία και η φύση. Οι κήποι, τα πουλιά και τα άνθη. Το πιο φρικτό βασανιστήριο για μένα είναι η ηχορρύπανση. Επίσης γράφω κάτι σαν χρονογραφήματα και κρατάω σημειώσεις. Μ’ αρέσει να ξυπνάω το πρωί και να κάνω μια καλή πράξη. Αυτός ο τρόπος ζωής είναι σωτήριος για μένα. Επιδιώκω την επαφή με φίλους και την ανθρώπινη συναναστροφή γενικώς. Διανύω μια μακρά περίοδο που δεν διαβάζω πολύ. Βλέπω, ως επι το πλείστον, ιστορικά ντοκυμαντέρ και μ’ αρέσει να παρακολουθώ συζητήσεις στην τηλεόραση για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι ν’ αρχίσουν να μιλάνε όλοι μαζί. Μετά το γυρίζω. Βγαίνω όλες τις ώρες και μου αρέσει το περπάτημα (αν και τελευταία το έχω περιορίσει λίγο).

Το ροζ ποδήλατο για κάποιους υπήρχε και πριν την οικονομική κρίση…

” Το ροζ ποδήλατο” περιγράφει τη στιγμή που κλείνει ένας κύκλος ζωής κι ανοίγει ένας άλλος. Ας πούμε για ένα κορίτσι που τελειώνει το Λύκειο και μπαίνει σε μια καινούργια φάση ζωής ή για ένα νέο που τελειώνει το Πανεπιστήμιο και αναζητά εργασία). “Το ροζ ποδήλατο” είναι γραμμένο μέσα στην κρίση, αλλά αφορά κάθε εποχή. Είναι ένα ερωτικό τραγούδι.

Η τέχνη –οποιασδήποτε μορφής- μπορεί να απαλύνει τους φόβους και τις ανησυχίες μας ή μας ανακουφίζει στιγμιαία; Τ’ ανείπωτα δηλαδή μπορούν να γίνουν πιο χειροπιαστά ή αυτό που ανακουφίζει είναι το μοίρασμα της προσπάθειας να τα κατανοήσουμε μέσα από στίχους, κείμενα ποιήματα κλπ;

Όταν καταφέρεις να κάνεις τα ανείπωτα πιο χειροπιαστά, η χαρά είναι μεγάλη και θέλεις να την μοιραστείς οπωσδήποτε. Αυτή η επικοινωνία απαλύνει τους φόβους, ανακουφίζει στιγμιαία.

Ποιος ήχος, ποια μελωδία από το φυσικό περιβάλλον είχες παρατηρήσει ως παιδί και σε γοήτευσε;
Το νανούρισμα της μάνας μου ασφαλώς.

Τι νοσταλγείς από την παιδική σου ηλικία που αισθάνεσαι ότι πλέον δεν μπορείς να το έχεις;

Τίποτα δε νοσταλγώ αφού λίγο παραλλαγμένο το έχω ήδη, το συναντάω παντού. Π.χ αν νοσταλγώ μια ωραία μονοκατοικία μ’ ένα μεγάλο φοίνικα στον κήπο κάπου στην παλιά Καλλιθέα των παιδικών μου χρόνων, αυτή την μονοκατοικία μπορώ να την δω παρεμφερή και σήμερα κάπου στη Κοζάνη. Είμαι ρομαντικός. Μπορεί σε δύσκολες φάσεις της ζωής, σε αδύνατες στιγμές να νοσταλγεί κανείς κάτι αλλά προσωπικά δεν νοσταλγώ το παρελθόν, αγαπώ τη ζωή, ζω το τώρα.

Τι σε ενοχλεί περισσότερο από τις επιπτώσεις της κρίσης στον τομέα της μουσικής;

Η οικονομική κρίση φέρνει απογοήτευση, απόγνωση. Καμιά διάθεση για δημιουργία. Κλείνεσαι στον εαυτό σου, περιχαρακώνεσαι και γίνεσαι εγωκεντρικός ενστικτωδώς, οι αξίες της ζωής σου κινούνται γύρω απο το “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Είναι η πιο βαριά αρρώστια που μπορεί να πάθει η ανθρώπινη ψυχή.

Το διαδίκτυο έχει καταστρέψει τους μουσικούς με την μειώση των πωλήσεων των δίσκων. Έχει προσφέρει ταυτόχρονα όμως κάποια άλλα θετικά στοιχεία που δεν υπήρχαν παλιότερα; Υπάρχει κάποια μέση λύση;

Το διαδίκτυο μπορεί να είναι μια επανάσταση στις μέρες μας αλλά ταυτόχρονα έχει καταστρέψει τη ζωή μας. Βεβαίως όλα εξαρτώνται απ’ την χρήση που κάνει κανείς αλλά ο άνθρωπος είναι άνθρωπος. Έχει αδυναμίες, πάθη, διαστροφές. Διασκεδάζει την μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου της μεγαλούπολης αλλά αποξενώνει τα μέλη της οικογένειας. Ξαναβρίσκεις παλιές φιλίες και ταυτόχρονα γίνεσαι αδιάκριτος και κουτσομπόλης. Σας παραθέτω εδώ δύο στίχους σχετικούς που έγραψα τελευταία:

Γεμίσαμε ματάκηδες, παντού μπανιστηρτζήδες

Βγήκαν στη φόρα τα όσια, κι ότι δεν έπρεπε είδες

Επιδειξίες, μανιακοί και ηδονοβλεψίες

Στην επαρχία του ίντερνετ εικονοεφαψίες

 –

Κουτσομπολιό και βούκινο. Κάμερα κουκουβάγια

Πως μπήκες μες το Ιερό; Πως έκλεψες τα βάγια;

Γεμίσαμε ματάκηδες, παντού μπανιστηρτζήδες

Βγήκαν στη φόρα τα όσια κι ότι δεν έπρεπε είδες.

Αυτά ως προς την κοινωνική διάσταση του θέματος. Το πως έχει επιδράσει το διαδίκτυο στη μουσική είναι άλλο θέμα. Εδώ έχει συμβεί ολοκληρωτική καταστροφή. Τουλάχιστον δύο κρίκοι της παραγωγικής αλυσίδας της μουσικής βιομηχανίας έχουν αφανιστεί πλήρως. Οι δισκογραφικές εταιρίες και τα δισκοπωλεία. Οι λίγες μικρές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο ενδιαφέρονται να παράξουν cd για να διατεθούν προς πώληση μέσω περιοδικών και εφημερίδων. Αυτός ο τρόπος διάθεσης άλλωστε ευτέλισε το προϊόν που λέγεται cd μετατρέποντάς το σε σουβέρ για ν’ ακουμπάς το ποτήρι με το νερό. Το καλλιτεχνικό προϊόν προσπαθεί τώρα να επιστρέψει στα βινυλια βγάζοντας δειλά-δειλά μερικά συλλεκτικά κομμάτια μήπως ξανακερδίσει τη μαγεία του καλλιτεχνικού έργου. Τα έσοδα του δημιουργού μεταφέρονται απ’ τις πωλήσεις δίσκων στα δικαιώματα μέσω ίντερνετ.

Οι στίχοι σου ακουμπούν όλα τα θέματα με κάποιο «περίεργο» τρόπο. Θεωρώ ότι πολύ δύσκολο να καταφέρει κανείς κάτι τέτοιο. Εννοώ ότι σε πολλά τραγούδια σου ακούγοντάς τα, μπορώ να δώσω μία, πολιτική, κοινωνική ακόμα και ερωτική ταυτόχρονα, χροιά και ερμηνεία. Εξαρτάται και με τι διάθεση τα ακούω κάθε φορά ή τι έχω στο μυαλό μου, αλλά είναι με κάποιο «μαγικό» τρόπο οι στίχοι αγγίζουν τα πάντα…

Άρχισα να γράφω στίχους σε μεγάλη ηλικία. Όταν τέλειωσα το εξατάξιο γυμνάσιο δεν συνέχισα τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο, δεν έδωσα σε καμία Σχολή μόνο γράφτηκα στο Ωδείο και παρακολούθησα μαθήματα κλασικής κιθάρας και κάποιες τάξεις θεωρητικών της μουσικής. Αυτή η περίοδος μαζί με την θητεία στο στρατού κράτησε περίπου δεκαπέντε χρόνια. Σε ηλικία τριάντα χρονών πια άρχισα να γράφω τραγούδια. Για να προκαλέσω την προσοχή του άλλου μα και από ανασφάλεια έγραφα στίχους αλλόκοτους, παράδοξους, απροσδόκητους. Από κείνη την περίοδο έρχεται αυτό που πολύ σωστά εντόπισες σαν “περίεργο τρόπο”. Ασχολιόμουν με λέξεις που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ σε τραγούδι όπως “φωτοβολίδα” κτλ. Τώρα κοιτάζοντας πίσω μετά απο τόσα χρόνια σκέφτομαι ότι αυτή η ανασφάλεια τελικά με έσωσε. Παράλληλα, θέλησα να γράψω και με έναν τρόπο ώστε οι στίχοι μου να έχουν -αν είναι δυνατόν- πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Αυτό κρατάει απ’ την εποχή της επταετίας. Πολλές φορές τότε έγραφαν αλληγορικά, με συμβολισμούς λόγω της λογοκρισίας που υπήρχε. Έτσι θα σας έλεγα, αστειευόμενος, πως ο στίχος του τραγουδιού “φεύγω ” θα μπορούσε να μου αποφέρει και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Ταιριάζει στον πάσης φύσεως φευγάτο.

Μπορεί η τέχνη να λειτουργήσει επαναστατικά και να πάρει θέση απέναντι σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα χωρίς να πάρει θέση ο καλλιτέχνης; Πρέπει να παίρνει θέση ή να αφήνει τα τραγούδια του να παίρνουν;

Η τέχνη παρακολουθεί την κοινωνία όπως ο σταθμός μέτρησης τους σεισμούς. Κάθε κοινωνική επανάσταση αντανακλά στην τέχνη. Τώρα αν ο καλλιτέχνης πρέπει να παίρνει θέση; Πιστεύω πως ναι, όπως κάθε πολίτης μιας χώρας. Αν τώρα οφείλει να δημοσιοποιεί το τι ψήφισε; Σ’ αυτό απαντά η δημοκρατία με τον τρόπο που διενεργεί τις εκλογές. Το παραβάν στις εκλογές έχει τον λόγο του.

Στον φασισμό πως παίρνει θέση ο καλλιτέχνης;
Ο φασισμός είναι μέσα μας, έξω στη κοινωνία, στις σχέσεις των ανθρώπων, παντού, όμως η βία δεν απέφερε ποτέ στην ιστορία τίποτα άλλο εκτός από τον όλεθρο.

Πώς μπορείς να διαχειριστείς τον θαυμασμό ή το γεγονός να αποτελείς «είδωλο» για κάποιον; Πώς θα το χρωμάτιζες αυτό;
Δεν είναι τόσο εύκολο να διαχειριστείς το δημόσιο πρόσωπο που απέκτησες και μάλιστα σε μια νύχτα, όπως έγινε με μένα τότε και την φωτοβολίδα. Σ’ έναν νέο συνάδελφο με παρόμοιο πρόβλημα θα πρότεινα τη βοήθεια ειδικού.

Δισκογραφία:

Το 1991 παίρνει το τέταρτο βραβείο στους Αγώνες Τραγουδιού της Καλαμάτας με το τραγούδι “Ο Ρομπέν των καμένων δασών”.

1993: Αχ ψυχή μου φαντασμένη

1996: Καλή σου μέρα αν ξυπνάς

1999: Για πού το’ βαλες καρδιά μου

2000: Στο πρώτο πέταγμα

2003: Τι θα πει ζωή

2004: Απ’ το παράθυρο κοιτώ

2007: Κάποιον αγαπάει ακόμα

2009: Live & με τους φίλους του

2011: Ονειροπόλων μόχθοι