«Μα ο Πακιστανός κλέβει, βιάζει και σκοτώνει θα τον υπερασπιστώ κιόλας;» και «τι δουλειά έχει εδώ; Να φύγει, αφού είναι λαθραίος». Κάπως έτσι αρχίζει μια συζήτηση και μπορεί να συνεχίσει για ώρες ολόκληρες χωρίς να μπορεί να βρεθεί κάποιο σημείο σύγκλισης. Κι αυτό γιατί κάποια προβλήματα στην επικοινωνία είναι δυσεπίλυτα μερικές φορές.
Πρόβλημα νούμερο 1: Παραλογισμός. Πώς γίνεται κάποιος να συνδέει μια εγκληματική πράξη που εξαρτάται από κοινωνικές συνθήκες με μία ταυτότητα, όπως είναι αυτή της εθνικότητας; Δηλαδή ο Έλληνας δεν μπορεί να κλέψει, να βιάσει, να σκοτώσει; ‘Η δεν μας πειράζει επειδή είναι Έλληνας κι έχει το δικαίωμα να κάνει ό, τι γουστάρει στη χώρα του; Αυθαίρετες γενικεύσεις.
Πρόβλημα νούμερο 2: Άγνοια για το τι γίνεται στον κόσμο. Το ότι ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα (όσο κι αν πολλά περιστατικά μπορεί να το διαψεύδουν) δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο ζουν σε κοινωνίες με τις ίδιες συνθήκες στις οποίες έχουμε μεγαλώσει εμείς στη χώρα που ζούμε. Όταν σε πολλές ανατολικές χώρες τα μεροκάματα είναι τόσο χαμηλά που δεν μπορείς να αγοράσεις ούτε ψωμί, τότε μάλλον δεν μπορείς να επιβιώσεις.
Όταν οι διαφορετικές (εννοώντας όχι της εκάστοτε κυβέρνησης) πολιτικές ιδέες διώκονται, τότε δεν μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα. Όταν ζεις σε καθεστώς πολέμου, τότε δεν μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αφήσει κάποιος τη χώρα του, αρκεί να τους σκεφτούμε.
Πρόβλημα νούμερο 3: μη κατανόηση κάποιων αντικειμενικών συνθηκών. Το να έρθεις παράνομα σε μία χώρα μάλλον δεν το επιλέγεις επειδή γουστάρεις την περιπέτεια. Είναι δύσκολο να αποφασίσεις να εγκαταλείψεις τον τόπο που ζεις και μάλλον υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για να το κάνεις. Κάποιοι μπορεί να εξαπατούνται από «γραφεία μετανάστευσης» τάζοντάς τους λαγούς με πετραχήλια και «κλέβοντας» τις τελευταίες οικονομίες τους για τη φυγή στη «γη της επαγγελίας».
Άλλοι μπορεί να φεύγουν παράνομα γιατί διώκονται από τις αστυνομικές αρχές λόγω πολιτικών ιδεών. Άλλοι να δραπετεύουν από μια εμπόλεμη χώρα. Πάντως οι συνθήκες κάτω από τις οποίες επιλέγουν να φύγουν παράνομα από τη χώρα τους και να εισέλθουν σε μία άλλη, μόνο φυσιολογικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.
Και φτάνουμε στο πρόβλημα νούμερο 4: ακαταλαβίστικη γραφειοκρατία. Πώς εξηγείς ότι δεν μπορεί ένας μετανάστης που ζητάει άσυλο να φύγει μόνος του από τη στιγμή που έχει εισέλθει παράνομα σε μια χώρα; Σύμφωνα με τη συνθήκη Δουβλίνο 2, ο μετανάστης μπορεί να ταξιδέψει σε άλλες χώρες της Ευρώπης, αφού πάρει άσυλο, άρα και ταξιδιωτικά έγγραφα, από την πρώτη χώρα υποδοχής.
Έτσι, η Ελλάδα ως κύρια «πύλη» της Ασίας και της Αφρικής προς την Ευρώπη, δέχεται μεγάλο αριθμό μεταναστών, τον οποίο όμως δεν μπορεί να μειώσει εύκολα. Και αυτό γιατί αφήνει διαδικασίες ασύλου χωρίς να εξετάζονται, δεν μπορεί να απελάσει λόγω αυξημένων δαπανών και η διαδικασία νομιμοποίησης είναι εξαιρετικά μακροπρόθεσμη και με γραφειοκρατικά μπλεξίματα. Το τελευταίο οδηγεί σε μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα, αφού μετά από τόσα χρόνια μάλλον είναι δύσκολο να πάρεις την οικογένειά σου και να φύγεις.
Βέβαια σε όλες αυτά τα προβλήματα ως προς την εύρεση ενός κοινού παρανομαστή, προστίθεται και η δυσκολία κατανόησης (ή μάλλον καλύτερα παραδοχής)της εκμετάλλευσης που υφίστανται οι μετανάστες από Έλληνες εργοδότες. Όταν τους πληρώνουν μαύρα και με πολύ μικρότερα μεροκάματα αφού βρίσκονται σε ανάγκη και λόγω μη νομιμοποίησης δεν μπορούν να καταγγείλουν το οτιδήποτε, τότε μάλλον μερικούς τους συμφέρει η ύπαρξή τους.
Εδώ εμείς που είμαστε νόμιμοι δεν μπορούμε να καταγγείλουμε αυθαιρεσίες στις εργασιακές σχέσεις, πως θα το κάνουν αυτοί που δεν τους αναγνωρίζονται ούτε τα αυτονόητα δικαιώματα ενός ανθρώπου και πολίτη;
Δυστυχώς, η έλλειψη γνώσης και η άγνοια είναι αυτή που φέρνει τον παραλογισμό. Και αυτός ο παραλογισμός μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια, όπου η αξία της ταυτότητας και της αίσθησης του συνανήκειν λόγω αυτής, θα φτάσει να έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή του ανθρώπου…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.