Η εικόνα που μεταφέρεται από υποψήφιους βουλευτές είναι ότι συναντούν όλο και πιο συχνά κόσμο που τους λέει “όλοι ίδιοι είστε”. Απολύτως φυσιολογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι το τελευταίο μεγάλο κίνημα που είδαμε στις πλατείες και τους δρόμους, ήταν οι αγανακτισμένοι με κυρίαρχο τότε πρόταγμα τη μούντζα και στους 300 της Βουλής. Έχει συνεπώς αποτυπωθεί εδώ και καιρό η αποδοκιμασία του κόσμου σε όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης με τα οποία, κακώς, ταυτίζεται και απαξιώνεται συνολικά η πολιτική.
Οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις που εναλλάχθηκαν στην εξουσία, και κατ’ επέκταση το διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα άφησαν ως μεγαλύτερη πληγή την αντίληψη πώς ο, τι κι αν ρίξεις στις κάλπες δεν θα καταφέρεις ν΄ αλλάξεις το παραμικρό. Εξέλιξη που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο η Χρυσή Αυγή, η οποία έθρεψε καρπούς χάρη σε μια βίαιη, κατ΄ επίφαση όμως, αντισυστημική κριτική.
Οι πολιτικές δυνάμεις που σχηματίστηκαν πρόσφατα ως απάντηση δήθεν στην κορεσμένη πολιτική πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά μια απεγνωσμένη προσπάθεια του συστήματος να ανασυνταχθεί και να διασωθεί. Απόδειξη είναι η εναγώνια ανακύκλωση προσώπων κι όχι η εισαγωγή καινούριων ιδεών στην τωρινή πολιτική πραγματικότητα.
Το Ποτάμι ως ένα από αυτά τα κόμματα, ποντάρει πάνω σε ζητήματα που ανήκουν στην κυρίαρχη μνημονιακή ατζέντα, το «αναγκαίο νοικοκύρεμα» της χώρας, και την άνευ όρων παραμονή στο ευρώ. Θέματα που δεν είναι απολύτως ξεκάθαρα για τον καθένα, γι΄ αυτό και πάνω τους οικοδομούνται προεκλογικές καμπάνιες αλλά και κάποιες προσδοκίες ότι το εν λόγω μόρφωμα θα αποτελέσει το χαλινάρι της όποιας κυβέρνησης προκύψει.
Το πρόσφατο παρελθόν έχει αποδείξει ότι ανάλογα σχήματα δεν έχουν, ούτε μπορούν να έχουν δυναμική που να μπορεί στο ελάχιστο να αμφισβητήσει μια προδιαγεγραμμένη πορεία, ακόμα κι αν πιστέψουμε στις δήθεν καλές τους προθέσεις.
Απτό παράδειγμα είναι η ΔΗΜΑΡ, που τα έκανε μούσκεμα όταν της δόθηκε η ευκαιρία να γίνει μνημονιακός εταίρος. Τις πολιτικές επιπτώσεις της συγκυβέρνησης τις βιώνει δραματικά σήμερα, καθώς παραπαίει ανάμεσα στην ύπαρξη και την εξαφάνιση, μετρώντας παράλληλα πολλές απώλειες κεντρικών στελεχών της.
Η επαναλαμβανόμενη τάση προσκόλλησης στο κυβερνητικό άρμα από νεοσύστατους πολιτικούς σχηματισμούς που βάζουν προεκλογικά κόκκινες γραμμές για να τις αφήσουν στην άκρη μετεκλογικά όπως η ΔΗΜΑΡ, αποθαρρύνει κι άλλο τον κόσμο. Την ώρα που οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες επιτάσσουν την άμεση εμπλοκή με τα “κοινά” όλο και περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και αποστασιοποιούνται.
Είτε μιλάμε λοιπόν για κόμματα παράγωγα ενός έκπτωτου συστήματος, είτε για αυθεντικές πολιτικές δυνάμεις, και στις δύο περιπτώσεις, η προθυμία να συνεργαστούν με τον οποιονδήποτε για ένα μερίδιο εξουσίας συμβάλλει καθοριστικά στην περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής στη συνείδηση της κοινωνίας και την ενίσχυση σκοτεινών, αυταρχικών δυνάμεων όπως είναι η Χρυσή Αυγή.
Κάτι τέτοιο μπορεί να μοιάζει «φυσιολογικό» εφόσον η αντίδραση του κόσμου κινείται ανάμεσα στην οργή και τον φόβο. Συναισθηματικά χαρακτηριστικά και τα δύο που αν δεν πολιτικοποιηθούν σύντομα, μπορούν να γίνουν επικίνδυνα για την πολιτική ζωή του τόπου.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.