Όταν θέλεις απλά κυβέρνηση, ψηφίζεις την ίδια κυβέρνηση με πριν, χωρίς να εξετάζεις αν πέτυχε όσα είχε εξαγγείλει στην προηγούμενη εκλογική περίοδο.
Όταν θέλεις απλά κυβέρνηση, αποδέχεσαι το δίλημμα «νέο» – «παλιό» ως μοναδικό κριτήριο επιλογής.
Όταν θέλεις απλά κυβέρνηση ξεχνάς ότι η κυβέρνηση που θα έσκιζε τα μνημόνια, δεν τα έσκισε ποτέ.
Όταν θέλεις απλά κυβέρνηση δεν σε πειράζει ο ΕΝΦΙΑ, οι απολύσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις.
Όταν θέλεις απλά κυβέρνηση, ξεχνάς ότι επί αριστερής κυβέρνησης, είδαμε εικόνες καταστολής που δεν ταιριάζουν στην Αριστερά.
Όταν θέλεις απλά κυβέρνηση, δεν σε ενδιαφέρει ότι μέσα σε δύο μήνες το μεγαλύτερο «ΟΧΙ» που είπε πότε ο ελληνικός λαός ακυρώθηκε.
Όταν θέλεις απλά κυβέρνηση, δέχεσαι ότι το τρίτο μνημόνιο είναι μονόδρομος.
Όταν θέλεις απλά κυβέρνηση, δεν σε ενδιαφέρει το κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά ο πρωθυπουργός.
Για ένα από τα πολλά που κατηγορείται ο Τσίπρας από τους πρώην συντρόφους του είναι η πλήρης κατάργηση των κομματικών διαδικασιών, οι οποίες αντικαταστάθηκαν από την λήψη των αποφάσεων από τον ίδιο, χωρίς να υπολογίζεται η άποψη των διαφωνούντων. Ενάντια δε στους ηθικούς κανόνες της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε ένα προσωποκεντρικό κόμμα, με αποκορύφωμα το προεκλογικό σποτ “ψηφίζουμε πρωθυπουργό”.
Όταν θέλεις απλά κυβέρνηση, δεν σε πειράζει η υψηλότερη αποχή που έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία των εκλογών, αφορώντας σχεδόν το μισό πληθυσμό.
Το 2004 η αποχή ήταν στο 24%, το 2007 στο 25,9%, , το 2009 στο 29,1%, το 2012, την πρώτη φορά στο 34,9%, τη δεύτερη στο 37,5%, το 2015 μειώθηκε ελαφρώς στο 36,4%, ενώ σε αυτές τις εκλογές εκτοξεύτηκε στο 44,8%.
Όταν θέλεις απλά κυβέρνηση, θες μεν τη σταθερότητα, αλλά δεν εξετάζεις όλες εκείνες τις παραμέτρους που θα εξασφαλίζουν ότι αυτό που θα ψηφίσεις θα σε εκπροσωπεί.
Το ότι έφτασαν οι πολίτες να θέλουν απλά κυβέρνηση και σταθερότητα, δεν αποτελεί ευθύνη κυρίως των ίδιων.
Παρότι είχαν ξανά το δικαίωμα να αποφασίσουν για το μέλλον τους, δεν μπορούμε να μιλάμε για μεγαλείο της δημοκρατίας, αλλά για καμπή στην πορεία της. Κι αυτό γιατί ο κόσμος που ψήφισε, ως επί το πλείστον άνθρωποι που έχουν υποστεί τις βαριές συνέπειες της λιτότητας, επένδυσε περισσότερο στις όποιες εναπομείνασες ελπίδες αφήνει η «σταθερότητα», παρά σε κάποιο πολιτικό σχέδιο, απόρροια της οικονομικής κατάστασής του, των συνεχόμενων αποτυχιών των κομμάτων να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους και της έλλειψης πειστικών σχεδίων από τα κόμματα για το μέλλον.
Η σταθερότητα από μόνη της, με τα ίδια υψηλά ποσοστά ανεργίας, τα ίδια περιορισμένα δικαιώματα και την ανύπαρκτη προοπτική για το μέλλον δεν λέει βέβαια από μόνη της τίποτα. Όμως οι πολίτες την ψήφισαν, διότι τη βλέπουν ως τη μοναδική που μπορεί να περισώσει ό,τι απέμεινε.
Συνεπώς υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ για αποτελεσματική και συνεπή κυβερνητική πολιτική και δεν θα προσφέρει απλά σταθερότητα, έτσι ώστε ο κόσμος να ψηφίζει το κόμμα που αισθάνεται ότι τον εκπροσωπεί και όχι γιατί θέλει απλά μια κυβέρνηση. Προκύπτει δηλαδή άμεσα η ανάγκη για πράξεις που θα ανεβάσουν στην κοινή γνώμη την αξία της πολιτικής, αλλά και πράξεις που θα πετύχουν ορατές αλλαγές στην καθημερινότητα του πολίτη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει ότι με την Αριστερά στην εξουσία η συμφωνία μπορεί να είναι διαχειρίσιμη και μπορεί να υλοποιηθεί παράλληλο πρόγραμμα προς όφελος των πιο αδύναμων οικονομικά. Υπόσχεται ότι θα γίνει πραγματικότητα η σύγκρουση με τη διαπλοκή, θα γίνουν μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο, θα μειωθεί η γραφειοκρατία, θα βρεθούν αντισταθμιστικά μέτρα για τα σκληρά μέτρα του μνημόνιου.
Μετά τη δεύτερη νίκη του, έστω χωρίς αυτοδυναμία, αλλά με την είσοδο των ΑΝΕΛ στη Βουλή που του εξασφαλίζει τη διακυβέρνηση με τη σύνθεση που θέλει, δεν έχει δικαιολογίες. Αν οι δεσμεύσεις γίνουν πράξεις, είναι κάτι που θα του αναγνωριστεί και θα μακροημερεύσει. Αν συμβεί το αντίθετο, θα του πιστωθεί ολοκληρωτικά η αποτυχία και το χειρότερο σενάριο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα είναι η ανεξέλεγκτη άνοδος των ναζί.
Την ίδια ώρα πρέπει να δούμε πως θα ενεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν στην υπόλοιπη Ευρώπη, συνεχιστούν οι πολιτικές ανακατατάξεις, με την άνοδο των Podemos στην εξουσία και την επίτευξη της αριστερής στροφής σε Ιρλανδία και Πορτογαλία. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει επικαλεστεί συχνά την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης ως αναγκαία προϋπόθεση για να πετύχει την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας. Και για εκείνον όμως ισχύει ό,τι και για τον καθένα μας: Πρέπει πάντα να προσέχεις τι εύχεσαι…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.