Πόσες φορές έχουμε λατρέψει μια ταινία για το soundtrack της; Πόσες φορές μπορεί να μη μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα η ταινία καθ’ εαυτή, αλλά ξεχωρίσαμε τη μουσική επένδυση; Και πόσες φορές έχουμε χαρακτηρίσει ταινίες ως αριστουργήματα και τις λατρέψαμε γιατί τις συνδυάσαμε με υπέροχες μουσικές;
Τα παραδείγματα στην ιστορία του κινηματογράφου, πολλά. Τα πιο διάσημα παρουσιάζονται από το 3point σε ένα αφιέρωμα δύο δόσεων και μας θυμίζουν ότι ανεξαρτήτως ποιότητας της ταινίας, το soundtrack την ξεχώρισε και την στιγμάτισε.
– Amelie ( Yann Tiersen)
Ένα από τα πιο ολοκληρωμένα soundtrack του παγκόσμιου κινηματογράφου, αφού πέρα από το κεντρικό τραγούδι (“La Valse d’Amelie”), όλα τα υπόλοιπα είναι εξίσου όμορφα και μελωδικά, ταιριάζοντας απόλυτα στον γλυκό, ευαίσθητο και ιδιόρρυθμο χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας. Μια υπέροχη μουσική σε μία ταινία που είτε λατρεύεις μέχρις εσχάτων, είτε μισείς θανάσιμα.
– La Vita e Bella (Nicola Piovani)
Η ταινία που έκανε τους πάντες να μιλούν για τον δημιουργό της. Ο Ρομπέρτο Μπενίνι έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε μία από τις πιο ξεχωριστές ταινίες του ιταλικού κινηματογράφου. Γέλιο στο πρώτο μέρος και κλάμα στο δεύτερο. Αντιδράσεις που δεν θα μπορούσαν παρά να προκληθούν (και) από την μεγαλειώδη μουσική του Νίκολα Πιοβάνι. Και ποιος δεν συγκινήθηκε στην τελευταία σκηνή όταν μητέρα και γιος επανενώθηκαν υπό τους ήχους του ομώνυμου τραγουδιού. Άλλωστε όπως θέλησε να “περάσει” ο Μπενίνι… η ζωή είναι ωραία!
– The man who knew too much (Que sera, sera)
Πρώτα δημιουργήθηκε το τραγούδι και μετά η ταινία. “Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά” αποτελεί μία ακόμα κλασική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ, το τραγούδι όμως που την “έντυσε”, ήταν αυτό που έμεινε στη διάρκεια των χρόνων, λαμβάνοντας το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, το 1956. Φτιαγμένο από τους Jay Livingston και Ray Evans και ερμηνευμένο από την Doris Day. Τραγούδι που σε παραπέμπει… στο αβέβαιο, λέγοντάς σου “μην ανησυχείς, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει”.
– Πολίτικη Κουζίνα (Ευανθία Ρεμπούτσικα)
Με ελληνική υπογραφή τόσο σε σκηνοθεσία και καστ, όσο και σε ενορχήστρωση και μουσική επένδυση, η Πολίτικη Κουζίνα μιλάει για την ιστορία ενός ξεριζωμένου Έλληνα της Πόλης, ανατρέχοντας στα παιδικά του χρόνια, τα οποία ήταν πασπαλισμένα με μπαχάρια και αρώματα. “Πικάντικη” νοσταλγική ταινία μέσα από τις μουσικές της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Πιο “εμπορικό” κομμάτι του soundtrack “Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές”, από την ερμηνεία της Νατάσας Θεοδωρίδου.
– Flashdance (Flashdance… what a feeling)
Το δεύτερο τραγούδι που έχει κερδίσει Όσκαρ, αρκετά χρόνια πιο μετά από το Que sera, sera (1983), είναι ένα από τα πιο πολυπαιγμένα κομμάτια στις ντίσκο όλου του κόσμου. Παρότι το τραγούδι λέγεται flashdance, δεν υπάρχει πουθενά η λέξη αυτή μέσα στους στίχους και έτσι έχει καθιερωθεί σαν “What a feeling”. Εκτός από το ομώνυμο τραγούδι όμως -που δημιουργήθηκε και ερμηνεύθηκε από την Irene Cara- και ένα ακόμα τραγούδι από το soundtrack έχει αναγκάσει εκατομμύρια κόσμο, να ξεσηκωθεί και να χορέψει. Είναι το “Maniac” του Michael Sembello.
– James Bond (James Bond theme song)
Ακόμη και κάποιος που δεν έχει δει ποτέ ταινία του θρυλικού πράκτορα, σίγουρα γνωρίζει το κομμάτι αυτό. Πρωτοακούστηκε το 1957 στην ταινία “From Russia with Love” και έκτοτε συνοδεύει πάντα τον James Bond. Πέρα από τις ταινίες, το κομμάτι έχει ακουστεί και σε ραδιοφωνικά σποτ, σε τηλεοπτικές σειρές και σε τηλεοπτικά σόου.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.