Περίπτωση α: Μένεις στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Είναι παραμονή επίσημης αργίας και αποφασίζεις να το ρίξεις λίγο έξω βρε αδερφέ, να πάρεις και το αυτοκίνητο, το οποίο παρκάρεις λίγο μακριά, γιατί έχει καλό καιρό και θες να κάνεις και μια βόλτα στην παραλία. Γυρνάς, ως είθισται, τις πρωινές ώρες. Ώπα, που είναι το αυτοκίνητο; Ακούς κάπου φευγαλέα «Παιδιά, η στάθμευση απαγορεύεται από τις τρεις και μετά, γιατί αύριο έχει παρέλαση».
Περίπτωση β: Ο γιατρός σου έχει προτείνει κάθε πρωί να περπατάς κάποια χιλιόμετρα. Ξυπνάς λοιπόν στις 7 το πρωί, παίρνεις το λεωφορείο και κατεβαίνεις στο κέντρο, γιατί οι Θεσσαλονικείς αρέσκονται να γυμνάζονται δίπλα στο Θερμαϊκό. Ξεκινάς. Βλέπεις κάποιον με μπλε στολή να σε φωνάζει «Απαγορεύεται κύριε να περάσετε από εδώ, έχει παρέλαση.»
«Μα… ο γιατρός μου…»
«Τι σου είπα ρε; Ή φύγε ή δείξε μου τα χαρτιά σου!»
Παρέλαση: η ύψιστη εκδήλωση περηφάνιας ενός έθνους. Μα πόση περηφάνια μπορεί να έχει ένα έθνος που ζει μέσα στη μιζέρια; Η πρόσφατη έκρηξη του φασισμού δείχνει πως ούτε περήφανοι είμαστε, ούτε μνήμη έχουμε. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Άλλο; Δεν είναι μια μορφή φασισμού και η απαγόρευση κυκλοφορίας στο κέντρο της πόλης; Το γεγονός ότι πρέπει να δώσεις πειστήρια πως θες μόνο να παρακολουθήσεις την παρέλαση για να βρεθείς στο χώρο;
Βλέπεις την εξέδρα των επισήμων. Κάρολος Παπούλιας, στρατηγοί, ο Άνθιμος – γιατί η εκκλησιαστική εξουσία σε αυτή τη χώρα πάει χεράκι χεράκι με τις άλλες – ο Μπουτάρης – όσο αντίθετος και να είσαι, ως δήμαρχος πρέπει να παρίστασαι – και όλες οι γνωστές φάτσες. Κάπου εκεί, και ο καλός φίλος και συνεργάτης του πρώην περιφερειάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη, Φάνης Παππάς. Ποιος είναι αυτός; Πρώην δήμαρχος ενός μικρού δήμου, αντιπεριφερειάρχης, μπλεγμένος στα περιβόητα σαρανταπεντάρια. Μέλος της ελίτ πλέον και αυτός δηλαδή, μέλος της καλύτερης παρέας!
Και πίσω από τους επίσημους, το πάρκο. Το πάρκο; Που είναι ο κόσμος; Μα ξέχασα, λίγοι και καλοί (;) έχουν το δικαίωμα να νιώσουν εθνικά υπερήφανοι βλέποντας την παρέλαση. Ευτυχώς που υπάρχει και η ΕΡΤ, με συγχωρείτε, η ΔΤ ήθελα να πω, και μπορούμε να παρακολουθήσουμε το σπουδαίο γεγονός!
Η παρέλαση τελειώνει, και ο Πρόεδρος της – λεγόμενης – Δημοκρατίας, κατεβαίνει από την εξέδρα για να χαιρετίσει ανάπηρους του πολέμου – αυτούς που παίρνουν τη μηδαμινή σύνταξη – διάφορους άλλους, και απογόνους Μακεδονομάχων. Μπορεί οι πρόγονοι τους να πολέμησαν μερικές δεκαετίες πιο πριν, αλλά «Ελλάδα είσαι», και δεν χάνεις την ευκαιρία να τιμήσεις όσους κατά καιρούς πολέμησαν. Κρίμα δηλαδή που δεν ξέρουμε αν υπάρχουν απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου! Μια παρένθεση σε αυτό, στη χθεσινή μαθητική παρέλαση μαθητές ουσιαστικά υποχρεώθηκαν να εμφανιστούν με παραδοσιακές στολές σε αρκετά σχολεία. Παραδοσιακές στολές, για να τιμήσουν το «Όχι» του 1940. Μεγάλη απουσία στη σημερινή ημέρα, οι εκπρόσωποι της Χ.Α. που κάλεσε ο περιφερειάρχης Α. Τζιτζικώστας, για να τιμήσουν τους πεσόντες, δεν μας είπε όμως ποιους, τους Έλληνες ή τους Ιταλογερμανούς;
Προσωπικά, ποτέ μου δεν κατάλαβα τον σκοπό των παρελάσεων, και ποτέ δεν βρέθηκα ούτε σε μια στρατιωτική παρέλαση. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν καταλαβαίνω τους υπέρμαχους του εθίμου. Είναι κάτι σαν τη θρησκεία, ένα μικρό φωτάκι στο σκοτεινό δωμάτιο, ίσα για να μην σκουντουφλήσεις σε κάποια γωνία. Αυτή είναι και η ελληνική μάστιγα. Πάντοτε αρκούμαστε στο φωτάκι, και ποτέ δεν ανοίγουμε τα παράθυρα. Η παρέλαση είναι, πλέον, ακόμη ένας θεσμός νεκρός. Νεκρός από ανθρώπους, νεκρός από περηφάνια, νεκρός από εθνική συνείδηση. Μονάχα όταν αρχίσουμε να σεβόμαστε τους θεσμούς, δίχως να προσκολλόμαστε σε αυτούς, θα ανοίξουμε τα παράθυρα.
Η φετινή παρέλαση, ή καλύτερα, το παρασκήνιο της φετινής παρέλασης, προσθέτει ακόμη ένα λιθαράκι στην ντροπιαστική εικόνα της χώρας, την εικόνα της μιζέριας, της απάθειας και της άδικης εκπροσώπησης των προγόνων μας, που η αλήθεια είναι πως υπήρξαν σπουδαίοι πολεμώντας τους «έξω», μα το ελληνικό μικρόβιο για εξουσία πάντοτε ξυπνούσε μέσα τους, και κάθε αγώνας έφερνε μαζί του και εμφύλιο. Και το χειρότερο; Είμαστε τόσο περήφανοι για αυτούς τους εμφυλίους, όσο περήφανοι είμαστε και για το άδειο κέντρο προς χάριν της παρέλασης.
Χρόνια μας πολλά, και του χρόνου με υγεία και ακόμα λιγότερους ανθρώπους.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.