Παύλος Συνοδινός: Κάνοντας update στη σύγχρονη εποχή με ποίηση, συνθήματα στους τοίχους και ψηφιακά status

Σαν ένα ροκ χωρίς πατρίδα, σαν ένα ροκ που μας αφορά όλους. Όχι μόνο στον ήχο. Μα κυρίως στις λέξεις. Δε φωλιάζει στα όργανα και τις συναυλίες, αλλά σε καλώδια, οθόνες κ ασύρματα δίκτυα. Ηλεκτρισμός και φανταχτερές ιστορίες ψηφιακές μέσα σε φτωχογειτονιές.

Status σε τοίχους φωτεινούς και λευκούς μέσα στη νύχτα. Status οργισμένα, ερωτευμένα, μοναχικά και χαρούμενα πότε πότε, καλλωπισμένα με μια φωτό που μόλις τραβήξαμε στην κίνηση ή τη θάλασσα ή ένα αγαπημένο τραγούδι από το YouTube. Άλλα καταγράφουν μια μεγάλη στιγμή, άλλα απλά την κάθε μέρα. Κάποια από αυτά μένουν σκέτα σλόγκαν και άλλα νέα τραγούδια. Ένα προσωπικό soundtrack που γίνεται κοινό για όλους μας μιας και είναι παράλληλη αυτή η διαδρομή αναμετρώντας την αποδοχή μας σε emoticons και favourites.

Ο Παύλος Συνοδινός την αντιστρέφει. Φωτογραφίζει τον τοίχο της οθόνης του και την καταγράφει με την δεκαδική της μορφή σε παλιό χαρτί. Το tech noir της Αθήνας είναι ψηφιακό αλλά όχι φουτουριστικό. Δεν υπόσχεται επαναστάσεις, αποζητά να τις εμπνεύσει. Δεν έχει σκοτάδια και έντονα χρώματα, αλλά ποσταρισμένες fotos σε ένα κιτρινισμένο τετράδιο. Συμπυκνώνει άναρχα στο χρόνο στιγμές και εποχές σε ένα κολάζ από εικόνες και ποιήματα από την πρόσφατη ιστορία μας, την πολιτική και τον έρωτα με απόσταγμα την έκδοση ενός βιβλίου – λευκώματος 11 μικρών κεφαλαίων ηλεκτρονικής ποίησης με το περιεχόμενο cd να συνοδεύει με ένα καινούριο τραγούδι το κάθε κεφάλαιο. Ένα άλμπουμ που για μένα όσο βαρύ και να ακούγεται αυτό στέκεται επάξια δίπλα στους ποιητές των Εξαρχείων: Τον Σιδηρόπουλο, τη Γώγου, τον Άσιμο αλλά και τους άγνωστους ποιητές και γκραφιτάδες της περιοχής… Γιατί ακριβώς ο λόγος και οι στίχοι του άλμπουμ έχουν βαρύνουσα σημασία πιάνοντας ακριβώς το νήμα της σύγχρονης εποχής αλλά και της σύγχρονης ιστορίας όπως αυτή γράφτηκε με αγώνα και αίμα. Εμείς βρήκαμε τον Παύλο Συνοδινό για μια εξονυχιστική συνέντευξη λίγες ώρες πριν περάσει το κατώφλι ενός ιδιαίτερου, εναλλακτικού και καινούριου χώρου στα πράγματα, του ΚΕΤ (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων) στην Κυψέλη για ένα ξεχωριστό live…

Ας γνωρίσουμε καλύτερα τον Παύλο Συνοδινό… Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;

Ίσως από πάντα είναι η σωστή απάντηση. Οι παιδικοί μου ήρωες ήταν ισάξια ο Μπάτμαν, ο Κριστόφ Βαζέχα και ο Gary Moore. Ειδικά όταν βρισκόταν οπτικοακουστικό υλικό στα χέρια μου δηλαδή βιντεοκασέτες με βίντεο κλιπ και κυρίως live συναυλίες, τότε τελείωναν όλα. Μουσική και ηλεκτρική κιθάρα δεν με αφήνανε να έχω μυαλό για τίποτα άλλο. Και ήταν πραγματικά μικρή σχεδόν νηπιακή αυτή η ηλικία.

Είσαι από τους μουσικούς και μάλιστα τραγουδοποιούς που είναι ταυτισμένοι με το όργανό τους, υπάρχει δηλαδή αυτή η άμεση σύνδεση στο μυαλό του ακροατή. Γιατί κιθάρα και όχι κάποιο άλλο όργανο, πώς προέκυψε;

Ίσως η ηλεκτρική κιθάρα ήταν το πρώτο μου ερωτικό συναίσθημα. Η πρώτη καψούρα μου για να το πω όσο πιο κόσμια μπορώ. Δεν ξέρω γιατί αλλά από την νηπιακή ηλικία που προανέφερα όταν έβλεπα μια Stratocaster στα χέρια κάποιου ένιωθα ζήλια και πόθο, ήθελα τόσο να την κρατήσω εγώ. Βεβαίως δε μπορούσα καν να τη σηκώσω ήμουν πραγματικά πολύ μικρός. Έπειτα στα χρόνια γνωρίστηκα πραγματικά με την κιθάρα και όσο και αν μεταλλάχθηκε η σχέση μου με τη μουσική και όσο και αν γοητεύτηκα και ήρθα σε επαφή με άλλα όργανα και μουσικές τεχνικές γενικότερα, η κιθάρα δεν έπαψε ποτέ να είναι το πρώτο μου όπλο στην έκφρασή όλων όσων είχα να πω από μέσα μου. Ότι και αν γίνει στην πορεία πρώτα από όλα πιάνω την κιθάρα. Μπορεί να μείνει εκεί ή μπορεί να ενορχηστρωθεί ολόκληρος δίσκος. Αλλά η αρχή είναι πάντα η κιθάρα.

Πρόσφατα επέστρεψες στη δισκογραφία με ένα δίσκο με ξεκάθαρη κοινωνική υπόσταση και δομή, το Status Update (2019). Μίλησέ μου για αυτό το άλμπουμ.

Το Status Update 2019 είναι ένα άλμπουμ που σηματοδοτεί πολλά για μένα. Ενσαρκώνει άμεσα την μουσική μου φάση που είναι πιο ωμή, πιο άμεση, πιο γειωμένη και ταυτόχρονα πιο ξεσηκωτική. Αλλά και μέσα από τους στίχους αυτή τη φορά μπορεί να δει κάποιος τη μετάλλαξη της σχέσης μου με τη μουσική. Τώρα πια τη βιώνω περισσότερο σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο. Ίσως ότι ήταν πάντα δηλαδή. Το Status Update 2019 έχει γραφτεί μέσα από σκέψεις και σχολιασμούς όλων όσων απασχόλησαν όλους μας υπό το πρίσμα των social media. Ήταν και είναι μια καινούρια γλώσσα. Ο τρόπος δηλαδή που πια σχολιάζαμε και συμμετείχαμε στα δρώμενα. Τα Status που γράψαμε πριν από καιρό λοιπόν γίνανε τίτλοι τραγουδιών. Στίχοι τραγουδιών ή απλά ιδέες για τραγούδια. Ποσταρίσματα, ιδεογραφήματα, φωτογραφίες αλλά και ήχοι της επικοινωνίας όπως το messenger στο facebook που είναι για όλους μας κοινό. Μέσα στην τόση ελευθερία απόψεων γνώμης και γνώσης όλοι επιλέγουμε να ακούσουμε ακριβώς τον ίδιο ήχο όταν ένας δικός μας άνθρωπος μας στέλνει ένα μήνυμα…

Παρόλα αυτά σε όλο αυτόν τον ψηφιακό κόσμο που άλλοτε μοιάζει εντελώς πλασματικός και άλλοτε περισσότερο πραγματικός από τον πραγματικό υπάρχει και ποίηση, μουσική γενικότερα τέχνη. Το Status Update πέρα από την προσπάθεια καταγραφής μιας εποχής και την κοινωνικοπολιτική του τοποθέτηση, προσπαθεί επίσης να αναδείξει και αυτήν την “ηλεκτρονική” ποίηση. Μοιάζει με τα λευκώματα που είχαν παλιά στα γυμνάσια. Παρά την παιδική ή εφηβική αφέλειά τους περιείχαν και συναίσθημα, ατόφιο συναίσθημα.

Με ποιο τραγουδοποιό ή συγκρότημα θα ήθελες να εμφανιστείς επί σκηνής;

Δύσκολη ερώτηση. Με όλους και με κανέναν. Ας μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι δεν θα μπορούσα να απαριθμήσω πραγματικά πολλούς καλλιτέχνες που θα ήταν τιμή μου να είμαι στην ίδια σκηνή μαζί τους καθώς θαυμάζω το έργο τους και ίσως έχουν επηρεάσει σε κάποιο βαθμό και το δικό μου. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι ανεξαρτήτου προφίλ σημασία έχει όταν γίνονται οι συνεργασίες να έχουν πραγματικά αγαθές σκοπιμότητες. Σκοπιμότητα είναι να ενωθεί η εμπορική αξία δυο καλλιτεχνών. Δεν είναι κατακριτέο. Απλά πιο αγαθή σκοπιμότητα είναι ο ένας καλλιτέχνης να θαυμάζει πραγματικά το έργο του άλλου και να θέλει να το αναδείξει αλλά και αντίστροφα. Τότε έρχονται αυτές οι συνεργασίες που έχουν πραγματικό λόγο ύπαρξης. Πολλές φορές κάνουν τα φαινομενικά αταίριαστα να ταιριάξουν και πραγματικός κερδισμένος είναι η τέχνη, η μουσική στην προκειμένη περίπτωση. Σε τέτοιες συνεργασίες ονειρεύομαι να συμμετέχω αλλά η απάντηση συγκεκριμένα με ποιους έχει να κάνει σε επίπεδο προσωπικής γνωριμίας γούστου και εκτίμησης και πολιτικής και όχι τόσο στο κριτήριο εφάμιλλου είδους μουσικής.

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει αλλά κόκκαλα τσακίζει. Φτάνει όμως αυτό για να διαλύσει ό,τι σάπιο υπηρετεί αυτό το σύστημα;

Το πρόβλημα δεν είναι η γλώσσα αν φτάνει να τσακίσει τα κόκκαλα. Το έχει αποδείξει αιώνες τώρα. Το θέμα είναι πόσοι αντέχουν να χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα για αυτόν το σκοπό. Αν το κάνουν πολύ λίγοι όχι δε φτάνει. Αν το κάνουν οι πολλοί τότε θα καταλάβουμε όλοι πως το να ζεις μια ζωή που τουλάχιστον είναι πιο κοντά σε αυτά που αγαπάς και ονειρεύεσαι δεν είναι ουτοπία.

Διαδίκτυο και μουσική. Ποια η δική σου σχέση με τα social media;

Το διαδίκτυο τη μουσική την απελευθέρωσε, την εξύψωσε, την κατέστρεψε. Δεν το έκανε επίτηδες. Στην αρχή άρχισε να γκρεμίζει το κατεστημένο των δισκογραφικών εταιριών και γενικότερα της μουσικής βιομηχανίας. Μιλάμε για πραγματική επανάσταση. Έπειτα μας έφερε τη μουσική παντού. Η μουσική μπορεί να βρεθεί σε αφθονία πια. Και μετά από αυτό, ακριβώς επειδή υπάρχει σε αφθονία, ήρθε η απαξίωση. Οι τεράστιες ταχύτητες του διαδικτύου φέρανε και αντίστοιχες πολιτικές και αισθητικές στη μουσική. Πρόσκαιρο κέρδος με παγκόσμιους αστέρες του ενός μήνα. Λοιπόν δεν το βλέπω μόνο αρνητικά όλο αυτό. Το βλέπω σαν μια διαδικασία μετά-επαναστατική όπου υπάρχει μεγάλη “φουρτούνα” αλλά τα νερά όλο και κάπως θα ηρεμήσουν και προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Πιστεύω αναγκαστικά αργά ή γρήγορα το κοινό μέσω του διαδικτύου θα αποκαταστήσει τη σχέση του με τη μουσική, φιλτράροντας και κρατώντας σιγά σιγά τα θετικά αποβάλλοντας τα αρνητικά. Πιστεύω σε αυτό καθώς η μουσική είναι κοινωνικό φαινόμενο. Πάντα θα χρειάζεται να είναι εκεί, να γεννά και να εμπνέει. Άρα θα βρεθούν και οι αντίστοιχοι τρόποι.

Το Status Update 2019 φωτογραφίζει την σχέση μου με τα social media όλη την περασμένη δεκαετία. Ήμουν αρκετά ενεργός στη διατύπωση απόψεων σε προσωπικό τόνο. Τώρα διαβάζω πολύ μέσα από αυτά αλλά δεν τοποθετούμαι πια. Νιώθω ότι η γλώσσα άλλαξε. Ίσως τα fake news έχουν παίξει το χειρότερο ρόλο σε αυτό. Ένας ωκεανός πληροφορίας κατά 90% αναξιόπιστης πια δεν νιώθω ότι είναι καλό περιβάλλον για δημόσιους διαλόγους. Δυστυχώς. Τα social media και το διαδίκτυο γενικότερα ξεκινήσανε αλλιώς.

Πλέον με τις δισκογραφικές εταιρείες σχεδόν να απουσιάζουν επέλεξες να συμπορευτείς με έναν ανεξάρτητο και εναλλακτικό εκδοτικό οίκο, τις εκδόσεις ΚΨΜ σε συνεργασία με τη 440HZ Γέφυρα πολιτισμού. Μίλησε μου για αυτό.

Σαν συνέχεια της προηγούμενης απάντησής μου, οι δισκογραφικές αντιμετώπισαν το διαδίκτυο σαν κίνδυνο και όχι σαν ένα νέο υπέροχο μέσον. Κυνηγητά, απαγορεύσεις, ακριβές υπερεκδόσεις δίσκων ώστε να διαφοροποιηθούν από τα mp3 κλπ κλπ. Δεν αφουγκράστηκαν ούτε μια στιγμή ούτε τη μουσική, ούτε τη βιομηχανία, ούτε το διαδίκτυο, ούτε τους καλλιτέχνες, ούτε τους ακροατές και το αγοραστικό κοινό. Ακόμα και τώρα αφού ξεπουλήσανε τα cd στις εφημερίδες ευτελίζοντας ακόμα περισσότερο το προϊόν, σε μια “γεροντοκορίστικη” προσπάθεια προσαρμογής κάνουν “επίσημες” προκάτ ψηφιακές κυκλοφορίες ενός single ανά καλλιτέχνη, πολλές φορές με έξοδα του ίδιου του καλλιτέχνη σαν πλατφόρμα ενοικίασης ενός δημοφιλούς καναλιού στο youtube και αν κάτι πιάσει μέσα σε όλο αυτό το χαμό τότε ίσως κάνουν και κάτι παραπάνω. Δεν νιώθω καθόλου ότι είναι σωστός αυτός ο δρόμος. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η απάντηση ή ένα μεμονωμένο περιστατικό – συγκυρία.

Οι εκδόσεις ΚΨΜ είναι ένας εκδοτικός οίκος που όμως κατά καιρούς συνοδεύει τις κυκλοφορίες και με μουσική ή πολλές φορές τα βιβλία τους πραγματεύονται τη μουσική. Λειτουργεί με κάποιους τρόπους έκδοσης, διακίνησης κλπ κλπ. Δεν κοιτάνε πως θα κυριεύσουν όλη την αγορά ούτε έχουν την αλαζονεία μιας πάλαι ποτέ μεγάλης δισκογραφικής. Κάνουν αυτό που αγαπούν και ξέρουν να κάνουν. Να βγάζουν ωραία βιβλία, να κάνουν καλή διακίνηση και να τα πουλάνε σε κοινό που πραγματικά ενδιαφέρεται. Από τη στιγμή που τους παρουσίασα το project μου το βιβλίο-λεύκωμα με τη θεματολογία και την εικαστική αισθητική συν βέβαια τη μουσική, μου είπανε ναι. Και από τη στιγμή που είπανε ναι, έτρεχα να προλάβω να τελειώσω τον δίσκο καθώς ήταν γρήγοροι και αποφασισμένοι. Ξέρεις θα τους μνημονεύω πάντα που έζησα για ολόκληρο δίσκο ότι ζούσαν μουσικοί σε περασμένες δεκαετίες, δηλαδή τις εταιρείες να πιέζουν να τελειώσεις. Η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη. Το βιβλίο μαζί με το cd ταξίδεψε και τοποθετήθηκε εκτός από τα ιστορικά αλλά και κεντρικά σημεία της Αθήνας (Πολιτεία, Πρωτοπορία, Public κλπ) σε όλη την Ελλάδα σε αντίστοιχα κεντρικά σημεία. Έτσι ξέρουν, έτσι άντεξαν να κάνουν μέχρι σήμερα ακόμα και για μένα και το υβριδικό μου βιβλίο. Αυτό έχω ξαναπεί είναι άθελά τους μια επίδειξη δύναμης απέναντι στα digital single των μεγάλων δισκογραφικών με τα ελάχιστα εναπομείναντα δυστυχώς δισκοπωλεία και μάλιστα με ενθαρρυντικά αποτελέσματα σχετικά με πωλήσεις κλπ.

Σε όλο αυτό συνηγόρησε και μια ολόφρεσκια εταιρεία παραγωγής, η 440Ηz, που ξεκινάει τον δικό της αγώνα στο να κάνει καινούρια πράγματα ή και όχι μόνο, αλλά με μια πολιτική και αισθητική που θα ξελασπώσει κάπως την μέχρι τώρα κατάσταση.

Από το urban folk της Ευτυχομανίας των Greeklish Babylon σε ένα πολύ αστικό τοπίο εδώ όσο αφορά τη μουσική και το στίχο. Γενικότερα ο βρώμικος και δυνατός ήχος μπλεγμένος όμως πάντα με άλλα χρώματα είναι κάτι που υπάρχει στη μουσική σου…

Είναι λογικό στον πιο προσωπικό μου δίσκο να είναι πιο έντονο το καθαρά αστικό τοπίο.

Ο βρώμικος ήχος είναι ήχος της πόλης, είναι ήχος της οργής αλλά είναι και ήχος του αληθινού συναισθήματος, όχι εκείνου που έχει τόση λυρικότητα και καλλωπισμό ώστε να σε πείσει για την αυθεντικότητά του. Το αστικό τοπίο όμως μεταλλάσσεται συνέχεια και αυτό. Όπως όλα και όλοι μας έτσι και αυτό. Τα τελευταία χρόνια η Ήπειρος, η Κρήτη, η Θράκη ακούγονται πολλές φορές από τα γκρίζα στενά του Μεταξουργείου ή των Εξαρχείων. Ακόμα και το Bollywood έχει αρχίσει να μην μοιάζει τόσο παράταιρο στα στενά πάνω και κάτω από την Αθηνάς. Οπότε μοιραία όσο και αν έχεις βάσεις στην προσωπική σου αισθητική είναι λογικό αν δεν κλείνεις αυτιά και καρδιά να αναπαράγεις και εσύ με τον τρόπο σου την ηχώ από όλα τα παραπάνω. Σημασία έχει να το κάνεις με τον δικό σου αυθεντικό τρόπο ώστε να μην φανεί ούτε σαν καλλιτεχνικός καιροσκοπισμός ούτε σαν ημιμάθεια. Να φανεί σαν ένα εφέ απόλυτα ταιριαστό στον μουσικό κόσμο που χτίζεις και παρουσιάζεις.

Ποιο στίχο/κείμενο ξεχωρίζεις από το άλμπουμ. Ποια λόγια σε γοήτευσαν περισσότερο;

Όλο το ποίημα του Digital Times (Καιροί Δεκαδικοί). Ένιωσα ότι μέσα εκεί είπα όσα αισθάνομαι όταν κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και του κινητού, ενημερώνομαι, θέλω να υπάρξω διαδραστικός αλλά στην ουσία ούτε εγώ ούτε κανείς μας μπορεί με αυτόν τον τρόπο. Είναι η ουσία και ο λόγος που υπήρξε όλο το Status Update 2019. Σε μια 9λεπτη μουσική, που μάλιστα πρόσφατα έκανα και βίντεο σε σκηνοθεσία Αναστάσιου Σκίκου, ενάντια σε κάθε ραδιοφωνικό ή youtube κανόνα. Όχι από κάποια τσάμπα αντιδραστικότητα αλλά απλά γιατί ένιωθα ότι δε γινότανε αλλιώς.

Τρέχει ο χρόνος μάτια μου
Σε καιρούς δεκαδικούς
Και μέσα απ’ τα τσιμέντα
Φωνάζω φτου ξελεφτεριά

Τρέχει ο χρόνος μάτια μου
Μες τα καλώδια οι ευχές
Και σε τόση φασαρία
δεν ακούω τι μου λες

Και όποιος προλάβει
Στη νύχτα να λάμψει
Ως το πρωί

Κερδίζει τα λάθη
Τη σκουριά και τα πάθη
αυτό είναι ζωή

Και μένω πίσω μάτια μου
Άλλοι θα πάρουν τη σειρά μου
Αλγόριθμοι πιο ικανοί
Θα ‘χω μόνο τη καρδιά μου

Τρέχει ο χρόνος μάτια μου
Θα γράψω νέες φανταχτερές
Ιστορίες ψηφιακές
Μέσα στις φτωχογειτονιές

Πέρα από τους ποιητές των δρόμων, τι άλλο σου αρέσει να διαβάζεις;

Περνάω τη φάση του “κλασικού” εννοώντας ότι προσπαθώ να διαβάζω πολύ πολύ γνωστά έργα πολύ πολύ γνωστών συγγραφέων. Από τα “Σταφύλια της οργής” μέχρι το “Πόλεμος και Ειρήνη”, σε μια προσπάθεια να γνωρίζω όντως τα αυτονόητα. Πιστεύω και φοβάμαι ότι από τη γενιά μας και μετά υπάρχει η γνώση του τίτλου και μόνο. Και αν χρειαστεί κάτι το google μας το μαρτυράει. Βέβαια, αρθρογράφοι, blogger και λοιποί ήρωες των social media που πέφτουν στην αντίληψή μου και μου αρέσουν θα μπορούσαν να μπουν στη λίστα με αυτούς που διαβάζω πιο συχνά!

Φαντάζομαι ότι τα περισσότερα από τα συνθήματα στους στίχους βρίσκονται στην περιοχή των Εξαρχείων…

Μάλλον τα Εξάρχεια δεν θα χάσουν ποτέ την πρωτοκαθεδρία τους σε αυτό. Όμως η πολιτική τους είναι μια. Τοίχοι από το Περιστέρι και το Παγκράτι μου δώσανε υλικό για φωτογραφίες και τραγούδια πολύ πιο σουρεαλιστικού και υπαρξιακού πεδίου δράσης. Παρόλα αυτά, η χρωματιστή οργή στους τοίχους των Εξαρχείων είναι ο κύριος όγκος της δουλειάς, αλλά και για ολόκληρα τραγούδια με ρεφρέν:

Για ότι σου λείπει
Για ότι σε πληγώνει
Βάλε τις φωνές
Βρίσε όσο θες

Έχεις σταθεί έντονα στη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Τι θεωρείς ότι σηματοδότησε εκείνο το σκηνικό στην καρδιά της Αθήνας και δη στα Εξάρχεια;

Τότε σηματοδότησε ξεκάθαρα την αλλαγή του σκηνικού γενικότερα. Η όποια παιδικότητα της δικής μας γενιάς δολοφονήθηκε μαζί με το μικρό αυτό αγόρι εκείνο το βράδυ. Ταυτόχρονα όμως, γενικότερα τελείωνε η εποχή της αφέλειας και της ξεγνοιασιάς για όλους. Μια αυθόρμητη αγανάκτηση από μια γενιά που οι προηγούμενοι της παρέδιδαν καμένη γη. Το διαδίκτυο για πρώτη φορά στην Ελλάδα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση και επίσης για πρώτη φορά αποδεικνύει την αναξιοπιστία των παραδοσιακών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Πιστεύω όμως ότι κάτι άλλο συμβολίζει πια εκείνη η ιστορία. Τότε είχε τουλάχιστον ανοίξει ένας διάλογος στο γιατί αυτά τα παιδιά αγανακτούν. Τι μέλλον τους προσφέρουμε κλπ κλπ. Τώρα, αντί αυτός ο διάλογος να έχει οδηγήσει κάπου, δέκα χρόνια μετά έχει γίνει θέμα ταμπού. Ακολούθησε η κρίση, η καταστολή, η άνοδος του φασισμού και άλλες δολοφονίες με μεγάλο ή μικρότερο απόηχο. Σιγά σιγά αν μιλήσεις για το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή, στις ισότητες ή στο κάτω κάτω ότι δεν μπορεί ένας δημόσιος υπάλληλος να σκοτώνει ένα παιδί στο δρόμο, αυτόματα τοποθετείσαι σε ακραίο χώρο ακόμα και στιγματίζεσαι. Έτσι ο φόβος έκανε τους ανθρώπους να μετρούν τα λόγια τους. Να μην υποστηρίζουν τα αυτονόητα, να σιγοντάρουν ακόμα και τα παράλογα αν χρειαστεί.

Γιατί επέλεξες αυτή τη φορά να μην γράψεις στίχους ο ίδιος αλλά να κάνεις συρραφή και να βάλεις άγνωστους ποιητές του δρόμου σε αυτή τη δουλειά;

Δεν έχει γίνει σε όλη τη δουλειά αυτό. Έχει γίνει σε κάποιο ποσοστό. Ίσως μια προσπάθεια να πιάσει έναν γενικότερο παλμό. Το Status Update είναι η πιο προσωπική μου δουλειά, αλλά λόγο του τρόπου έκφρασης και της άντλησης πηγών ταυτόχρονα νομίζω ότι είναι δουλειά συλλογικής μνήμης. Δες το περιβάλλον των social media, είναι κοινό για όλους μας. Το περιεχόμενο που βάζουμε εμείς αλλάζει. Τα πλαίσια, τα χρώματα, οι γραμματοσειρές, οι διαστάσεις των οθονών κλπ, είναι κοινά για όλους μας. Κάποια τέτοια κοινά χαρακτηριστικά αντλεί και το Status Update 2019.

Έχεις κάνει δυο παρουσιάσεις αυτής της δουλειάς. Μια μόνος με την κιθάρα και τα πετάλια σου στο χώρο των εκδόσεων ΚΨΜ το καλοκαίρι που μας πέρασε και μια τον Δεκέμβρη του 2018 με full band στο Βaumstrasse. Πες μου δυο λόγια για αυτές τις δυο βραδιές.

Η πρώτη ήταν μια έκπληξη για μένα τον ίδιο. Στο βιβλιοπωλείο του ΚΨΜ, δηλαδή ένα χώρο που δεν έχει την ατμόσφαιρα για live και με βοήθεια μόνο τον ήχο της κιθάρας μου, κατάφερα να φτιάξω μια πραγματικά γεμάτη συναίσθημα ατμόσφαιρα. Σαν καλλιτέχνης έψαξα να βρω τα αίτια μιας επιτυχίας με τόσα λίγα συστατικά. Κατάλαβα αμέσως ότι είναι θέμα μηνύματος. Αν έχεις μέσα σου το μήνυμα καθαρό και θες να το πεις, τότε αυτόματα δημιουργείται η ατμόσφαιρα που του χρειάζεται. Συνήθως τα project αλλά και οι προηγούμενοι δίσκοι μου είχαν επίκεντρο τη μουσική. Τώρα είναι ο λόγος το μήνυμα που επιθυμώ να επικοινωνήσω. Η μουσική δεν έχει ανάγκη να πρωταγωνιστεί. Είναι τόσο πληθωρική όποτε χρειάζεται ώστε να κλέψει εύκολα την παράσταση. Έτσι στο Baumstrasse με τη χαρά να έχω γύρω μου όλους σχεδόν τους συντελεστές συν επίτιμο καλεσμένο και πια καλό μου φίλο τον Σπύρο Γραμμένο σε μια κατ’ έκπληξή μας απόλυτα ταιριαστή συνύπαρξη, είχα τη φοβία ότι λόγω της πληθωρικότητας όλων αυτών θα χανόταν το μήνυμα και δεν θα πετύχαινα αυτό που είχα κάνει στο ΚΨΜ. Έκανα λάθος. Όλοι οι καλοί μου φίλοι και συνεργάτες ταυτίστηκαν με αυτό το μήνυμα που ήθελα να επικοινωνήσω, γίνανε πομποί, το μήνυμα ενισχύθηκε και ζήσαμε αυτό το όμορφο, το σπάνιο να κατεβάζεις λέξεις, ήχους και σκέψεις ατόφιες στο ακροατήριο που και αυτή τη φορά είχε γεμίσει τον χώρο.

Τα επόμενα σχέδιά σου;

Live στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων στις 15/2. Αυτή τη φορά το Status Update θα είναι εκεί σε ήχους, λέξεις και εικόνες καθώς το live θα συνοδεύεται από προβολές, κάπως σαν να ξεφυλλίζουμε παρέα το βιβλίο και να ανακαλύπτουμε τις κοινές μας αναμνήσεις που γέννησαν αυτά τα καινούρια τραγούδια. Θα ακολουθήσουν και άλλα. Το μήνυμα του δίσκου έχει το καλό ότι μεταλλάσσεται, εξελίσσεται όπως η κεντρική μας σελίδα στα social media, έχει την τάση να είναι interactive με αποτέλεσμα κάθε live να είναι όντως μοναδικό. Μάλλον όλη αυτή η διαδικασία με την πραγματικά μάχιμη μπάντα μου, τον Άκη Παπαβασιλείου και τον Αlex Randan, αλλά και άλλους συνεργάτες με πρώτο και καλύτερο τον Γιαννη Παξεβάνη ή και τον Δημήτρη Χατζηδημητρίου, να δημιουργήσουν πιο γρήγορα από ότι περίμενα έναν ακόμα δίσκο…

Official links
www.youtube.com/channel/
www.facebook.com/pavlossynodinosofficial/