Πελαγώνω α

Ζέστη. Η γύρη φεύγει από την κλειδαριά. Η είσοδος γίνεται έξοδος. Οι άνθρωποι χαμογελούν. Με το ίδιο σχήμα ματιών που κλαίνε. Μερικές φορές κοιτούν. Μερικές βλέπουν. Δεν ξέρω τι προτιμάνε. Σήμερα με αφήνει αδιάφορη. Το μόνο που έχει ζωή σήμερα είναι η φλέβα στον αστράγαλό του. Μία οριζόντια φλέβα. Κάθετη στην κνήμη του. Από τις μεγαλύτερες ομορφιές σε ανθρώπινο σώμα. Δε χρειάζεται να δω το πρόσωπό του. Πίσω μυρίζει φαστ φουντ. Τουρίστες θα ‘ναι. Βόρειοι ναι. Έχουν ψιλοκαεί. Βγαίνω στο σκοτάδι. Προχωράω. Με σταματάει. Μου μιλάει αγγλικά. Τι; ρωτάω. Μοιάζεις με ξένη, λέει. Αλλά θα μου πεις, έξω είμαστε Έλληνες και στην Ελλάδα ξένοι, συμπληρώνει. Αδιαφορώ για τα ψήγματα εθνικής συνείδησης. Του δίνω το τσιγάρο μου. Δεν μου είναι τίποτα να του αφήσω “λίγο” dna. Φεύγω. Ανεβαίνω την Ιπποκράτους. Ακινητοποιημένο αυτοκίνητο. Ένας άντρας στη θέση του οδηγού. Το κεφάλι στο χέρι του. Το κρατάει μην πέσει. Αναρωτιέμαι αν έχει πάθει κάτι. Αν πρέπει να του χτυπήσω. Αν πρέπει να κρατήσω κι εγώ το κεφάλι του. Όπως πάντα υπερβολική. Καλά θα είναι. Δεν κοιτάει. Ευκαιρία να τραβήξω τη φούστα μου. Κόντυνε πολύ με το περπάτημα. Βγαίνω Σόλωνος. Κατεβαίνω. Περνάω τα στενά σταματώντας προσεκτικά στα φανάρια. Όταν παρανομώ, οπισθοχωρώ. Κάνω νεύμα στον οδηγό πως έχει δίκιο. Όταν έχω εγώ. Κάνω νεύμα να σταματήσει. Μου έχει μείνει τικ νομίζω. Το τικ ενός άτυπου δικαστή. Που τιμωρεί. Και αυτοτιμωρείται. Ανεβαίνω. Όταν ανεβαίνεις είναι προτιμότερο να εκπνέεις. Αλλά πόσο να εκπνεύσεις πια; Οι ερωτήσεις μου, κάνουν καμπύλη. Μερικές φορές σημειώνουν ευθεία. Και εξατμίζονται. Μία μηχανή με γυρίζει πάλι πίσω. Με πόσο κρύο μπορώ να χωρέσω το στέρνο μου πάνω σ΄αυτή τη μηχανή; Με πόσες μυρωδιές τα ρουθούνια μου; Με πόσες σκέψεις το μυαλό μου; Και οι ερωτήσεις βγαίνουν από την εξάτμιση. Σαν καυσαέρια.