Η χρονιά που φεύγει ήταν σίγουρα μία από τις πιο “πυκνές” σε πολιτικά γεγονότα εδώ και δεκαετίες.
Ζήσαμε δύο δυνατές εκλογικές αναμετρήσεις, τη δημιουργία νέων κομμάτων και το μετασχηματισμό παλιών και, συνολικά, μεγάλες ανατροπές στον πολιτικό χάρτη με φρέσκιες (;) δυνάμεις να αλλάζουν το σκηνικό που επικρατούσε με ελάχιστες διαφοροποιήσεις από τη δεκαετία του ’80.
Κάποιοι βιάστηκαν να μιλήσουν για το “τέλος της Μεταπολίτευσης” και για μια “νέα εποχή”• δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι η αλλαγή σε πρόσωπα και κόμματα ως εκφραστές της λαϊκής βούλησης αντιστοιχεί σε τόσο ριζικό μετασχηματισμό στην πολιτική σκέψη και συμπεριφορά των πολιτών. Εξάλλου, οι δυναμικές κινητοποιήσεις και η εντυπωσιακή πολιτική δραστηριοποίηση του πρώτου εξαμήνου έδωσαν γρήγορα τη θέση τους στην παραδοσιακή απάθεια, ή έστω σε μια μουδιασμένη απραξία.
Παρόλα αυτά, ο καθένας μπορεί να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα από το 2012. Ακολουθούν οι προσωπικές μου εκτιμήσεις, με δεδομένη την υποκειμενικότητα και τον περιορισμό των πέντε σημείων:
Οι Αγανακτισμένοι διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν: ένα τουρλουμπούκι που περιλάμβανε από αντιεξουσιαστές μέχρι φασίστες. Ναι, ναι, άλλο η “πάνω”, άλλο η “κάτω” πλατεία, αλλά τον Μάιο (και ειδικά τον Ιούνιο), φάνηκε γιατί έβλεπε κανείς τύπο με πανό υπέρ της άμεσης δημοκρατίας αγκαλιά με άλλο τύπο, που κρατούσε σημαία της Ε.Ε. με τον αγκυλωτό σταυρό στο κέντρο.
Η Χρυσή Αυγή ήρθε για να μείνει – κι ας μην είναι απόλυτα ξεκάθαρο το γιατί. Δεν ήταν μόνο ψήφοι διαμαρτυρίας, ούτε βέβαια αποκλειστικά φιλοναζιστικές ψήφοι, τα πάνω από 400.000 “κουκιά” που μετέτρεψαν μια περιθωριακή φασιστική συμμορία σε κεντρικό παίκτη του πολιτικού συστήματος.
Παρά τις μεγάλες ανατροπές στην πολιτική σκηνή, δεν ξεφορτωθήκαμε τον δικομματισμό– απλώς τον αντικαταστήσαμε με το δίπολο “μνημονιακοί” – “αντιμνημονιακοί“, με κύριους εκφραστές τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, αντίστοιχα. Από τα νέα μικρά κόμματα που είχαν αναδυθεί τον Μάιο, στις εκλογές του Ιουνίου δεν επιβίωσε σχεδόν κανένα, γιατί όλοι βολεύτηκαν με τα γενικευτικά, εκβιαστικά διλήμματα που τίθεντο εκατέρωθεν.
Ο λαϊκισμός επικράτησε των πολιτικών επιχειρημάτων – σε όλα το φάσμα της πολιτικής σκηνής. Με κεντρικό άξονα το Μνημόνιο, φύκια για μεταξωτές κορδέλες πούλησε και ο Σαμαράς (επαναδιαπραγμάτευση που έγινε πιστή τήρηση), και ο Βενιζέλος (εθνική ανασυγκρότηση που δεν έγινε τίποτα), και ο Κουβέλης (απαγκίστρωση που έγινε “παρών”), και ο Τσίπρας (ακύρωση που έγινε ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση)- για να μην αναφέρουμε τα πετρέλαια, τους Ρώσους και τους ομογενείς του Καμμένου που θα μας έσωζαν εν μία νυκτί, ούτε το “πρόγραμμα” της Χ.Α. (“3.000.000 λιγότεροι ‘λαθρομετανάστες’ = 3.000.000 περισσότερες δουλειές για τους Έλληνες”).
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής της χρονιάς. Από την προεκλογική περίοδο και μετά δεν πέρασε ημέρα που να μη σχολιαστεί -είτε εκθειαστικά, είτε χλευαστικά- κάποια πρόταση, κίνηση ή δήλωση στελέχους του, με τον Αλέξη Τσίπρα στο επίκεντρο. Σιγά-σιγά γίνεται συνείδηση σε όλους ότι αργά ή γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει – αρκεί βέβαια να αποφύγει τις καινούριες γκάφες και να αποκτήσει, πέραν της ενιαίας δομής, μια στοιχειωδώς ενιαία πολιτική φωνή κι ένα ρεαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.